Nog geen jaar geleden brulde zowat heel rechts-Nederland gezamenlijk in koor dat ze een kabinet van “aanpakken en doorpakken” wilden hebben, geen kabinet van “doorschuivers”. De huidige economische crisis, die in 2008 begon leek immers maar geen einde te kennen en duurt ook vandaag de dag nog altijd voort. De werkloosheid stijgt met tienduizenden per maand en de huizen- en autoverkoop wil maar niet van een opleving weten. Consumenten vertrouwen het niet meer. Na de keuze voor het huidige kabinet Rutte-Asscher droomde Nederland al zachtjes van een mogelijk einde van de huidige financiële misère. Na 12 september 2012 heeft de crisis alleen maar harder om zich heen geslagen. Dit Kabinet lijkt als enige antwoord te hebben dat er nog harder moet worden bezuinigd. Veel partijen, waaronder ook de Partij van de Arbeid, noemde dit tijdens de verkiezingen ‘kapot bezuinigen’. Er moest ook worden geïnvesteerd. En laat nou juist dat investeren evenop zich wachten.
Feitelijk moet dit Kabinet zijn meerdere erkennen in de macht van deze crisis (feitelijk de macht van de banken). Men weet het gewoon niet meer. Niemand weet het meer. Bezuinigen is geen optie meer, want de weerstand tegen die bezuinigingen wordt steeds harder en feller. Was er eerder veel begrip voor de bezuinigingen (‘het is immers crisis’). Nu willen steeds meer kiezers dat dit kabinet zijn biezen pakt en vertrekt. Een nieuw kabinet. Immers worden er impopulaire maatregelen genomen en daar is niemand van gediend. Het hardst brult hierin PVV. Saillant detail: dit kabinet Rutte-Asscher is in het zadel geholpen door diezelfde PVV. De PVV verliet in april 2012 het Catshuis omdat het impopulaire maatregelen moest nemen, om diezelfde crisis als nu te bestrijden. Want VVD en PvdA zijn niet de eersten die voor dit probleem staan: de PVV had tussen medio 2010 en begin 2012 de kans haar visie te geven op het oplossen van deze crisis, maar verzuimde. Immers, de PVV wil alleen maar cadeautjes uitdelen: een beetje de populaire jongen uithangen zonder echt verantwoordelijkheid te durven nemen voor slecht nieuws. Ze wil een beetje brullen over foute Marokkanen en het terugbrengen van de gulden. Omdat de PVV bang was kiezers te verliezen trok het de stekker uit het eerste Kabinet Rutte-Wilders en waande zich daarmee een onbetrouwbare partner. In dat kader is de anti-Islambeweging van Geert Wilders wel de laatste die mag klagen. Ze hadden de kans, maar lieten ‘m liggen.
Maar er is nog iets vreemds aan de hand: Misschien zitten we als bevolking wel te wachten op een val van dit kabinet (‘Rutte 2: weg ermee!’), in Den Haag zitten op de PVV en SP na niemand echt te wachten op een nieuwe kabinetsbreuk. Een nieuwe kabinetsbreuk zou nieuwe verkiezingen betekenen. Het ontslag van het huidige kabinet (‘omdat het volk het wil’), het uitschrijven van nieuwe verkiezingen (‘omdat het volk het wil’), campagne voeren, debatten organiseren, kiezen, formeren en een nieuw regeerakkoord schrijven nemen bijna een jaar in beslag. In dat jaar wordt het land niet bestuurd en als de verkiezingsuitslag rechts Nederland wederom niet zint, dan gaan we toch gewoon wéér naar de stembus? Italiaanse toestanden. Op PVV en SP na realiseren alle politieke partijen van links tot rechts zich dat nieuwe verkiezingen geen optie zijn. Niet alleen zal de opkomst dramatisch laag zijn; ook zal het land gedurende dat jaar stil liggen en niet worden bestuurd. Nieuwe verkiezingen brengen ook instabiliteit teweeg, wat buitenlandse investeerders afschrikt. Die willen niet investeren in een wispelturig landje waar het niet duidelijk is wie het nou eigenlijk bestuurt. Dat is nog het minst erge: het grootste probleem is dat je in het buitenland als partner als onbetrouwbaar wordt gezien. Internationaal sla je een pleefiguur. Er zal steeds minder naar jouw mening worden gevraagd. Je wordt niet meer serieus genomen. Je bent gedwongen met de massa mee te gaan. Als land wordt je uitgesloten van deelname aan internationale conferenties en missies. Niet te vergeten dat ook het bedrijfsleven de klap zal voelen, zoals het Nederlandse bedrijfsleven erg te lijden had onder de populistische uitspraken van Geert Wilders, in de tijd dat hij deelnam aan de regering in het kabinet Rutte-Wilders I.
Maar een kabinetsbreuk zou ook betekenen dat andere partijen de handschoen die crisis het op zouden moeten pakken en geen van die partijen staat daar echt op te wachten. Want het oplossen van de crisis houdt nou eenmaal in dat er impopulaire maatregelen moeten worden genomen en geen van de partijen willen dat op hun geweten hebben. De huidige oppositiepartijen zijn erg blij dat zij nu niet in de regering zitten. Want als zij in de regering zouden zitten dan zouden zij hoogstwaarschijnlijk dezelfde bezuinigingsmaatregelen moeten nemen; met hier en daar een accentverschil. Het zal daarom niet zo snel aankomen op een kabinetsbreuk; hoe graag PVV en SP dat ook zouden willen.
Dit kabinet moet daarom zijn karwei afmaken. Laat dit het eerste kabinet sinds 1998 (!) zijn dat de rit helemaal uit zit. Daar worden we allemaal beter van. Echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten