Einde van de Euro

Italië zit diep in de schulden. Het land geeft bijna twee keer zoveel uit, als alle Italianen bij elkaar verdienen. Jarenlang heeft het land schuld na schuld opgestapeld. Door de vele regeringswisselingen en de invloed van de maffia heeft niemand ooit wat aan die schulden gedaan. Totdat het huidige kabinet Berlusconi aantrad en Berlusconi zijn boekhouder Mario Tremonto minister van financiën maakte. Tremonti is een superbeokhouder en wist de financiële positie van zijn land in ieder geval niet veel erger te maken, dan het nu is. Maar de financiële situatie van Italië is dermate slecht, dat zelfs superboekhouder Tremonti zijn pedofiele baas niet uit de ellende kan halen. Sterker nog, tussen de seks met 16- en 17-jarige meisjes door meldde Berlusconi tegen alle plannen van zijn eigen minister van Financiën te zijn. Een padstelling dreigt en Italië dreigt steun te moeten trekken van het Europese noodfonds, waar meer dan 1000 miljard euro in zit. Het Noodfonds is aangevuld door rijke Eurolanden als Duitsland, Nederland, Frankrijk en Finland.

Silvio Berlusconi zal de geschiedenis vooral in gaan als de man die liever naar bed gaat met jonge meisjes, dan de man die zijn eigen land ten gronde richtte. Want Italië is financieel al jaren een zinkend schip. Het is voor de 48-jarige oudste dochter van Berlusconi toch een vreemde gewaarwording, om tegen een 16-jarig meisje ‘mamma’ te moeten roepen. Het is tekenend hoeveel aandacht Berlusconi heeft voor de deplorabele situatie van zijn land. Niet allleen is het een seksverslaafde; het is ook een machtswellsteling. Een ultrarechtse nationalist, die geen idee heeft hoe de crisis het hoofd te bieden.

Maar de fouten zijn al eerder gemaakt. Eerder, toen Berlusconi nog ingestoord het bed kon delen met jonge meisjes. Want in het Verdrag van Maastricht zijn in 1992 al afspraken gemaakt over welke landen deel mochten nemen aan de ECU; de latere Euro. In dat verdrag is ondermeer afgesproken dat de staatsschuld niet hoger mocht zijn dan 60% van het BNP. Ook mocht de rente niet hoger zijn dan 3,4%. Het waren strenge toelatingeisen voor de euro. Robuust en uniek in zijn soort. Maar in januari 1999 werd de eerste fout al gemaakt: Op het moment van toetsing konden slechts 3 landen deelnemen aan de Euro: Nederland, Ierland en Luxemburg. Alleen zij voldeden aan alle afspraken als gemaakt inhet verdrag van Maastricht. Landen als België, Italië, Spanje, Griekenland en Portugal voldeden niet aan de afspraken en dus mochten zij de Euro niet invoeren. Zo ook Duitsland en Frankrijk. Toch zitten al deze landen in de euro. Met alle gevolgen van dien.

Griekenland zit hopeloos in de problemen. Het land heeft een buitenlandse schuld van meer dan 400 miljard euro. De Ierse Tijger is gaan slapen en ook Ierland heeft een beroep gedaan op het Europese Noodfonds, waarna Portugal snel volgde. Italië lijkt het nieuwe zorgenkindje te worden, maar de problemen zijn nog lang niet voorbij. Zoals uw Opinie Paultje al bij aanvang van de Griekse schuldencrisis voorspelde, wordt de euro geleid door politieke status. Het was een status om de nieuwe munt in jet land te introduceren. Immers waren de Drachmes, Lires en Escudos nog minder dan niks waard. Zo ook de Franken en de Pesetas. U voelt ‘m waarschijnlijk al aankomen, maar Spanje en België zijn de nieuwe probleemkinderen. Net als Italië en Portugal gaan ook zij dezelfde kant op als Griekenland.

Toekomst voorspellen is niet makkelijk. Maar het vervolg van de Europese schuldencrisis is heel makkelijk. Spanje, Italië, België, Griekenland en Portugal hadden op basis van de in 1992 gemaakte afspraken nooit mogen worden toegelaten tot de euro. Toch werden zij om politiek-economische redenen toegelaten, omdat ook Frankrijk en Duitsland werden toegelaten tot de euro. Zowel Frankrijk als Duitsland voldeden niet aan de afspraken als gemaakt in het Verdrag van Maastricht. Toch was een euro zonder de steun van de belangrijkste economiën in Europa geen euro en dus werden zij toegelaten. Onder protest van de Spanjaarden, Italianen, Belgen, Grieken en Portugezen, die meteen eisten ook te worden toegelaten. Anders zouden zij tegen de toelating van Frankrijk en Duitsland stemmen. Hiermee was de chaos compleet; want de eens zo robuuste afspraken uit het Verdrag vam Maastricht waren nu niet meer dan wat lettertjes op papier geworden. Iedereen telde mee avant la lettre, zullen we maar zeggen. Maar het geeft wel een goed beeld van de toekomst van de euro; die ziet er met dreigingen uit Belgie (al meer dan een jaar geen regering) en Spanje (huizenmarkt op z’n gat, 20% is werkloos) niet echt veel belovend uit. Dus nadat uw Opinie Paultje voorspelde, dat Italië diep in de problemen zou komen (en die voorspelling kwam dus uit) hierbij de nieuwe voorspelling, dat België en Spanje de nieuwe probleemkinderen zijn. En probleem had in 1999 al opgelost kunnen worden.

Toch is het niet alleen hel en verdoemenis met die euro. Want het steunen van deze landen ligt niet lekker bij het rechts-populistische deel van Europa, met dictator Geert Wilders voorop. Wilders kijkt duidelijk niet verder dan de grenzen van Venlo, want hij realiseert zich niet dat Nederland dezelfde hulp zou toekomen, als het in dezelfde problemen zou zitten als Griekenland, Ierland, Portugal en Italië. Ook realiseert de knettergekke dictator zich niet, dat de Nederlandse economie in hoge mate afhankelijk is van het achterland, zoals bijvoorbeeld Griekenland, Portugal, Ierland en Italië. Veel Nederlandse producten en diensten vinden hun afzet binnen de Europese Unie; Het Nederlandse bedrijfsleven verdient meer dan 100 miljard euro per jaar alleen al aan opdrachten uit deze landen. Het steunen van deze landen betekent dus ook dat we onszelf een beetje steunen.

Maar de euro heeft op deze manier geen toekomst en gaat dezelfde kant op, als de nu al waardeloze Amerikaanse dollar. De dollar is jarenlang gesteund, maar lijkt zijn langste tijd te hebben gehad nu de Chinezen in opkomst zijn. Het enige nadeel is wel dat de Chinese Staatsbank met miljarden aan Amerikaanse dollars zit opgescheept, waar ze niets meer mee kunnen. Niemand wil nog dollars hebben en de Amerikanen zijn blij, dat ze er vanaf zijn.

Die kant zal het met de euro ook op gaan. De euro was ooit een sterke munt, maar door een falend toezicht op de Europese Centrale Bank en het niet nakomen van afspraken is het vertrouwen in de euro sterk verzwakt. Crises als in Griekenland, Portugal, Ierland en straks in Spanje en België helpen de euro niet veel sterker worden. De euro is geen betaalmiddel meer, maar een statussymbool van de politiek. En laat de goeie ouwe Gulden en de keiharde DMark nou net zijn sterke waarde ontlenen aan een sterke centrale bank, die niet aan politieke spelletjes deed. Die wars was van politieke afspraken of status. De euro is dat al lang niet meer. En daarmee is het einde van de euro in zicht.