Tot grote opluchting van rechts-Nederland is Job Cohen vandaag afgetreden als partijleider van de PvdA. Er zijn mensen in rechts-Nederland die dat jammer vinden, want onder Cohen daalden de sociaaldemocraten in de peilingen tot historische diepte, tot het absolute dieptepunt van 14 zetels afgelopen week. In kranteninterview maakte Cohen nog maar eens duidelijk dat de PvdA een linkse koers wil varen. Dat hele interview werd eigenhandig door niemand minder dan Frans Timmermans kapot gemaakt, toen deze gefrustreerd een e-mail stuurde aan liefst 50 mensen binnen de PvdA. Je kunt het in dit soort gevallen op je vingers natellen, dat een dergelijk belangrijke bericht op gegeven ogenblik op straat belandt, waarna de inmiddels zeer op de PVV zijnde Nederlandse pers er gehakt van maakt. In de plaats van even na te denken over de gevolgen van zijn elektronische bericht, spoot de zwaar gefrustreerde Timmermans zijn gal over Cohen. Dat had Cohen totaal niet verdiend, maar het leed was al geleden. Het was het begin van het einde van Job Cohen.
Timmermans liep eerder het burgemeesterschap in Maastricht mis; dat ging naar de VVD’er Onno Hoes. Ook liep Timmermans de post van Commissaris van de Koningin in Limburg mis; die post ging naar het CDA. Uiteindelijk liep Frans Timmermans ook de post van hoge commissaris voor de mensenrechten bij de Europese Unie mis; die post ging uiteindelijk naar een Let. De PVV zat achter al deze besluiten; dat wist de hele wereld, behalve Timmermans. Dat de Let een fel tegenstander van de PVV was, deerde de PVV niet. Timmermans was van de PvdA en de PVV houdt de PvdA verantwoordelijk voor alle ellende, die momenteel in Nederland heerst. Dus dat mensen niet fatsoenlijk meer kunnen samenleven, elkaar bijna naar het leven staan vanwege ras, afkomst, huidskleur of (politieke) geaardheid, is volgens de PVV allemaal de schuld van de PvdA in het algemeen, en Job Cohen in het bijzonder. Het lijkt wel de omgekeerde wereld, want de haatbeweging van Wilders vergeet gemakshalve dat ze zelf al jaren bezig is met haat zaaien, discrimineren en bevolkingsgroepen tegen elkaar opzetten voor eigen politiek gewin.
Toch heeft de PVV wel degelijk een punt: Job Cohen was niet in staat een tegengeluid te laten horen, of dat verhaal kwam totaal niet over. Cohen was door de PvdA naar Den Haag gehaald om minister-president te worden. Een inschattingsfout van het partijbestuur van de sociaaldemocraten, want een paar jaar eerder had Wouter Bos laten zien hoe het wel moest. Hij maakte duidelijk dat, als de PvdA de grootste partij van Nederland zou worden – en de peilingen wezen destijds die richting uit – niet hij, maar Job Cohen het ambt van minister-president zou gaan bekleden. Nederland kwam in extase, maar de PvdA kwam bij de eerstvolgende verkiezingen slechts een paar zetels te kort om de grootste te worden. Wouter Bos legde het af tegen Jan Peter Balkenende, die gewoon - en dat meen ik oprecht - betere assistenten om zich heen had verzameld; Donner, De Vries en Verhagen. Dat drietal raapte de hete kooltjes uit het vuur en ruimde de rommel van Balkenende op. Het drietal hield Balkenende de wind uit de zeilen. Het daarop volgende kabinet Balkenende MCMXVII kan voor zowel PvdA als CDA als een totale mislukking worden beschouwd. Het was een verstandshuwelijk, dat het fundament sloeg voor het huidige ultrarechtse kabinet Rutte-Wilders.
Wat Job Cohen goed heeft gedaan, is de PvdA buiten deze coalitie houden. In het geval de PvdA had meegedaan in een nationale coalitie met VVD en CDA, dan had de PvdA niet meer dan een rol in de marge gaan gespeeld. Een rol, die nu het CDA is toebedeeld. Cohen bleef strijden voor de minderbedeelden, maar zijn verhaal kwam totaal niet over. De visie van de PvdA werd iedere keer weer de grond ingeboord; hetzij door rechts, hetzij door eigen mensen als Frans Timmermans. Teneinde raad schaarde Cohen zich bij de immer populairder wordende SP met Emile Roemer en sloot met hen een niet-aanvalsverdrag, ook wel het Verdrag van Nijmegen genoemd. Eerder sloot het CDA een niet-aanvalsverdrag met de destijds mateloos populaire LPF, waardoor het CDA de grootste partij werd en de LPF in een coalitie kwam. Die geschiedenis leek zich te herhalen met de oprichting van de Een Ander Nederland-groep, een coalitie tussen PvdA, SP en GroenLinks. Tijdens het afgelopen congres trapte GroenLinks echter op de rem, door een verdere intensieve samenwerking met de sociaaldemocraten uit te sluiten. De SP groeit inmiddels gestaag door in de peilingen en Cohen zwaaide vandaag af. Tot nog geen week geleden waren Cohen en Roemer een tandem en leken samen de verkiezingen in te gaan; Roemer als straatvechter, die Cohen in het zadel van minister-president zou helpen. Net als Verhagen, Donner en De Vries bij Balkenende hadden gedaan, zouden Emile Roemer en Jolande Sap de wind uit de zeilen halen voor Job Cohen. Het mocht allemaal niet baten. Roemer zal de klus nu zelf moeten klaren, waarbij ook hij - net als Wilders - van een koude kermis zal thuiskomen.
Job Cohen is een kundig bestuurder; een aimabele, vriendelijke man, die het beste met iedereen voor heeft. Debatteren ligt alleen niet in zijn aard en feitelijk had hij na de mislukking om burgemeester van alle Nederlanders te worden, moeten opstappen en de leiding moeten overgeven aan een interim-lijsttrekker. Iemand als Diederik Samson of Ronald Plasterk. Cohen is geen vechter; geen man die scheldt, schopt en keihard van zich af slaat. Cohen bijt niet en is veel te aardig. Cohen was zeker een prima burgemeester van alle Nederlanders geweest, maar in het populistische geweld van de PVV op rechts en de SP op links, kon Cohen helemaal niets doen. Redelijke middenpartijen, die een veel bredere blik op de samenleving hebben, zoals VVD, CDA maar ook de PvdA, redden het in Nederland vandaag de dag niet meer zonder de surrealistische blik van Wilders of Roemer. Het tij keren is erg lastig, zo niet onmogelijk in crisis tijden. Cohen zwaait af; iets wat hij al veel eerder had moeten doen. De PvdA-leiding heeft een kapitale inschattingsfout gemaakt door hem naar Den Haag te halen. Veel beter was geweest om een sterke man of (liever) vrouw de lijst te laten trekken, om vervolgens Cohen de lanceren voor de post van minister-president. Precies, zoals Wouter Bos deed en precies, zoals Emile Roemer het had uitgedokterd.
Job Cohen (als je dit leest); je bent moedig en je hebt het tenminste geprobeerd. Enige lef kan je niet worden ontzegd en de laatste tijd groeide je steeds beter in je rol. Jij deed, wat 54.000 andere PvdA'ers niet durfden: jij stapte de slangenkuil in en ging het gevecht aan. Je verloor, maar je blijft een held. Je leek de nieuwe Mark Rutte te worden; herrees uit je as. Het mocht niet baten. Job, als je dit leest: bedankt voor je tomeloze inzet om het PvdA-verhaal over het voetlicht te krijgen. Al het beste voor de rest van je carrière, waarvan ik met recht hoop dat die nog goed zal komen. Het zal niet makkelijk zijn in een land, waar een ultrarechtse haatpartij het feitelijk voor het zeggen heeft.
So long, Job! Je was, bent en blijft top!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten