De PVV was de grote winnaar tijdens de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen. Ze werden de grootste in Almere en de tweede grootste in Den Haag. Toch hebben alle partijen - van links tot rechts - besloten niet in te gaan op de haatdragende en discriminerende eisen van de PVV. De PVV wilde een hoofddoekjesverbod in alle openbare gebouwen, het sluiten van Islamitische scholen (“Vrijheid van onderwijs”?), het sluiten van alle moskeeën in de stad (“vrijheid van godsdienst”?) belastingverlagingen voor niet-Moslims en stadscommando's die Moslims de stadsgrenzen over joegen. Deze punten waren niet verder onderhandelbaar. Logisch, want hier dreef de hele partij op. In Almere zagen alle partijen daar meteen al vanaf; In Den Haag werd door de formateur nog een voorstel gedaan op de juridische haalbaarheid van de PVV-eisen. Tevergeefs. De PVV wilde niet aan zo'n onderzoek meewerken en neemt daarom nu plaats in de raad. Ook in Den Haag gaat de extreem-rechtse PVV de stad dus niet besturen. De PVV heeft daarmee maar weer eens aangetoond dat het een verwend klein kind is; stampende voeten, schreeuwen en krijsen als het zijn zin niet krijgt. Maar als het erop aan komt, lopen ze weg en durven ze geen verantwoordelijkheid te nemen.
Het zal ontegenzeglijk zo zijn dat de PVV dezelfde truc zal uithalen tijdens de komende Kamerverkiezingen op 9 juni; veel schreeuwen, veel stampen en krijsen... Maar als het erop aankomt, nemen ze niet deel aan het dagelijks bestuur van het land; het Kabinet. In Almere hebben geen van de partijen de PVV vooraf uitgesloten als coalitiepartner. Dit in tegenstelling tot de landelijke verkiezingen op 9 juni. In Den Haag heeft alleen de PvdA gezegd dat ze zichzelf niet kan verenigen met de standpunten van de radicaal-rechtse partij van Wilders. Het kwam ze op veel kritiek te staan, maar nu ziet zelfs formateur Boele Staal (D'66) geen uitweg meer in de onderhandelingen. In Den Haag gaat de PvdA verder waar ze vóór de verkiezingen ook al de stad mee bestuurde: VVD en GroenLinks. In Almere gaan deze partijen eveneens met elkaar een coalitie aan. In Amsterdam gaat de PvdA samen met D'66 en in Utrecht met GroenLinks. De geloofwaardigheid van de PVV is volledig weggespoeld. De PVV is uitgespeeld. Het is vanaf nu einde PVV; vanaf nu kan het alleen maar bergafwaarts.
Nog geen maand geleden, een paar dagen voorafgaand aan de gemeenteraadsverkiezingen, leek de PVV de grote winst niet meer te kunnen ontgaan. Wilders reisde zelfs af naar Londen om in de Britse hoofdstad de massaal toegestroomde internationale pers te woord te staan. Hij noemde zichzelf al de nieuwe premier van Nederland. Tevens deed hij nog een aantal andere uitspraken die hem waarschijnlijk de das om hebben gedaan: Premier Erdogan van Turkije was volgens Wilders een gestoorde gek. In veel landen werd dat opgevat als de uitspraken van de huidige premier van Nederland. De gemeenteraadsverkiezingen werden breeduit gemeten op CNN, waardoor de hele wereld dacht dat dit de landelijke verkiezingen waren (kunt u nagaan; het grote CNN doet verslag van de gemeenteraadsverkiezingen in Nederland; het zou de basis kunnen vormen voor een goede grap). Ook werd gemeld dat Islam-hater Wilders die verkiezingen had gewonnen, waardoor de hele wereld dacht dat Wilders de nieuwe premier was geworden. Niemand stond erbij stil dat de landelijke verkiezingen nog moesten komen en waarschijnlijk snapt niemand ter wereld dat Nederland op 9 juni pas echt naar de stembus gaat om de landelijke bestuurders te kiezen. Daarom haastten het ministerie van Buitenlandse Zaken en vrijwel alle internationaal opererende Nederlandse bedrijven zich te vermelden dat Wilders nog niet was gekozen tot premier van Nederland. Nederlandse bedrijven zijn in grote mate afhankelijk van opdrachten uit landen waar het geloof een grote rol speelt, zoals landen in het Midden Oosten. Wilders en zijn PVV werden daardoor steeds minder populair bij de werkgevers van Nederland.
Door plaats te nemen in het college van burgemeester en wethouders (B&W) kreeg de PVV de unieke kans om de door haar zo verfoeide Moslims aan te pakken. De meerderheid van de kiezers had gesproken:"Oké PVV, gaan jullie het maar doen". Zo werkt democratie nou eenmaal. Maar al snel werd duidelijk dat de overige partijen er niet op zaten te wachten om voor de rest van hun leven afgeschilderd te worden als Islam-haters door een samenwerking aan te gaan met een eendagsvlieg als de PVV. De partijen van Almere en Den Haag zaten niet te wachten op een 'volledig witte stad' of om een kopie te worden van Jeruzalem of Tel Aviv. De grote geldschieters van de PVV, vermoedelijk rijke Joden uit Israël en de VS, zijn in hun missie gefaald. Den Haag wordt geen Tel Aviv en Almere geen Jeruzalem, waar Christenen en Moslims elkaar naar het leven staan en elkaar de hersenen inslaan vanwege elkaars geloof. Nederland is nog altijd een land waar je er samen uit moet komen. Al sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Hele bevolkingsgroepen uitsluiten van deelname aan de samenleving omdat ze een bepaald geloof aanhangen, lost het probleem niet op. Ook niet in Israël. En dat is alleen maar goed; want Nederland zit niet te wachten op een eigen versie van de Intifadah of een muur, die woongebieden van Moslims scheidt van de rest. Niemand wil blijkbaar die stadscommando's, een politiemacht die met tanks en ander zwaar geschut probleemwijken intrekt, of bulldozers die huizen van criminele Moslims platwalsen.
Met de komst van Job Cohen en de daarmee gepaard gaande stijgende populariteit daalt de populariteit van Wilders' PVV. Nederland vindt hem blijkbaar wel erg radicaal en hoewel Nederland een forse ruk naar rechts heeft gemaakt, heeft een grote meerderheid van de bevolking blijkbaar geen behoefte aan de extreem rechts-radicale houding van Wilders en de zijnen. Ook dat is democratie. Stond de PVV vóór de gemeenteraadsverkiezingen in de peilingen op landelijk 27 zetels (waarmee ze de grootste partij van het land zou worden); het is inmiddels afgezakt naar 23 zetels en zijn ze de derde grootste partij. Door niet deel te nemen aan de stadsbesturen in Almere en Den Haag is de populariteit van Wilders alleen nog maar verder afgenomen en gaat de PVV na de volgende Kamerverkiezingen dezelfde kant op als de LPF: naar de uitgang. De LPF (ook rechts-radicaal, zij het wat milder van de PVV) kwam de Kamer in met 25 zetels. Twee verkiezingsrondes erna was daar niets meer van over. Werd de verkiezingsoverwinning van 25 zetels nog gevierd in het exclusieve Hotel des Indes in Den Haag, onder luid geschal van society zanger Gerard Joling en veel belangrijke ondernemers uit de bouwwereld; twee verkiezingen erop moest een achterafzaaltje worden gehuurd in Raamsdonksveer.
En natuurlijk geeft de PVV de schuld aan de PvdA. Net als de afgelopen jaren is volgens de PVV de PvdA de schuld van alles. Zelfs nu de PVV niet deel neemt aan de stadsbesturen van Almere en Den Haag. Maar Nederland kent dat liedje nu wel en wil eens wat nieuws horen uit de mond van Wilders en de zijnen. Maar blijkbaar snappen ze bij de PVV niet dat ze zichzelf uit de markt hebben geprijsd. Dus: Vanaf vandaag in de handel en meteen eigenlijk al in de uitverkoop: Geert Wilders en zijn PVV.
zaterdag 27 maart 2010
donderdag 18 maart 2010
Rechts lullen, links smullen
Vandaag werd bekend dat de PVV definitief niet gaat plaatsnemen in het college van de stad Almere. In Almere was de PVV de grootste partij. De extreemrechtse partij van Geert Wilders haalde 9 van de 39 zetels en zou dus het voortouw moeten nemen in de coalitiebesprekingen. De belangrijkste punten waarmee de anti-Islam partij kwam waren (punt één) stadscommando’s, die in dienst van de gemeente kwamen om Islamieten in het algemeen en Marokkanen in het bijzonder de stadsgrenzen over te jagen, het dragen van hoofddoekjes verbieden op openbare plaatsen en voor organisaties die subsidie kregen (punt twee) om (punt drie) de Islamisering in de stad tegen te gaan. Keihard optreden tegen criminelen en belastingverlagingen voor niet-Moslims waren andere punten. De partij die tweede werd, de Partij van de Arbeid (PvdA), werd in eerste instantie gevraagd deel te nemen aan de coalitietafel maar die kon zich niet vinden in de partijstandpunten van de PVV en vertrok. Natuurlijk was dat de schuld van de PvdA en was dat niet, omdat de PvdA gewoon tegen de discriminerende houding van de PVV is. Nummer 3 van de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen, de VVD, vond de partijstandpunten van de PVV ook te ver gaan en nam ook geen deel aan de nieuwe coalitie. Natuurlijk was dit de schuld van de PvdA, die het liefst verdr wilde met de VVD en zo een 'cordon sanitair' opwierp. Maar als zelfs de gierige VVD niet gaat deelnemen aan een coalitie, dan moet het toch wel heel erg zijn gesteld met de eisen van de PVV.
De PVV moet dus bakzeil halen en zal plaats moeten menen in de oppositie. De oude coalitie van PvdA, VVD en GroenLinks zal waarschijnlijk weer de regie over Almere gaan voeren en daarmee is het de PVV niet gelukt om haar partijstandpunten te realiseren. Er is gewoon geen meerderheid voor onder de bevolking voor Almere. Terecht, want bovengenoemde standpunten van de PVV doen denken aan SS-praktijken uit de Tweede Wereldoorlog. Tenminste, dat is de meest recente periode dat deze praktijken in Nederland voor kwamen. In de VS kwam het in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw nog voor. Het is ontegenzeglijk dat de PVV de zetels van de andere partij zal optellen bij haar eigen zetels om aan een meerderheid te komen. Net als intern misbruikt de PVV zo iedereen om aan de macht te komen; de partij heeft geen leden, maar donateurs. Dat riekt naar een houding die aangeeft dat ze geld nodig hebben, maar daat niks voor terug willen geven. In Almere waren ze uit op de zetelaantallen van PvdA en VVD. Bij een coalitie hadden deze partijen vrijwel niets in te brengen. De PVV zal de lijnen uitzetten en de rest van de coalitie heeft maar te volgen. Dat is natuurlijk geen samenwerking, maar een dictatoriaal regime.
Niet alleen de PVV moest bakzeil halen. Ook die andere extreemrechtse partij (zei het iets milder extreemrechts van de PVV), Leefbaar Rotterdam, moest deze week inbinden. De ‘Leefbaren’ werden in de laatste gemeenteraadsverkiezingen net zo groot als de PvdA maar de sociaaldemocraten wonnen omdat ze 350 stemmen méér hadden dan ‘de Leefbaren’. Lijsttrekker Marco Pastors riep meteen dat de uitslag niet goed was en eiste een hertelling. Die kwam er uiteindelijk. Na de door Leefbaar Rotterdam geëiste hertelling gingen er echter nog méér stemmen naar de PvdA: 800 in de plaats van de eerdere 350 om precies te zijn. Pastors eiste vervolgens dat er een commissie aan de gang ging, omdat er fraude zou zijn gepleegd met stempassen en volmachten. Ook zouden er meerdere mensen in één stemhokje hebben gestaan en dat was tegen de kieswet. De door Pastors zelf ingestelde commissie van wijzen oordeelde echter dat er niets aan de hand was. Als laatste redmiddel eiste Pastors herverkiezingen maar daar stemden de overige partijen niet mee in; zij waren bang geplet te worden in het geweld van enerzijds Leefbaar Rotterdam en anderzijds de PvdA. Bovendien kun je niet verkiezingen uit blijven schrijven, totdat Leefbaar Rotterdam een keer gewonnen had, zo oordeelden zij. Ook Pastors moest dus bakzeil halen. Hij kon het niet geloven dat hij moest gaan samenwerken met de door hem zo gehate Partij van de Arbeid. Uiteindelijk beschuldigde hij de PvdA ervan dat ze niet met hem wilden samenwerken en deze keer schaarde de overige partijen zich wel achter hem: De PvdA had immers zelf aangegeven dat een coalitie met de Leefbaren onhaalbaar was.
Geert Wilders dacht in Den Haag dezelfde truc uit te halen; In Den Haag werd de PvdA de grootste bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen. De PVV eiste een hertelling van de stemmen, net zoals in Rotterdam was gebeurd. Wilders volgde moeiteloos de tactiek van Pastors maar burgemeester Van Aartsen oordeelde dat er niets aan de hand was en bleef bij de verkiezingsuitslag. Hoe anders had zijn Rotterdamse collega Aboutaleb dat gedaan. Aboutaleb zwichtte voor de publieke opinie en organiseerde een hertelling van de stemmen; Van Aartsen liet zich door de PVV niet van zijn stuk brengen. De PVV wist echter van geen ophouden en eiste dat de PvdA ging samenwerken met de PVV.
De tactieken die Pastors en Wilders toepasten zijn klassiekers in minder ontwikkelde democratische landen als Oost-Europa, in de Kaukasus, Afrika en in Midden- en Zuid-Amerika. Als de verkiezingen uitlopen op een overwinning voor de ene partij, dan zal de verliezen protesteren en roepen dat er fraude is gepleegd. Als de verliezer dat maar lang genoeg volhoudt, dan wordt de verliezer misschien toch nog de winnaar. Dat hangt in veel gevallen af van de steun van onder andere de Verenigde Staten en de Europese Unie. In moderne, Westerse democratieën horen dit soort Derde Wereldpraktijken niet thuis. Of je moet de Verenigde Staten heten en Al Gore en George W. Bush het tegen elkaar laten opnemen. Bush en Gore waren het totaal niet met de uitslag eens en sleepten elkaar voor de rechter. Bush won uiteindelijk. Maar op basis van de stemmen had Bush ook al gewonnen.
Het ziet er naar uit dat de rechtse partijen in Nederland bakzeil moeten halen. Ze rekenden op een sterke overwinning en daarna zouden ze met stadscommando's wel even alle Moslims de stadsgrenzen over zetten, zodat een totale ‘witte stad’ zou ontstaan. En die ‘witte stad’ zou een baken van rust zijn; geen criminaliteit en zonder vrouwen in hoofddoekjes. Alle Moskeeën zouden kunnen worden afgebroken en de stad zou een oase van rust worden, omdat de macht en zeggenschap van Moslims drastisch zou worden ingeperkt. Kortom: Tel Aviv in de polder. De linkse partijen die de oorzaak waren van deze onrust zouden kunnen inpakken en wegwezen. Maar als zelfs de gierige VVD en het altijd zeer flexibele CDA hier niet aan wensen mee te werken, zegt dat genoeg over de toekomst van deze one issue partijen. Wijlen Pim Fortuyn had het kunnen vertellen in één van zijn boeken: Zijn LPF begon ook met veel geschreeuw over Moslims (al was dat geschreeuw milder dan het geschreeuw van Pastors en Wilders), maar werd uiteindelijk opgedoekt en de kiezers kozen weer voor traditionele partijen als CDA, VVD en PvdA.
Toch valt ook de PvdA iets te verwijten. Eigenlijk alle partijen die voorafgaand aan de verkiezingen andere partijen uitsluiten. Met het uitsluiten van andere partijen wordt het vormen van een coalitie ná de verkiezingen wel erg moeilijk. Nederland is sinds de Tweede Wereldoorlog een land waar altijd meerdere partijen met elkaar hebben geregeerd en dat zal nog wel even zo blijven. Partijen zullen moeten samenwerken. Door elkaar uit te sluiten, leg je hiervoor geen beste basis. Daarnaast is de PvdA de verkiezingen ingegaan met de slogan ‘Iedereen telt mee’. Wel, als iedereen meetelt, dan kun je elkaar niet gaan uitsluiten. Dat soort praktijken hoort bij minder ontwikkelde democratieën als Oost-Europa, Afrika en in Midden- en Zuid-Amerika; niet in Nederland. De sociaaldemocraten hadden beter kunnen zeggen dat regeren met Pastors en Wilders goed mogelijk is, als zij het anti-Islam verhaal maar van tafel veegden. Daarmee sluit je ze ook uit van regeringsdeelname, alleen je zegt het wat anders en vooral niet hardop.
Het ziet er naar uit dat het rechtse geschal langzaam verstomd. Net als destijd met de LPF. Pastors en Wilders schreeuwen veel, maar het lukt maar niet om hun discriminerende en haatdragende plannen in de praktijk te brengen. ‘Links lullen, rechts vullen’ is zo verworden tot ‘rechts lullen, links smullen’. Want Pastors gaat nu ineens een vrijage aan met de door hem zo gehate PvdA; nu hij al zijn kruit heeft verschoten moet hij in Rotterdam wel samenwerken met de sociaaldemocraten. Hij wil immers toch wethouder worden. In de aanloop naar landelijke verkiezingen op 9 juni zullen we het geschal van Wilders nog veelvuldig horen. Maar of we er echt aandacht aan moeten besteden is maar de vraag.
De PVV moet dus bakzeil halen en zal plaats moeten menen in de oppositie. De oude coalitie van PvdA, VVD en GroenLinks zal waarschijnlijk weer de regie over Almere gaan voeren en daarmee is het de PVV niet gelukt om haar partijstandpunten te realiseren. Er is gewoon geen meerderheid voor onder de bevolking voor Almere. Terecht, want bovengenoemde standpunten van de PVV doen denken aan SS-praktijken uit de Tweede Wereldoorlog. Tenminste, dat is de meest recente periode dat deze praktijken in Nederland voor kwamen. In de VS kwam het in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw nog voor. Het is ontegenzeglijk dat de PVV de zetels van de andere partij zal optellen bij haar eigen zetels om aan een meerderheid te komen. Net als intern misbruikt de PVV zo iedereen om aan de macht te komen; de partij heeft geen leden, maar donateurs. Dat riekt naar een houding die aangeeft dat ze geld nodig hebben, maar daat niks voor terug willen geven. In Almere waren ze uit op de zetelaantallen van PvdA en VVD. Bij een coalitie hadden deze partijen vrijwel niets in te brengen. De PVV zal de lijnen uitzetten en de rest van de coalitie heeft maar te volgen. Dat is natuurlijk geen samenwerking, maar een dictatoriaal regime.
Niet alleen de PVV moest bakzeil halen. Ook die andere extreemrechtse partij (zei het iets milder extreemrechts van de PVV), Leefbaar Rotterdam, moest deze week inbinden. De ‘Leefbaren’ werden in de laatste gemeenteraadsverkiezingen net zo groot als de PvdA maar de sociaaldemocraten wonnen omdat ze 350 stemmen méér hadden dan ‘de Leefbaren’. Lijsttrekker Marco Pastors riep meteen dat de uitslag niet goed was en eiste een hertelling. Die kwam er uiteindelijk. Na de door Leefbaar Rotterdam geëiste hertelling gingen er echter nog méér stemmen naar de PvdA: 800 in de plaats van de eerdere 350 om precies te zijn. Pastors eiste vervolgens dat er een commissie aan de gang ging, omdat er fraude zou zijn gepleegd met stempassen en volmachten. Ook zouden er meerdere mensen in één stemhokje hebben gestaan en dat was tegen de kieswet. De door Pastors zelf ingestelde commissie van wijzen oordeelde echter dat er niets aan de hand was. Als laatste redmiddel eiste Pastors herverkiezingen maar daar stemden de overige partijen niet mee in; zij waren bang geplet te worden in het geweld van enerzijds Leefbaar Rotterdam en anderzijds de PvdA. Bovendien kun je niet verkiezingen uit blijven schrijven, totdat Leefbaar Rotterdam een keer gewonnen had, zo oordeelden zij. Ook Pastors moest dus bakzeil halen. Hij kon het niet geloven dat hij moest gaan samenwerken met de door hem zo gehate Partij van de Arbeid. Uiteindelijk beschuldigde hij de PvdA ervan dat ze niet met hem wilden samenwerken en deze keer schaarde de overige partijen zich wel achter hem: De PvdA had immers zelf aangegeven dat een coalitie met de Leefbaren onhaalbaar was.
Geert Wilders dacht in Den Haag dezelfde truc uit te halen; In Den Haag werd de PvdA de grootste bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen. De PVV eiste een hertelling van de stemmen, net zoals in Rotterdam was gebeurd. Wilders volgde moeiteloos de tactiek van Pastors maar burgemeester Van Aartsen oordeelde dat er niets aan de hand was en bleef bij de verkiezingsuitslag. Hoe anders had zijn Rotterdamse collega Aboutaleb dat gedaan. Aboutaleb zwichtte voor de publieke opinie en organiseerde een hertelling van de stemmen; Van Aartsen liet zich door de PVV niet van zijn stuk brengen. De PVV wist echter van geen ophouden en eiste dat de PvdA ging samenwerken met de PVV.
De tactieken die Pastors en Wilders toepasten zijn klassiekers in minder ontwikkelde democratische landen als Oost-Europa, in de Kaukasus, Afrika en in Midden- en Zuid-Amerika. Als de verkiezingen uitlopen op een overwinning voor de ene partij, dan zal de verliezen protesteren en roepen dat er fraude is gepleegd. Als de verliezer dat maar lang genoeg volhoudt, dan wordt de verliezer misschien toch nog de winnaar. Dat hangt in veel gevallen af van de steun van onder andere de Verenigde Staten en de Europese Unie. In moderne, Westerse democratieën horen dit soort Derde Wereldpraktijken niet thuis. Of je moet de Verenigde Staten heten en Al Gore en George W. Bush het tegen elkaar laten opnemen. Bush en Gore waren het totaal niet met de uitslag eens en sleepten elkaar voor de rechter. Bush won uiteindelijk. Maar op basis van de stemmen had Bush ook al gewonnen.
Het ziet er naar uit dat de rechtse partijen in Nederland bakzeil moeten halen. Ze rekenden op een sterke overwinning en daarna zouden ze met stadscommando's wel even alle Moslims de stadsgrenzen over zetten, zodat een totale ‘witte stad’ zou ontstaan. En die ‘witte stad’ zou een baken van rust zijn; geen criminaliteit en zonder vrouwen in hoofddoekjes. Alle Moskeeën zouden kunnen worden afgebroken en de stad zou een oase van rust worden, omdat de macht en zeggenschap van Moslims drastisch zou worden ingeperkt. Kortom: Tel Aviv in de polder. De linkse partijen die de oorzaak waren van deze onrust zouden kunnen inpakken en wegwezen. Maar als zelfs de gierige VVD en het altijd zeer flexibele CDA hier niet aan wensen mee te werken, zegt dat genoeg over de toekomst van deze one issue partijen. Wijlen Pim Fortuyn had het kunnen vertellen in één van zijn boeken: Zijn LPF begon ook met veel geschreeuw over Moslims (al was dat geschreeuw milder dan het geschreeuw van Pastors en Wilders), maar werd uiteindelijk opgedoekt en de kiezers kozen weer voor traditionele partijen als CDA, VVD en PvdA.
Toch valt ook de PvdA iets te verwijten. Eigenlijk alle partijen die voorafgaand aan de verkiezingen andere partijen uitsluiten. Met het uitsluiten van andere partijen wordt het vormen van een coalitie ná de verkiezingen wel erg moeilijk. Nederland is sinds de Tweede Wereldoorlog een land waar altijd meerdere partijen met elkaar hebben geregeerd en dat zal nog wel even zo blijven. Partijen zullen moeten samenwerken. Door elkaar uit te sluiten, leg je hiervoor geen beste basis. Daarnaast is de PvdA de verkiezingen ingegaan met de slogan ‘Iedereen telt mee’. Wel, als iedereen meetelt, dan kun je elkaar niet gaan uitsluiten. Dat soort praktijken hoort bij minder ontwikkelde democratieën als Oost-Europa, Afrika en in Midden- en Zuid-Amerika; niet in Nederland. De sociaaldemocraten hadden beter kunnen zeggen dat regeren met Pastors en Wilders goed mogelijk is, als zij het anti-Islam verhaal maar van tafel veegden. Daarmee sluit je ze ook uit van regeringsdeelname, alleen je zegt het wat anders en vooral niet hardop.
Het ziet er naar uit dat het rechtse geschal langzaam verstomd. Net als destijd met de LPF. Pastors en Wilders schreeuwen veel, maar het lukt maar niet om hun discriminerende en haatdragende plannen in de praktijk te brengen. ‘Links lullen, rechts vullen’ is zo verworden tot ‘rechts lullen, links smullen’. Want Pastors gaat nu ineens een vrijage aan met de door hem zo gehate PvdA; nu hij al zijn kruit heeft verschoten moet hij in Rotterdam wel samenwerken met de sociaaldemocraten. Hij wil immers toch wethouder worden. In de aanloop naar landelijke verkiezingen op 9 juni zullen we het geschal van Wilders nog veelvuldig horen. Maar of we er echt aandacht aan moeten besteden is maar de vraag.
dinsdag 16 maart 2010
Grieks drama
Ooit hadden we de florijn. Later werd dat de gulden. De gulden was geen wereldmunt, maar door zijn koppeling met de Duitse Mark - dat weer wel een wereldmunt was - een hele sterke munt. De gulden kon je vertrouwen. Hij was wars van politieke spelletjes, omdat de hoeder van die gulden De Nederlandsche Bank was en die stond los van alle politieke spelletjes. In landen waar de centrale bank onlosmakelijk verbonden was met politieke spelletjes, zoals in Frankrijk, Italië en Engeland, was de eigen munt vrijwel waardeloos geworden. Vandaag de dag hebben we de euro; vanaf de eerste dag van zijn geboorte al speelbal van politieke machtswellustelingen. 16 jaar na de geboorte van de euro begint dat nu zijn tol te eisen. De vraag is, of hieruit lering wordt getrokken.
De euro werd geboren als ECU; European Currency Unit. De Europese munteenheid werd geboren op 1 november 1993 met de ondertekening van het Verdrag van Maastricht. In het Verdrag van Maastricht werd bepaald dat de Europese Monetaire Unie (EMU0 zou worden opgericht, met daaraan vast gekoppeld strakke richtlijnen voor de Europese begrotingsnorm. Deze richtolijnen waren:
- De discipline bestond erin dat een tekort van een Europese lidstaat de 3%-norm (van het Bruto Binnenlands Product) niet of slechts incidenteel zou overschrijden, op straffe van een boete;
- De staatsschuld zou ten hoogste 60% van het Bruto Nationaal Product mogen bedragen. Het belastingstelsel zou zodanig hervormd moeten zijn dat de belastinginkomsten zoveel mogelijk conjunctuurongevoelig zouden worden;
- Tenslotte zou het inflatiecijfer nooit meer dan een procent af mogen wijken van het Europese gemiddelde, waardoor ook de door de centrale banken gehanteerde interestpercentages nooit meer dan dat percentage uiteen zouden gaan lopen.
Alleen als landen aan deze strakke disciplinaire regels voldeden, zouden ze op 1 januari 2002 de nieuwe Europese munt als wettig betaalmiddel mogen invoeren.
Maar al sinds de geboorte van de nieuwe Europese munt gaat het fout...
Ten eerste konden de Duitsers het woord 'ECU' niet uitspreken, wat teveel op 'ein Ku' ('een koe') zou lijken en dus moest er onder druk van de Duitse regering naar een andere naam worden gezocht. De nieuwe naam werd - heel verrassend - bedacht door een Duitser en werd 'euro'. Daarna was er gesteggel over het uiterlijk van de munt. Onder druk van de Franse regering werd besloten iedere munt aan één kant een nationaal karakter te geven en aan de andere kant overal hetzelfde logo toe te passen. Toen dit probleem was overwonnen, lagen de Grieken dwars en plotseling werd een Griekse ontwerper uitgeroepen tot het ontwerpen van de eurobiljetten. Er moest een centrale bank komen, met een leider. Fransen, Duitsers, Engelsen en Nederlanders vlogen elkaar in de haren over wie de leider zou moeten worden. De Fransen schoven Jean-Claude Trichet naar voren, die werd gesteund door de Engelsen. De Nederlanders schoven Wim Duisenberg naar voren, die werd gesteund door de Duitsers. Uiteindelijk mocht Duisenberg beginnen, onder de voorwaarde dat hij na 4 jaar (de helft van de zittingsperiode van de president van de Europese Centrale Bank) zou plaatsmaken voor Jean-Claude Trichet. En zo geschiedde.
Wie dacht dat nu alle problemen waren opgelost, kwam bedrogen uit. Als de strakke en disciplinaire richtlijnen uit het Verdrag van Maastricht volgens de afspraken strikt en disciplinair zouden worden nageleefd, dan zouden op de introductiedatum van 1 januari 2002 slechts 3 landen de nieuwe munt kunnen introduceren als wettig betaalmiddel: Nederland, Ierland en Luxemburg. Deze landen konden natuurlijk niet model staan voor hun goede financiële beleid en voor het povere financiële beleid van de rest. De rest zou een pleefiguur slaan. Dus werd eigenhandig bepaald dat alle landen de euro zouden mogen introduceren, behalve die landen die hun nationale munt wilden houden. Denemarken, Engeland en Zweden behielden hun nationale munteenheid. Ze waren naar eigen zeggen 'te veel gehecht' aan hun nationale munt.
De euro had zoveel voordelen: Je kon nu binnen de Europese Unie vrij reizen zonder koersverlies omdat je geld moest omwisselen. Je kon overal met dezelfde munt betalen en één munt eenheid is goed voor de consument (een veel gebruikt fout argument van de Europese Commissie). Maar toen kwam de Grieken.
De Grieken hadden jaren lang op te grote voet geleefd en hun boekhouding was zo lek als een mandje. Dus Griekenland moest bezuinigen. Omdat Griekenland ook de 'euro' als nationale munteenheid heeft geïntroduceerd, was een devaluatie van het Griekse Drachme geen optie meer. Als Griekenland in het verleden financiële problemen had, dan kon het de nationale munt devalueren en dan was het land plotseling uit de schulden. Op papier, dan.
De Grieken staan model voor de politieke spelletjes die rondom de euro worden gespeeld. Of, beter gezegd, met de euro worden gespeeld. Want niet alleen de Grieken hebben hun boeken altijd slecht bijgehouden. Ook de Fransen, Italianen, Spanjaarden en zelfs de Duitsers hadden geen schijn van kans om deel te nemen aan de nieuwe Europese munteenheid 'euro' als de regels van het Verdrag van Maastricht zó strikt waren toegepast, zoals vooraf beloofd. De staatsschuld, die ten hoogste 60% van het Bruto Nationaal Product zou mogen bedragen, was bij de introductie van de euro voor Frankrijk op meer dan 150% gesteld, voor Italië op meer dan 200%, voor Spanje op 180%, voor de Duitsers op 69% en voor de Grieken op meer dan 250%. Duizelingwekkende cijfers dus. Alleen Nederland (59%), Ierland (39%) en Luxemburg (10%) voldeden aan deze strenge eis.
De kredietcrisis heeft de Grieken terug op de plaats gezet en nu kan de Europese belastingbetaler Griekenland van de ondergang gaan redden. Niet alleen stond de Europese belastingbetaler klaar om de grote Europese banken van de ondergang te redden met bijna 1600 miljard euro staatssteun... nu mag het de Grieken van de ondergang redden. Want in het povere plan dat vandaag in Brussel is gepresenteerd worden de Grieken 'in principe' niet gesteund. De Grieken moeten er eerst zelf uit zien te komen. Mocht het de Grieken niet lukken om er zelf uit te komen, dan schieten de andere landen te hulp. Het zou mij niets verbazen als de regering in Athene morgen de handdoek in de ring gooit en met hopeloos in de wolken geheven handen radeloos roept dat ze het allemaal niet alleen aan kunnen. Het plan is een initiatief van de Fransen; die wilden niet voor gek worden gezet door de Amerikanen, die de Grieken via het IMF hadden willen helpen. Nee, zeiden de Fransen, we lossen onze eigen problemen zelf wel op.
Mijn punt in deze discussie in het volgende: Sinds de introductie van de euro vraag ik me al af waarom er nou regels zijn gemaakt in het Verdrag van Maastricht. De handtekeningen die toen zijn gezet, zijn meer dan waardeloos. De regels voor toetreding tot de euro zijn niet nageleefd en dus zijn die regels waardeloos en is dat boekwerk met daarin die strenge en disciplinaire regels een waardeloos stuk vodje oud papier, goed om als WC-papier te worden gebruikt. Want als die regels zouden worden nageleefd zouden alleen Nederland, Ierland en Luxemburg goed genoeg zijn voor toetreding tot de euro en dat zou de rest gezichtsverlies opleveren. Daarom zijn de regels bijgesteld en zo kon iedereen mee doen met de euro. Met dit Grieks drama als gevolg.
(Bron tekst Europese richtlijnen: Wikipedia)
De euro werd geboren als ECU; European Currency Unit. De Europese munteenheid werd geboren op 1 november 1993 met de ondertekening van het Verdrag van Maastricht. In het Verdrag van Maastricht werd bepaald dat de Europese Monetaire Unie (EMU0 zou worden opgericht, met daaraan vast gekoppeld strakke richtlijnen voor de Europese begrotingsnorm. Deze richtolijnen waren:
- De discipline bestond erin dat een tekort van een Europese lidstaat de 3%-norm (van het Bruto Binnenlands Product) niet of slechts incidenteel zou overschrijden, op straffe van een boete;
- De staatsschuld zou ten hoogste 60% van het Bruto Nationaal Product mogen bedragen. Het belastingstelsel zou zodanig hervormd moeten zijn dat de belastinginkomsten zoveel mogelijk conjunctuurongevoelig zouden worden;
- Tenslotte zou het inflatiecijfer nooit meer dan een procent af mogen wijken van het Europese gemiddelde, waardoor ook de door de centrale banken gehanteerde interestpercentages nooit meer dan dat percentage uiteen zouden gaan lopen.
Alleen als landen aan deze strakke disciplinaire regels voldeden, zouden ze op 1 januari 2002 de nieuwe Europese munt als wettig betaalmiddel mogen invoeren.
Maar al sinds de geboorte van de nieuwe Europese munt gaat het fout...
Ten eerste konden de Duitsers het woord 'ECU' niet uitspreken, wat teveel op 'ein Ku' ('een koe') zou lijken en dus moest er onder druk van de Duitse regering naar een andere naam worden gezocht. De nieuwe naam werd - heel verrassend - bedacht door een Duitser en werd 'euro'. Daarna was er gesteggel over het uiterlijk van de munt. Onder druk van de Franse regering werd besloten iedere munt aan één kant een nationaal karakter te geven en aan de andere kant overal hetzelfde logo toe te passen. Toen dit probleem was overwonnen, lagen de Grieken dwars en plotseling werd een Griekse ontwerper uitgeroepen tot het ontwerpen van de eurobiljetten. Er moest een centrale bank komen, met een leider. Fransen, Duitsers, Engelsen en Nederlanders vlogen elkaar in de haren over wie de leider zou moeten worden. De Fransen schoven Jean-Claude Trichet naar voren, die werd gesteund door de Engelsen. De Nederlanders schoven Wim Duisenberg naar voren, die werd gesteund door de Duitsers. Uiteindelijk mocht Duisenberg beginnen, onder de voorwaarde dat hij na 4 jaar (de helft van de zittingsperiode van de president van de Europese Centrale Bank) zou plaatsmaken voor Jean-Claude Trichet. En zo geschiedde.
Wie dacht dat nu alle problemen waren opgelost, kwam bedrogen uit. Als de strakke en disciplinaire richtlijnen uit het Verdrag van Maastricht volgens de afspraken strikt en disciplinair zouden worden nageleefd, dan zouden op de introductiedatum van 1 januari 2002 slechts 3 landen de nieuwe munt kunnen introduceren als wettig betaalmiddel: Nederland, Ierland en Luxemburg. Deze landen konden natuurlijk niet model staan voor hun goede financiële beleid en voor het povere financiële beleid van de rest. De rest zou een pleefiguur slaan. Dus werd eigenhandig bepaald dat alle landen de euro zouden mogen introduceren, behalve die landen die hun nationale munt wilden houden. Denemarken, Engeland en Zweden behielden hun nationale munteenheid. Ze waren naar eigen zeggen 'te veel gehecht' aan hun nationale munt.
De euro had zoveel voordelen: Je kon nu binnen de Europese Unie vrij reizen zonder koersverlies omdat je geld moest omwisselen. Je kon overal met dezelfde munt betalen en één munt eenheid is goed voor de consument (een veel gebruikt fout argument van de Europese Commissie). Maar toen kwam de Grieken.
De Grieken hadden jaren lang op te grote voet geleefd en hun boekhouding was zo lek als een mandje. Dus Griekenland moest bezuinigen. Omdat Griekenland ook de 'euro' als nationale munteenheid heeft geïntroduceerd, was een devaluatie van het Griekse Drachme geen optie meer. Als Griekenland in het verleden financiële problemen had, dan kon het de nationale munt devalueren en dan was het land plotseling uit de schulden. Op papier, dan.
De Grieken staan model voor de politieke spelletjes die rondom de euro worden gespeeld. Of, beter gezegd, met de euro worden gespeeld. Want niet alleen de Grieken hebben hun boeken altijd slecht bijgehouden. Ook de Fransen, Italianen, Spanjaarden en zelfs de Duitsers hadden geen schijn van kans om deel te nemen aan de nieuwe Europese munteenheid 'euro' als de regels van het Verdrag van Maastricht zó strikt waren toegepast, zoals vooraf beloofd. De staatsschuld, die ten hoogste 60% van het Bruto Nationaal Product zou mogen bedragen, was bij de introductie van de euro voor Frankrijk op meer dan 150% gesteld, voor Italië op meer dan 200%, voor Spanje op 180%, voor de Duitsers op 69% en voor de Grieken op meer dan 250%. Duizelingwekkende cijfers dus. Alleen Nederland (59%), Ierland (39%) en Luxemburg (10%) voldeden aan deze strenge eis.
De kredietcrisis heeft de Grieken terug op de plaats gezet en nu kan de Europese belastingbetaler Griekenland van de ondergang gaan redden. Niet alleen stond de Europese belastingbetaler klaar om de grote Europese banken van de ondergang te redden met bijna 1600 miljard euro staatssteun... nu mag het de Grieken van de ondergang redden. Want in het povere plan dat vandaag in Brussel is gepresenteerd worden de Grieken 'in principe' niet gesteund. De Grieken moeten er eerst zelf uit zien te komen. Mocht het de Grieken niet lukken om er zelf uit te komen, dan schieten de andere landen te hulp. Het zou mij niets verbazen als de regering in Athene morgen de handdoek in de ring gooit en met hopeloos in de wolken geheven handen radeloos roept dat ze het allemaal niet alleen aan kunnen. Het plan is een initiatief van de Fransen; die wilden niet voor gek worden gezet door de Amerikanen, die de Grieken via het IMF hadden willen helpen. Nee, zeiden de Fransen, we lossen onze eigen problemen zelf wel op.
Mijn punt in deze discussie in het volgende: Sinds de introductie van de euro vraag ik me al af waarom er nou regels zijn gemaakt in het Verdrag van Maastricht. De handtekeningen die toen zijn gezet, zijn meer dan waardeloos. De regels voor toetreding tot de euro zijn niet nageleefd en dus zijn die regels waardeloos en is dat boekwerk met daarin die strenge en disciplinaire regels een waardeloos stuk vodje oud papier, goed om als WC-papier te worden gebruikt. Want als die regels zouden worden nageleefd zouden alleen Nederland, Ierland en Luxemburg goed genoeg zijn voor toetreding tot de euro en dat zou de rest gezichtsverlies opleveren. Daarom zijn de regels bijgesteld en zo kon iedereen mee doen met de euro. Met dit Grieks drama als gevolg.
(Bron tekst Europese richtlijnen: Wikipedia)
vrijdag 12 maart 2010
Wouter Bos kon de dreigementen niet meer aan en vertrok
Vandaag heeft Wouter Bos afscheid genomen als partijleider van de Partij van de Arbeid. Volgens de officiele lezing wil hij meer tijd besteden aan zijn gezin, net als Camiel Eurlings (CDA). Heeft het vaderschap plaatsgemaakt voor de drukke baan? Gaat de modernde 30er en 40er nu een carriére opgeven voor zijn gezin, of zit er méér achter, zoals mogelijke doodsbedreigingen van PVV-aanhangers?
Bos is na Agnes Kant (gaf eerder deze week aan te stoppen), Eurlings en Van Mierlo (overleed vandaag) de derde belangrijke politicus die in nog geen week tijd de handdoek in de ring gooit. Een aderlating voor de Nederlandse politiek, die steeds grimmer en harder wordt. Dit is mede ingegeven door aanhangers van de Partij voor de Vrijheid. Wilders en zijn aanhangers hebben het nooit echt opgehad met Wouter Bos, de PvdA en alles wat links is en schroomden zich niet, om tegenstanders met de dood te bedreigen. Dat noemt zich dus de 'partij van het vrije woord', de hoeder van de vrijheid van meningsuiting. Tegelijkertijd wordt tegenstanders de mond gesnoerd en als het even kan, worder ze met de dood bedreigd. Cabaretier Herman van Veen, advocaat Gerard Spong en journalist Peter de Vries hebben eerder forse kriteik geuit op Wilders' verhaal en vonden niet veel lagter doodsbedreigingen in hun mailbox. Dat is het nieuwe debat in Nederland; Praten doen we niet meer. "We dreigen je gewoon dood te maken als je het niet met ons eens bent", zo is de nieuwe debatvorm in Nederland.
Bos en de PvdA zijn door een slimme truck van Wilders en zijn aanhangers verantwoordelijk gemaakt voor zowat alles wat er mis ging en gaat in Nederland. Het is in eerste instantie de schuld van de niet-Westerse allochtonen en die zijn massaal binnengehaald voor Bos en de PvdA, zo luidt de kortzichtige en bekrompen gedachte van de PVV'ers. Bos heeft meerdere malen gezegd dat de PVV geen goede coaltiepartner is voor de PvdA, een uitspraak die met veel gehoon en boegeroep werd ontvangen. Het was ook niet handig om de PVV bij voorbaat al in een verdomhoekje te plaatsen. Het beste was geweest als Bos had gezegd:"PVV zou een prima coaltiepartner zijn, als ze het anti-Islamverhaal zouden laten varen". Daarmee zou hij weer een doelpunt kunnen hebben gescoord tegen het elftal van Wilders en de zijnen.
Ik geloof er helemaal niets van dat Bos stopt omdat hij tijd wil besteden aan zijn kinderen. Het is geen handig moment om zo vlak vóór de verkiezingen te stoppen met het politieke debat. Hoewel in Job Cohen een goede vervanger is gevonden, had Bos nog altijd dezelfde truck kunnen uithalen als in 2003: Zou de PvdA de grootste worden, dan zou Job Cohen premier worden en hij partijleider blijven. Het wordt de Bolkestein-methode genoemd. VVD'er Frits Bolkestein won in de jaren '90 glansrijk de verkiezingen, maar aanvaardde geen ministerschap. Hij bleef als partijleider lid van de Tweede Kamer. Diezelfde weg had Bos kunnen bewandelen maar dat weigerde hij. En dat is waarschijnlijk omdat zijn gezin werd bedreigd door PVV-aanhangers.
Aan inmiddels oud-burgemeester van Amsterdam Job Cohen de zware en ondankbare taak om de Partij vande Arbeid naar grotere hoogten te leiden. Volgens opiniepeiler Maurice de Hond - wier peilingen de afgelopen tijd steeds in het teken stonden van de PVV - kan de PvdA wel eens goed gaan scoren met Cohen.
Maar Cohen heeft nog een ondankbare en loodzware taak; Hij zal het stoffige imago van de PvdA van zich af moeten schudden en een 'nieuwe PvdA' moeten introduceren, net als Tony Blair dat deed toen hij aan de macht kwam bij de Labour Party in het Verenigd Koninkrijk. Hij smeedde een nieuwe linkse partij en wist de partij het stoffige imago van zich af te schudden. Links werd nieuw links en die taak heeft Cohen er ook bij. Kortom: mocht Cohen het niet redden als minister-president, dan valt er nog voldoende werk te doen binnen de partij.
Bos is na Agnes Kant (gaf eerder deze week aan te stoppen), Eurlings en Van Mierlo (overleed vandaag) de derde belangrijke politicus die in nog geen week tijd de handdoek in de ring gooit. Een aderlating voor de Nederlandse politiek, die steeds grimmer en harder wordt. Dit is mede ingegeven door aanhangers van de Partij voor de Vrijheid. Wilders en zijn aanhangers hebben het nooit echt opgehad met Wouter Bos, de PvdA en alles wat links is en schroomden zich niet, om tegenstanders met de dood te bedreigen. Dat noemt zich dus de 'partij van het vrije woord', de hoeder van de vrijheid van meningsuiting. Tegelijkertijd wordt tegenstanders de mond gesnoerd en als het even kan, worder ze met de dood bedreigd. Cabaretier Herman van Veen, advocaat Gerard Spong en journalist Peter de Vries hebben eerder forse kriteik geuit op Wilders' verhaal en vonden niet veel lagter doodsbedreigingen in hun mailbox. Dat is het nieuwe debat in Nederland; Praten doen we niet meer. "We dreigen je gewoon dood te maken als je het niet met ons eens bent", zo is de nieuwe debatvorm in Nederland.
Bos en de PvdA zijn door een slimme truck van Wilders en zijn aanhangers verantwoordelijk gemaakt voor zowat alles wat er mis ging en gaat in Nederland. Het is in eerste instantie de schuld van de niet-Westerse allochtonen en die zijn massaal binnengehaald voor Bos en de PvdA, zo luidt de kortzichtige en bekrompen gedachte van de PVV'ers. Bos heeft meerdere malen gezegd dat de PVV geen goede coaltiepartner is voor de PvdA, een uitspraak die met veel gehoon en boegeroep werd ontvangen. Het was ook niet handig om de PVV bij voorbaat al in een verdomhoekje te plaatsen. Het beste was geweest als Bos had gezegd:"PVV zou een prima coaltiepartner zijn, als ze het anti-Islamverhaal zouden laten varen". Daarmee zou hij weer een doelpunt kunnen hebben gescoord tegen het elftal van Wilders en de zijnen.
Ik geloof er helemaal niets van dat Bos stopt omdat hij tijd wil besteden aan zijn kinderen. Het is geen handig moment om zo vlak vóór de verkiezingen te stoppen met het politieke debat. Hoewel in Job Cohen een goede vervanger is gevonden, had Bos nog altijd dezelfde truck kunnen uithalen als in 2003: Zou de PvdA de grootste worden, dan zou Job Cohen premier worden en hij partijleider blijven. Het wordt de Bolkestein-methode genoemd. VVD'er Frits Bolkestein won in de jaren '90 glansrijk de verkiezingen, maar aanvaardde geen ministerschap. Hij bleef als partijleider lid van de Tweede Kamer. Diezelfde weg had Bos kunnen bewandelen maar dat weigerde hij. En dat is waarschijnlijk omdat zijn gezin werd bedreigd door PVV-aanhangers.
Aan inmiddels oud-burgemeester van Amsterdam Job Cohen de zware en ondankbare taak om de Partij vande Arbeid naar grotere hoogten te leiden. Volgens opiniepeiler Maurice de Hond - wier peilingen de afgelopen tijd steeds in het teken stonden van de PVV - kan de PvdA wel eens goed gaan scoren met Cohen.
Maar Cohen heeft nog een ondankbare en loodzware taak; Hij zal het stoffige imago van de PvdA van zich af moeten schudden en een 'nieuwe PvdA' moeten introduceren, net als Tony Blair dat deed toen hij aan de macht kwam bij de Labour Party in het Verenigd Koninkrijk. Hij smeedde een nieuwe linkse partij en wist de partij het stoffige imago van zich af te schudden. Links werd nieuw links en die taak heeft Cohen er ook bij. Kortom: mocht Cohen het niet redden als minister-president, dan valt er nog voldoende werk te doen binnen de partij.
zondag 7 maart 2010
Paars III de enige optie voor Nederland
De gemeenteraadsverkiezingen van afgelopen woensdag voorspelden vooraf een hel en verdoemenis voor de PvdA en een enorme verkiezingswinst voor de extreem-rechtse PVV. Volgens peilingen zou de PvdA worden weggevaagd in traditionele PvdA-steden als Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, Eindhoven en Tilburg. Het werd inderdaad een afstraffing maar het drama was minder erg dan vooraf voorspeld door de opiniepeilers en gehoopt door Geert Wilders, De Telegraaf en het journaille. Het werd eerder een afstraffing voor het CDA. En het ligt niet in de lijn der verwachtingen dat men bij het CDA daar iets van heeft geleerd.
Nog geen twee uur ná de val van het zoveelste Kabinet Balkenende wees de leiding van het CDA Balkenende aan als nieuwe lijsttrekker. Als oude nieuwe lijsttrekker, dan. Die benoeming kwam wel erg snel en was erg verrassend. Lekker democratisch, dat de leiding de nieuwe lijsttrekker aanwijst en niet de leden, zo was de algemene reactie uit het CDA-kamp. Balkenende, was dat niet die man die inmiddels 4 kabinetten heeft laten struikelen door zijn eeuwige gebrek aan leiding, regie en sollicitatiedrang naar een internationale job? Balkenende, was dat niet de man die alleen maar liep te flaneren op internationale topconferenties met de groten de aarde, terwijl hij ondertussen in zijn thuisland nauwelijks de touwtjes in handen had? Balkenende, onzichtbaar tijdens belangrijke debatten zoals de AOW-leeftijd, de kredietcrisis, de economische crisis, enz. enz.. Balkenende, in elk debat steevast vertegenwoordigd door zijn trouwe adjudanten Jack de Vries, Pieter van Geel, Maxime Verhagen en Piet-Hein Donner. Juist, die Balkenende wil wederom minister-president van Nederland worden. Voor een lager ambt gaat hij niet, zo laat hij steevast bij elk interview weten. Sterker nog; hij wil alleen minister-president worden na 9 juni en gaat geen plaatsnemen in de oppositiebankjes. Een duidelijk voorbeeld van iemand die zichzelf beter vindt, dat hij daadwerkelijk is.
Kort na de val van het zoveelste Kabinet Balkenende probeerde het CDA uit alle macht de schuld van de val neer te leggen bij de PvdA. Dat waren immers de mensen waarmee niet meer te praten viel over een verlenging van de missie in Uruzgan, zo lieten prominente CDA'ers - inclusief Balkenende - weten. Tijdens de kabinetscrisis stond Balkenende niet boven alle partijen en nam hij de leiding. Nee, Balkenende dacht alleen maar aan zijn eigen internationale politieke carriere en liet het Kabinet vallen. Zo hoopte hij dat hij na nieuwe verkiezingen een nieuw kabinet zou kunnen vormen met VVD en PVV, zodat hij kon eisen dat de manschappen in Uruzgan bleven en zijn aanzien in de wereld weer steeg. Een internationale baan op een belangrijke post in New York, Genéve of Brussel kon hem nu niet meer ontgaan. Inmiddels is duidelijk dat de PvdA alleen maar afspraken wilde nakomen en het CDA diezelfde afspraken wilde breken. Afspraken breken is in de Nederlandse samenleving nog altijd gelijk aan iets strafbaars. De PvdA heeft toegegeven vorige keer uiteindelijk vóór een nieuwe missie te hebben gestemd, onder de voorwaarde dat augustus 2010 dan ook echt einde oefening zou zijn. Balkenende dacht dat truckje nog en keer te kunnen uithalen. Dat werd uiteindelijk zijn politieke doodvonnis.
Balkenende moet nu eindelijk eens toegeven dat hij totaal geen boodschap heeft aan hoe het met Nederland gaat. Het boeit hem absoluut niet hoe het met de Nederlandse samenleving gaat. Dat straalt hij van alle kanten uit. Al die tijd dat hij minister-president was, was hij alleen maar bezig met zijn internationale politieke carrière. En als Balkenende dat al niet heeft toegegeven, is dat bij de traditionele CDA-kiezer nu wel duidelijk geworden. Die stapt massaal over op D'66, CU en PVV. Zelfs binnen het CDA rommelt het; de CDJA, de jongerenafdeling binnen het CDA, wil van Balkenende af en nu heeft ook de Limburgse afdeling, waar traditioneel de meeste CDA-aanhang heerst, aangegeven toch naar een andere lijsttrekker over te willen. Balkenende heeft zijn langste houdbaarheidsdatum gehad. Maar voor een andere lijsttrekker is het veel te laat.
De laatste weken vaart de PvdA wel bij alle geweld in en tegen de Christen-Democraten. Wouter Bos heeft een prima verhaal en is veel in de media te zien, waarbij hij steeds hetzelfde verhaal houdt. Dat kunstje heeft hij afgekeken van Geert Wilders, die bij elk interview hetzelfde verhaal ophangt. Zo is het duidelijk waar Wilders voor staat. Of dat verhaal goed is, valt te betwijfelen. Maar Bos heeft dit kunstje prima overgenomen en alles wat Bos nu moet doen, is dat verhaal vasthouden tot aan de verkiezingen op 9 juni. Hij loopt hierbij het gevaar dat hij weer onderuit wordt gehaald door Jack de Vries, de uitvinder van 'het draaikontje'. Bos heeft het draaierige imago eindelijk van zich afgeschud, onder andere door zijn rug recht te houden in het Uruzgan-debat. Maar als Bos van de honderd punten er straks ook maar één terug neemt, heeft hij de naam 'draaikontje' weer terug en dan verliest hij al zijn kiezers.
Houdt Bos zijn verhaal vast, dan kan hij de nieuwe minister-president worden van het derde Paarse Kabinet. De PvdA staat er met 27 zetels beter voor in de peilingen. Beter dan de 14 die ze twee maanden geleden nog had. Ook opiniepeiler Maurice de Hond, traditioneel PVV-aanhanger, heeft nu toe moeten geven dat de PvdA een behoorlijk aantal stemmen weer terug heeft sinds de val van het zoveelste Kabinet Balkenende. De grote verliezer tijdens de gemeenteraadsverkiezingen was dan ook niet de PvdA, zoals vooraf voorspeld, maar het CDA, vanwege de slappe houding van vooral Balkenende. Het CDA verloor volgens opiniepeiler TNS Nipo 12 zetels als er nu Tweede Kamerverkiezingen zouden worden gehouden en komt dan uit op 29 zetels. De schade voor de PvdA is beperkt tot 6 zetels. De Sociaal-Democraten zouden nu uitkomen op 27 zetels. Als Bos zijn verhaal vasthoudt en niet gaat draaien kan hij de schade verder beperken tot 2 zetels en dan is hij met 31 zetels de grootste. Dan kan hij Paars III gaan leiden.
U weet wel, je krijgt de kleur paars als je alle kleuren van de deelnemende partijen met elkaar mengt (D'66 (lichtgroen), VVD (blauw), PvdA (rood)). Paars I en II werden verguist door rechtse partijen, met de LPF voorop. Maar onder Paars I en II krabbelde Nederland weer op uit een diep economisch dal en dat kan nu weer gebeuren. Maar omdat drie partijen niet genoeg zijn voor een meerderheid, zal er een vierde partij moeten worden aangehaald en dat zal volgens de verwachtingen GroenLinks wel eens kunnen worden. Dat zijn de enige partijen die elkaar overigens ook (nog) niet hebben uitgesloten. De kans dat de PVV - die volgens alle opiniepeliers als derde grooste uit de bus kwam tijdens de gemeenteraadsverkiezingen - gaat deelnemen aan een nieuwe regering is vrijwel nihil tot uitgesloten. Zowat alle partijen hebben de extreem-rechtse partij van Wilders uitgesloten van samenwerking, vooral vanwege het anti-Islam verhaal van die partij. En juist daarom is Paars III (omdat GroenLinks destijds niet deelnam aan Paars I en II, wordt de nieuwe samenstelling ook wel 'een nieuwe paarse variant' genoemd) de enige optie. Overigens heeft de PvdA zelf ook meegedaan aan die uitsluitingen. Dat is niet goed, maar wel begrijpelijk. Alleen CDA en VVD hebben nooit echt een uitspraak gedaan over eventuele samenwerking met de PVV. Het CDA heeft altijd geroepen dat ze geen enkele democratische partij uitsluit van deelname aan een nieuw kabinet. Toch deed Balkenende afgelopen week de uitspraak dat hij niet met de PvdA in een nieuwe regering gaat zitten. Dus een partij als de PVV, die significant mensen uitsluit van deelname aan de samenleving, kan wél meedoen en de PvdA - waar iedereen meetelt - niet. U weet wel, die PVV, die geen leden heeft maar donateurs en daarom geen politieke partij is, maar een politieke beweging. U weet wel, die PVV die mensen uitsluit op basis van etnische afkomst en religie. De laatste keer dat het gebeurde in Nederland, dat mensen werden uitgesloten van deelname aan de samenleving op basis van etnische afkomst en religie, was tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toen was er ook één grote leider. En met een dergelijke ondemocratische partij als de PVV wil het CDA wél samenwerken. Vreemd, vond Bos. Maar de leden van het CDA waren verbaasd:"Het CDA sluit geen enkele partij uit van deelname aan een nieuwe regering. Zelfs de PvdA niet." en Balkenende nuanceerde zijn uitspraak meteen:"De PVV kán meedoen, maar dan moeten ze hun anti-Islam verhaal laten varen", zo riep hij meteen.
Door het gedraai, gekonkel, het niet met één mond spreken, slecht leiderschap en het uitsluiten van partijen heeft het CDA zich inmiddels in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd. Een internationale politieke carriere, waar Balkenende 8 jaar lang zorgvuldig aan heeft gebouwd, kan hij wel vergeten. Balkenende kan zijn vliegticket naar Brussel, Geneve of New York weer inleveren. Al zijn geflaneer naast Obama, Bush, Sarkouzy, Merkel en Medvedev ten spijt. Zijn sollicitatierondes op belangrijke internationale topconferenties hebben gefaald. Een derde Paarse Kabinet paste ook niet in de plannen van Balkenende, omdat hij het liefst samen was gegaan met VVD en D’66 of PVV en dan had hij in Uruzgan kunnen blijven met alle Nederlandse manschappen. Op dat moment was dat mooie baantje bij de Europese Commissie of die hoge post bij de VN weer een stapje dichterbij. Maar een baantje als burgemeester in Zeeland is op dit moment het hoogst haalbare voor hem. En daar baalt hij stevig van.
Nog geen twee uur ná de val van het zoveelste Kabinet Balkenende wees de leiding van het CDA Balkenende aan als nieuwe lijsttrekker. Als oude nieuwe lijsttrekker, dan. Die benoeming kwam wel erg snel en was erg verrassend. Lekker democratisch, dat de leiding de nieuwe lijsttrekker aanwijst en niet de leden, zo was de algemene reactie uit het CDA-kamp. Balkenende, was dat niet die man die inmiddels 4 kabinetten heeft laten struikelen door zijn eeuwige gebrek aan leiding, regie en sollicitatiedrang naar een internationale job? Balkenende, was dat niet de man die alleen maar liep te flaneren op internationale topconferenties met de groten de aarde, terwijl hij ondertussen in zijn thuisland nauwelijks de touwtjes in handen had? Balkenende, onzichtbaar tijdens belangrijke debatten zoals de AOW-leeftijd, de kredietcrisis, de economische crisis, enz. enz.. Balkenende, in elk debat steevast vertegenwoordigd door zijn trouwe adjudanten Jack de Vries, Pieter van Geel, Maxime Verhagen en Piet-Hein Donner. Juist, die Balkenende wil wederom minister-president van Nederland worden. Voor een lager ambt gaat hij niet, zo laat hij steevast bij elk interview weten. Sterker nog; hij wil alleen minister-president worden na 9 juni en gaat geen plaatsnemen in de oppositiebankjes. Een duidelijk voorbeeld van iemand die zichzelf beter vindt, dat hij daadwerkelijk is.
Kort na de val van het zoveelste Kabinet Balkenende probeerde het CDA uit alle macht de schuld van de val neer te leggen bij de PvdA. Dat waren immers de mensen waarmee niet meer te praten viel over een verlenging van de missie in Uruzgan, zo lieten prominente CDA'ers - inclusief Balkenende - weten. Tijdens de kabinetscrisis stond Balkenende niet boven alle partijen en nam hij de leiding. Nee, Balkenende dacht alleen maar aan zijn eigen internationale politieke carriere en liet het Kabinet vallen. Zo hoopte hij dat hij na nieuwe verkiezingen een nieuw kabinet zou kunnen vormen met VVD en PVV, zodat hij kon eisen dat de manschappen in Uruzgan bleven en zijn aanzien in de wereld weer steeg. Een internationale baan op een belangrijke post in New York, Genéve of Brussel kon hem nu niet meer ontgaan. Inmiddels is duidelijk dat de PvdA alleen maar afspraken wilde nakomen en het CDA diezelfde afspraken wilde breken. Afspraken breken is in de Nederlandse samenleving nog altijd gelijk aan iets strafbaars. De PvdA heeft toegegeven vorige keer uiteindelijk vóór een nieuwe missie te hebben gestemd, onder de voorwaarde dat augustus 2010 dan ook echt einde oefening zou zijn. Balkenende dacht dat truckje nog en keer te kunnen uithalen. Dat werd uiteindelijk zijn politieke doodvonnis.
Balkenende moet nu eindelijk eens toegeven dat hij totaal geen boodschap heeft aan hoe het met Nederland gaat. Het boeit hem absoluut niet hoe het met de Nederlandse samenleving gaat. Dat straalt hij van alle kanten uit. Al die tijd dat hij minister-president was, was hij alleen maar bezig met zijn internationale politieke carrière. En als Balkenende dat al niet heeft toegegeven, is dat bij de traditionele CDA-kiezer nu wel duidelijk geworden. Die stapt massaal over op D'66, CU en PVV. Zelfs binnen het CDA rommelt het; de CDJA, de jongerenafdeling binnen het CDA, wil van Balkenende af en nu heeft ook de Limburgse afdeling, waar traditioneel de meeste CDA-aanhang heerst, aangegeven toch naar een andere lijsttrekker over te willen. Balkenende heeft zijn langste houdbaarheidsdatum gehad. Maar voor een andere lijsttrekker is het veel te laat.
De laatste weken vaart de PvdA wel bij alle geweld in en tegen de Christen-Democraten. Wouter Bos heeft een prima verhaal en is veel in de media te zien, waarbij hij steeds hetzelfde verhaal houdt. Dat kunstje heeft hij afgekeken van Geert Wilders, die bij elk interview hetzelfde verhaal ophangt. Zo is het duidelijk waar Wilders voor staat. Of dat verhaal goed is, valt te betwijfelen. Maar Bos heeft dit kunstje prima overgenomen en alles wat Bos nu moet doen, is dat verhaal vasthouden tot aan de verkiezingen op 9 juni. Hij loopt hierbij het gevaar dat hij weer onderuit wordt gehaald door Jack de Vries, de uitvinder van 'het draaikontje'. Bos heeft het draaierige imago eindelijk van zich afgeschud, onder andere door zijn rug recht te houden in het Uruzgan-debat. Maar als Bos van de honderd punten er straks ook maar één terug neemt, heeft hij de naam 'draaikontje' weer terug en dan verliest hij al zijn kiezers.
Houdt Bos zijn verhaal vast, dan kan hij de nieuwe minister-president worden van het derde Paarse Kabinet. De PvdA staat er met 27 zetels beter voor in de peilingen. Beter dan de 14 die ze twee maanden geleden nog had. Ook opiniepeiler Maurice de Hond, traditioneel PVV-aanhanger, heeft nu toe moeten geven dat de PvdA een behoorlijk aantal stemmen weer terug heeft sinds de val van het zoveelste Kabinet Balkenende. De grote verliezer tijdens de gemeenteraadsverkiezingen was dan ook niet de PvdA, zoals vooraf voorspeld, maar het CDA, vanwege de slappe houding van vooral Balkenende. Het CDA verloor volgens opiniepeiler TNS Nipo 12 zetels als er nu Tweede Kamerverkiezingen zouden worden gehouden en komt dan uit op 29 zetels. De schade voor de PvdA is beperkt tot 6 zetels. De Sociaal-Democraten zouden nu uitkomen op 27 zetels. Als Bos zijn verhaal vasthoudt en niet gaat draaien kan hij de schade verder beperken tot 2 zetels en dan is hij met 31 zetels de grootste. Dan kan hij Paars III gaan leiden.
U weet wel, je krijgt de kleur paars als je alle kleuren van de deelnemende partijen met elkaar mengt (D'66 (lichtgroen), VVD (blauw), PvdA (rood)). Paars I en II werden verguist door rechtse partijen, met de LPF voorop. Maar onder Paars I en II krabbelde Nederland weer op uit een diep economisch dal en dat kan nu weer gebeuren. Maar omdat drie partijen niet genoeg zijn voor een meerderheid, zal er een vierde partij moeten worden aangehaald en dat zal volgens de verwachtingen GroenLinks wel eens kunnen worden. Dat zijn de enige partijen die elkaar overigens ook (nog) niet hebben uitgesloten. De kans dat de PVV - die volgens alle opiniepeliers als derde grooste uit de bus kwam tijdens de gemeenteraadsverkiezingen - gaat deelnemen aan een nieuwe regering is vrijwel nihil tot uitgesloten. Zowat alle partijen hebben de extreem-rechtse partij van Wilders uitgesloten van samenwerking, vooral vanwege het anti-Islam verhaal van die partij. En juist daarom is Paars III (omdat GroenLinks destijds niet deelnam aan Paars I en II, wordt de nieuwe samenstelling ook wel 'een nieuwe paarse variant' genoemd) de enige optie. Overigens heeft de PvdA zelf ook meegedaan aan die uitsluitingen. Dat is niet goed, maar wel begrijpelijk. Alleen CDA en VVD hebben nooit echt een uitspraak gedaan over eventuele samenwerking met de PVV. Het CDA heeft altijd geroepen dat ze geen enkele democratische partij uitsluit van deelname aan een nieuw kabinet. Toch deed Balkenende afgelopen week de uitspraak dat hij niet met de PvdA in een nieuwe regering gaat zitten. Dus een partij als de PVV, die significant mensen uitsluit van deelname aan de samenleving, kan wél meedoen en de PvdA - waar iedereen meetelt - niet. U weet wel, die PVV, die geen leden heeft maar donateurs en daarom geen politieke partij is, maar een politieke beweging. U weet wel, die PVV die mensen uitsluit op basis van etnische afkomst en religie. De laatste keer dat het gebeurde in Nederland, dat mensen werden uitgesloten van deelname aan de samenleving op basis van etnische afkomst en religie, was tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toen was er ook één grote leider. En met een dergelijke ondemocratische partij als de PVV wil het CDA wél samenwerken. Vreemd, vond Bos. Maar de leden van het CDA waren verbaasd:"Het CDA sluit geen enkele partij uit van deelname aan een nieuwe regering. Zelfs de PvdA niet." en Balkenende nuanceerde zijn uitspraak meteen:"De PVV kán meedoen, maar dan moeten ze hun anti-Islam verhaal laten varen", zo riep hij meteen.
Door het gedraai, gekonkel, het niet met één mond spreken, slecht leiderschap en het uitsluiten van partijen heeft het CDA zich inmiddels in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd. Een internationale politieke carriere, waar Balkenende 8 jaar lang zorgvuldig aan heeft gebouwd, kan hij wel vergeten. Balkenende kan zijn vliegticket naar Brussel, Geneve of New York weer inleveren. Al zijn geflaneer naast Obama, Bush, Sarkouzy, Merkel en Medvedev ten spijt. Zijn sollicitatierondes op belangrijke internationale topconferenties hebben gefaald. Een derde Paarse Kabinet paste ook niet in de plannen van Balkenende, omdat hij het liefst samen was gegaan met VVD en D’66 of PVV en dan had hij in Uruzgan kunnen blijven met alle Nederlandse manschappen. Op dat moment was dat mooie baantje bij de Europese Commissie of die hoge post bij de VN weer een stapje dichterbij. Maar een baantje als burgemeester in Zeeland is op dit moment het hoogst haalbare voor hem. En daar baalt hij stevig van.
Abonneren op:
Posts (Atom)