Het arme zeilmeisje

Laura Dekker is een jong meisje van een jaar of 14 die de wereld over wil zeilen met haar zeilbootje. Deze zomer wilde ze vertrekken en kwam daarmee landelijk in het nieuws. De rechter stak een stokje voor haar vermeende reis om de wereld en plaatste haar onder huisarrest. Laura kon de druk blijkbaar niet meer aan en afgelopen vrijdag heeft ze 3.500 euro opgenomen van haar spaarrekening en de benen genomen naar St. Maarten. Sinds ze in het nieuws kwam wordt ze liefkozend Het Zeilmeisje genoemd. Voor mij is Laura niets meer en vooral niets minder, dan een over het paard getild verwend wicht.

Een beetje puber krijgt tegenwoordig een GSM, lap top en/of een Playstation van zijn ouders. Zo kunnen ze hele dagen computerspelletjes spelen, MSN'en en SMS'en. De huidige generatie kinderen raakt hierdoor totaal vervreemd van de samenleving. Zo gauw ze uit de buik van moeders komen, beginnen ze te praten in nullen en enen, in bits en bytes. Lekker buiten spelen... ravotten in de speeltuin of met een vriendje sporten op bijvoorbeeld het voetbalveld of de tennisbaan is er niet meer bij. Ik dacht dat hiermee zo ongeveer de grens was bereikt. Maar blijkbaar kan het allemaal nog veel erger. Er zijn kinderen die niet meer blij zijn met een GSM, lap top of een Playstation. En merkkleding, een blitse schooltas of een paar kekke schoenen... daar kun je op het schoolplein ook niet meer mee aankomen. Kom op, zeg. Ze zien je al staan. Hallo, trekken je ouders van de soos of zo? De ouders van Laura vonden de oplossing: ze gaven hun dochtertje een zeilboot. Niet één op schaalformaat… Nee, een echte. Daar zouden de kinderen op het schoolplein pas van opkijken. En zo geschiedde.

Als je als ouders geen kinderen kunt opvoeden of de regie moeilijk kunt bewaren over een kind, is het het beste om geen kinderen te krijgen. Want Laura Dekker is een verwend wicht, die niet meer in de hand te houden is. Ze schreeuwt om de aandacht van haar ouders, die totaal de regie over haar kwijt zijn. Als je je dochter 3.500 euro laat opnemen en haar de gelegenheid geeft om het vliegtuig te pakken naar de andere kant van de oceaan, dan ben je de controle over haar kwijt (overigens had Laura twee paspoorten: een Nieuw-Zeelands en een Nederlands; daar heb ik Geert Wilders nog niet over gehoord, maar dit geheel ter zijde). Dan vind je als vader en/of moeder je eigen leventje belangrijker dan het leventje van je dochter. Als moeder bezig is met flaneren op feestjes en vader met zijn werk, valt dochter Laura letterlijk buiten de boot. Ze zijn misschien iets teveel met zichzelf bezen en denken het gebrek aan aandacht voor hun dochter te compenseren door haar lekker te verwennen. Die verwennerij gaat dan wel heel ver. Laura stapte al eens in een zeilbootje en zette koers naar Engeland. De Britten waren daar niet echt van gecharmeerd en zetten haar in een kindertehuis. Vader Dekker had pas na een week tijd om zijn dochter in Engeland op te halen. Eigenlijk kan ik het wel begrijpen, dat Jeugdzorg zich nu bekommert over het ongeleide projectiel Laura. Hoewel ik denk dat het te laat is, want Laura is een op hol geslagen paard, dat niet meer te temmen is.

Je kind een zeilboot geven is voor mij hét teken, dat het kind ontspoord is. Het is totaal de weg kwijt. Ze is niet meer blij met kleine, geinige dingetjes als warmte en liefde. Een zeilboot houdt haar pas koest. Maar het bij Laura kan het blijkbaar allemaal nog gekker: ze heeft zowaar haar eigen advocaat (Peter de Lange) en een eigen woordvoerster (Mariska Woertman). Laura is zó verwend, dat ze waarschijnlijk zelfs verongelijkt is, als het dopje niet goed op de tandpasta zit. Je zult er als man straks maar mee getrouwd zijn. Even een foutje en je vrouw neemt 3.500 euro op en zit ineens in Kuala Lumpur. Ik kreeg bijna een hartaanval, toen ik afgelopen zomer in het Jeugdjournaal zag, dat er meerdere kinderen in Nederland leefden, die een eigen zeilboot hadden. Ik kon eigenlijk maar één ding denken: Het moet toch niet gekker worden! Wat is de volgende stap? Een vliegbrevet... een eigen zakenjet? Dan nog: je kind alleen in een zeilboot stoppen en de wereld over sturen, is vragen om aandacht en de ultieme vorm van egotrippen. Want jij bent wel even de vader van dat meisje met die zeilboot... het Zeilmeisje. Ik krijg al spontaan braakneigingen als ik dat woord ‘zeilmeisje’ alleen al hoor. Het woord zal wel verzonnen zijn door een ouwe, vieze, geile kerel die op kleine meisjes valt. Want kort na de bekendmaking van haar solo tocht om de wereld, afgelopen zomer, kreeg Laura zowaar huwelijksaanzoeken. Welke idioot doet een meisje van (toen nog) 13 jaar een huwelijksaanzoek? De pedofiel die dat doet, moet een klap van de molenwiek hebben gehad. Niet één, maar meerdere. Net als de ouders van Laura. Want ik geloof erin, dat Laura hier niet echt veel aan kan doen. Een kind van 13 hoort op school, aan haar toekomst te werken. Ze hoort te studeren en haar vrije tijd te besteden aan haar sociale leven. Ze hoort te sporten en leuke dingen te doen.

Net als in Amerika, hebben de ouders van Laura hun dochtertje gebruikt als handelswaar. Als aandachttrekker. Kinderen worden daar al van jonge leeftijd gestimuleerd... wat zeg ik... gedwongen om te presteren. Birtney Spears was op 13-jarige leeftijd al een zangeres van wereldfaam. Als gevolg hiervan kreeg ze sinds die tijd geen seconde rust meer. Ze werd achtervolgd door fotografen en journalisten. Maar ze werd vooral achtervolgd door pedofielen, die als bijen op de honing afkwamen op haar speelfilm Crossroads, waarin ze halfnaakt te zien was. Spears is als gevolg van die hele hype totaal verwoest. Spears was op haar 16de al multimiljonaire en op haar 22ste al moeder van 2 zoons. En vergeet niet het kindsterretje aller kindsterren... Michael Jackson. Hij werd nooit volwassen, omdat hij zijn kindertijd nooit bewust heeft meegemaakt. MacCulhay Culkin, Miley Cirus, ... ze waren al miljonair voordat het schaamhaar begon te groeien. En wij hebben Laura Dekker. Haar ouders stimuleren haar om als jongste ooit een zeiltocht over de wereldzeeën te maken. Maar er is één verschil met Laura Dekker en haar Amerikaanse evenknieën: de ouders van de Amerikaanse kindsterretjes hebben wel degelijk controle over hun kinderen. Al is het niet de controle die ik zou voorstaan, zou ik een dochter of een zoon hebben (ik ga er vanuit dat dat nog niet zo is).

De één noemt Laura Dekker volwassen, maar in mijn ogen is ze volledig ontspoord. Ze is de weg kwijt en zelfs een goed navigatiesysteem kan haar niet meer helpen weer de juiste weg te gaan bewandelen. De rechter doet in juni 2010 uitspraak of Laura mag beginnen aan haar solotocht om de wereld, of niet. Maar wat de rechter ook zal besluiten, Laura zal uiteindelijk toch voor het ruime sop gaan kiezen. Zo vaart ze de gevaren van piraterij, woeste golven, haaien en immense olietankers tegemoet. Want zo'n klein bootje zal op de radar van een groot containerschip niet opvallen. Het bakbeest zal over haar bootje heen varen en verder gaan, alsof er niets is gebeurd. Het kan Laura en haar ouders niet tegenhouden. Want natuurlijk liggen er commerciële belangen aan de basis. Als de reis eenmaal is voltooid, liggen de miljoenen op haar te wachten. Ze kan er boeken over schrijven en er komt een film over haar tocht. Om over de miljoenen een sponsoring maar te zwijgen. Misschien kan de hele stemmingmakerij rondom haar reis dan ook als opzet worden gezien. Ze wordt wereldberoemd. Het moet niet gekker worden: een kind van 13 (inmiddels 14) de gevaren van de grote zee opsturen, voor eigen gewin. Wat is de volgende stap: een kind van 12, 11 of tien de wereldzeeën over sturen..?