Betekent 'Mauro' het einde van het CDA?

Terwijl u op zaterdagochtend nietsvermoedend uw boodschappen doet bij de supermarkt, vecht in Utrecht iemand voor zijn leven. Terwijl u straks lekker een kopje koffie drinkt in het lokale eetcafé, vraagt in Utrecht iemand zich af, of hij wel toekomst heeft. En terwijl u straks een paar schoenen uit kiest in de schoenenwinkel of dan eindelijk die nieuwe tablet pc aanschaft bij de elektronica grootgrutter, is het niet zeker of die persoon in Utrecht aan het einde van het dag nog wel levensvatbaar is. Niet dat artsen zich ondertussen druk maken of deze patiënt nog wel kan worden gered. Sterker nog: ze staan aan de rand van het bed en zien de patiënt langzaam sterven. Niemand die ook maar naar de reanimatieapparatuur kijkt. Deze patiënt heeft inmiddels een naam: Christen Democratisch Appél; C.D.A..

Nederland is een coaltitieland; een land, waar iedereen een mening heeft. Tegelijkertijd beseffen we ons dat, willen we vooruit komen, we water bij de wijn zullen moeten doen. Om verder te komen, moeten we allemaal een beetje van ons standpunt inleveren. Zo komen we dichterbij elkaar en kan er worden bestuurd. In die cultuur is er maar één politieke partij, die daar sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog van heeft geprofiteerd, in optima forma. Er is in dit land maar één partij, die altijd water bij de wijn heeft gedaan, om zo met alle winden mee te waaien. Nergens echt een mening over; nooit echt een hard standpunt. Deze partij heeft inmiddels een naam: Christen Democratisch Appél; C.D.A..

Het CDA is volledig uit de tijd. Het past niet meer in een land, waar je vóór of tegen Geert Wilders bent; vóór of tegen Job Cohen. Voorheen kon het CDA zich nog schuilen achter zijn christelijke gedachtegoed. Dat gedachtegoed paste zowel bij de VVD als bij de PvdA. Het CDA kon met iedereen regeren, omdat het nergens echt een (goed onderbouwde) mening over had. Het CDA is een partij zonder belangen; zonder goed standpunt en zonder duidelijk gedachtegoed. De maatregelen van het CDA zijn halfslachtig; men is zelden echt duidelijk. Het partijprogramma is links noch rechts; vlees noch vis. Het is niet voor niets dat het CDA samen met de PvdA wedijvert over de twijfelachtige eer wie de kleinste partij wordt. Tot nu toe wint het CDA die prijs met vlag en wimpel van de PvdA; de christendemocraten staan in de peilingen op 13 zetels; een verlies van 8 zetels ten opzichte van het huidige aantal. Al die zetels gaan momenteel over naar PVV, VVD en in mindere mate ChristenUnie. Zij hebben wel een duidelijk verhaal – al is dat verhaal niet mijn keuze – en zijn duidelijk naar de kiezer. PVV, VVD en ChristenUnie zijn straks geleide partijen met een ijzeren discipline. Bij de PVV wil die discipline wel eens een keertje doorslaan. De VVD is een oase van rust, net als de ChristenUnie. Het zijn partijen waaraan het CDA al zijn zetels verliest. Het CDA is al lang niet meer de grootste en moet oppassen, dat het de huidige coalitie Rutte-Wilders niet in gevaar brengt. Het CDA doet in deze coalitie toch al mee voor spek en bonen; in het geweld van Wilders en Rutte hebben ze helemaal niets in te brengen. Ze hebben niets te vertellen. Ze doen mee voor de lol; voor de cijfers. Dat is precies de reden, waarom Job Cohen een coalitie met VVD, CDA en zijn partij niet zag zitten. De PvdA zou meedoen voor de cijfers; voor spek en bonen. Om de boel op te leuken. Die rol is nu weggelegd voor het CDA. Het CDA moet oppassen, dat het een nieuw kabinet Rutte-Wilders onmogelijk maakt. De komende jaren zal het hoogstwaarschijnlijk genoegen moeten nemen met de oppositiebankjes.

