Toen ik afgelopen vrijdag tijdens het 1800u Journaal een huilende correspondente Marieke de Vries in beeld zag, wist ik even niet, of ik nou moest lachen, of meehuilen. Het werd uiteindelijk geen van beiden, maar wat een toneelstuk was dat, zeg! Tjonge jonge, De Vries: Beheers je! De Vries reageerde op het bericht dat Prins Friso hoogstwaarschijnlijk nooit meer wakker zal worden; hoogstwaarschijnlijk blijft de Koninklijke Hoogheid nog jaren in een coma liggen en als hij al hersteld, dan zal hij nog jaren in een revalidatiecentrum moeten doorbrengen. Nu ga ik geen grappen en grollen of columns schrijven over die Friso; zijn toestand is al erg zat. Maar de rol van het hijgerige sensatie journaille kan op zijn minst toch als redelijk discutabel worden gezien. De berichtgeving rondom de toestand van de prins was ronduit belachelijk en op punten zelfs ergerlijk. Het dagenlange posten voor het ziekenhuis in Innsbruck en het vastleggen van iedereen, die het ziekenhuis in- of uit liep, was ronduit zorgwekkend te noemen. Iedere dag werd van alles vastgelegd, waarvan eigenlijk de essentie totaal ontbrak.
De verslaggeving rondom de toestand van de Prins was ronduit belachelijk. Met de namaak tranen van De Vries als triest dieptepunt. Wat een wanvertoning was dat. Een nieuw dieptepunt, nadat de NRC eerder publiceerde, dat de prins geen schedelbasisfractuur had. Dat is medische informatie en dat is per definitie privé; prins of geen prins. Dokter Kees Tulleken (ik hoop dat ik die naam goed schrijf) moet per direct zijn licentie worden afgepakt en de toegang tot elk ziekenhuis ter wereld worden verboden. NRC-journaliste Jeanette Koelewijn moet worden ontslagen en het NRC zelf moet een forse boete krijgen, want dit is privé informatie. Alsof grenzen van privacy vervagen, als je onderdeel bent van de Koninklijke familie. Hoe kan de voltallige Nederlandse bevolking zich (overigens geheel terecht) druk maken over het ophangen van verborgen camera’s door Reinout Oerlemans in het VUMC, terwijl we dit allemaal maar goed vinden? Dit is niet veel meer, dan riooljournalistiek. Nog erger zijn de talloze medisch deskundigen, die door het journaille (maar bijvoorbeeld ook door De Wereld Draait Door) worden opgetrommeld om iets te zeggen over de medische toestand van de prins. En hoewel alle deskundigen met klem hardop roepen, dat ze niet in kunnen gaan op dit specifieke dossier, neemt het hijgerige journaille wel aan, dat het om prins Friso gaat. Want meneer Jansen, die onder een lawine wordt bedolven, kan niemand verder iets schelen.
Als De Vries zou huilen, omdat haar vriend een ernstig ongeluk zou hebben gehad of haar ouders zouden iets overkomen, dan kan ik me daar nog iets bij voorstellen. Maar janken om een man, waar je verder geen band mee hebt, gaat echt te ver. Dat valt in de categorie acteren. Bovendien was het nieuws dat Friso nog wel even in coma zal blijven liggen, op het moment dat ze in tranen uitbarstte al 6 uur oud en nog moest De Vries voor de camera janken. Als we even terug gaan in de tijd, dan gaan we terug naar de dood van Michael Jackson, op 25 juni 2009. Zo ongeveer de hele was wereld in een diepe rauw gedompeld. Beelden van onophoudelijk huilende menigtes gingen de wereld over. In Nederland gingen mensen massaal naar de platenzaak om daar gezamenlijk te janken om de dood van de zelfbenoemde King of Pop. In koor werd geroepen dat dokter Conrad Murray een injectie moest krijgen, waaraan hij zelf zou overlijden. Murray draait uiteindelijk 4 jaar de cel in en verliest zijn licentie. Maar er gebeurde wel iets frappants, want bij leven moest Michael Jackson zich voor zo ongeveer elke rechtbank ter wereld verantwoorden en beliepen de schadeclaims tegen Jackson in de miljoenen. Tientallen kinderen meenden door Jackson te zijn misbruikt, maar na het zwaaien met een paar flappen met geld wilden de ouders wel afzien van de aanklacht tot seksueel misbruik. Zelfs regisseur John Badham, die in 1984 de videoclip Thriller regisseerde, meende bijna 30 jaar na dato nog geld van Jackson te krijgen. Waar gaat dit over? De vrouw, die Jackson een handje hielp bij het beklimmen van het podium tijdens de repetitie van zijn show This is It, eiste voor die hulp 25 miljoen dollar. Walgelijk!
Recentelijk was de berichtgeving over het neergestorte vliegtuig in Libië discutabel en walgelijk. Echt alles werd uitgezocht en zelfs de identiteit van overleden passagiers lag op straat. Triest dieptepunt was het tonen van een YouTube filmpje, van de overleden moeder van Ruben, in actualiteitenrubriek TweeVandaag (uw Opinie Paultje heeft zich hierover bij de dienstdoende journaliste beklaagd, maar – geheel volgens verwachting – geen enkele reactie op gehad). Ruben was de enig overlevende van het vliegtuigongeluk, waarbij 100 mensen om het leven kwamen, onder wie 70 Nederlanders. Nog steeds is niet helemaal helder waarom het vliegtuig neerstortte, maar inmiddels zijn wel alle details over de overledenen bekend. Zelfs de NOS, die in dit soort gevallen normaliter wat afstand zou moeten bewaren, toonde dagboeken, vliegtickets (met daarop naam en toenaam van de passagiers) en persoonlijke bezittingen van overleden passagiers. Het is aan lager wal geraakte riooljournalistiek; het doet pijn aan de nabestaanden om te zien, dat krap 2 miljoen Nederlanders de bezittingen van hun naasten wordt getoond. Houd afstand; respecteer de doden!
Dat het Brabants Dagblad vrijdag op Twitter meldde, dat (en ik citeer) ‘een revalidatiecentrum in Tilburg de meest ideale plek zou zijn voor Friso, om te revalideren’ is waardeloze journalistiek. Die man is half dood en het Brabants Dagblad spreekt over ‘de ideale plek’ en dan nog in een suffe stad als Tilburg..! Een revalidatiecentrum is nooit een ideale plek en al helemaal niet voor een man, die half dood is. Houd afstand; respecteer die Friso en leg niet elk feitje boven tafel. Respecteer de privacy en wees terughoudend in je berichtgeving; Het is ronduit pijnlijk voor de familie, koninklijk of niet. Uw Opinie Paultje heeft op Twitter direct gereageerd op het bericht van het Brabants Dagblad maar – ook geheel volgens de verwachting – geen antwoord gekregen.
Uiteindelijk werden alle persmuskieten, die al dagen posteerden voor de deur van het ziekenhuis, door de RVD eigenhandig weggejaagd. En terecht, want de familie – koninklijk of niet – moet de kans krijgen, hebben en houden, om die Friso op te zoeken en hem bij te staan. Daar hebben ze het hijgerige Nederlandse sensatie journaille niet voor nodig. Geheel terecht zei Prins Willem-Alexander dat hij geen commentaar wilde geven op de ontstane situatie, maar dat de persmuskieten maar naar de RVD moesten voor meer informatie. En terecht, want Willem-Alexander moet hebben gebaald van de berichtgeving over zijn broer.
En ik baalde mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten