Geert Wilders mag de verkiezingen hebben verloren, feitelijk heeft hij ze gewonnen

Niet zelden waren de ogen van de internationale pers gericht op de Nederlandse verkiezingen. Uit letterlijk alle windstreken vlogen journalisten naar Nederland om de verkiezingsstrijd te verslaan. Peilingen wezen namelijk een mogelijke overwinning voor de rechts populist Geert Wilders uit en die mogelijkheid wilde de wereldpers niet aan zich voorbij laten gaan. Want werkelijk iedereen had zich misrekend op de overwinning van Donald Trump, die met een overweldigende meerderheid de favoriete presidentskandidaat Hillary Clinton versloeg. Onverwachts, want peilingen wezen uit dat Clinton veruit favoriet was. Trump was ook voor de Westerse wereld niet bepaald de gedroomde kandidaat. Dat was Clinton. Maar die werd het niet.

Terwijl de Amerikaanse media uit alle macht proberen te bewijzen dat Donald Trump in het zadel is geholpen door de Russen was Nederland als volgend Westers land aan de beurt. Ook hier zou wel eens een andere wind kunnen gaan waaien: die van instabiliteit, anti EU en tegen alles wat niet blank, c.q. Arisch was. Ook hier was een politicus opgestaan die een muur om het land wilde bouwen, alle Moslims de grens over wilde zetten en een sterkere defensie wilde. Zou dit het begin zijn van een populistische golf over de wereld? En: zou dit het begin zijn van misschien wel een Derde Wereldoorlog? ‘Wij’ tegen ‘zij’? De wereldpers wilde erbij zijn als Nederland Geert Wilders zou kiezen tot grootste: tot minister-president. Maar die werd het niet.

En dus ging er een zucht van verlichting door de wereld dat Geert Wilders toch niet de grootste partij van het land werd. Euforisch sprak de wereldpers dat het populisme in Nederland in de knop is gebroken. Opgelucht haalden wereldleiders adem: als Nederland niet massaal voor Wilders zou stemmen dan zou dat ook niet gebeuren in de rest van de wereld. De Nederlandse verkiezingen zouden model staan voor verkiezingen later dit jaar in belangrijke Europese landen als Frankrijk (April) en Duitsland (September). Als in Nederland Wilders niet zou kunnen winnen dan zou in Frankrijk de winst ook niet naar Marine Le Pen gaan en in Duitsland zou de winst voorbij gaan aan Frauke Petry. Een chaos zou uitblijven. Een door de rechts populisten voorspelde burgeroorlog zou ook uitblijven. Alles zou bij het oude blijven. Maar dat werd het niet.

Wat de voltallige wereldpers namelijk over het hoofd ziet is dat er sinds 2010 op rechts een hele concurrentieslag gaande is. Wilders trekt hordes kiezers naar zich toe en dus moeten partijen op rechts verder naar rechts opschuiven om Wilders bij te houden. Dus worden standpunten die eerder nog werden verworpen nu ineens als reëel gezien. Zo wilde het CDA plotseling het tweede paspoort van de Koningin afpakken (Máxima heeft een Nederlands- en een Argentijns paspoort) en roept de VVD dat ‘iedereen normaal moet doen anders rot je maar op het land uit’. Dat is krasse taal waarvoor beide partijen eerder nog terug deinsden. Bovendien heeft zich op rechts plotseling het Forum voor Democratie gemeld: zeg maar een hele nette versie van de PVV. Met een voorman die niet de boel bij elkaar loopt te schelden maar in hele nette bewoordingen vertelt waar Wilders zijn scheldkanon open zet. Bovendien is ook D66 gegroeid en ook dat is een rechtse partij.

Over de afgelopen tien jaar hebben zowel CDA als VVD partijpunten van Wilders overgenomen. Zelfs de Partij van de Arbeid loopt nu de stampvoeten tegen mensen die hen altijd hebben gesteund: Turken, Marokkanen, Surinamers en Indiërs. In dat perspectief is het niet vreemd dat een partij als DENK het levenslicht ziet: de van origine niet Nederlandse komaf zijnde inwoners voelen zich gewoon niet meer thuis bij de PvdA. DENK heeft nu drie zetels in de Tweede Kamer; die hadden allemaal aan de PvdA kunnen vervallen als de PvdA ook niet zo enorm naar rechts was opgeschoven.

Conclusie van bovenstaand verhaal is eigenlijk al even simpel als eenvoudig: Geert Wilders mag dan de verkiezingen hebben verloren, feitelijk heeft hij ze gewonnen aangezien bijna alle partijen (delen van) zijn partijprogramma,c.q. standpunten hebben overgenomen. En dat wordt er door de verzamelde wereldpers niet bij verteld.