Het CDA staat op omvallen en is daarmee de belangrijkste bedreiging van het kabinet Rutte-Wilders. Het kan geen keuzes maken, omdat het gewend is altijd te kunnen schipperen. Er is commentaar genoeg over het standpunt van de PvdA inzake Europa. Maar het is tenminste wel een standpunt. Dat is geen populair standpunt, maar het is een standpunt. Inzake de Angolese asielzoeker Mauro is de PvdA ook helder: Mauro moet blijven. Als er één allochtoon is, die volledig is ingeburgerd, dan is het wel Mauro. De jongen praat Nederlands met een zwaar Limburgs accent, doet mee met de voetbalvereniging en gaat redelijk mee op school. Als fan van voetbalclub PSV zit hij er regelmatig op de tribune de spelers aan te moedigen en heeft inmiddels een aardige groep vrienden om zich heen verzameld. Het is het ideale beeld wat PVV-opperhoofd Geert Wilders graag ziet; aanpassen. Mauro is volledig aangepast aan de Nederlandse samenleving en toch moet die jongen de grens worden overgezet. Niet van het CDA, maar van de PVV. Gerd Leers, als burgemeester van Maastricht nog redelijk liberaal en vooral sociaal, loopt volledig aan de leidraad van Geert Wilders. Leers - in zijn tijd als Maastrichtse burgervader bejubeld door vriend en vijand - moest eerdere uitspraken over de multiculturele samenleving in Nederland op last van de PVV al terugtrekken. Hij en zijn collega Bleker mochten op audiëntie komen bij de Grote Geert om te vertellen dat ze toch echt een hekel hadden aan die vervloekte Moslims. Het geeft maar weer eens aan hoe verdeeld het CDA is en hoe slecht de patiënt CDA er aan toe is.

De zaak ‘Mauro’ is voor het CDA het zoveelste akkefietje. Van een geoliede partij, die mensen uit alle lagen van de bevolking vertegenwoordigde, is het CDA een afstandelijke partij geworden, dat zich van akkefietje naar akkefietje worstelt. Eigenlijk wilde het CDA niet meewerken aan de huidige coalitie VVD-PVV, maar deed het toch, in de hoop de PVV in te kapselen en ontevreden kiezers terug te halen. Die strategie lijkt nu te zijn mislukt. Iets, wat uw Opinie Paultje destijds al voorspelde. Het probleem met het CDA is, dat het een sterke rechtse- en een sterke linkse stroming heeft. Tot nu toe is daar altijd een consensus in gevonden en kon het CDA moeiteloos elke coalitie leiden. Het CDA is altijd de grootste partij van het land geweest en deed in alle bestuurslagen mee. Het had de meeste burgemeesters, de beste commissarissen en de meeste oud-politici op hoge posten, zoals bij de Verenigde Naties. Maar de burgemeestersposten zijn voor het grootste deel afgestaan aan de PvdA, de zetel in de provincie aan de PVV en de sollicitatiepogingen van Balkenende werden de partij bij de laatste verkiezingen fataal. De grootste partij van Nederland werd ineens de vijfde partij van het land. Waar de PvdA na het affaire-Ploumen de weg omhoog weer heeft gevonden, blijft het CDA in de peilingen laag staan. Maar de weggelopen kiezers waren niet alleen ontevreden over de sollicitatiepogingen van Balkenende; ze waren ook boos over de richtingloosheid van het partijbestuur. Het succesverhaal waarmee het CDA decennialang elke coalitie kon leiden, is de christendemocraten noodlottig en uiteindelijk fataal geworden. De zaak Mauro laat zien, dat het CDA worstelt met zijn eigen identiteit en zo lang het CDA geen duidelijk antwoord heeft op het gescheld van de PVV, zal het klein blijven. Het einde van het CDA is dan echt ingezet en misschien was Mauro wel het laatste zetje.

Het congres van vandaag zal daarop antwoord moeten geven.