Onruststoker Maurice de Hond peilt al dertig jaar lang iedere week de mening van de argeloze burger. De burger, die zich moet aanmelden bij het bedrijf van De Hond, die dan vervolgens wordt gevraagd wat hij/zij zou stemmen, als er nu verkiezingen zouden worden gehouden. Klinkt allemaal erg plausibel, maar De Hond zit er al dertig jaar volledig naast. Opmerkelijk genoeg blijft heel Nederland als een blinde achter De Hond aan rennen, alsof het een politieke messias is. Het is niet voor niets dat De Hond al dertig jaar lang de schuduwpremier van Nederland wordt genoemd; wat hij zegt, wordt zondemeer aangenomen. Niemand die met de opiniepeiler in discussie gaat en zelden worden zijn peilingen in twijfel getrokken. Terwijl eigenlijk niet helemaal duidelijk is hoe hij peilt, welke vragen hij stelt en (heel belangrijk) wat voor berekeningen De Hond los laat op de resultaten. Hoeveel mensen vraagt hij de peilingen in te vullen en is dit echt een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking? Zijn er evenveel mannen als vrouwen en zijn daarin bijvoorbeeld weer alle leeftijdscategorieën vertegenwoordigd? Zijn er evenveel PvdA-stemmers als PVV-stemmers of SP-stemmers meegenomen in het onderzoek? De Hond hoeft bij de peilingen die hij al dertig jaar lang publiceert ook geen enkele verantwoording af te leggen; zelfs niet, als hij er faliekant naast zit. Want ernaast zit hij en wel erg vaak. Een analyse:
Bij de Socialistische Partij van de frivole Brabander Emile Roemer weten ze daar alles van; de ‘tegenpartij’ voerde bijna 1,5 jaar lang de lijst aan in de peilingen van De Hond. Dat was lang; erg lang. Zo lang zelfs, dat de SP begon te geloven dat er op 12 september 2012 echt een verkiezingsoverwinning in zat. Sterker nog; hun hele campagne was gericht op de peilingen van De Hond. De arrogantie was van de gezichten van de SP’ers af te lezen. Het was dan ook een genadeslag voor de socialisten dat ze de winst in de peilingen niet wisten te verzilveren, maar de linkse kiezer de PvdA trouw bleef. Sterker nog; tegen de voorspellingen van De Hond in wisten de sociaaldemocraten er nog 5 zetels bij te sprokkelen (eigenlijk 6, maar door een lijstverbinding met GroenLinks ging één zetel naar de Groenen).
Dat de linkse kiezer de SP nog steeds niet echt zit zitten blijkt uit diezelfde peilingen van diezelfde De Hond; de socialisten staan weliswaar op winst, maar die winst is marginaal. Aan de linkerkant van het politieke spectrum blijft de PvdA nog altijd de grootste. De sociaaldemocraten verliezen in de peilingen maar liefst 16 zetels, maar de andere twee linkse partijen – GroenLinks en SP – weten daar nauwelijks van te profiteren. Misschien ook wel omdat de linkse kiezer weet dat met de SP in de coalitie in de plaats van de PvdA er niet significant andere keuzes zouden worden gemaakt. De marktwerking in de zorg zou in een coalitie SP/VVD gewoon overeind blijven. Korting op de WW, en strafbaarstelling van illegaliteit zouden ook gewoon blijven staan, als de SP had meegedaan in de plaats van de PvdA. Van het Woonakkoord, het sociaal akkoord en Zorgakkoord was niets gekomen, omdat SP geen van deze akkoorden steunde. Achteraf zei Roemer dat hij de akkoorden wel had kunnen steunen. Dat ging er bij de linkse kiezer niet in; mosterd na de maaltijd, meneer Roemer. Trapt niemand meer in. Juist ook omdat Roemer bij de start van dit Kabinet Rutte-Assher had geroepen het linkse beleid wel te steunen.
Met de SP in de regering met de VVD was er nog steeds niets gedaan aan de banken en verzekeraars, die hoofdelijk verantwoordelijk zijn voor het veroorzaken van deze economische crisis. Zowel PvdA als SP hadden zich daar vóór de verkiezingen hard voor gemaakt, maar kwamen van een koude kermis thuis. Met de SP in de regering had het Kabinet Roemer-Rutte er nog zwakker voor gestaan, dan dat Rutte-Assher ervoor staat. Onderhandelingen met VVD en SP hadden na een half jaar nog steeds geen resultaten opgeleverd, omdat de SP niet weet wat compromissen sluiten is. Hakken in het zand en niet van de plek komen, zoals de SP zich ook nu gedraagt; Slikken of stikken. Met die houding had de SP de VVD na meer dan een half jaar onderhandelen (als je daarvan al mag spreken) in de armen gedreven van CDA, D66, GroenLinks en… de PvdA. Het is heel makkelijk om overal op tegen te zijn, zoals PVV en SP nu doen. Maar vindt er ook maar eens een alternatief voor. Het PVV-alternatief kennen we: alle moslims de grens over schoppen. Maar het SP alternatief blijft uit, of in ieder geval bij de kiezer niet hangen. De SP is verworden tot een protestpartij en heeft zichzelf vooral in het sociaal akkoord en het zorgakkoord vrijwel helemaal buitenspel gezet. Ze is onzichtbaar geworden en vormt daardoor nauwelijks ene bedreiging voor dit Kabinet. Als de SP al met een alternatief komt, dan is dat niet of nauwelijks onderbouwd en komt vrijwel nooit duidelijk naar voren waarvan het alternatief betaald moet worden. Het hebben van idealen is mooi, maar er moet ook geld voor zijn en dat geld is er simpelweg nu niet. Het geld ophalen bij de foute banken (da’s eigenlijk dubbelop) lukt de PvdA al nauwelijks; de SP zou het al helemaal niet lukken.
De kiezer die ontevreden is over zijn PvdA-stem stapt daarom niet over naar de SP, maar naar andere protestpartijen als 50+ en Partij voor de Dieren, of blijft simpelweg gewoon de PvdA trouw. Want sinds 2002 is de PvdA door de rechtse pers al tientallen keren afgeschreven. Toch weten de sociaaldemocraten iedere keer weer op te krabbelen. SP rest al jaren een rol in de coulissen; de marge. SP is een protestpartij; het is geen alternatief voor de PvdA.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten