GroenLinks wordt door de parlementaire pers gezien als de grootste verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De Groenen konden geen vuist maken tegen de linkse ruzie, tussen SP en PvdA, die uiteindelijk glansrijk werd gewonnen door de PvdA. Partijleider Jolande Sap kwam met haar boodschap bijna niet tussen de twee kemphanen Roemer en Samsom, terwijl ze bij tijd en wijlen best een goed verhaal had. Het leek de kiezer allemaal niet te boeien en dus schoot GroenLinks omlaag van 10 naar 3 zetels, waarna het uiteindelijk door de linkse lijstverbinding toch nog een zetel van de PvdA kreeg, zodat de schade nog een klein beetje beperkt bleef. Toch is het verlies groot bij de Groenen en partijleider Sap verbond hier haar conclusie aan; moedig bood ze aan op te stappen, maar de partijleiding gaf haar het vertrouwen. Gisteren werd dat vertrouwen omgezet in een duwtje buiten de boot; door een smerig spelletje met de parlementaire pers lekte zogenaamd een persbericht naar buiten, dat de partijleiding helemaal geen vertrouwen meer had in Sap en ze kon alsnog het pand verlaten. Hoofdverantwoordelijke voor dit spel was GroenLinks-voorzitter Heleen Weening; brokkenpiloot van het eerste uur en eigenlijk niet capabel om leiding te geven aan welke organisatie dan ook. Weening verbond uiteindelijk haar conclusies aan de hele poppenkast en vertrok vandaag alsnog; ze nam het hele bestuur van GroenLinks mee.
GroenLinks maakte de laatste tijd veel fouten: meedoen aan de missie naar Kunduz, meedoen aan het Kunduzakkoord waarmee het feitelijk het rechtse rampkabinet Rutte-Wilders steunde en het inperken van de mediavrijheden (GroenLinks steunde de PVV in een voorstel de NOS te verbieden om haar websites te exploiteren) vielen niet goed bij de achterban. Gekibbel om de tweestrijd tussen Sap en Tofik Dibi deden GroenLinks uiteindelijk de das om. Ook hier weer een discutabele rol voor Heleen Weening, die Dibi tot op de grond toe afbrandde. Daar, waar zowel PvdA als CDA meteen over gingen op het houden van lijsttrekkersverkiezingen: laat de leden maar speken. Weening bepaalde anders: zij wees Sap aan als partijleider en vond zichzelf daarmee belangrijker dan de 25.000 leden.
Kijkend naar het spel bij GroenLinks deed me herinneren aan het vuile spel dat is gespeeld met de meest fatsoenlijke man van Nederland: Job Cohen. Ook rond hem werd een val opgebouwd. Het spel rond Cohen is net zo fout gespeeld als het spel rond Sap; het lukte Cohen niet om minister-president te worden. Voor die functie had de PvdA hem nu juist uit Amsterdam naar Den Haag gehaald, waarna ze hem volledig onvoorbereid de politieke arena in smeten. De afloop is bekend: Cohen redde het niet en moest onder druk van zijn fractie, aangevoerd door het gefrustreerde konijn Frans Timmermans, vertrekken. Timmermans was hevig verbouwereerd nadat door toedoen van de PVV diverse hoge functies aan zijn neus voorbij waren gegaan: commissaris van de Koningin in Limburg (ging naar het CDA), burgemeester van Maastricht (ging naar de VVD) en een hoge post bij de EU (ging uiteindelijk naar en Fin). Ook de burgemeesterpost van de meest linkse stad van Nederland, Nijmegen, ging niet naar de PvdA’er Sharon Dijksma, maar naar het CDA. Volgens Timmermans moest Cohen hiervoor bloeden en hij lekte een e-mail, waarin hij zijn zorgen uitte over de staat van de PvdA in de peilingen. Timmermans zag blijkbaar ook zijn baantje als Kamerlid aan zijn neus voorbij gaan en dat liet hij toch niet gebeuren. Als beloning maakt de Limburger nu wel kans op de post van minister van Buitenlandse Zaken.
Voor mij is GroenLinks nou juist niet de verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De grootste verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen is met afstand de SP; die waanden zich al in hogere sferen. Emile Roemer dacht al minister-president te zijn en de SP dacht al de grootste partij van Nederland te zijn, voordat de verkiezingen goed en wel waren gehouden. De wedstrijd was al gewonnen, voordat het goed en wel was begonnen. Het was Emile Roemer, die al buitenlandse gasten ontving en het was Renske Leijten, die zich al minister van Economische Zaken waande, terwijl de verkiezingen nog moesten worden gehouden. Ondertussen kon geestelijk vader Jan Marijnissen niet hard genoeg trappen tegen de PvdA, waarna de SP-leiding een inschattingsfout maakten en die fout heette Diederik Samsom. De SP stortte ineen en van de 38 zetels in de peilingen bleven er maar 15 over. Geen minister-president, geen minister. Niet de SP, maar de PvdA ging onderhandelen met de VVD. De enige reactie van Roemer was als een verwend krijsend kind uithalen naar die vervloekte PvdA; dezelfde PvdA waarmee hij een half jaar eerder nog gebroederlijk op een podium in Nijmegen stond. Maar het was de SP, die in juni onder druk van diezelfde peilingen al de VVD belde, om diezelfde onderhandelingen te starten, nog vóór dat de verkiezingen goed en wel waren begonnen. Het was Roemer, die al ministerslijstjes begon samen te stellen.
De problemen bij GroenLinks staan niet op zichzelf. Ze belichamen de problemen op de gehele linker flank van het politieke spectrum. Het lukt links maar niet om een vuist te maken; het lukt links niet om samen te werken en zichzelf te organiseren tegen het steeds verder oprukkende rechts in Nederland. Goed, de stormachtige opkomst van de PVV, c.q. het populisme is even gestopt, maar als Rutte en Samsom de komende regeerperiode net als Bos en Balkenende rollebollend over straat gaan en/of hun periode van 4 jaar niet helemaal en volledig tot op de laatste dag afmaken, dan komt de PVV, c.q. het populisme net zo hard weer terug. De kiezers die nu massaal op de PvdA hebben gestemd, rennen dan weer terug naar de populistische SP en dan is de PvdA voorlopig klaar. Dat probleem wordt op links onvoldoende onderkend, omdat het op links barst van de ego’s. Niet alleen Heleen Weening heeft zo’n enorm ego, dat ze het partijkantoor in Utrecht bijna niet meer in past; ook Roemer en Samsom kunnen maar niet met elkaar door een deur. Het lukt niet om samen acties te organiseren; de bijeenkomsten in Leeuwarden en Nijmegen eerder dit jaar werden een flop, omdat PvdA’ers en GroenLinksers nauwelijks kwamen opdagen; de zalen waren overbevolkt met enthousiaste SP-leden. Een kleine twee maanden na het evenement in Nijmegen schoten de leden van GroenLinks het initiatief al af en weg was wederom die gedroomde linkse samenwerking.
Veel GroenLinksers grijpen nu naar het fusiemiddel: GroenLinks moet als ‘groen’ deel onderdeel uit gaan maken van de PvdA. Op zich geen slechte gedachte, gezien de beide partijprogramma’s, die vrij dichtbij elkaar liggen. Het probleem alleen is dat een fusie (ofwel een overname van GroenLinks door de PvdA) een noodgreep is en een noodgreep heeft zelden een positieve uitwerking. Daarnaast zou GroenLinks als onderdeel van de PvdA helemaal wegvallen tussen het geruzie tussen PvdA en SP; er zou geen aandacht meer zijn voor ‘groene’ politiek. Aan de andere kant moet GroenLinks in diezelfde 'groene agenda' steeds vaker haar meerdere erkennen in de Partij voor de Dieren, die een veel duidelijker boodschap heeft dan de Groenen. PvdA en SP zijn ongeveer uit hetzelfde hout gesneden, maar weigeren door de grootte van hun ego samen te werken. Geen SP’er zal ooit het partijkantoor van de PvdA in Amsterdam van binnen zien; geen PvdA’er past met zijn ego in het nieuwe partijkantoor van de SP in Amersfoort. De linkse samenwerking was er nooit geweest, is er niet en zal er op deze manier ook nooit komen. Het lukt links maar niet om het eens te worden en zolang ze het niet eens kunnen worden met elkaar, is de VVD de lachende derde.
Ik wens onze linkse broeders veel sterkte en succes toe met hun wederopstanding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten