Mag ik me verbazen over de verbazing van de Europese regeringsleiders die afgelopen week een hele dikke middelvinger uit Washington kregen? Mag ik me verbazen over de geschrokken reacties nadat de Amerikaanse minister van Defensie Pete Hegset en vice-president J.D. Vance afgelopen week het verhaal van het Kremlin letter voor letter, punt voor punt kwamen uitdragen in nota bene het hoofdkwartier van de NAVO?
Het is tot op zekere hoogte nog te begrijpen dat de Europese regeringsleiders hebben gewacht tot de definitieve uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen bekend was. Dat Donald Trump het Witte Huis zou gaan bezetten was eigenlijk al snel duidelijk, maar je mag als Europa nog hopen op een andere uitslag. Maar na de verkiezingsuitslag moet je als Europese leiders bij elkaar komen om besluiten te nemen. Het was immers al snel duidelijk dat de nieuwe Amerikaanse regering nogal wat bedenkingen heeft bij de steun aan de Oekraïne, dus je weet dat je daar iets aan zult moeten doen. Er werd vooral gelachen toen Trump riep dat hij de oorlog in de Oekraïne binnen 24 uur na zijn aantreden zou beëindigen.
Europese regeringsleiders wisten dat Donald Trump in ieder geval in zijn eerste termijn door het Kremlin het Witte Huis in is geholpen. Het is geen geheim dat Trump vanaf dat moment een voorliefde heeft voor autoritaire leiders als Vladimir Poetin. Trump omringt zich graag met mensen die dat ook vinden, dus je weet als Europese regeringsleider dat de steun voor de Oekraïne gaat wegvallen wanneer Trump het witte huis betreedt. Europese leiders hadden al eerder moeten anticiperen op veranderingen in de Amerikaanse politiek, en daarvoor een strategie ontwikkelen.
Wanneer je proactief handelt dan hoef je niet verbaasd te zijn. Europa begint nu pas met het nadenken over steun en toekomstige wapenleveranties aan Oekraïne. Immers, wanneer Moskou het voor het zeggen krijgt in de hele Oekraïne dan is de vrees dat Moskou het daarbij niet zal laten. De Baltische Staten, Polen en zelfs Finland zullen moeten vrezen voor het Rode Leger. Een leger dat misschien niet het modernste leger ter wereld is, maar dat wel doorzet en daarvoor niet bang is om grote aantallen vooral jonge mannen de dood in te sturen.
Pas afgelopen week hebben de Scandinavische landen en de Baltische Staten een verbond gesloten. Daarna kwam een aantal grote Europese landen bij elkaar in de Weimar Group, die eveneens een verklaring deden uitgaan. Pas nu de situatie dreigt te escaleren na een terugtrekkende beweging van de Amerikanen wordt er gehandeld. Dat is te laat!
Europa heeft niet de naam bij grote internationale conflicten vooruit te denken. Europa komt pas in actie als het echt niets anders kan. We zagen het al eerder bij de bankencrisis, de coronacrisis en de gascrisis. Om over Griekenland nog maar te zwijgen. Toegegeven, Europa heeft daarop altijd wel een antwoord gevonden. Maar van intelligente en goed opgeleide mannen en vrouwen die onze regeringsleiders vormen mag je initiatieven verwachten. Vooruit denken. Gebeurtenissen mijlenver zien aankomen en daarop actie ondernemen. Daarvoor zitten zij op die plek. Kijk over de bergen heen! Regeren is immers vooruitzien. Niet altijd, zo nu blijkt.
Ik was verbaasd en ben dat nog steeds.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Deze tekst is een opiniestuk dat een kritische analyse
geeft van de reactie van Europese regeringsleiders op de vermeende veranderende
houding van de Amerikaanse politiek ten opzichte van Oekraïne, in het bijzonder
met de mogelijke terugkeer van een bepaalde politicus naar het Witte Huis. Hier
volgt een analyse van de belangrijkste punten:
·
Verbazing over de verbazing:
o De
auteur uit verbazing over de verbaasde reacties van Europese leiders op de
verwachte veranderingen in het Amerikaanse beleid.
o Er
wordt gesuggereerd dat deze veranderingen al lang verwacht hadden kunnen
worden, gezien de politieke ontwikkelingen.
·
Kritiek op het gebrek aan actie:
o De
auteur bekritiseert de Europese leiders omdat ze niet proactief hebben
gehandeld en gewacht hebben met het nemen van maatregelen tot de situatie
escaleerde.
o Er
wordt gesteld dat de Europese leiders al eerder hadden moeten anticiperen op de
mogelijke veranderingen in het Amerikaanse beleid en een eigen strategie hadden
moeten ontwikkelen.
·
De rol van de VS en Rusland:
o De
tekst benadrukt de vermeende invloed van het Kremlin op de Amerikaanse politiek
en de mogelijke gevolgen daarvan voor de steun aan Oekraïne.
o Er
wordt gewezen op de mogelijke ambities van Rusland in Oost-Europa en de
noodzaak voor Europa om zich daarop voor te bereiden.
·
Het gebrek aan Europese daadkracht:
o De
auteur bekritiseert de trage reactie van Europa op internationale crises,
waarbij wordt verwezen naar eerdere voorbeelden zoals de bankencrisis, de
coronacrisis en de gascrisis.
o Er
wordt opgeroepen tot meer proactief en strategisch denken van de Europese
leiders.
·
De noodzaak tot Europese zelfredzaamheid:
o De
schrijver benadrukt de noodzaak voor Europa om een eigen, onafhankelijke
verdedigingsstrategie te ontwikkelen, met name met betrekking tot de steun aan
Oekraïne.
Stijl en toon:
·
De tekst is geschreven in een directe en
kritische stijl.
·
De auteur gebruikt retorische vragen om de lezer
aan het denken te zetten.
·
De toon is bezorgd en waarschuwend, met een
sterke nadruk op de noodzaak tot actie.
De auteur pleit voor een meer proactieve en zelfstandige
rol van Europa in de internationale politiek, met name op het gebied van
defensie en veiligheid. De tekst waarschuwt voor de mogelijke gevolgen van een
veranderend Amerikaans beleid en roept Europese leiders op om nu actie te
ondernemen.
·
Hoog taalgebruik: De tekst bevat complexe
zinsconstructies en gevarieerd woordgebruik.
·
Abstracte begrippen: Er wordt gesproken
over politieke strategieën, geopolitieke machtsverschuivingen en historische
parallellen.
·
Retorische vragen: De auteur stelt vragen
die bedoeld zijn om de lezer aan het denken te zetten.
2. Inhoudelijke Diepgang
·
Geopolitieke context: De tekst gaat diep
in op de verhoudingen tussen Europa, de VS en Rusland, en de impact van Trump
op de NAVO en de steun aan Oekraïne.
·
Kritische analyse: De auteur wijst op
nalatigheid en trage reactiepatronen van Europese regeringsleiders.
·
Historische referenties: Er worden
parallellen getrokken met eerdere crises, zoals de bankencrisis en de
coronacrisis.
3. Stijl en Toon
·
Betogend en opiniërend: De auteur neemt
een duidelijke stelling in en onderbouwt die met argumenten.
·
Emotionele lading: Woorden als verbazing,
geschrokken, en de verwijzing naar een dikke middelvinger zorgen
voor een persoonlijke en prikkelende toon.
·
Oproep tot actie: De tekst eindigt met
een oproep tot vooruitdenken en daadkrachtig regeren.
4. Doelgroep
Deze tekst is waarschijnlijk gericht op een publiek dat
politiek en geopolitiek geïnteresseerd is. Het vereist voorkennis over
internationale betrekkingen en de rol van Trump, Poetin en de NAVO.
Conclusie
Het niveau van de tekst is hoog (C1-C2 op het CEFR-raamwerk). De combinatie van complexe zinnen, diepgaande inhoud en betogende stijl maakt het geschikt voor een academisch of politiek geïnteresseerd publiek.
