Als CDA-voorman Sybrand van Haersma Buma voorafgaand aan de afgelopen verkiezingen zegt, dat een toekomstige samenwerking met de PVV niet meer tot de mogelijkheden behoort, dan likt het CDA haar wonden. Als Maxime Verhagen in een interview met het De Volkskrant luidkeels roept dat de samenwerking met de PVV een inschattingsfout was, op de dag dat volgens de Maya’s de wereld zou vergaan, dan koopt hij een kaartje bij Petrus aan de hemelpoort. Als een dag later Gerd Leers dan ook nog eens tegen nieuwssite Nu.nl kakelt, dat hij door Geert Wilders persoonlijk onder druk is gezet, dan probeert het CDA het ultrarechtse imago van zich af te schudden. Kortom: het CDA probeert de schade te herstellen. In vaktermen heet dat ‘damage control’. Het CDA is bezig zijn handen in onschuld te wassen, omdat het weet dat de ontevreden CDA-kiezer is overgelopen naar de PVV. De christendemocraten zijn blijkbaar nog steeds niet hersteld van de flinke schade die het heeft opgelopen door de samenwerking met de ultrarechtse anti-Islambeweging van Geert Wilders; de PVV.
Nu het CDA geen partner meer lijkt te zijn voor de PVV, lijkt de haatbeweging van Geert Wilders tot in de eeuwigheid gedoemd tot het voeren van oppositie. Geert Wilders’ haattweets richting Marokkanen zijn deze week nauwelijks opgepikt door de pers, waardoor de rondgang die Wilders maakte langs moskeeën verstomde. Geen journalist aanwezig; geen snorrende camera’s en geen tegendemonstratie. Toch is Wilders’ haatbeweging nog niet klaar; het opende een offensief tegen Marokkanen… het zoveelste. Het is een sleets geworden langspeelplaat en nauwelijks succesvol, en trekt daarom nauwelijks nog aandacht van de (inter)nationale pers. De aandacht in de pers voor deze actie is misschien we symbolisch voor de teloorgang van de PVV. Geen seconde werd het onder de aandacht gebracht; geen woord in de kranten of op internet. De PVV moet blijkbaar net als alle andere partijen hard werken om aandacht te krijgen. En dat valt zwaar voor Wilders’ anti-Islambeweging, want de overvloed aan gratis publiciteit in de (wereldwijde) media stond in het verleden altijd garant voor hoge zetelaantallen. Die tijd is nu over.
CDA en VVD waren in 2010 fervent voorstanders van een samenwerking met de grootste winnaar van die verkiezingen: de PVV. Het moest en het zou gebeuren; het CDA wilde op geen enkele manier samenwerken met die suffe linkse idioten van de PvdA. Maxime Verhagen had er zelfs een emotioneel betoog, gevolgd door een huilbui met krokodillentranen voor over. Het zijn inmiddels historisch geworden woorden:”Ik hou van deze partij!” stamelde Verhagen destijds in de Rijnhal in Arnhem, voor een zaal toegestroomde leden en – dat was misschien wel nóg mooier – de toegestroomde wereldpers. Voor het eerst in de Nederlandse parlementaire geschiedenis was een congres van een Nederlandse politieke partij wereldnieuws en de wereldbevolking zag een snikkende en smekende CDA-voorman, die door zijn wiggentranen beslagen bril twee derde van zijn partij achter zich kreeg waarna de desastreuze samenwerking met de PVV kon beginnen. Wat een toneelspel, wat een acteur!
Nou is het oppassen met het CDA, want niet is zo onzeker als de koers van het CDA. Het CDA kan nu hoog van de toren schreeuwen dat het nooit meer wil samenwerken met de PVV, maar als de PVV bij de volgende verkiezingen weer fors wint, dan kunnen de christendemocraten er zó weer anders over denken. De instabiliteit binnen het CDA kenmerkt de instabiliteit van de koers. Het CDA is een diep verdeelde partij.
Toch heb ik medelijden met het CDA. Sinds de oprichting eind jaren ’70 van de vorige eeuw deed het CDA altijd mee om de prijzen; het speelde in de Champions League van de Nederlandse politiek. Een stem op het CDA was altijd een veilige stem. Stemde je PvdA, dan was je (al dan niet uitgesproken) links; stemde je VVD, dan behoorde je tot de rijke rechtse elite van Nederland. Maar stemde je CDA, dan was je altijd veilig. Je kon met een gerust hart roepen dat alle Marokkanen het land uit moesten, als je wilde samenwerken met de VVD. Tegelijkertijd kon je diezelfde Marokkanen koesteren, als je wilde samenwerken met de PvdA. Het is een uitgekookte strategie, die tot 2010 feilloos werkte. Maar nu de VVD het partijprogramma van de PVV heeft gekopieerd en de PvdA dat van de SP, is het CDA in de problemen gekomen. Het CDA was altijd de brug tussen een rechtse aartsconservatieve stroming (bijvoorbeeld Hans Hillen, Maxime Verhagen, Wim vd Kamp) en een progressief linkse stroming (bijvoorbeeld Ab Klink, Hanja Maij-Weggen, Ruud Lubbers, Ernst Hirsh Ballin). Die twee kampen zijn nog steeds niet met elkaar te verenigen en dáár moet het CDA eerst eens mee beginnen, alvorens met modder naar de PVV te smijten.
Want met het smijten van modder naar de PVV, zoals Gerd Leers en Maxime Verhagen vandaag deden, wordt maar één persoon beter en dat is niet het CDA, maar de PVV zelf. Wilders kan zich nu weer in de bekende slachtofferrol manoeuvreren en dat doet hij met gevoel voor perfectie. De PvdA schijnt daar inmiddels van te hebben geleerd. In 2010 raapte Job Cohen alle moed bij elkaar om Geert Wilders vaderlijk toe te spreken, maar Wilders pareerde deze aanpak op een werkelijk formidabele manier. De aanval van Job Cohen was slecht voor zijn imago, waarop de PvdA de verkiezingen verloor (men had er bij de PvdA duidelijk op gerekend dat Cohen burgemeester van alle Nederlanders kon worden). Mark Rutte werd premier en de PvdA werd de schlemiel van de Nederlandse politiek. Vandaar dat de nieuwe voorman, Diederik Samsom, ook niet direct de aanval naar de PVV koos, maar juist respect toonde voor Wilders en zijn discriminerende boodschappen. Samsom zei tijdens het RTL debat dat hij bewondering had voor Geert Wilders; de keuzes van de PVV-voorman waren niet die van Samsom, maar Wilders hield wel zijn rug recht. Aan het gezicht van Wilders was toen duidelijk te zien dat hij die streling niet had verwacht van notabele zijn aartsvijand; die linkse moslimknuffelaars van de PvdA. Sterker nog; er viel een stiltepauze van een paar seconden in de zaal, want letterlijk niemand had deze opmerking verwacht van de PvdA. Het was wel een opmerking waarmee Samsom alle wapens uit de handen van Wilders sloeg. En met alle knappe koppen en politieke ervaring binnen het CDA, is dat het CDA nog niet gelukt.
Dát is pas damage control. Dan houd je van je partij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten