Samenvatting van de sollicitatie ervaringen van Paul

Paul, met 25 jaar ervaring in de logistiek, waarvan 16,5 jaar als planner, heeft moeite ondervonden bij het vinden van een nieuwe baan. Ondanks de algemene krapte op de arbeidsmarkt en de vele vacatures heeft hij maar liefst 59 keer moeten solliciteren voordat hij een baan vond.

De belangrijkste punten uit zijn ervaringen zijn:

• Inconsistente eisen: Werkgevers stellen vaak tegenstrijdige eisen. Ze zoeken naar kandidaten met ervaring voor een specifieke functie, maar wijzen dezelfde kandidaten vervolgens af vanwege gebrek aan ervaring in datzelfde specifieke gebied.
• Wijzigende eisen tijdens de sollicitatieprocedure: Regelmatig worden de eisen voor een functie tijdens de sollicitatieprocedure aangepast, waardoor kandidaten die al meerdere gesprekken hebben gehad, toch nog worden afgewezen.
• Tijdsverspilling: Veel sollicitatiegesprekken blijken achteraf zinloos te zijn, omdat er geen vacatures beschikbaar zijn of omdat de vacature al intern is ingevuld.
• Lage salarisaanbiedingen: Ondanks zijn uitgebreide ervaring krijgt Paul vaak lage salarisaanbiedingen, ver onder zijn huidige salaris.
• Gebrek aan reactie: Veel bedrijven reageren niet op open sollicitaties, ook al vermelden ze op hun website dat dit wel mogelijk is.
• Focus op salaris: Werkgevers lijken zich vaak meer te concentreren op het salaris dan op de ervaring en kwalificaties van de kandidaat.

Paul concludeert dat er ondanks de krapte op de arbeidsmarkt voldoende personeel beschikbaar moet zijn, aangezien werkgevers vaak met lage salarisaanbiedingen komen en wel degelijk meerdere kandidaten voor één functie hebben.

Uiteindelijk heeft Paul toch nog op tijd een baan gevonden bij één van de eerste bedrijven die hij benaderde. Echter, hij moest hiervoor concessies doen, zoals een langere reistijd en het bekleden van een andere functie dan oorspronkelijk beoogd.

De ervaringen van Paul roepen vragen op over of er nou werkelijk zoveel krapte is op de arbeidsmarkt, en hoe werkgevers daarmee omgaan.

POETIN HEEFT DE OORLOG AL LANG GEWONNEN

Als de voortekenen ons niet bedriegen gaat aankomend president Donald Trump de oorlog in de Oekraïne binnen 24 uur na zijn aantreden beëindigen. Defensiespecialisten menen dat daar iets meer voor nodig is. Maar misschien kan ‘The Donald’ de wonderen die hem worden toegedicht daadwerkelijk verrichten. Je moet de man het voordeel van de twijfel geven.

De oorlog in de Oekraïne gaat eind februari zijn vierde jaargang in. Het machtsspelletje van de psychopaat Vladimir Poetin heeft voornamelijk aan Russische zijde een flinke hoeveelheid doden opgeleverd. Cijfers lopen uiteen van 600.000 tot bijna een miljoen doden, afhankelijk van wie je het vraagt. De terreinwinst die de Russen boeken gaat niet alleen gepaard met grote verliezen aan manschappen; de Russen jagen er ook immense hoeveelheden materieel doorheen. Zoveel zelfs, dat ze moeten gaan leunen op materieel uit de Sovjettijd. De rest is door het Oekraïense leger kapotgeschoten.

Maar alle verliezen op het slagveld ten spijt hebben de Russen deze strijd al lang en breed gewonnen. Het is het Kremlin namelijk gelukt om met haat zaaien de wereld uiteen te gereten en in diverse Westerse landen samenlevingen tegen elkaar op te zetten. Vrijwel alle Westerse landen liggen politiek in puin.

Nederland heeft een doelloze extreemrechtse regering die niets voor elkaar wil krijgen, Duitsland gaat gebukt onder de dreiging van extreemrechtse regeringsdeelname en in Frankrijk wil het maar niet lukken om een stabiele regering te vormen. Over een paar weken bestijgt ‘The Donald’ de Amerikaanse troon en in Oostenrijk is een extreemrechtse regering in de maak nadat het de Christendemocraten, sociaaldemocraten en Liberalen niet was gelukt een solide coalitie te vormen. Duitsland worstelt met het bestaan van de Poetin-vriendelijke partijen Alternative für Deutschland en de Bündnis Sahra Wagenknecht en in Frankrijk wacht Marine Le Pen geduldig haar kansen af. Londen is uit de Europese Unie gestapt en in Italië heeft de extreemrechtse Giorgia Meloni de troon bestegen.

Deze bewegingen hebben één ding gemeen: Ze worden actief of passief gesteund door het Kremlin omdat ze – net als het Kremlin – antidemocratische ideeën hebben. Met geld of met internettrollen die met desinformatie succesvol haat zaaien, zodat de samenleving uiteen wordt gereten in links en rechts, voor en tegen, blank en zwart, et cetera. Mensen staan tegenwoordig lijnrecht tegenover elkaar. Zelfs tijdens het ooit zo vredelievend bedoelde kerstdiner. Tegenwoordig besteden serieuze media als NOS en RTL Nieuws ieder jaar rond december aandacht aan onderwerpen die je tijdens het kerstdiner maar beter kunt mijden, wanneer Ome Jan de Telegraafkoppen weer uitbraakt.

Het Kremlin heeft tot zijn eigen genoegen met succes chaos en verdeeldheid gecreëerd in het Westen. De eenheid in het Westen is hierdoor helemaal weg. De eens zo solide Frans-Duitse as ligt in puin. Scholz en Macron hebben hun handen vol aan binnenlandse strubbelingen en vanuit Den Haag hoeven beide heren weinig medewerking te verwachten. Het is de Russen gelukt de Westerse samenleving te verwonden zonder ook maar één schot te lossen. Het is een vieze wond die niet zomaar zal helen.

Poetin heeft al lang gewonnen.