De landelijke overheid voert sinds een paar maanden een campagne om mensen op te dragen te vragen om hun ervaringscertificaat. Iemand met een MBO-opleidig kan op deze manier aantonen dat hij wel degelijk HBO werk- en denkniveau aan kan. Het ervaringscertificaat moet worden afgegeven door de werkgever en moet de werknemer sneller helpen aan een nieuwe baan. Een groot landelijk uitzendbureau sponsort het hele idee en werkgevers lijken enthousiast voor het initiatief. Maar schijn bedriegt. Ook met ervaringscertificaat sta je zo op straat.
Vier jaar geleden (we schrijven eind 2005) zat ik ruim een maand lang in de sollicitatiemolen bij datzelfde grote landelijke uitzendbureau. Na twee sollicitatiegesprekken, werd mij verzocht drie computertests te maken, 3 dikke boekwerken door te worstelen, een psychologisch onderzoek af te werken en een dag lang mijn kunsten als verkoper te vertonen op het hoofdkantoor in Amsterdam. In de computertests moest ik aantonen dat ik lantaarnpalen kon scheiden van blikjes bier en containerschepen van snelkookpannen en ik moest vertellen waarom een baksteen geen zebrapad was en waarom een zeepaard niet kan vliegen. Op deze manier kon het uitzendbureau bepalen of ik het vereiste HBO werk- en denkniveau had. Er volgde een volgende test, waar in liefst 522 werd bepaald, hoe mijn karakter in elkaar stak. Enkele vragen die ik kreeg waren “Ik ga altijd aan de linker kant staan, als ik op een roltrap sta”, “Ik trek altijd een blauwe blouse aan als ik ga werken” of “Als ik ergens naar binnen moet, doe ik eerst altijd de deur open”. De derde computertest bestond uit steeds een reeks van vier figuren, waarbij ik moest vertellen werk figuurtje er niet bij hoorde. Ik nam de vereiste diploma's mee, ervaring, drie prachtige referenties, kennis van de markt, kennis van de CAO, 4 jaar praktijkervaring, bewijzen met daarop de gehaalde omzetdoelstellingen bij mijn vorige werkgever, branche gerelateerde opleidingen, 10 jaar branche ervaring.... Maar na drie gesprekken kwam een commissie tot de conclusie dat ik niet bij de cultuur paste.
Werkgevers zijn door schade en schande wijzer geworden. Diploma’s en dus ook ervaringscertificaten maak te tegenwoordig in een handomdraai op internet na, of je koopt ze voor een habbekrats op datzelfde internet. Tegenwoordig kijkt een werkgever nog nauwelijks naar opleidingspapieren, maar naar je leeftijd en welke kosten daar tegenover staan. Want uiteindelijk draait alles om het kostenplaatje. Mensen van boven de 30 hebben het per definitie erg lastig als ze gaan solliciteren. Ze zijn niet meer kneedbaar en hun salaris komt vrijwel altijd boven de 2.000 euro bruto per maand uit en dat is teveel. Iets meer dan een jaar geleden schreeuwden werkgevers moord en brand om werknemers. Ze konden geen personeel meet vinden! Maar ondertussen vergaten gemakshalve dat er een grote groep dertigers en veertigers werkloos thuis zat. Maar ondertussen moest de Overheid wel de grenzen openstellen voor IT'ers uit India en China. De werknemers die ze het liefst in huis haalden, zijn de jonge, enthousiaste, hoogopgeleide twintigers. Deze groep wordt met mooi Amerikaans woord 'nubiles' genoemd. 'Nubiles' zijn jonge, onervaren maar zeer hoog opgeleide jongens en meisjes die vaak al blij zijn met een lease auto, een lap top en GSM van de zaak. Daarmee kunnen ze lekker flaneren bij hun vrienden en kennissen om die vervolgens de ogen uit te steken (niemand staat erbij stil dat, als ze straks hun baan kwijt zijn, ook al die leuke speeltjes kwijt zijn). Ook nu de omzetten terug lopen en er hele hordes mensen worden ontslagen, blijven de werkgevers adverteren met deze 'nubiles' (even ter zijde: het woord 'nibules' wordt onder pedoseksuelen ook gebruikt voor jonge meisjes die nog nooit seks hebben gehad).
Een andere reden waarom een ervaringscertificaat een nutteloos stuk vod is, is omdat het geen officieel diploma is. Het ministerie van Onderwijs kent er ook geen waarde aan toe, omdat er geen officieel examen voor is afgelegd. Het certificaat geeft alleen aan dat je een bepaalde behendigheid hebt opgedaan bij je vorige werkgever. Maar het is geen garantie op een baan, noch een garantie om je huidige baan te behouden. Indien een werkgever jou zat is, sta je binnen 5 minuten op straat. Niks ontslagvergunning bij het CWI, geen ontslagvergoeding en vaak ook geen WW-uitkering. Voor het ontvangen van een WW-uitkering mag het namelijk niet jouw schuld zijn, dat je je baan hebt verloren. Het UWV controleert altijd bij de werkgever wat nou de precieze reden van ontslag was en als die een beetje lelijk wil doen, wordt er een verhaal opgehangen, waaruit blijkt dat jij verwijtbaar werkloos bent. Dag met je handje naar je WW-uitkering. En via de rechter mag je vervolgens je gelijk gaan halen.
Ik erger me groen en geel aan die reclamespotjes over dat ervaringscertificaat. Het is niets meer dan een waardeloos stuk oud papier met wat inkt erop. Natuurlijk is het idee erachter wel leuk. Immers, mensen die vrijwel geen opleiding hebben, kunne op deze manier aan tonen dat ze toch over een bepaalde behendigheid beschikken. Maar uit mijn weliswaar extreme sollicitatietests blijkt, dat er bijna geen werkgever is, die daar aandacht aan besteed. Het kan zó bij het oud papier worden gegooid. Het ervaringscertificaat is waardeloos. Geen werkgever die er acht op slaat, als je komt solliciteren. Het kostenplaatje is vaak van doorslaggevende betekenis. Al zal dat nooit worden toegegeven. Wat je kunt, komt daarna. En je opleidingen - en dus ook je ervaringscertificaat - komen pas op de laatste plaats. Tegenwoordig kun je wel roepen dat je een bepaalde behendigheid beheerst, maar dat wordt vrijwel direct en uitvoerig getest. Werkgevers hebben vaak hun eigen selectietrajecten, waaronder steeds vaker een zogenaamd assessment-traject. Het uitzendbureau waar ik solliciteerde is koploper met dit soort trajecten, zoals al eerder is omschreven. Na een volle maand in dit traject te hebben gelopen, werd ik uiteindelijk afgewezen.
En ik denk niet dat een ervaringscertificaat daar verandering in had kunnen brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten