He, he… eindelijk! De linkse samenwerking begint eindelijk vorm te krijgen. Het zal tijd worden! Werd na de laatste Kamerverkiezingen vooral de PvdA verweten, dat ze hun rol als grootste oppositiepartij wel erg slecht invulden; afgelopen weekeinde zette Job Cohen tijdens het tweedaagse congres in ’s-Hertogenbosch zich met ferme woorden af tegen de huidige ultra superrechtse kabinet Rutte-Wilders. Een week eerder organiseerden PvdA, SP en GroenLinks in hun thuisstad Nijmegen de manifestatie “Een Ander Nederland”, waarbij ze oplossingen aangaven hoe de huidige economische malaise door een linkse bril zouden kunnen worden opgelost. Emile Roemer, Jolande Sap en Job Cohen presenteerden onder de bezielende leiding van nogal wat VARA-coryfeeën (Pieter Hilhorst, Astrid Joosten) hun eigen plan, om de crisis op te lossen. Een crisis die, in hun ogen, is veroorzaakt door het marktkapitalisme; de casino-economie, die vooral de VVD voorstaat. Maar de manifestatie “Een Ander Nederland” was niet zomaar de presentatie van een simpel suf en voorgekauwd links plannetje. Nee, voor wie goed oplette, was de manifestatie de aftrap voor het kabinet Cohen I.
SP en PvdA; het zijn twee partijen op links, die elkaar tot voor kort niet konden luchten of zien. Tot en met het aantreden van de huidige leiders, respectievelijk Emile Roemer en Job Cohen, waren de twee partijen op links elkaars gezworen vijanden. Reden: de PvdA heeft de SP geen ruggensteun gegeven in het laatste kabinet Balkenende, het kabinet Balkenende MCMXVII. Voorafgaand aan de vorming van het kabinet, wilde Wouter Bos van geen linkse samenwerking weten en, zo blijkt uit documenten van Wikileaks, was Wouter Bos ook geen voorstander van een samenwerking met de SP. Uit angst voor gezichts- maar vooral zetelverlies. Uiteindelijk werd de ChristenUnie er maar bijgehaald, die voor spek en bonen mee deed. De rol, die in huidige kabinet voor het CDA is weggelegd. Want feitelijk delen Wilders en Rutte de lakens uit en het CDA heeft daar maar naar te luisteren. Het is niet voor niets, dat uw Opinie Paultje steeds spreekt van het kabinet Rutte-Wilders, want feitelijk is de PVV gewoon een bijwagen van de VVD.
Onder druk van het huidige super ultrarechtse kabinet moest de linkse samenwerking wel van de grond komen. Er was gewoon geen andere keus. Wat Jan Marijnissen, Femke Halsema en Wouter Bos niet lukten, lukten hun opvolgers Emile Roemer, Jolande Sap en Job Cohen wel. Misschien was het wel het eeuwige gescheld van Wilders op Job Cohen; misschien was het wel, omdat Wilders steeds meer aan geloofwaardigheid verliest; misschien was het wel de steun die de PvdA aan diverse plannen van Rutte gaf; misschien was het wel de trainerswissel bij GroenLinks. Wie zal het zeggen? Vast staat, dat Roemer, Sap en Cohen dichterbij elkaar staan dan ooit tevoren. Vast staat, dat de arrogantie van D66 en ChristenUnie om zich niet aan te sluiten bij de Een Ander Nederland-groep deze partijen wel eens duur zou kunnen komen staan. Vast staat dat, als Pechtold en zijn mensen zich niet snel aansluiten bij het trio Roemer, Sap en Cohen, ze de trein zullen missen. Ze zijn dan mosterd na de maaltijd.
Maar de druk van het huidige ultra superrechtse kabinet maakt slechts een klein deel uit van de nieuw ontstane situatie. Gebleken is, dat Cohen totaal niet is opgewassen tegen de scheldkanonnades van PVV-leider Geert Wilders. Dat niet alleen; de hele PvdA heeft er eigenlijk tot op de dag van vandaag eigenlijk geen goed antwoord op. Gebleken is wel, dat Job Cohen door vriend en vijand wordt geprezen als een prima bestuurder. Eigenlijk heeft niemand wat aan te merken op de tijd die Cohen diende als burgemeester van Amsterdam (op Wilders na, dan), als rector-magnificus van de Universiteit van Maastricht of als staatssecretaris van Justitie in het kabinet Kok II. Als Cohen een opdracht krijgt, dan zal hij deze met verve uitvoeren. Cohen is een slecht debater, maar is daarentegen een integer en aimabele man. Het is geen welbespraakte man, die het vuurgevecht aan gaat en begint aan scheldpartijen. Het is geen man, die tegen het establishment aan trapt. Het is geen straatvechter.
Roemer is dat wel. Roemer is wel een straatvechter, omdat Roemer nergens voor hoeft te vrezen. De welbespraakte Emile Roemer deelt met gemak links maar vooral rechts tikken uit, neemt het voortouw en haalt met alle soorten van genoegen de hete kooltjes uit het vuur. Hij voelt er niets van en het doet ‘m ook helemaal niets. Hij voelt zich er lekker bij. Roemer past doe straatvechtersrol als een jas; als een maatpak. Roemer gaat graag op de vuist met Geert Wilders en als Roemer spreekt, zwijgt Geert Wilders als het graf. Zelfs als de SP in de peilingen een straatlengte voor staat op de PVV, heeft Wilders geen goed antwoord op Roemer (eigenlijk het omgekeerde van de clash PvdA - PVV). Misschien wel, omdat de PVV en de SP erg veel op elkaar lijken, als het om de sociaal-economische paragraaf gaat. De PVV heeft Henk & Ingrid geposteerd; bij de SP hebben ze geen naam, maar de doelen zijn hetzelfde. Het probleem van de PVV is echter, dat ze samenwerken met een partij, die lak heeft aan die sociaal-economische paragraaf (VVD). De PVV is feitelijk niet veel meer dan een populistische partij op rechts, met een sterk anti-Islamverhaal. Dat weten de kiezers niet; de kiezers zien de PVV eigenlijk alleen maar als Islamhaters. Haters tegen alles wat niet-Westers is. Maar feitelijk is de PVV overal op tegen. Wat dat betreft kan de PVV goed doorgaan voor de Tegenpartij van Jacobsen en Van Es; “Geen gezeik, iedereen rijk”. De PVV zal na het ferme NEE van Job Cohen kleur moeten bekennen. Tenminste, als Cohen woord en vooral zijn rug recht houdt. Hierin zal de PVV het nog lastig krijgen, omdat het nu niet meer zomaar alles op Job Cohen kan afschuiven. Deed de PVV in het recente verleden alleen nog maar mee als er leuke onderwerpen aan bod kwamen – uitzetten van Mauro, boerkaverbod, 35% Nederlandstalige muziek op de radio, 130 km/u rijden –, nu moet de PVV ook meedenken over minder leuke onderwerpen tijdens de nieuwe bezuinigingsronde. Geert Wilders kan nu niet meer fluitend de andere kant op kijken.
Het gerommel binnen de PVV heeft ervoor gezorgd dat de kiezer massaal overloopt van de populistische PVV op rechts, naar de even populistische SP op links. Van het ene uiterste naar het andere. Blijkbaar is de kiezer klaar met de scheldpartijen van Wilders en de handtastelijkheden van zijn mensen. De laatste maanden gaat er geen week voorbij, of er is een PVV’er, die iemand een klap heeft uitgedeeld, heeft gescholden of stomdronken is betrapt in een bar of achter het stuur van een auto. De kiezer verwacht daden van de PVV, maar alles wat ze ervoor terug krijgt, is een Geert Wilders, wier zinnen nooit langer zijn dan 140 tekens. Het doet de PVV allemaal geen goed; raadsfracties in Den Haag en Almere vallen als los zand uiteen en in de Provinciale Staten zijn sinds de laatste verkiezingen al 15 PVV’ers vertrokken of vervangen. Steeds meer oud-PVV’ers doen een boekje open over de sfeer binnen de partij, die op z’n zachtst gezegd dictatoriaal mag worden genoemd. Terwijl iedere partij graag een boekje open doet, over de financiering, wil de PVV hier niet aan meewerken. Het doet het gerucht, dat de PVV wordt financieel gesteund door rijke ultrarechtse orthodoxe Joden uit New York en Tel Aviv, alleen maar verder aanwakkeren. De anti-Islambeweging ontkent die aantijgingen, maar wil tegelijkertijd geen openheid van zaken geven. Terwijl je, als je die openheid geeft en het blijkt niet waar te zijn, te an alle gezeur af bent. Het is een unieke kans om aan al die geruchten een einde te maken. In de Kamer heeft de PVV momenteel 24 zetels, maar dat is duidelijk de top. Meer zullen het er echt niet worden. Sterker nog, in zes weken tijd is de PVV in de peilingen liefst 10 zetels kwijt geraakt. Stond de PVV eind vorige jaar virtueel nog op 31 zetels en was het de tweede partij van het land (de VVD was nog nummer één met 35 zetels); heeft de ultra rechtse partij van Wilders nu nog 21 zetels. Daarmee is het voor het eerst sinds de start van de anti-Islambeweging, dat het in de peilingen minder zetels heeft, dan het nu in de Kamer bezet. De PVV is duidelijk over haar hoogtepunt heen. Zoals Jolande Sap het tijdens de manifestatie in de linkse thuisstad Nijmegen geheel terecht verwoordde:”Dichterbij de macht komt Geert Wilders niet”. Maar profiteren van al deze onrust binnen de PVV doet de PvdA allerminst. Terwijl de PvdA blijft steken op ongeveer 18 zetels in de peilingen, worden het er bij de SP alleen maar meer. De SP is nu in de peilingen de grootste partij van het land, met 32 zetels. Vandaar dat Wilders nu de aanval heeft geopend op Roemer en de SP. Cohen is voor Wilders blijkbaar niet meer interessant. Dat, terwijl de SP misschien te vroeg piekt.
Hier is mijn theorie van dit intrigerende schaakspel met PvdA/GroenLinks en SP aan de ene kant, en VVD/PVV en CDA aan de andere kant: Roemer pakt die bokshandschoen met liefde en plezier op. Roemer betreedt die boksring maar al te graag. Hij doet niets liever dan klappen uitdelen aan rechts is het algemeen en Wilders in het bijzonder. Wilders kan ook geen vat krijgen op Roemer en dat doet Roemer alleen maar goed. Op die manier kan Cohen zich tijdens deze titanenstrijd voorbereiden op zijn aanstaande premierschap. Want in Nijmegen is een monsterverbond gesloten; PvdA, SP en GroenLinks hebben elkaar trouw beloofd bij de komende verkiezingen. Dat is wat er feitelijk is gebeurd in Nijmegen. Niet het presenteren van een suf aloud voorgekauwd links plannetje; er is een kabinet Cohen I gesmeed. Er is een gedoogkabinet gesmeed tussen SP, PvdA en GroenLinks. Een dag vóór aanvang van de manifestatie in Nijmegen nam Roemer zijn linkse broeder Cohen nog in bescherming, tijdens een interview in dagblad Trouw. In dat interview legt Roemer uit dat (citaat:), ”als Cohen de prijs van een brood niet weet, heel Nederland over hem heen valt. Tegelijkertijd schijnt niemand in Nederland het erg te vinden, als de minister-president van VVD-huize zich 50 miljard euro verrekent”. In datzelfde interview gaf Roemer te kennen, dat hij geen ambities heeft om minister-president te worden. “Ze hebben me harder nodig in de fractie”, zo luidde het citaat. Tijdens het weekeinde van het PvdA-congres in ’s-Hertogenbosch vielen Roemer en Cohen elkaar niet aan. Wel was er een onnozele uitspraak van PvdA-Europarlementariër Thijs Berman, die de SP wel aanviel. Berman heeft het spel blijkbaar nog niet helemaal door. Een dag later (maandag 23 januari 2012) maakte Cohen zich geen enkele zorgen, toen tijdens het programma Pauw & Witteman werd aangegeven, dat de verlieszetels van de PVV overgaan naar de SP en niet naar de PvdA. Cohen liet weten, dat die zetels beter naar de SP konden gaan, dan naar de PVV. Het is heel simpel: de twee hebben een monsterverbond gesloten. Roemer is de vooruitgeschoven man; hij gaat het gevecht aan met rechts en neemt en houdt Cohen de wind uit de zeilen. Het gevecht, dat Cohen niet kan en wil leveren. Roemer neemt overal het voortouw en Cohen volgt, op zijn beurt geflankeerd door Jolande Sap van GroenLinks. Het trio heeft het kunstje afgekeken van het CDA, dat in 2002 heel knap (en dat meen ik oprecht!) Jan Peter Balkenende lanceerde, met Donner, Verhagen en De Vries als adjudanten, die Balkenende de wind uit de zeilen namen. Piet-Hein Donner, Maxime Verhagen en Jack de Vries namen het op voor de slappeling Jan Peter Balkenende, die niet in staat was het gevecht aan te gaan met straatvechter Wouter Bos. Diezelfde rol is nu weggelegd voor Job Cohen; Cohen is de Balkenende van nu en Sap en Roemer zijn zijn adjudanten.
Een kabinet Cohen I is in de maak; PvdA, D’66, GroenLinks en ChristenUnie… met de zege van de SP. En het is maar beter dat D66 en ChristenUnie zich heel snel aansluiten bij dat monsterverbond, ook al gaat het ze nog zo voor de wind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten