Alphen aan den Rijn (ZH) ligt me na aan het hart. Niet dat het een bruisende stad is, waar doorgaans zoveel te beleven is. Sterker nog; Alphen aan den Rijn is niet meer dan een woonstad; een forensenstad. Het volk wat hier woont, werkt doorgaans in Den Haag of Utrecht. Alphen aan den Rijn is een stad herrezen uit het poldermoeras. De stad dankt haar bestaan eigenlijk alleen maar aan de centrale ligging voor iedereen die wonen in Den Haag of Utrecht niet aantrekkelijk of te duur vindt. Met enige moeite kom je via de N11 op de A12, waar je aansluit in de file naar Den Haag. De stad is gegroeid als kool; van een kleine 17.000 inwoners half jaren '70 van de vorige eeuw, tot een kleine 80.000 inwoners nu. Alphen aan den Rijn is een drama op zichzelf. Als ik buitenlandse gasten over heb (mensen uit Ierland, Zwitserland, Roemenië of Engeland), dan is Alphen aan den Rijn wel de laatste plek op aarde waar die ik ze zou willen laten zien. Het is de laatste plek die ik zou willen aanbevelen als toeristische attractie. Er is helemaal niets te beleven in Alphen aan den Rijn.
Toch heb ik er iets mee. Alphen aan den Rijn roept in mij hetzelfde gevoel op, als Tilburg; Ik heb er een haat-liefde-verhouding mee. Want op nog geen tweehonderd meter van het winkelcentrum Ridderhof, niet ver van de bushalte, waar bussen 75, 77, 169, 249 en 381 stoppen (geen idee of die er toen ook al stopten), steek je Burgemeester Bruins Slotsingel over, vervolgens de sloot over en kom je in straten die vernoemd zijn naar een aantal planeten in ons sterrenstelsel: Polluxstraat, Artemisstraat, Orionstraat, Poolsterstraat, enzovoorts, enzovoorts. En in die buurt staat het huis, waar ik in de vroege woensdagochtend om 0700u van de eerste januari van het jaar des herens 1975 ter wereld kwam. Toen ik kon lopen, zette ik mijn eerste stapjes in deze buurt. In deze straten; in het nabij gelegen parkje aan de Saturnusstraat heb ik heel wat voetstapjes gezet. Met mijn moeder en mijn twee jaar oudere zusje ging ik altijd inkopen doen in het dan nog pover uitziende winkelcentrum Ridderhof. Zo doende ken ik de omgeving van Ridderhof vrij goed. Hoe kon ik als kleine jongen vermoeden, dat 36 jaar later op precies diezelfde plaats waar ik me op mijn kleine voetjes voortbewoog, 7 mensen de dood zouden vinden en nog eens 16 mensen zwaar gewond zouden worden door een psychopaat. Een gestoorde gek. Een hulpbehoevende man, die door de maatschappij totaal is genegeerd.
Met verbazing en afschuw heb ik dan ook - net als veel mensen - ervaren hoe een 24-jarige gestoorde man 7 mensen dood schoot in winkelcentrum Ridderhof, in Alphen a/d Rijn. Naar verluid liggen er nog eens 16 mensen in het ziekenhuis, die nog in levensgevaar verkeren. Artsen, doktoren en andere hulpverleners doen hun uiterste best om deze mensen te redden. Hopelijk komt de hulp niet te laat. De 6 slachtoffers die zijn overleden (de zevende is de dader zelf) waren op een verkeerd moment, op de verkeerde plaats. Verschrikkelijk, hoe hun lot ten deel viel aan een idioot, die met een doorgeladen volautomatisch pistool willekeurig mensen doodde. Mensen, die op een zonnige zaterdagmiddag niets anders deden, dan gewoon inkopen voor het weekeinde en voor de komende week. Zij werden nietsvermoedend de dood in gejaagd.
Dit is niet het moment om te gaan wijzen in de richting van de politiek. Hoe links of rechts je ook bent; een dag als vandaag kan alleen maar worden bestempeld als een drama. Op een dag als vandaag moet je het niet hebben over foute beslissingen van VVD of PVV. Je moet het niet gaan hebben over het gescheld en getier van Geert Wilders. Iets, wat ik anders altijd zo graag doe op dit weblog. Maar vandaag heb ik er even geen puf voor. Ik ben vandaag ook totaal niet in de stemming om Hans Hillen met de grond gelijk te maken of om te jakkeren op het verschrikkelijke PVV-beleid.
Even terug in de recente geschiedenis: Op Koninginnedag 2009 in Apeldoorn rijdt een totaal verwarde man in op een publiek, dat tot dat moment nog vrolijk zwaaide naar de voorbijrijdende koningin en haar gevolg. Voor 6 slachtoffers was het zwaaien naar de koningin hun laatste actie en was een voorbijrijdende bus het laatste wat ze zagen, voor ze de dood in werden gejaagd. Een jaar later op Bevrijdingsdag in Amsterdam schreeuwt een even gestoorde man de boel bij elkaar tijdens de Dodenherdenking van de slachtoffers die vielen in de Tweede Wereldoorlog, op de Dam in Amsterdam. Vele gewonden; gelukkig geen doden. De man gaat voortaan door het leven als 'de Damschreeuwer', maar moet in feite worden verzorgd in een inrichting. Vandaag schiet een gestoorde man 6 mensen en zichzelf dood in Alphen aan den Rijn.
Natuurlijk barst straks de discussie los over hoe snel de hulpverlening ter plaatse was en volgt onderzoek na onderzoek over hoe slecht de hulpverlening al niet was. De waarnemend burgemeester zal worden aangesproken op het feit dat het Rijnland Ziekenhuis in het weekeinde is gesloten en waarschijnlijk zal de VVD'er Bas Eenhoorn het veld moeten ruimen. Alsof Eenhoorn in zijn eentje dit drama had kunnen voorkomen. Tot nu toe krijgt Eenhoorn van mij alleen maar een dikke pluim. Professoren in den lande wrijven zich al smuilend in de handen om onderzoek na onderzoek te doen en kritiek te leveren op het functioneren van de overheden. De ene na de andere deskundige zal concluderen dat het ziekenhuis open had moeten zijn; dat de politie sneller ter plekke had moeten zijn en dat met (nog) meer beveiligingscamera's dit drama wellicht niet had hoeven gebeuren. Geen professor of anderszins deskundige die denkt aan de slachtoffers. Wel leggen ze duimdikke rapporten neer en strijken tonnen aan salaris op, om informatie neer te leggen waarmee de levens van de slachtoffers echt niet terug komen.
Geen professor die je hoort over de totale chaos, die er momenteel in de Nederlandse samenleving heerst. Want wat hier aan de hand is, is dat deze mensen functioneren in een totaal ontwrichte maatschappij. En de maatschappij, dat ben jij. Wij Nederlanders vinden dat deze acties in Nederland niet voor kunnen komen. Nederland is gevrijwaard van deze idioten, vinden wij. Een aanslag gebeurt in Nederland niet. Toch gebeurt het. Deze mensen schreeuwen om aandacht. Ze hebben hulp nodig, maar krijgen die over het algemeen niet. De link met de drama's in Apeldoorn, Amsterdam en nu Alphen aan den Rijn is heel simpel: er wordt niet of nauwelijks omgekeken naar deze mensen. Er is niemand meer, die op ze let. Niemand, die zich over deze mensen ontfermd. Ze hebben geen vrienden, geen familie en leven in hun eigen wereldje. De zorginstelling die ze verzorgd (als dat al gebeurd) is een commerciële NV of BV geworden, genoemd naar schilders als Mondriaan of Rembrandt, met dikbetaalde managers en directeuren aan het roer, die de wijkverpleegster op de kop af 2 minuten en 16 seconden geven om deze geesteszieke meneer te verzorgen. En als het 2 minuut 17 wordt, of de hulpbehoevende meneer maar 2 minuut 16 en achttiende van een seconde langer zorg krijgt, dan wordt er direct met speadsheets en computersystemen gerommeld, zodat er aan het einde van het boekjaar toch nog een mooie nettowinst onderaan de streep staat. Dan kan de directeur weer uitzien naar zijn nieuwe Bentley of de zorgmanager met zijn BMW 7-serie de A12 op rijden en aansluiten in de volgende file naar Den Haag. Of Wassenaar.
Ik ga niet mijn gelijk halen over de ruggen van de slachtoffers van vandaag. Wel kunnen we met z'n allen lering trekken uit het drama van vandaag. Ook uit de drama's die zich hebben afgespeeld in Apeldoorn en Amsterdam; geef om elkaar. Schenk aandacht aan je buurman of buurvrouw en ontferm je over hen. Weet wie je naaste buren zijn en wie er bij je in de straat woont. Mocht je merken dat mensen zich in hun eigen wereldje begeven, denk dan eens na hoe deze persoon zich uit dit wereldje gehaald kan worden. De zorgmanager, die een dik betaalde baan heeft en een Audi A7 leasebak, interesseert het allemaal niet meer. Zijn BV moet winst maken en volgende week heeft hij weer een meeting waarin hij gaat praten over de inkoop van zorg met de zorgverzekeraar. Misschien gaat die conference call wel over het gebruik van goedkope medicijnen. Maar nergens in deze commercie komt die geesteszieke man voor, die totaal vervreemd is geraakt van deze maatschappij. Laten wij het dan met en voor elkaar doen. Misschien dat die zorgmanager dan ook eens na gaat denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten