Dikke Dijsselduim

Jeroen Dijsselbloem is herkozen als voorzitter van de Eurogroep; de commissie van landen die de stabiliteit van de euro in de gaten moet houden. Die herbenoeming ging niet zonder slag of stoot: in de Frankfurter Allgemeine meende de demissionair minister van Financiën dat Europese ambtenaren zich maar wat graag te goed doen aan hoeren en drank; Met één hand bedelen ze bij de Europese Commissie om miljarden staatssteun voor hun onderdanen, terwijl ze dat met de andere hand weer uitgeven aan duurbetaalde hoeren en uitgaan. Dat geld was eigenlijk bedoeld om de economie van hun land weer draaiende te krijgen maar een belangrijk deel van dat geld zou zijn doel nooit halen. Het ‘frauen und schnapps’ schandaal was geboren.

Zuid-Europese politici spraken direct schande van de uitspraken van Dijsselbloem. Vooral uit Spanje, Portugal en Italië kwam zwaar protest. Diverse politici noemden zijn uitspraak misdadig, nergens op gebaseerd en bovendien erg vrouwonvriendelijk. Ze vonden dat hij zijn beweringen uit zijn dikke Dijsselduim had gezogen. Ze eisten excuses of anders aftreden. Later voegden zich een groot aantal Oost-Europese landen daarbij. De positie van Dijsselbloem leek onhoudbaar.

Maar al in één van de eerste lessen op de politieschool leert een rechercheur in opleiding dat wie de grootste mond heeft, naar alle waarschijnlijkheid ook het meeste op zijn kerfstok heeft. Wie het YouTube filmpje van GeenStijl verslaggever Tom Staal uit 2013 heeft gezien (zie hier) schrikt van de luxe en weelde waarin de dames en heren Europarlementariërs zich wanen. Wie de schandalen rond Europese politici als Marine Le Pen( kreeg geld voor een medewerker die op de loonlijst stond, maar die geen arbeid verrichte) en Ernst Strasser (Oostenrijkse Europarlementariër liet zich door een journalist die zich voordeed als lobbyist omkopen) volgt ziet dat er in het Europees Parlement met geld wordt gesmeten. Hoe vaak is al niet aangetoond hoever Europarlementariërs in de zak zitten van lobbyclubs van de auto-industrie en de bancaire sector? Dijsselbloem heeft absoluut een punt als hij opmerkt dat Europese politici zich maar wat graag te goed doen aan overdadige weelde en luxe, betaald door de Europese belastingbetaler.

En daarvoor hoef je ook geen excuses aan te bieden. In de Nederlandse pers werd de uitspraak van Dijsselbloem al gauw recht gepraat omdat zijn partij, de PvdA, zo’n enorme klap kreeg bij de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. Maar daar is helemaal niets van waar: Dijsselbloem deed zijn uitspraak in de Frankfurter Allgemeine al ver vóór 15 maart. Dat Dijsselbloem deze uitspraken deed viel alleen maar in goede aarde bij de grote Europese landen die wel op de centen letten en vooral dankzij hen mag Dijsselbloem door met een nieuwe termijn. Nederland stemde in met de herbenoeming van Dijsselbloem deels uit medelijden met het enorme verlies van Dijsselbloem’s PvdA bij de Tweede Kamerverkiezingen (om dezelfde reden werd Khadija Arib (eveneens PvdA) al herkozen tot Tweede Kamervoorzitter) en omdat Dijsselbloem de steun had van Duitsland.

De vraag kan echter terecht worden gesteld of de uitspraken van Dijsselbloem echt iets zullen veranderen. Voor de waarheid hoeft Dijsselbloem geen sorry te zeggen.

Still uit het verslag van Tom Staal. (c) GeenStijl 2013