Een eerbetoon aan Hein, Rien en Lance

De laatste dagen heeft uw Opinie Paultje zich redelijk rustig gehouden; zowel op Twitter als op dit weblog, uit respect voor mijn vorige week vrijdag overleden collega Hein Tromp. Hein verloor het gevecht tegen de verschrikkelijke ziekte leverkanker, maar Hein was wel een man om een voorbeeld aan te nemen. Het overlijden van Hein is geen moment om je druk te maken over de toestand in de wereld of de Nederlandse politiek. Het is een moment om even stil te staan. Bij leven stond hij bekend als een vrolijke man, die zwierend door het kantoor danste. Hein zag altijd de positieve kant in en waar anderen bij de pakken gingen neerzitten, stond Hein voor zijn zaak en ging door. Bij aanvang van de wereldwijde economische crisis ging de telefoon nauwelijks omdat klanten de hand op de knip hielden. Toch bleef Hein zijn eeuwige Italiaanse melodieën zingen. Ze klonken voor geen meter en er zat absoluut geen consistentie in, maar dat maakte niet uit. Bij het horen van zijn zacht gevoede stem kreeg je toch weer zin in de dag. Het leverde hem zoveel respect op, dat ze tot in Griekenland Hein wisten te vinden; ook toen hij op zijn sterfbed lag. Hein verdient alle eer en respect die een mens kan krijgen en we moeten hem nog lang herinneren. Helaas mocht hij maar 53 jaar worden. Voor Hein hoop ik dat, waar hij nu naar toe gaat, het beter is dan hier. Hein, jongen, het ga je goed!

Er zijn parallellen te leggen met mijn voormalige buurman Rien Wijnants; Rien was eveneens een man vol energie, die fluitend door het leven ging. Rien was ondernemer; had de rechten gekocht van een salarisadministratieprogramma en daar veel geld mee verdiend. Op het hoogtepunt van de wereldwijde economische voorspoed verkocht hij zijn bedrijf, waar op dat moment meer dan 80 mensen werkten. Rien bleef echter ondernemen en opende een kantoortje naast het mijne, waarna we als ondernemers ervaringen uitwisselden. Rien reisde de hele wereld over en bezocht de meest uiteenlopende beurzen, waar hij op zoek was naar innovatieve producten om die in Nederland te importeren. Hij slaagde daar nauwelijks in maar dat deerde hem niet. Veel van die beurzen werden georganiseerd in Las Vegas, Verenigde Staten, waar Rien kind aan huis was. Hij kende er werkelijk elke straatsteen uit zijn hoofd. Naar eigen zeggen heeft hij door de beveiliging van groten der aarde als Bill Gates en Steve Jobs kunnen glippen, waarna hij met hen een praatje heeft gemaakt en de hand geschud. Of het waar is, valt te bezien, maar geen mens ter wereld kon die verhalen zo mooi vertellen als Rien. Als Rien een verhaal vertelde, dan zwaaide zijn armen en gebruikte hij zijn stem op een prachtige manier om zaken nog eens extra te benadrukken. Hoewel geboren in Den Haag, had Rien een zwaar Rotterdams accent en was fan van Feyenoord. Hij was altijd in voor een geintje; een grap, een grol. Zijn gedrag had bijna clowneske bewegingen. Hij kon niet kwaad worden, want zelfs als hij boos was, kon hij zijn emoties de baas en in onvervalst Rotterdams uitdrukken wat hij wilde. Eens per maand dronken we op donderdagavond een biertje in een café, in Breda. Daar namen we de toestand in de wereld door, zoals hij dat altijd zo mooi kon uitdrukken. Ook het bedienend personeel werd nauw bij onze gesprekken betrokken. Het prachtmens Rien overleed in 2010 op 61-jarige leeftijd aan een hersentumor. Dat is al even geleden, maar zijn eeuwige optimisme blijft eeuwig in mijn geheugen gegrift.

Wanneer je wordt geconfronteerd met een persoon in je directe omgeving, die overlijd aan die vreselijke ziekte kanker, dan blijf je even stil staan. Dan kan de politiek je even weinig meer schelen en dan is het leven toch maar relatief. Een man die de verschrikkelijke ziekte kanker wel overleefde is de inmiddels gevallen wielerkoning Lance Armstrong. Gisteren werd bekend dat de internationale wielerunie UCI hem alle 7 Tourzeges afneemt en uit de sport verbant voor het leven. De Amerikaanse antidoping waakhond USADA had twee weken geleden een vernietigend rapport geschreven over de dopingpraktijken van Armstrong, die glashard is verraden door zijn eigen oud-ploeggenoten. Het rapport zorgde voor een storm aan kritiek, waarna een van de grootste wielerploegen ter wereld, zijn sponsor Rabobank kwijtraakte. Verschillende sponsoren braken met Armstrong; wilden niets meer met hem te maken hebben. Grote bedrijven als Nike, Trek en 24 Hour Fitness wilden niets meer met de Amerikaan te maken hebben. De wielerwereld verafschuwt de man; wielerfans voelen zich bedrogen nu ze weten dat Armstrong alle 7 Tourzeges op doping heeft gehaald.

Het stelde Christian Preudhomme, de baas van de ASO, de organisatie die de Tour de France organiseert, voor een dilemma. Armstrong was namelijk niet de eerste, die de wereld voorloog dat hij een zo ongelofelijk goed sportman was. Want van de wielrenners die in de top-10 stonden, inde jaren dat Armstrong de Tour de France won, bleken vrijwel allemaal in dat jaar ook op doping de eindstreep in Parijs te hebben gehaald. Dus zou je Armstrong zijn Tourzeges afnemen, dat zou feitelijk de nummer 8 of zelfs de nummer 15 van dat betreffende jaar worden aangemerkt als Tourwinnaar. De man die als nummer 15 over de streep kwam in Parijs, werd dus uiteindelijk de winnaar.

Terecht? Oordeelt u zelf. Laat voor eens en voor altijd duidelijk zijn: ik sta keihard aan de kant van Lance Armstrong. Feit is dat de eerste tien wielrenners uit het algemeen klassement vrijwel allemaal doping gebruikten. Je kunt er eigenlijk ieder wielerseizoen de klok op gelijk zetten: iedere Tour de France-aflevering wordt er een tiental renners van de weg gehaald, omdat ze positief testen op dopinggebruik. Tel daarbij op dat de eerste tien renners uit het Algemeen Klassement die de eindstreep in Parijs halen, ook nog eens op dopinggebruik is betrapt, dan gebruikt dus ruim 10% van alle renners rommel. Je zit niet meer te kijken naar de Tour de France, maar naar de Tour de Doping. En het is ook niet meer dan logisch, dat die gasten gebruiken, want het is een immens karwei, om twee weken lang door Frankrijk te fietsen, met een gemiddelde van ruim 200 kilometer per dag. En dan niet van noord naar Zuid-Frankrijk; nee, het gaat ook nog eens van Zuid-Frankrijk naar Parijs. Dat is een uitputtingsslag waar geen mens tegenop kan, zonder rommel te gebruiken.

Kortom: bedrijven als Rabobank, Nike, Trek en 24 Hours Fitness hebben zichzelf laten foppen, want dat wielrenners doping gebruiken is gewoon algemeen bekend. Dat is niet iets van de laatste jaren, maar gebeurt al langer. Mensen die nu verontwaardigt naar Armstrong kijken en boos worden op de Texaan, houden zichzelf alleen maar voor de gek, want iedereen had gewoon beter moeten weten. Zeven keer achtereen de Tour de France winnen kan gewoon niet zonder rommel te slikken. We weten het allemaal, maar kunnen het maar niet bevatten dat we al die tijd naar een rijdende apotheek hebben zitten kijken. We voelen ons bedrogen, maar feitelijk bedriegen we alleen maar onszelf, want met een klein beetje beter nadenken hadden we gewoon kunnen weten dat 7 keer de Tour de France winnen iets bovennatuurlijks moet zijn.

Even bovennatuurlijk als Hein en Rien…

Frans Timmermans is gevaarlijk

Niet GroenLinks, maar de SP de grootste verliezer van de Tweede Kameverkiezingen, nu iets meer dan een maand geleden. Niet omdat ik de linkse broeders in bescherming wil nemen, maar omdat de SP er al vanuit ging, dat ze de verkiezingen hadden gewonnen, terwijl die nog moesten worden gehouden. De kiezer wilde geen experimenten meer op rechts of links, maar koos uiteindelijk voor twee partijen met regeringservaring. De kiezer liet de gezworen vijanden VVD en PvdA elkaar in de armen sluiten. Gezien de sfeer tijdens de kabinetsonderhandelingen van de afgelopen 3 weken zijn VVD en PvdA elkaar inderdaad in de armen gevallen. Beide partijen houden ede kaken stevig op elkaar als journalisten ze honderduit vragen naar de vorderingen. VVD en PvdA hebben beiden regeringsverantwoordelijkheid gekregen van de kiezer en nemen die taak blijkbaar erg serieus. Volgens website GeenStijl komen de twee er deze week nog uit en heeft Nederland vóór eind oktober weer een kabinet.

Ze moeten wel, want niemand wil terug naar de tijd waarin PvdA-leider Wouter Bos en CDA-leider Jan Peter Balkenende elkaar tijdens de verkiezingen het licht al niet in de ogen gunde; na de verkiezingen gingen ze daar nog even lekker mee door. Bos en Balkenende gingen voor de ogen van de (internationale) pers rollebollend en ruziemakend over straat. Ze konden het werkelijk nergens over eens worden en schoven moeilijke beslissingen daarom maar voor zich uit. De Nederlander zag dit geruzie allemaal aan en begon te denken, dat het gewoontegoed was geworden om elkaar in de haren te vliegen. Elkaar voor rotte vis uitmaken was normaal. De maatschappij werd omgevormd van een tolerantie samenleving, naar een samenleving waarin niemand nog iets voor elkaar over had. En in dat licht kon de rechts-populist Geert Wilders alleen maar groeien. Wilders moet hebben gedacht: wat zij kunnen, kan ik ook maar dan beter. Hij is immers heer en meester in schelden, schoppen en slaan en blies zijn partijtje letterlijk mee in het parlement. Alleen was hij beter dan Bos en Balkenende samen, waardoor zijn ster rees.

De luchtballon die PVV heet is inmiddels geklapt en het populisme in Nederland lijkt op z’n retour. Immers, de populistische SP en PVV groeien niet meer en naar alle waarschijnlijkheid verdwijnt de PVV binnen drie tot vier jaar van het politieke strijdtoneel. Met de verkiezing van Bart De Wever tot burgemeester van Antwerpen lijkt het populisme de grens over te zijn gewaaid naar de zuiderburen, die nu kennis maken met het ook voor hen relatief nieuwe fenomeen. Wat dat betreft kunnen we in Nederland nu terecht roepen dat de Belgen (minstens twee jaar) achter lopen op de Nederlanders, want de beweging van De Wever heeft flinke overeenkomsten met de anti-Islambeweging van Geert Wilders. Al moet daarbij direct worden aangetekend dat De Wever minder buitenlanderhaat koestert, dan zijn Nederlandse evenknie. Verder is de overeenkomst tussen De Wever en Wilders meer dan duidelijk: ze zijn beiden populisten. Wat zij roepen, slaat aan bij de onderbuikgevoelens van veel mensen en dus stemmen die op hen. Wilders is anti-Islam; De Wever is anti-Wallonë. Wilders is in Nederland klaar; De Wever begint nu net in België. Nu al is duidelijk dat ook de N-VA van De Wever geen lang bestaansrecht heeft. Nederland zag in minder dan twaalf jaar tijd drie populisten aan zich voorbij zien trekken: Fortuyn, Verdonk en Wilders. Geen van drieën redde het tegen de gevestigde orde. Voor populisme is nou eenmaal geen vaste basis, zo zullen ook de Belgen binnen enkele jaren ondervinden. Nu al durf ik te voorspellen dat De Wever geen tweede ambtstermijn krijgt.

Nu het populisme in Nederland op z’n retour is, ziet PvdA-Tweede Kamerlid Frans Timmermans zijn kans schoon: de Limburger riep vorige week in (hoe kan het ook anders) De Telegraaf dat de PVV eigenlijk moest worden verboden. Een op zich logische reactie van Timmermans, die dankzij de PVV vele topbaantjes aan zijn neus voorbij heeft zien gaan. Timmermans, de man die Job Cohen liet struikelen, vond het tijd dat hij een antwoord moest formuleren op de PVV, die de afgelopen jaren als een stormram onophoudelijk op de PvdA van Timmermans heeft in staan beuken. Vaak met succes. Tijd om terug te meppen, moet Timmermans hebben gedacht: het populisme is in Nederland op zijn retour en ik kan dat laatste zetje wel even geven. Graag, zelfs!

Maar de gedachte van Timmermas is fout en op punten zelfs gevaarlijk. Want de scheidslijn tussen een definitief exit van de PVV en een comeback is heel dun. Het populistische vuurtje smeult nog altijd. Er zijn namelijk drie voorwaarden waaraan zowel VVD als PvdA moeten voldoen, wil het populisme in Nederland voorgoed verdwijnen en dan nog blijft de kans groot, dat de PVV een wederopstanding beleeft. 1) De eerste voorwaarde is dat PvdA en VVD elkaar echt gaat vinden en in volledige harmonie gaan samenwerken. Geen geruzie meer; geen fitte-fitte meer waar alle televisiecamera’s bij staan en geen steken meer onderwater. PvdA-leider Diederik Samsom en VVD-leider Mark Rutte zullen elkaar op tal van terreinen tegemoet moeten komen; dat houdt in dat de ene keer de PvdA moet slikken en de andere keer zal de VVD een maatregel moeten toestaan, die ze niet bevalt. 2) Voorwaarde twee is dat dit kabinet niet voortijdig valt. Zowel Rutte als Samsom hebben zich in de verkiezingscampagne ten doel gesteld de 4 volle jaren helemaal vol te maken. Dat houdt in dat het Kabinet Rutte II niet voortijdig mag vallen. Ook hier weer zal de ene keer de VVD- en de andere keer de PvdA-achterban moeten inschikken. 3) Laatste voorwaarde is zeker niet onbelangrijk: een harmonieuze ministersploeg. Als zowel PvdA als VVD elkaar bijstaan, dan kunnen andere partijen (met name de PVV) de vinger niet op de zere plek leggen en dat maakt hen zwak. Een goed team versterkt elkaar en vindt oplossingen voor elk probleem. Schouder aan schouder en in dat licht kunnen we Timmermans missen als kiespijn.

Naar alle waarschijnlijkheid zal Timmermans echter gaan deelnemen aan het nieuwe Kabinet als minister van Buitenlandse Zaken, maar hij wordt ook genoemd voor Defensie en dan komt zijn PvdA-collega Desiree Bonis op BZ. Immers is Timmermans binnen de PvdA de defensiespecialist. Het zal u na het lezen van bovenstaande dat ik geen fan ben van Frans Timmermans, al was het alleen maar omdat zijn uitspraak om de PVV het zwijgen om te leggen, erg gevaarlijk is. De PVV is gewoon een democratisch gekozen partij en hoezeer zowel Timmermans als ik het met ze oneens zijn; ze horen thuis in een democratie. In een democratie ga je geen partijen verbieden, meneer Timmermans. Nee, meneer Timmermans: het populisme is nog niet helemaal weg uit Nederland. Om die conclusie te trekken is het nog te vroeg. En dan nog: als de PVV voorgoed van het politieke strijdtoneel verdwijnt, dan blijft dat gat op rechts bestaan. Er blijven altijd kiezers met onderbuikgevoelens, zo bewijzen ook de gemeenteraadsverkiezingen dit weekeinde bij onze zuiderburen.

Problemen bij GroenLinks belichamen de problemen van heel links

GroenLinks wordt door de parlementaire pers gezien als de grootste verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De Groenen konden geen vuist maken tegen de linkse ruzie, tussen SP en PvdA, die uiteindelijk glansrijk werd gewonnen door de PvdA. Partijleider Jolande Sap kwam met haar boodschap bijna niet tussen de twee kemphanen Roemer en Samsom, terwijl ze bij tijd en wijlen best een goed verhaal had. Het leek de kiezer allemaal niet te boeien en dus schoot GroenLinks omlaag van 10 naar 3 zetels, waarna het uiteindelijk door de linkse lijstverbinding toch nog een zetel van de PvdA kreeg, zodat de schade nog een klein beetje beperkt bleef. Toch is het verlies groot bij de Groenen en partijleider Sap verbond hier haar conclusie aan; moedig bood ze aan op te stappen, maar de partijleiding gaf haar het vertrouwen. Gisteren werd dat vertrouwen omgezet in een duwtje buiten de boot; door een smerig spelletje met de parlementaire pers lekte zogenaamd een persbericht naar buiten, dat de partijleiding helemaal geen vertrouwen meer had in Sap en ze kon alsnog het pand verlaten. Hoofdverantwoordelijke voor dit spel was GroenLinks-voorzitter Heleen Weening; brokkenpiloot van het eerste uur en eigenlijk niet capabel om leiding te geven aan welke organisatie dan ook. Weening verbond uiteindelijk haar conclusies aan de hele poppenkast en vertrok vandaag alsnog; ze nam het hele bestuur van GroenLinks mee.

GroenLinks maakte de laatste tijd veel fouten: meedoen aan de missie naar Kunduz, meedoen aan het Kunduzakkoord waarmee het feitelijk het rechtse rampkabinet Rutte-Wilders steunde en het inperken van de mediavrijheden (GroenLinks steunde de PVV in een voorstel de NOS te verbieden om haar websites te exploiteren) vielen niet goed bij de achterban. Gekibbel om de tweestrijd tussen Sap en Tofik Dibi deden GroenLinks uiteindelijk de das om. Ook hier weer een discutabele rol voor Heleen Weening, die Dibi tot op de grond toe afbrandde. Daar, waar zowel PvdA als CDA meteen over gingen op het houden van lijsttrekkersverkiezingen: laat de leden maar speken. Weening bepaalde anders: zij wees Sap aan als partijleider en vond zichzelf daarmee belangrijker dan de 25.000 leden.

Kijkend naar het spel bij GroenLinks deed me herinneren aan het vuile spel dat is gespeeld met de meest fatsoenlijke man van Nederland: Job Cohen. Ook rond hem werd een val opgebouwd. Het spel rond Cohen is net zo fout gespeeld als het spel rond Sap; het lukte Cohen niet om minister-president te worden. Voor die functie had de PvdA hem nu juist uit Amsterdam naar Den Haag gehaald, waarna ze hem volledig onvoorbereid de politieke arena in smeten. De afloop is bekend: Cohen redde het niet en moest onder druk van zijn fractie, aangevoerd door het gefrustreerde konijn Frans Timmermans, vertrekken. Timmermans was hevig verbouwereerd nadat door toedoen van de PVV diverse hoge functies aan zijn neus voorbij waren gegaan: commissaris van de Koningin in Limburg (ging naar het CDA), burgemeester van Maastricht (ging naar de VVD) en een hoge post bij de EU (ging uiteindelijk naar en Fin). Ook de burgemeesterpost van de meest linkse stad van Nederland, Nijmegen, ging niet naar de PvdA’er Sharon Dijksma, maar naar het CDA. Volgens Timmermans moest Cohen hiervoor bloeden en hij lekte een e-mail, waarin hij zijn zorgen uitte over de staat van de PvdA in de peilingen. Timmermans zag blijkbaar ook zijn baantje als Kamerlid aan zijn neus voorbij gaan en dat liet hij toch niet gebeuren. Als beloning maakt de Limburger nu wel kans op de post van minister van Buitenlandse Zaken.

Voor mij is GroenLinks nou juist niet de verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De grootste verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen is met afstand de SP; die waanden zich al in hogere sferen. Emile Roemer dacht al minister-president te zijn en de SP dacht al de grootste partij van Nederland te zijn, voordat de verkiezingen goed en wel waren gehouden. De wedstrijd was al gewonnen, voordat het goed en wel was begonnen. Het was Emile Roemer, die al buitenlandse gasten ontving en het was Renske Leijten, die zich al minister van Economische Zaken waande, terwijl de verkiezingen nog moesten worden gehouden. Ondertussen kon geestelijk vader Jan Marijnissen niet hard genoeg trappen tegen de PvdA, waarna de SP-leiding een inschattingsfout maakten en die fout heette Diederik Samsom. De SP stortte ineen en van de 38 zetels in de peilingen bleven er maar 15 over. Geen minister-president, geen minister. Niet de SP, maar de PvdA ging onderhandelen met de VVD. De enige reactie van Roemer was als een verwend krijsend kind uithalen naar die vervloekte PvdA; dezelfde PvdA waarmee hij een half jaar eerder nog gebroederlijk op een podium in Nijmegen stond. Maar het was de SP, die in juni onder druk van diezelfde peilingen al de VVD belde, om diezelfde onderhandelingen te starten, nog vóór dat de verkiezingen goed en wel waren begonnen. Het was Roemer, die al ministerslijstjes begon samen te stellen.

De problemen bij GroenLinks staan niet op zichzelf. Ze belichamen de problemen op de gehele linker flank van het politieke spectrum. Het lukt links maar niet om een vuist te maken; het lukt links niet om samen te werken en zichzelf te organiseren tegen het steeds verder oprukkende rechts in Nederland. Goed, de stormachtige opkomst van de PVV, c.q. het populisme is even gestopt, maar als Rutte en Samsom de komende regeerperiode net als Bos en Balkenende rollebollend over straat gaan en/of hun periode van 4 jaar niet helemaal en volledig tot op de laatste dag afmaken, dan komt de PVV, c.q. het populisme net zo hard weer terug. De kiezers die nu massaal op de PvdA hebben gestemd, rennen dan weer terug naar de populistische SP en dan is de PvdA voorlopig klaar. Dat probleem wordt op links onvoldoende onderkend, omdat het op links barst van de ego’s. Niet alleen Heleen Weening heeft zo’n enorm ego, dat ze het partijkantoor in Utrecht bijna niet meer in past; ook Roemer en Samsom kunnen maar niet met elkaar door een deur. Het lukt niet om samen acties te organiseren; de bijeenkomsten in Leeuwarden en Nijmegen eerder dit jaar werden een flop, omdat PvdA’ers en GroenLinksers nauwelijks kwamen opdagen; de zalen waren overbevolkt met enthousiaste SP-leden. Een kleine twee maanden na het evenement in Nijmegen schoten de leden van GroenLinks het initiatief al af en weg was wederom die gedroomde linkse samenwerking.

Veel GroenLinksers grijpen nu naar het fusiemiddel: GroenLinks moet als ‘groen’ deel onderdeel uit gaan maken van de PvdA. Op zich geen slechte gedachte, gezien de beide partijprogramma’s, die vrij dichtbij elkaar liggen. Het probleem alleen is dat een fusie (ofwel een overname van GroenLinks door de PvdA) een noodgreep is en een noodgreep heeft zelden een positieve uitwerking. Daarnaast zou GroenLinks als onderdeel van de PvdA helemaal wegvallen tussen het geruzie tussen PvdA en SP; er zou geen aandacht meer zijn voor ‘groene’ politiek. Aan de andere kant moet GroenLinks in diezelfde 'groene agenda' steeds vaker haar meerdere erkennen in de Partij voor de Dieren, die een veel duidelijker boodschap heeft dan de Groenen. PvdA en SP zijn ongeveer uit hetzelfde hout gesneden, maar weigeren door de grootte van hun ego samen te werken. Geen SP’er zal ooit het partijkantoor van de PvdA in Amsterdam van binnen zien; geen PvdA’er past met zijn ego in het nieuwe partijkantoor van de SP in Amersfoort. De linkse samenwerking was er nooit geweest, is er niet en zal er op deze manier ook nooit komen. Het lukt links maar niet om het eens te worden en zolang ze het niet eens kunnen worden met elkaar, is de VVD de lachende derde.

Ik wens onze linkse broeders veel sterkte en succes toe met hun wederopstanding.

Opinie Paultje geeft campagnetips aan het CDA

Ach, het CDA… dat arme CDA. Nog niet zo gek lang geleden waren de Christendemocraten de grootste partij van Nederland; dat waren ze decennia lang geweest. Heel even in de jaren ’90 met het fiasco dat Eelco Brinkman heette, kelderden de christendemocraten van 45 naar 22 zetels, om daarna weer snel op te krabbelen en wederom 10 jaar lang de grootste partij van Nederland te worden en te blijven. In ledenaantallen is het CDA nog altijd de grootste partij van Nederland; de christendemocraten hebben ruim 65.000 leden, maar worden in rap tempo genaderd door de PvdA, die iets meer dan 56.000 leden heeft. Het CDA is nog altijd de partij die de meeste burgemeesters, wethouders en gedeputeerde staten van Nederland levert en kan daardoor nog een klein beetje invloed uitoefenen in het politieke landschap. Maar daar, waar vooral PvdA en VVD talloze nauwe banden hebben met maatschappelijke organisaties, raakt het CDA die banden steeds meer kwijt. En daar blijft het niet bij.

Wat de christendemocraten missen is een duidelijke lijn en een duidelijke leider; een man met charisma; een man (of vrouw) die van aanpakken weet. Niet dat lieve, zachte, aardige van Sybrand van Haersma Buma of Mona Keijzer. Nee, een daadkrachtig persoon, die goed kan debatteren en de eigen standpunten goed en duidelijk neer zet. En vooral een leider, die zich niet laat afbluffen door een schreeuwlelijk als Geert Wilders.

Even dacht ik dat PVV en CDA nog steeds in één kabinet zaten, zoals in het rampkabinet Rutte-Wilders I. Islamhater Geert Wilders legde de Christendemocraten gisteren de woorden in de mond, door te stellen dat het CDA zijn ministers zou moeten terugtrekken als protest tegen het door PvdA en VVD gesloten deelakkoord. Van Haersma Buma liet zich weer als een mak schaap naar de slachtbank leiden en ging meteen in op de vraag van strateeg Wilders: Ja, het zou best eens kunnen zijn dat het CDA zijn ministers uit het demissionaire kabinet terugtrekt. Dus een kabinet, dat toch al kapot is, gaat nog verder kapot. Wat schiet je daar nou mee op, meneer Van Haersma Buma? Waarom laat je je steeds leiden door een man, die jullie eigenhandig van binnenuit kapot heeft gemaakt? Een man, die niets anders kan doen dan schreeuwen, haat zaaien, discrimineren en mensen tegen elkaar opzetten voor eigen gewin? Die man heeft jullie misbruikt in het eerste kabinet Rutte-Wilders, waar jullie alleen maar aan mee mochten doen voor de cijfers. Jullie deden daaraan mee voor spek en bonen en dat is nog steeds zo!

Deze week werd bekend dat de huidige burgemeester van ’s-Hertogenbosch, Ton Rombouts, is gevraagd te kijken naar waarom het zo mis ging tijdens de laatste twee verkiezingen. Rombouts wordt door vriend en vijand alom gerespecteerd en is dus de ideale kandidaat om op onderzoek uit te gaan. Rombouts is geen carrièrejager; behoudens een gooi naar de baan als commissaris van de Koningin in Noord-Brabant deed de Bossche burgervader nooit een gooi naar een andere baan. Hij draagt alweer sinds 1996 de burgemeestersketting van de Brabantse hoofdstad. Ook daar weet hij vriend en vijand aan zich te binden. Het CDA zakte af van grootste partij van Nederland, naar een nichepartij in de marge. Rombouts vertegenwoordigt samen met onder andere Ab Klink en Ernst Hirsh-Balling de linker kant van het CDA. Grootheden als Maxime Verhagen, Jack de Vries en Hans Hillen vertegenwoordigen de rechterkant van de partij en die twee richtingen zijn op dit moment nauwelijks met elkaar te verenigen, en dat wreekt zich. Kies richting, niet vanuit het midden maar vanuit een kant. Het sterke punt aan Geert Wilders is, dat heel Nederland… wat zeg ik... de hele wereld weet waar die man voor staat. Daar kun je tegen zijn, of fervent voorstander. En ik ben geen vriend van het CDA, noch heb ik sympathie voor die partij. Toch zie ik me lede ogen aan hoe de christendemocraten worstelen met hun identiteit. Ik begin medelijden te krijgen met een club, waar ik doorgaans niets mee heb. Dat medelijden ontstond tijdens het RTL-debat, waarin Wilders, Samsom, Rutte en Roemer het tegen elkaar opnamen in het premiersdebat. Waar was het CDA? Waar was die partij, die altijd vrijwel automatisch de premier leverde? Dat CDA was opgesnoept door zowel PVV als VVD. Die hele PVV kan alleen maar leven dankzij ontevreden CDA-kiezers. Meer dan driekwart van wat nu PVV stemt, stemde ooit CDA. Het zou zo zonde zijn als het CDA weg zou vallen, maar op dit moment kan het bijna niet anders, of het CDA bestaat na de volgende verkiezingen niet meer. Het CDA moet nu echt duidelijke keuzes maken. Dit kan zo niet langer!

Laat je niet langer gebruiken als pispaal of melkkoe, want in beide gevallen worden de christendemocraten misbruikt door de PVV en ze laten het nog gebeuren, ook. Ze bijten niet van zich af, vallen tot nu toe erg tegen in de oppositie en weten niemand echt te boeien. Waarom ingaan om de woorden van Wilders, die weet dat een kleinere CDA alleen maar een grotere PVV betekent? Kop op, christenvrienden; sta op en trek die bokshandschoenen aan. Stap die ring in en durf besluiten te nemen; durf actie te voeren en ga de boer op met een duidelijk verhaal. Durf een ferme tik uit te delen en ontwikkel jezelf tot oppositieleider, in de plaats van burgemeesterskandidaat van een middelgrote stad, ergens in Brabant of Zeeland. Het ontbreekt het CDA een lef, durf en energie en dat is nou net wat het CDA nodig heeft.

De Bossche burgemeester Rombouts zal wel weer met een duimendik rapport komen, waar niemand wat aan heeft en waar vervolgens niets mee gebeurd. Rombouts zal aanbevelingen doen, maar ook daar zal niet naar worden geluisterd. En dat, terwijl de oplossing zo simpel is: Waar is dat radicale midden? Sinds de lancering van de nieuwe partijlijn is er nog niets daadkrachtigs uit het CDA gekomen en dat is wat Nederland zo graag wil zien, want anders bestaat er over 2 jaar helemaal geen CDA meer. Het CDA heeft al jaren geen duidelijk profiel en dat nekt jullie iedere keer opnieuw. Vroeger stemde je op het CDA, want dan was je lekker veilig: je wat links noch rechts. Maar dat is tegenwoordig niet meer. Het CDA is rechts, noch links. Vlees, noch vis. Jarenlang kon het CDA een beetje van VVD en een beetje van PvdA afpakken en via het midden waren ze altijd een ideale partner. Maar in deze moderne tijd (Uw Opinie Paultje merkte het al eerder op) moet je kant kiezen: je bent links of je bent rechts. Je bent vóór of tegen de PvdA, vóór of tegen Mark Rutte. Het CDA moet die slappe houding nou eens van zich afschudden en er helemaal voor gaan. De beuk erin, jongens! Ik wil vuur en vlam zien in de ogen van de CDA’ers.

De beuk erin, en anders komt het echt niet goed met het CDA.