Stevige taal kwam er afgelopen weken uit Noord Korea; het land wil zowel de zuiderburen als de Verenigde Staten aanvallen, als vergelding voor de in hun ogen provocerende acties van het tweetal. Amerikaanse bommenwerpers vlogen de laatste maanden regelmatig ‘toevallig’ over Noord Koreaans grondgebied en even toevallig voeren Zuid Koreaanse marineschepen in de territoriale wateren van het Noorden. Deze spionage acties pikten de Noord Koreanen niet. Officieel zijn de Noord- en Zuid Koreanen nog steeds in staat van oorlog, al beschieten ze elkaar sinds 1953 niet meer. Een bestand is echter nooit gesloten. De vader van de huidige leider Kim Young Un, Kim Young il, is nog wel een paar keer op bezoek geweest in het Zuiden om te praten over volledige vrede en eventuele hereniging met het Noorden, maar de zoon wil van niks weten en trekt ten strijde. Niet alleen kermde Noord Korea de laatste tijd behoorlijk wat oorlogszuchtige taal uit; ze voegden de daad bij het woord. Het Noorden bracht diverse raketten in stelling, verplaatste troepen en voerde mogelijk zelfs cyberaanvallen uit op instellingen in het Zuiden. Het is de Noordelingen menens; ze laten niet met zich spelen. Geen spionage acties!
Officieel weten we niks van Noord Korea. Niet meer, dan ons door de Noord Koreanen zelf wordt verteld. Propagandistische filmpjes en foto’s doen de ronde. Zelfs de landkaarten op Google Maps zijn blanco; op die van de hoofdstad Pyongyang na. Maar zelfs daarvan zijn niet eens straatnamen bekend, of welke gebouwen zich waar bevinden. We kennen de leider Kim Young Un, maar weten niet wie hem assisteert of zelfs maar wie zijn vrouw is. Alles wat we van Kim Young Un weten, is dat hij in Zwitserland op school heeft gezeten en voor een Noord Koreaan redelijk goed Engels spreekt. Ook weten we dat een groot deel van de bevolking in armoede leeft en honger lijdt, maar tegelijkertijd de leiders onvoorwaardelijk blijft steunen. Daar kan maar één rede voor zijn en dat is werk en inkomen. Het is een bekend beeld in streng communistische landen: de Staat zorgt voor werk en in komen en in ruil daarvoor houdt de bevolking zich verplicht stil. Wiens brood gij eet wiens woord gij spreekt. Kritiek op de overheid komt overtreders op lange gevangenisstraffen te staan.
De oorlogstaal van de Noordelingen kwam bij de Zuidelingen laconiek binnen; de Amerikanen nemen echter geen risico. Net als de Noordelingen verplaatsen ook de Amerikanen wat manschappen naar Zuid Korea en het eilandje Guam; het stukje VS dat het dichtst bij Noord Korea ligt. Verder blijft het oorverdovend stil. Niemand weet wat de Noord Koreanen precies aan het doen zijn en dat is de slagkracht van het land. De onbekendheid van Noord Korea is de sterkte van het land. Het is namelijk kinderlijk eenvoudig. Je hoeft er geen generaal voor te zijn of Co Kolijn voor te heten. Het is simpele logica: Toen de Amerikanen het vuur openden op Saddam Hoessein wisten de Westerse landen precies wat voor spul de Irakezen hadden. Dat hadden ze namelijk zelf geleverd. Frankrijk leverde tot een paar jaar vóór de inval in Irak honderden gevechtsvliegtuigen en Duitsland heeft er kerncentrales gebouwd. Nederland heeft chemische rommel geleverd en Engeland wapens. Ook Amerikaanse bedrijven stonden in de rij om spullen te leveren aan het dictatoriale regime. Alleen al die orders nalopen was nodig om precies in kaart te brengen wat de Irakezen allemaal hadden. Dat is een kwestie van een paar weken onderzoek.
De oorlog in Afghanistan was heel andere koek; Hier vertrouwden de Amerikanen op hun hypermoderne apparatuur en evenzo wapentuig. De Amerikanen waren ooit met bijna 300.000 soldaten in het land aanwezig. Bijna elk land bezwijkt aan een dergelijke defensieve druk; zeker met de techniek die de Amerikanen bezitten. Zij kunnen met een kernraket een mug op 30 kilometer afstand castreren. Maar de Afghanen zijn de Amerikanen te slim af. Zij kennen namelijk elk straatje en elk paadje uit hun hoofd. Ze kennen alle grotten; weten elke schuilplaats en wandelroutes waarlangs ze opereren. Waar de Amerikanen hypermoderne satellieten nodig hebben om de weg te vinden, gebruiken de Taliban hun hoofd. Daar zit de landkaart en iedere strijder kent een gebied zo groot als Nederland uit zijn hoofd. Dat wisten de Russen al; want die hadden hypermodern wapentuig en konden de Taliban ook niet de baas. Na 15 jaar gaven de Russen zich gewonnen trokken zich terug. De Amerikanen geven zich nu na tien jaar ook gewonnen. De officiële reden is dat het geld op is en daar zal ook wel een deel van de waarheid in zitten. Maar de echte reden is dat de Taliban de Amerikanen met hun hypermoderne wapentuig gewoon te slim af zijn.
Terug naar de kern van dit betoog: de Noord Koreaanse haattaal. Hier zijn de parallellen: In Irak wisten de Westerse troepen wat ze zouden kunnen tegenkomen en dus was een inval een kwestie van appeltje-eitje. Bijna geen verliezen aan geallieerde zijde. In Afghanistan dachten de Westerse troepen dat ze het wisten maar grepen naast de enorme kennis van de Taliban strijders. Van Noord Korea weten we zeker dat we niets weten. Het land is zo gesloten als een oester. We weten niet hoe modern het Noord Koreaanse defensiematerieel is; we weten niets over hoeveel manschappen Noord Korea beschikt. We weten niets over hun training en we weten ook niet eens zeker, of Noord Korea nou daadwerkelijk over een kernbom beschikt. Het is daarom dat de Westerse troepen machteloos staan tegenover elke zet van de Noord Koreanen. We weten simpelweg niet wat we moeten doen tegenover troepenverplaatsingen en cyberaanvallen zoals op Zuid Koreaanse en mogelijk ook Nederlandse banken. Het kan namelijk geen toeval zijn, dat in een tijd dat Noord Korea oorlogstaal uitkraamt, het halve Nederlandse betalingsverkeer in een week tijd drie keer plat komt te liggen. Juist ook omdat er geen verantwoordelijkheid wordt opgeëist van een hackersgroep. Zou het een hackersgroep zijn geweest, die de computers van ING en SNS Reaal plat wist te leggen, dan zou ze dat zeker kenbaar maken. In de hackerswereld staat het namelijk erg stoer als je zo iets doet. Het kan ook geen toeval zijn dat het betalingsverkeer in zo’n korte tijd zo vaak plat komt te liggen: net als in Zuid Korea liggen ook nu de Noord Koreanen dwars. Alleen niemand weet het zeker.
De oorlogstaal van de Noord Koreanen is zorgelijk. Het is niet mis te verstaan en we moeten blijven opletten en luisteren naar alles wat de Noord Koreanen doen. Het land mag dan wel straatarm lijken; we weten niet wat voor spullen de Noord Koreanen bijvoorbeeld in China hebben gekocht. Misschien hebben de Chinezen wel spullen geleverd aan Noord Korea zonder dat daarvan papieren bestaan. Alleen weten we dat niet. Die onbekendheid maakt het spelletje met de Noord Koreanen levensgevaarlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten