Op dit weblog heb ik vaak de draak gestoken met Geert Wilders. Het zal u als trouwe bezoeker helder zijn; de ideeën van de PVV zijn niet de mijne. Wilders is een populist, spreekt vanuit onderbuikgevoelens en zijn opmerkingen slaan kant noch wal. Zijn ideeën zijn zonder discussie discriminerend en zorgen voor een verdere tweedeling in de maatschappij. En dat in een maatschappij, die in een diepe economische crisis is gedompeld door het toedoen van de immense vrijheid van de financiële sector. In de plaats van die mensen aan te pakken, worden Moslims, Oost-Europeanen en kansarmen aangepakt.
Wat ik Wilders echter moet nageven is zijn luisterend oor. Wilders is met afstand de enige politicus in Den Haag, die luistert naar zijn kiezers. Hoewel de opvattingen van zijn kiezers vrijwel onuitvoerbaar zijn, zijn er nog altijd 1,5 miljoen mensen die zijn discriminerende uitspraken steunen. Politiek Den Haag weet dan ook absoluut niet, hoe ze Ome Geert moet aanpakken (vrij naar Joost Eerdmans, WNL, Radio 1, donderdag 16 februari 2012). De PvdA is al langer de weg kwijt en dus had ik mijn hoop gevestigd op D66 en SP. Pechtold en Roemer waren tot nog toe de enige politici, die een weerwoord hadden op de onzin die Wilders uitkraamt. Maar sinds de oprichting van het meldpunt Polen van afgelopen week zijn ook zij de weg volledig kwijt. Wat je ook van Wilders onzinnige opvattingen vindt, de blondine uit Venlo bepaalt nog altijd de agenda en er is vooralsnog niemand, die hem stevig aan de tand voelt. Er is niemand, die het aandurft, een tegengeluid te laten horen. Wilders komt, ziet en overwint keer op keer.
Ook Job Cohen van de PvdA heeft geen idee hoe hij Wilders moet aanpakken. De lamme goedzak wil zich richten op het oplossen van de crisis en heeft daarbij de hulp ingeroepen van Hans Spekman. Spekman is een man van de straat en heeft echt lak aan strakke pakken en in mantelpakjes. Spekman is een no-nonsensefiguur en juist dit soort mensen heeft een partij als de PvdA keihard nodig. Want niet alleen ligt de hele wereld in een diepe crisis; niet alleen Nederland, maar ook de PvdA worstelt al anderhalf jaar met haar identiteit. Even gloorde er hoop aan de horizon met de oprichting van de Een Ander Nederland-groep, waarin GroenLinks, PvdA en SP waren verenigd. Maar afgelopen week werd door GroenLinks eigenhandig op de rem getrapt. Jammer van de twee groots opgezette manifestaties. Een nieuwe coalitie leek gesmeed: Job Cohen zou minister-president worden in een links-links-gedoogkabinet, met de zege van de SP. SP-leider Roemer nam Cohen meerdere malen in bescherming, als er aanvallen van rechts kwamen. Roemer en Cohen trokken samen veel op, omdat ze veel ideeën met elkaar deelden en delen. Bij veel acties waar Roemer aanwezig is, is Cohen en omgekeerd. Zo waren Roemer en Cohen samen bij acties van de schoonmakers, studenten en leraren. Deze week trokken ze minister-president Mark Rutte mee aan zijn haren naar Tilburg, om daar te laten zien wat er gebeurd met de sociale werkplaatsen. Tot nu toe hoorde je daar niemand over binnen de PvdA.
Tot vandaag dan, want vandaag verkeerde Frans Timmermans in alle staten, omdat partijleider Job Cohen had gezegd, dat de PvdA erg dicht bij de SP staat. Timmermans was des duivels; Hij wilde niet, dat ‘zijn’ PvdA een aanhangwagen van de SP ging worden, of tenminste door het leven zou gaan als SP-light. Terwijl dat feitelijk al lang zo is. En dat is niet van de laatste maanden, maar gaat al terug tot 1992, toen de SP voor het eerst officieel in de Tweede Kamer kwam. De gezamenlijke uitstapjes van Cohen en Roemer waren Timmermans blijkbaar nog niet opgevallen. Je vraagt je af, waar Timmermans al die tijd zijn ogen had zitten.
Toch moet Timmermans iets worden nagegeven: de PvdA staat inderdaad niet dicht bij de SP. De PvdA vertoont daarentegen erg veel gelijkenissen met de VVD. Want was het niet een ordinaire ruzie tussen toenmalig VVD-kamerlid Rita Verdonk en Mark Rutte, die uiteindelijk door de VVD-leden in het voordeel van Rutte werd beslecht? Binnen de PvdA heerst weliswaar (nog) geen ordinaire ruzie, maar staan de leiderschapskwaliteiten van Job Cohen wel ter discussie. Net als die van Mark Rutte een paar jaar geleden overigens, want na het verdwijnen van Verdonk uit de VVD-fractie, rees binnen de VVD de vraag of Rutte nou wel de gedroomde leider was. Net als nu binnen de PvdA aan de gang is rond Job Cohen, werden allerlei VVD-prominenten uit vervlogen tijden genoemd als mogelijke opvolger van de voormalig personeelschef van een pindakaasfabrikant. De VVD-leiding bleef echter vasthouden aan Rutte, net als de PvdA-leiding nu met Job Cohen doet. Die storm was nog niet gaan liggen, of VVD-prominent Hans Wiegel werd afgestoft, om te roepen dat de koers van de VVD veel te links was. De VVD was onherkenbaar geworden in het kabaal van Wilders. En daar had je de volgende storm, deze keer over de koers van de VVD. De VVD leed hevig onder de populaire PVV, die feitelijk een bijwagen van de VVD was geworden, maar dan extremer. In die tijd was de PVV in de peilingen veruit de grootste partij en na de op dat moment naderende verkiezingen zou Geert Wilders wel eens de nieuwe minister-president kunnen worden. Ontevreden VVD-kiezers stapten volgens de peilingen massaal over op de PVV; de VVD leek af te stevenen op een historische nederlaag. Net als de VVD drie jaar geleden, zwicht de PvdA nu ook onder het populisme. Destijds was de PVV de grote winnaar; nu is dat de SP. Kiezers rekenen nu massaal af met de immer aanhoudende scheldkanonnades van de anti-Islambeweging van Geert Wilders. De VVD leek destijds in het nauw gedreven; zeker, toen Geert Wilders op bezoek in Londen aankondigde dat hij het best wel zag zitten, om minister-president te worden. Tijdens de verkiezingen ging het echter al lang niet meer tussen Rutte en Wilders, maar tussen Rutte en Cohen. Sterker nog: tot nu toe ging elke verkiezingsstrijd tussen PvdA op links en een partij op rechts. Als debuterend lijsttrekker wist Cohen toch nog 30 zetels binnen te trekken; 3 zetels verlies, in een tijd waar de PVV mateloos populair was.
Na die verkiezingen won niet de immer populaire PVV, maar de VVD. Niet de PVV leverde de minister-president, maar de VVD. Vooral ook, omdat de VVD tijdens de verkiezingen de PVV niet langer uitsloot als coalitiepartner. De VVD hoopte zo te profiteren van ontevreden CDA-kiezers en het CDA deed eigenlijk hetzelfde. De strategie werkte uit in het voordeel van de VVD: zij mochten voor het eerst in meer dan 100 jaar een premier leveren. De PVV lijkt inmiddels weer op z’n retour en zal de komende verkiezingen vrijwel zeker zetels inleveren. De PVV zal na de komende verkiezingen vrijwel zeker nooit meer in de regering komen; dichterbij de macht dan nu komt de door puissant rijke orthodox-christelijke Joden gesponsorde anti-Islambeweging niet meer. De PVV is duidelijk over zijn hoogtepunt heen. De haatbeweging van Wilders is niet meer dan een druk op de tijdsgeest. De magie van de PVV lijkt te zijn uitgewerkt; het meldpunt Polen is weliswaar een meer dan briljante zet, maar kan worden gezien als een laatste stuiptrekking, nu het verhaal over Moslims sleets is geworden.
Er gloort dus hoop aan de horizon voor de PvdA. Het is alleen een kwestie van doorbijten en volharden in je eigen verhaal. De vraag mag oprecht worden gesteld of dat de sociaaldemocraten gaat lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten