Aan het begin van ieder jaar wil je iedereen het beste voor het nieuwe jaar wensen. Maar de treurnis slaat je om het hart als je merkt dat de komende provinciale statenverkiezingen op 3 maart een makkie gaan worden voor de huidige coalitie VVD/CDA/PVV. De Statenverkiezingen zijn belangrijker dan ooit. Niet alleen wordt er gestemd op het bestuur van een provincie; dat provinciaal bestuur kiest ook de Eerste Kamer. En die Eerste Kamer is de laatste hobbel die genomen moet worden, als er wetten moeten worden doorgedrukt. De huidige coalitie van VVD/CDA en PVV heeft in de Eerste Kamer te weinig zetels en daarom werd bijvoorbeeld het belastingplan recentelijk nog getorpedeerd. De beslissing ervan werd uitgesteld tot na de Statenverkiezingen, want de VVD wist dat ze die met enig gemak gaan winnen en dat het nieuwe belastingplan er alsnog doorheen komt. Maar een meerderheid voor deze coalitie betekent ook dat ouderen slechter worden verzorgd, terwijl er wel geld is om een duur gevechtsvliegtuig aan te schaffen. Er komt een dierenpolitie en er wordt tegelijkertijd bezuinigt op onderwijs, cultuur en wetenschappen. De Publieke Omroep krijgt 200 miljoen euro minder per jaar, wat weer wordt gestoken in een 1,7 miljard euro dure rondweg bij Utrecht. Duizenden mensen verliezen komende tijd hun baan, terwijl de hypotheekrente-aftrek voor huizen boven de miljoen euro gewoon blijft bestaan. De natuur gaat ernstig lijden, ziekenhuizen worden fabrieken met winstbejag, banken en bankdirecteuren worden niet afgestraft voor het veroorzaken van de kredietcrisis en de economische malaise waarin ze de wereld hebben gestort en er gaat fors minder geld naar mensen die het echt nodig hebben. En al dat geweldige VVD-beleid gaat plaatsvinden, omdat links niet in staat is een vuist te maken. Links is niet eens in staat zich te organiseren, laat staan om een deuk in een pakje boter te slaan.
Je zou die Statenverkiezingen beter niet kunnen houden. Je moet wel, want je noemt jezelf een democratie. Maar het is zonde van de tijd en het geld. Het is een gelopen koers. De oppositiepartijen zijn hopeloos verdeeld. D’66 en ChristenUnie willen niet mee doen aan het linkse blok, dat SP, GroenLinks, Partij voor de Dieren en PvdA willen vormen. Het ontbreekt de PvdA aan leiding; Job Cohen was ooit de gedroomde leider. Een man met prima bestuurlijke kwaliteiten. Ooit werd Cohen gepresenteerd als de ultieme leider. Hij was rector-magnificus op de Universiteit van Maastricht en burgemeester van Amsterdam. Dan heb je voldoende leidinggevende en bestuurlijke ervaring, zou je kunnen zeggen. Niet bij Cohen. Wouter Bos stond op de barricades; was overal en gaf overal leiding aan. Maar de laatste tijd begint de twijfel rond Cohen’s leidinggevende capaciteiten toe te slaan; als hij dan zo’n goede leider is, waarom krijgt hij D’66 en ChristenUnie dan niet in het gareel? Juist omdat de PvdA de grootste oppositiepartij is, is hij automatisch oppositieleider. Maar tot nu toe vertoont hij niet echt de kwaliteiten van de politiek leider. Niet, als je Cohen gaat vergelijken met zijn voorganger Wouter Bos. Bos was zichtbaar, maar bovenal: strijdbaar. Bos was fel in de debatten en kon zich indertijd prima weren tegen het rechtse geluid van de toen nog mateloos populaire LPF. Bos kon een groot deel van de linkse kiezers binnenboord houden. Cohen heeft ze massaal laten overstappen naar GroenLinks en laten zitten bij de SP. Ook is het Cohen tot nu toe nog niet gelukt de ontevreden CDA-kiezer over te halen naar de PvdA te gaan. Hij is nauwelijks aanwezig in Noord-Brabant en Limburg, waar het CDA sinds mensenheugenis de regie voert, maar waar de laatste jaren de klad in is gekomen. De zwakte van het CDA is nou juist, dat het op het moment een hopeloos verdeelde partij is. Er is een sterke linkse stroming en een rechtse. En die linkse stroming is nou juist een prima prooi voor Cohen’s PvdA. Maar geen haan op het partijbureau van de PvdA die daar naar kraait. Als er een manier is om een rechtse meerderheid in de Eerste Kamer te voorkomen, is het wel het CDA op zijn zwaktes te pakken.
En zelfs binnen de PvdA is de leiding van Job Cohen ver te zoeken. In de plaats van het rechtse sentiment in de samenleving te keren, zoals Wouter Bos dat in zijn begintijd heel handig deed met de toen mateloos populaire LPF, laat Cohen zich steeds ondersneeuwen door de PVV. Cohen gaat de dialoog uit de weg en reageert erg zwak op alle aantijgingen van het rechtse kamp. Het dieptepunt hierin was zijn reactie op zijn nominatie voor Meest Rechtse Nederlander van het jaar 2010. Daar, waar de (tot ieders verrassing) linkse Victor Möller aangaf niets van de nominatie te moeten hebben, ging Cohen uiterst serieus in op zijn nominatie. Het was een uitgelezen kans om het linkse geluid duidelijk te maken aan het rechtse publiek; maar Cohen gaf in het telefoongesprek aan ‘niet blij te zijn met de nominatie’ en gaf toe dat ‘2010 niet echt zijn jaar was’. Precies, wat het PVV-publiek zo graag wil horen. Die lagen dan ook over de grond van het lachen. Cohen repte met geen woord over zijn “het moet eerlijker”-verhaal en gaf geen moment een sneer naar het rechtse kamp. In het geval van Halsema en Pechtold was dat wel anders geweest. Zij waren nooit te beroerd om een forse steek onder water uit te delen of een klap te geven aan het rechtse kamp (de grappenmakers van d’66 noemen zich links-liberaal).
De zwakke punten bij de PVV worden door de oppositie nauwelijks aangepakt. De PVV is inmiddels verworden tot een partij voor raddraaiers, leugenaars en veroordeelden. Maar het lukt de oppositie maar niet om zout in die wonden te strooien. Wilders zelf vindt op dit moment het buitenland veel interessanter om zijn haatdragende anti-Islam agenda te propageren. Door zijn buitenlandse avontuurtjes kan de oppositie de lamgeslagen Kamerleden van de PVV in Nederland onderuit halen. Immers, zonder de Grote Geert gebeurt er niets bij de PVV. Maar ook daar lukt het de hopeloos verdeelde oppositie niet, om een forse klap uit te delen. Daar, waar Wilders geen moment onbenut liet om dat wel te doen toen CDA en PvdA voor de zoveelste keer elkaar in de haren vlogen. En nog steeds deelt Wilders klappen uit en nog steeds komen die klappen hard aan bij vooral de PvdA. Niemand binnen die partij die daarop actie onderneemt. En er is ook niemand die actie onderneemt op de hopeloos verdeelde CDA, waar meer dan een kwart van de achterban de huidige coalitie met VVD en de haatdragende en zwaar discriminerende PVV niet ziet zitten. De altijd felle en standvastige Femke Halsema is vertrokken en was overblijft is een zeer zwakke Jolande Sap. En Sap is net zo slap als Cohen.
Conclusie van bovenstaand betoog is al even simpel als eenvoudig: Job Cohen zal feller uit de hoek moeten komen om het linkse verhaal gestalte te geven. Daarbij zal hij klappen moeten uitdelen en gebruik moeten maken van de zwaktes van de tegenstanders. Schelden en haatdragende opmerkingen maken is niet nodig; deden Pechtold en Halsema ook niet. Maar de wittebroodsweken van Job Cohen zijn voorbij; hij wordt geacht leiding te geven aan een links oppositieblok. Daarbij heeft hij iedereen harder nodig dan ooit; d’66 incluis. Job Cohen zal zijn verhaal moeten vasthouden en niet de hele tijd excuses gaan maken of woorden gaan terugnemen. Hij zal moeten samenwerken, om straks niet wéér buitenspel te staan bij nieuwe formatierondes. Hij zal het gevecht moeten aangaan met rechts en moeten wegduiken, als rechts een klap uitdeelt. Voor de Provinciale Statenverkiezingen is hij wellicht aan de late kant; maar er komen nog genoeg andere verkiezingen aan. Het is helder: 2011 wordt erop of eronder voor Job Cohen en de PvdA.
Maar toch nog de beste wensen voor het nieuwe jaar 2011.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten