#MeToo krakelen op Twitter heeft echt geen zin, dames: Hup, naar de politie!

Actrice Rose McGowan zette een geluidsfragment op haar Instagram account waarop te horen was hoe filmproducent Harvey Weinstein haar uitnodigde met hem naakt in bad te stappen. Toen ze weigerde beval hij haar te blijven kijken hoe hij zich masturbeerde. Het was de zoveelste misstap van Weinstein, die na publicatie van het geluidsfragment uit zijn ambt werd gezet door zijn bedrijf, The Weinstein Company, door de machtige filmvereniging Motion Pictures Association of America (MPAA) en zelfs de Franse president Macron ontnam hem de Legión D’Honneur, de hoogste Franse onderscheiding. Dit alles nadat Weinstein zelf erkende verslaafd te zijn aan seks. Maar in Hollywood was het al jaren algemeen bekend. Toch zei niemand er wat over, want Weinstein was een machtig man: Hij kon acteercarrières maken en breken. Die macht voelde hij zelf ook wel. Dus maakte hij daar handig misbruik van door actrices uit te nodigen (als niet te dwingen) met hem naar bed te gaan. Wie weigerde kon wel dag zeggen tegen haar acteercarrière.

Na de oproep van McGowan kwamen plotseling tientallen vrouwen naar buiten die dezelfde ervaringen met Weinstein hadden als McGowan. Toch duurde het dagen voordat de eerste afkeurende reacties van politici, regisseurs, producenten en zelfs acteurs naar buiten kwamen. Het gaf de wereld het zoveelste inkijkje in Hollywood, waar seksueel misbruik aan de orde van de dag is. Weinstein is niet de enige: Acteur Bill Cosby, regisseur Roman Polanski en presentator Bill O’Reilly gingen hem voor. Het is in de VS een cultuur die overal voor komt en zich niet zomaar aanpast. Sommige vrouwen moeten zichzelf nou eenmaal laten misbruiken willen ze kans maken op promotie, of überhaupt hun baan te behouden. Vrouwen worden in de VS nog steeds gezien als wegwerpartikelen die je in de vuilcontainer smijt als ze verlopen zijn.

Naar aanleiding van de publicatie van McGowan barstte een wereldwijde discussie los over het misbruik van vrouwen door mannen in machtige posities. Onder de hashtag #MeToo (‘ik ook’) lieten honderdduizenden vrouwen weten ook door hun leidinggevende te zijn misbruikt, maar dat ze dit maar hebben toegestaan omdat ze hun baan wilde behouden. Slechts een handjevol vrouwen heeft aangifte gedaan bij de politie. De rest weigerde, wat de man die hen misbruikte feitelijk vrijuit deed gaan. Slechts een klein deel van de vrouwen durft namen en rugnummers te noemen, bang dat hun carrière voorbij is. Het is beter het incident dood te zwijgen, omwille van een mooie toekomst. Dat een man ze bij de billen, borsten of vagina (‘grab ‘m by the pussy’) grijpt nemen ze vaak op de koop toe. Het is een consequentie van het vrouw zijn, zo menen ze.

Maar een cultuur waarin machtige mannen vrouwen misbruiken verandert alleen maar als die mannen ter verantwoording worden geroepen. Weerbare vrouwen maken direct korte metten met een handtastelijke leidinggevende of collega; minder weerbare vrouwen stappen (al dan niet direct) naar de politie. Er is eigenlijk geen excuus te bedenken waarom een vrouw die seksueel misbruikt wordt niet naar de politie stapt om aangifte te doen. Geen aangifte doen of namen/rugnummers noemen is geen excuus voor wat er is gebeurd. Ik kan me zo snel geen situatie bedenken waarin het niet mogelijk is. Als een vrouw dit vreselijks overkomt (betasten of erger): aangifte doen. Ook al is het je leidinggevende, de koning of misschien wel de Paus. Aangifte doen anders komt de dader er te makkelijk mee weg. En dan verandert die cultuur nooit.

Dus, dames: Hup, naar de politie!

Een referendum over de Sleepnetwet heeft geen zin

Sinds gisteren weten we dat het referendum over de Sleepnetwet door gaat. Op 6 april 2016 organiseerden GeenPeil en Jan Roos het Oekraïne referendum, waarin we mochten stemmen of we vóór of tegen de toelating van Oekraïne tot de Europese Unie waren. Nog geen derde van de Nederlandse kiezers nam überhaupt de moeite naar de stembus te gaan en een hokje in te vullen. Tweederde van de Nederlandse kiesgerechtigden bleef echter thuis. Maar omdat de kiesdrempel van 30% werd gehaald was het referendum geldig. De uitslag kennen we: de politiek heeft de uitslag vriendelijk naast zich neergelegd en is overgegaan tot de orde van de dag. Tegelijkertijd kostte deze dag de belastingbetaler EUR 7 miljoen.

De opkomst voor de Sleepnetwet zal hoger zijn, aangezien we die stem hoogstwaarschijnlijk tegelijkertijd met de gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart 2018 kunnen uitbrengen of we graag door de overheid afgeluisterd willen worden, of niet. De uitslag laat zich al raden: Niemand wil door de overheid worden afgeluisterd. Het voorstel zal in meerderheid worden verworpen. Tegelijkertijd laat zich ook hier al raden wat de politiek met de uitslag gaat doen: Juist, die leggen ze naast zich neer. Wederom miljoenen weggegooid belastinggeld.

Heeft een referendum dan eigenlijk wel zin? Nee, eigenlijk niet. Rechts Nederland gelooft heilig van wel, want ‘de bevolking stuurt een duidelijk signaal naar Den Haag’. Dat is natuurlijk lariekoek. Als je heilig gelooft in het sturen van signalen moet je met een Wigwam in de Mojave Woestijn gaan zitten. Een raadgevend referendum lost niets op. Het creëert alleen maar schijnzekerheid en maakt onduidelijkheden groter. Zo zweert organisator van het Oekraïne referendum Jan Roos erbij dat ‘het Nederlandse volk tegen het verdrag is’. Maar tweederde van de kiesgerechtigden heeft niet gestemd. 2,5 miljoen mensen kwamen opdraven en daarvan stemde 61% tegen. Dat zijn er 1.525.000 kiezers van de in totaal 12,8 miljoen kiesgerechtigden in Nederland. 1.525.00 tegenstemmers op een totaal van 12,8 miljoen is 11,9% en een beetje. Dus van elke 10 mensen is er 1 tegen. Dat is geen meerderheid maar een forse minderheid. Dus je kunt niet stellen dat ‘het Nederlandse volk’ tegen het Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne is. Dat is te simpel gesteld.

De Sleepnetwet is een ander verhaal. Dat is gewoon een Amerikaans feestje. De Amerikanen willen maar al te graag weten wie vóór of tégen hen is. Wie tégen de Amerikanen is, die is tegen de democratie (jawel) en dus kan dat een potentiële terrorist zijn. Niet voor niets droeg president Donald Trump recentelijk bedrijven als Google en Facebook op door te geven wie anti-Trump websites beheert en/of wie deze websites leuk vindt. Met de Sleepnetwet kunnen de Amerikanen via de AIVD en MIVD legaal doordringen tot achter iedere voordeur en analyseren of hier iemand woont, die tegen ze is. Zo kunnen ze makkelijker en sneller bepalen of iemand die reisplannen naar de Verenigde Staten heeft tot het land wordt toegelaten, of niet.

We kunnen wel een signaal aan de Amerikanen geven dat wij Nederlandse kiezers daarvan niet gediend zijn, maar dat weten ze daar aan de overkant van de oceaan heus wel. En het zal ze worst wezen, want het Amerikaanse belang stond en staat immers altijd voorop. De wet zal daarom op 1 januari 2018 gewoon in werking treden en echt niet worden ingetrokken als op 21 maart een meerderheid van de kiezers de wet afkeurt.

Een referendum over de Sleepnetwet heeft geen zin.