In een zeer emotionele vergadering besloten PvdA-leden gisteren massaal dat illegaliteit in Nederland niet strafbaar mocht worden. Aangevoerd door het Haagse lid Sander Terphuis (een van oorsprong Irakees met een aangenomen Nederlandse naam) wilde de uitverkochte WTC-hal dat partijleider Diederik Samsom terug zou gaan naar de onderhandelingstafel om de passage uit het regeerakkoord te schrappen. In zijn slotbetoog liet de PvdA-leider weten hier niets voor te voelen. Hij legde motie 41, die unaniem was aangenomen door alle ruim 2.000 aanwezige leden naast zich neer, tot grote onvrede van de leden. Eerder op de dag had voorzitter Hans Spekman nog luidkeels geroepen dat het congres het hoogste orgaan binnen de partij was. Maar de partijleiding besloot op het eind van de dag de oproep van datzelfde congres te negeren. Missie van De Telegraaf geslaagd; rechts Nederland blij. Links Nederland diep ongelukkig. Hoe kon dit zo ver komen?
De afspraak om illegaliteit in Nederland strafbaar te maken is duidelijk een idee van de VVD. In ruil voor belastingverhogingen voor de allerrijksten wilde de VVD deze symbolische afspraak hebben opgenomen in het regeerakkoord. Simpelweg omdat de VVD niet was vergeten waardoor ze op 12 september 2012 aan die monsteroverwinning was gekomen: dat kwam namelijk door de ontevreden PVV-kiezer. Die PVV-kiezer was weer ontevreden over hoe Geert Wilders vrijwel onzichtbaar was als er beslissingen moesten worden genomen. Dan mochten partijen als PvdA, D66 en GroenLinks aanschuiven, waar Geert Wilders dan weer achteraf fel op ageerde. Die tactiek bleek niet lang te werken; bij de laatste verkiezingen kelderde de PVV van 24 naar de huidige 15 zetels en dat einde lijkt nog niet in zicht. Het PVV-sprookje is afgelopen, maar kan zó weer oprakelen als de VVD ze in deze regeerperiode niet geruststelt. Het principiële strandpunt van de linkse kerk dat illegaliteit nooit strafbaar mag worden botste met de principiële standpunt van de rechtse kerk, dat illegaliteit wel degelijk strafbaar moest worden.
Maar zoals alles bij de PVV is deze maatregel niet veel meer dan symboolpolitiek. Illegaliteit is in Nederland namelijk al sinds 2002 strafbaar. Strafbaar via een wet die nota bene nog is geschreven door de aanvoerder van dit protest, oud-PvdA leider Job Cohen. Die liet zich gisteren overigens niet zien. In die wet staat gewoon dat iedereen in Nederland verplicht een paspoort of ander identiteitsbewijs moet kunnen tonen, op verzoek van de politie. Dat geldt voor allochtonen net zo goed als voor autochtonen. Het niet kunnen tonen van een identiteitsbewijs komt je op een boete van E 150,00 te staan. Het staat alleen niet expliciet in de wet omschreven dat illegaliteit strafbaar is en dat gaat nu wel gebeuren, dankzij de steun van de PvdA.
Samsom liet de leden weten dat als hij terug gaat naar de onderhandelingstafel om deze passage te schrappen, de VVD hiervoor een prijs wil hebben. De VVD wilde destijds de inkomensafhankelijke zorgpremie van tafel en kocht die af met hogere belastingen voor topinkomens. Ook kwam er 600 miljoen euro vrij voor de lagere inkomens. Die werd namelijk betaald met die hogere belastingen op de topinkomens. De topinkomens in de publieke sector zijn aan banden gelegd. Het protest van De Telegraaf en zijn rechtse achterban werd gehoord, maar ze verloren wel omdat de belastingen omhoog gingen. Samsom heeft de passage om illegaliteit in Nederland strafbaar te stellen cadeau gedaan aan de VVD, omdat hij daarvoor heel veel terug kreeg. De onlangs gesloten akkoorden met vakbonden, werkgevers en andere maatschappelijke organisaties is een wens van de PvdA, die de VVD tandenknarsend heeft geaccepteerd. We kennen inmiddels het woonakkoord, zorgakkoord en sociaal akkoord. ook realiseerde de PvdA het kinderpardon, waardoor 500 illegale kinderen alsnog hun verblijfstatus kregen. En er komen nog legio akkoorden aan. Zo is Jet Bussemaker is nu aan het sleutelen aan het onderwijsakkoord en bemoeit Samsom zich hoogstpersoonlijk met de groene agenda in het energieakkoord. Al die akkoorden zullen eveneens tandenknarsend door de VVD achterban worden geaccepteerd. Ze zullen wel moeten, want breken met de PvdA is geen optie. SP en PVV liggen namelijk op de loer. De ontevreden PVV kiezer keert zonder problemen terug op het oude nest. Dit is gewoon de prijs die de PvdA moet betalen aan de VVD. Het is schaken op hoog niveau. De VVD, die een ongekende ruk naar links heeft gemaakt. Want, zoals een PvdA-lid gisteren in Leeuwarden tegen me zei: het had allemaal nog vele malen erger kunnen uitpakken als CDA en PVV gewoon waren doorgegaan in een rechts kabinet. En vergeet niet dat Rutte binnen de VVD onder vuur ligt. Kopstukken als Nijpels, Bolkestein en – daar heb je hem weer! – Hans Wiegel begonnen drie weken geleden – nota bene tijdens de Paasdagen! – aan de stoelpoten van Rutte te zagen. Het is niet ondenkbaar dat de VVD-leider binnen afzienbare tijd zal worden afgezet en plaats zal moeten maken voor een nieuwe, meer rechtse leider. Edith Schippers en Mark Verheijen zijn daarbij de beste kanshebbers. Rutte wordt weggepromoveerd naar Europa, zo lieten twee VVD-leden deze week aan me weten. Hij zal Neelie Kroes of misschien wel Herman van Rompuy gaan opvolgen. Één ding is zeker: de volgende Tweede Kamerverkiezingen doet Rutte niet meer mee. En daar zal de PvdA van profiteren. Lodewijk Asscher maakt in dat geval kans om minister-president te worden, omdat de VVD dan uiteen valt. De PVV-kiezers, die de VVD op 12 september 2012 zo groot hebben gemaakt, stappen straks massaal over naar protestpartijen als PVV, CDA of 50+. De PvdA maakt daardoor kans om voor de eerste keer in 20 jaar weer de grootste partij van Nederland te worden. Dit is een gelopen koers voor de VVD en Diederik Samsom weet dat als geen ander.
Eerder deze week steunde de PvdA de wankelende VVD-staatssecretaris Fred Teeven al, tot verbazing van vriend en vijand. Dat is gewoon de beste manier om de VVD in het gareel te houden. Af en toe geef je ze eens wat. Zo werkt het in de politiek. Dat weet Samsom als geen ander. Samsom moet op meerdere borden tegelijk schaken en doet dit met verve. De PvdA leden zijn daar alleen nog niet achter gekomen, zo bleek gisteren in Leeuwarden.
zondag 28 april 2013
zaterdag 20 april 2013
Amokmakers
Mensen die ouder zijn dan 30 jaar kunnen het zich waarschijnlijk nog wel herinneren: honderden zo niet duizenden vaten zwaar chemisch afval die in de jaren 60 en 70 waren gedumpt in de Vogelmeerpolder, in Amsterdam Noord. Drie jaar later begon de grootste bodemsaneringsoperatie in de Nedderlandse geschiedenis: het zou maar liefst 23 jaar duren vóór alle rommel was opgeruimd. Niet alleen in tijdsduur was dit dit de grootste bodemsaneringsoperatie ooit, ook uitgemeten in kosten. Na en jarenlange discussie en protesten door onder andere linkse politieke partijen, milieugroepen en lokale verenigingen besloot de regering dat de kosten voor deze operatie moesten worden verhaald op de bedrijven die de vaten daar hadden gedumpt: Philips Duphar en Shell. De overheid moest zijn gelijk halen via de rechter: het oordeelde dat “de vervuiler moest betalen” en de rechter stelde de Overheid in het gelijk.
Dat de vervuiler betaalt is mede door de linkse politieke partijen van toen (veel van hen zijn inmiddels opgegaan in GroenLinks of PvdA) een veel gehoord begrip geworden. En daar is ook niets mis mee: als je iets kapot maakt, dan moet je dat ook herstellen. Dat geldt voor auto ongelukken, brandschade en het toebrengen van al dan niet ernstig lichamelijk letsel. In dat laatste geval zijn er schadevergoedingen in het leven geroepen. Meer dan driekwart van de gevallen wordt afgedaan via de verzekering, omdat voor een normaal mens de schade uit eigen zak niet te betalen is. De rest wordt afgehandeld via het strafrecht: vandalen die schade aanrichten worden – wanneer de politie weet wie het is – opgepakt en kunnen een boete betalen. De amokmakers mogen tegelijkertijd de door hen aangerichte schade herstellen.
Probleem is alleen wel dat voor de huidige financiële sector blijkbaar andere regels gelden dan voor Philips Duphar en Shell destijds. Vandaag de dag worden er niet zomaar meer vaten zwaar chemisch afval in een natuurgebied gedumpt, maar nutteloze Amerikaanse rommelhypotheken de wereld rondgepompt. Leningen, bestaan de uit geld dat die bestaat, die zijn verstrekt aan mensen, die het eigenlijk niet kunnen betalen. Nu dat geld ergens moet worden opgehaald, gaan de verstrekkers van dat geld massaal over de kop en schiet de belastingbetaler te hulp om de banken niet te laten omvallen. Immers, de banken hebben een dermate machtige positie verworven dat het hele land kapot gaat als één van die banken het loodje zou leggen. Het is daarom goed dat het Holland Financial Center is opgeheven. De banken zijn simpelweg te groot geworden. Hele overheden zijn inmiddels afhankelijk van die banken; Cyprus, Luxemburg en Zwitserland hadden nooit bestaan zonder de bancaire sector. Ook de Londense City blijft overeind staan omdat daar gunstige belastingregels gelden voor banken, bedacht door de inmiddels overleden oud-premier Margeret Thatcher. De amokmakers zijn te groot om failliet te laten gaan; te machtig om de immer falende bestuurders aan te pakken. Bestuurders, die banken failliet laten gaan voor eigen gewin (Wat heet: ze ontvangen vaak nog een bonus ook), waarna de belastingbetaler kan opdraven om de bank te redden. Het ontbreekt de politiek momenteel aan daadkracht om de bankensector aan te pakken. De financiële sector, die in beginsel verantwoordelijk is voor de huidige economische malaise. In de plaats van de vervuiler betaalt, helpt de belastingbetaler de financiële sector nog een extra handje de boel nog een extra te vervuilen. Wat destijds in de Vogelmeerpolder gebeurde, gebeurde een paar jaar later in de financiële sector maar die schade is nog steeds niet hersteld. En waarom? Omdat het de politiek net als destijds ontbreekt aan durf.
Dus toen PVV-leider Geert Wilders deze week in een toespraak alle belastingverhogingen opsomde, moest ik even denken aan die natuurramp in de Vogelmeerpolder, die in 1980 aan het licht kwam. Wilders maakte in zijn toespraak gehakt van de verkiezingsbeloften van de VVD, die belastingverlagingen beloofde maar na de verkiezingen juist de belastingen verhoogde. De crisis wordt door de VVD afgewenteld op de burger, zo stelde Wilders en daar heeft hij nog gelijk in ook. Wat Wilders niet opmerkte in zijn toespraak was dat de belastingverhogingen nodig zijn omdat er een economische ellende is in Nederland en de overheid dus moet bezuinigen. Die crisis is in beginsel veroorzaakt door de financiële sector en zo is het cirkeltje weer rond: de financiële amokmakers hoeven nog steeds niet te betalen voor de schade die zij hebben veroorzaakt. Geen vandaal is opgepakt, ofschoon we weten die het zijn. We kennen hun naam en weten hoe ze eruit zien. We weten in veel gevallen zelfs waar ze wonen! Maar en er is geen politicus die ze durft aan te pakken. PvdA’er Jeroen Dijsselbloem deed een paar weken gelden een moedige poging, door te zeggen dat de oplossing voor de Cypriotische crisis model stond voor de overige landen die moeten worden gered van de ondergang. Dijsselbloem liet in een moedig interview weten dat in de toekomst spaarders en aandeelhouders moeten opdraaien voor de verliezen bij de bank. Immers, zij profiteren het meest als de bank met belastinggeld wordt gered. Gevolg van Dijsselbloems uitspraak: euro hard onderuit, rente op Nedrlandse staatsleningen omhoog, Dow Jones Index onderuit en keiharde commentaren vanuit internationale kranten als New York Times, Wall Street Journal en Financial Times. Die willen blijkbaar graag dat de banken worden gered met belastinggeld. Inderhaast nam Dijsselbloem zijn woorden dan maar terug.
Dijsselbloem is een moedig man: hij wilde de banken aanpakken; de vervuiler laten betalen. Maar dat gebeurt voorlopig niet. Daarvoor zijn de banken te machtig. Niet alleen in het creëren van banen, die ze zomaar eens zouden kunnen afpakken als er strengere wetten tegen hen worden ingevoerd. De banken zijn door de ontelbare overnames in de jaren ’90 van de vorige eeuw voor even ontelbare miljarden ook veel te machtig geworden. Als laatste kan Dijsselbloem met zijn uitspraak in ieder geval één toekomstige werkgever van zijn lijstje schrappen: geen bank die hem zal aannemen.
De vervuiler betaalt niet; die gaat vrijuit.
Dat de vervuiler betaalt is mede door de linkse politieke partijen van toen (veel van hen zijn inmiddels opgegaan in GroenLinks of PvdA) een veel gehoord begrip geworden. En daar is ook niets mis mee: als je iets kapot maakt, dan moet je dat ook herstellen. Dat geldt voor auto ongelukken, brandschade en het toebrengen van al dan niet ernstig lichamelijk letsel. In dat laatste geval zijn er schadevergoedingen in het leven geroepen. Meer dan driekwart van de gevallen wordt afgedaan via de verzekering, omdat voor een normaal mens de schade uit eigen zak niet te betalen is. De rest wordt afgehandeld via het strafrecht: vandalen die schade aanrichten worden – wanneer de politie weet wie het is – opgepakt en kunnen een boete betalen. De amokmakers mogen tegelijkertijd de door hen aangerichte schade herstellen.
Probleem is alleen wel dat voor de huidige financiële sector blijkbaar andere regels gelden dan voor Philips Duphar en Shell destijds. Vandaag de dag worden er niet zomaar meer vaten zwaar chemisch afval in een natuurgebied gedumpt, maar nutteloze Amerikaanse rommelhypotheken de wereld rondgepompt. Leningen, bestaan de uit geld dat die bestaat, die zijn verstrekt aan mensen, die het eigenlijk niet kunnen betalen. Nu dat geld ergens moet worden opgehaald, gaan de verstrekkers van dat geld massaal over de kop en schiet de belastingbetaler te hulp om de banken niet te laten omvallen. Immers, de banken hebben een dermate machtige positie verworven dat het hele land kapot gaat als één van die banken het loodje zou leggen. Het is daarom goed dat het Holland Financial Center is opgeheven. De banken zijn simpelweg te groot geworden. Hele overheden zijn inmiddels afhankelijk van die banken; Cyprus, Luxemburg en Zwitserland hadden nooit bestaan zonder de bancaire sector. Ook de Londense City blijft overeind staan omdat daar gunstige belastingregels gelden voor banken, bedacht door de inmiddels overleden oud-premier Margeret Thatcher. De amokmakers zijn te groot om failliet te laten gaan; te machtig om de immer falende bestuurders aan te pakken. Bestuurders, die banken failliet laten gaan voor eigen gewin (Wat heet: ze ontvangen vaak nog een bonus ook), waarna de belastingbetaler kan opdraven om de bank te redden. Het ontbreekt de politiek momenteel aan daadkracht om de bankensector aan te pakken. De financiële sector, die in beginsel verantwoordelijk is voor de huidige economische malaise. In de plaats van de vervuiler betaalt, helpt de belastingbetaler de financiële sector nog een extra handje de boel nog een extra te vervuilen. Wat destijds in de Vogelmeerpolder gebeurde, gebeurde een paar jaar later in de financiële sector maar die schade is nog steeds niet hersteld. En waarom? Omdat het de politiek net als destijds ontbreekt aan durf.
Dus toen PVV-leider Geert Wilders deze week in een toespraak alle belastingverhogingen opsomde, moest ik even denken aan die natuurramp in de Vogelmeerpolder, die in 1980 aan het licht kwam. Wilders maakte in zijn toespraak gehakt van de verkiezingsbeloften van de VVD, die belastingverlagingen beloofde maar na de verkiezingen juist de belastingen verhoogde. De crisis wordt door de VVD afgewenteld op de burger, zo stelde Wilders en daar heeft hij nog gelijk in ook. Wat Wilders niet opmerkte in zijn toespraak was dat de belastingverhogingen nodig zijn omdat er een economische ellende is in Nederland en de overheid dus moet bezuinigen. Die crisis is in beginsel veroorzaakt door de financiële sector en zo is het cirkeltje weer rond: de financiële amokmakers hoeven nog steeds niet te betalen voor de schade die zij hebben veroorzaakt. Geen vandaal is opgepakt, ofschoon we weten die het zijn. We kennen hun naam en weten hoe ze eruit zien. We weten in veel gevallen zelfs waar ze wonen! Maar en er is geen politicus die ze durft aan te pakken. PvdA’er Jeroen Dijsselbloem deed een paar weken gelden een moedige poging, door te zeggen dat de oplossing voor de Cypriotische crisis model stond voor de overige landen die moeten worden gered van de ondergang. Dijsselbloem liet in een moedig interview weten dat in de toekomst spaarders en aandeelhouders moeten opdraaien voor de verliezen bij de bank. Immers, zij profiteren het meest als de bank met belastinggeld wordt gered. Gevolg van Dijsselbloems uitspraak: euro hard onderuit, rente op Nedrlandse staatsleningen omhoog, Dow Jones Index onderuit en keiharde commentaren vanuit internationale kranten als New York Times, Wall Street Journal en Financial Times. Die willen blijkbaar graag dat de banken worden gered met belastinggeld. Inderhaast nam Dijsselbloem zijn woorden dan maar terug.
Dijsselbloem is een moedig man: hij wilde de banken aanpakken; de vervuiler laten betalen. Maar dat gebeurt voorlopig niet. Daarvoor zijn de banken te machtig. Niet alleen in het creëren van banen, die ze zomaar eens zouden kunnen afpakken als er strengere wetten tegen hen worden ingevoerd. De banken zijn door de ontelbare overnames in de jaren ’90 van de vorige eeuw voor even ontelbare miljarden ook veel te machtig geworden. Als laatste kan Dijsselbloem met zijn uitspraak in ieder geval één toekomstige werkgever van zijn lijstje schrappen: geen bank die hem zal aannemen.
De vervuiler betaalt niet; die gaat vrijuit.
donderdag 11 april 2013
Afhankelijk van een luchtbel
De Vaste Kamercommissie Financiën onder de bezielende leiding van D66’er Kees Verschuur deed onderzoek naar de daling van de huizenprijzen van de afgelopen jaren, en de rol van de overheid hierin. In de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw zijn de huizenprijzen de pan uit gerezen. Mede door grondspeculatie door gemeenten, projectontwikkelaars en (daar heb je ze weer) banken en verzekeraars werd er te weinig gebouwd, waardoor de vraag hoger bleef dan het aanbod. Zo gingen de prijzen van bestaande woningen omhoog en kregen mensen het idee dat de bomen tot in de hemel groeiden. Gevolg hiervan was dat eigenaren van bestaande woningen leningen gingen afsluiten bij de banken, die door diezelfde banken ook weer veel te makkelijk werden verstrekt. Geld dat er niet was, werd verstrekt aan mensen, die het eigenlijk niet konden betalen. Nu de huizenprijzen de laatste vijf jaar met tientallen procenten tegelijk zijn gedaald zijn die huiseigenaren in de problemen gekomen. De stijgende huizenprijzen waren dus een luchtbel. De niet erg verrassende conclusie van de Kamercommissie was dat de overheid in de jaren ’90 van de vorige eeuw meer had moeten doen om mensen ervan te weerhouden hogere hypotheken af te sluiten.
Klaarblijkelijk is de Overheid goed in zelfkastijding, want bij iedere fout die wordt gemaakt durven ze niet te wijzen naar de echte schuldigen (gemeenten, projectontwikkelaars en vooral banken), maar naar zichzelf. Dat is lekker veilig en je creëert op deze manier geen echte zondebok. Wijs je de banken als schuldige aan, dan weet bankman Boele Staal (ook van D66) dat meteen weer recht te praten, want volgens hem is de huidige economische crisis helemaal niet veroorzaakt door de banken en verzekeraars. De discussie verlamt op deze manier en bloedt dood. Het rapport verdwijnt onderin de la. Niemand besteedt er meer aandacht aan. Precies, wat de banken willen. Gevolg daarvan is weer, dat consumenten in de toekomst niet worden beschermd en dus op dezelfde manier doorgaan, als over een paar jaar de economie weer aantrekt. In dat geval gaat iedereen weer verder waar ze is gebleven en dat werkt weer in het voordeel van de banken. Er is geen ambtenaar die durft te wijzen naar de banken en projectontwikkelaars. Goed, ze worden wel zijdelings genoemd in het rapport, maar krijgen niet de zwarte piet toegeschoven. Terwijl ze wel degelijk fout zaten. Alleen: welke politicus in Nederland… sorry… ter wereld durft de banken aan te pakken? Immers, als die politici klaar zijn met hun politieke loopbaan gaan ze vrijwel allemaal voor dikke salarissen in het bedrijfsleven aan de slag; over het algemeen bij diezelfde banken. PvdA’er Dijsselbloem deed een paar weken gelden een moedige poging de banken aan te pakken, maar werd door de internationale financiële pers direct neergesabeld. Ook de publieke opinie keerde zich tegen. Terwijl hij gewoon gelijk had: banken hebben deze crisis in beginsel veroorzaakt en moeten dus worden aangepakt. Alleen dat gebeurt niet. Ook Dijsselbloem kan dat tij niet keren.
In de jaren ’90 van de vorige eeuw leefden we in Nederland in een soort roes; we leefden in voorspoed. Het kon allemaal niet meer op. We kochten ons suf aan spullen, die we eigenlijk niet nodig hadden. Kopen, kopen, kopen... Als de buurman een nieuwe keuken kocht, dan moesten wij er ook één en als het even kon een grotere en betere dan die van de buurman. Als de buurman op vakantie ging, dan moesten wij dat ook en als het even kon naar een verdere en luxere bestemming dan die van de buurman. Zo ging het eigenlijk met alles in de jaren ’90 van de vorige eeuw: auto’s, kleding, meubilair, … enzovoorts. Om dat alles te kunnen betalen leenden we ons suf. In eerste instantie namen we een extra lening op de overwaarde van ons huis. Immers, de kranten stonden bol van de advertenties van (jawel) banken die dit mogelijk maakten. In diezelfde kranten berichten dat het zo ongelofelijk goed ging met de economie, dat we nergens voor hoefden te vrezen. Dus we leenden… en we leenden… en we leenden… Als dat niet meer kon bij onze eigen bank, omdat we geen lening meer kregen op de overwaarde van ons huis, dan stapten we naar woekeraars als DSB en AFAS. Daar leenden we tegen werkelijk torenhoge rentepercentages van 7% of hoger rustig door. En anders deed MasterCard wel een duit in het zakje. Er was altijd wel een manier om de buurman de ogen uit te steken. Wat kon het ons allemaal schelen?
De problemen zijn dus niet gecreëerd door de overheid, maar door onze eigen hebberigheid en jaloezie, met behulp van de banken. We zijn inmiddels ingehaald door die hebberigheid en daarvan geven we nu de overheid de schuld. Tenminste, de overheid geeft zichzelf de schuld uit angst de echte schuldigen tegen het zere been te schoppen. De overheid de schuld geven is namelijk lekker veilig; dan hebben we allemaal een beetje schuld. Maar de huidige economische crisis hebben we zelf gecreëerd: door onze grenzeloze ambities altijd maar weer hoger, harder, beter te moeten zijn. Groeien, anders sta je stil. Zelfs nu het niet langer kan, zijn mensen zo ongelofelijk ontevreden dat ze niet meer harder, hoger beter kunnen – simpelweg omdat er geen geld meer is – dat ze politieke partijen stemmen, die de belastingen willen verlagen. Maar hoe gaan we die belastingverlagingen dat betalen? Dat partijen als SP, PVV en 50+ daar niet goed over nadenken is zorgelijk te noemen. Zij leven nog in die jaren ’90 van de vorige eeuw, of denken daar met relatief eenvoudige oplossingen daar weer naar terug te kunnen keren. Ieder realistisch denkend mens weet dat groeipercentages van 3%, 4% en 5% zoals we die in de jaren ‘90 van de vorige eeuw hadden, nog een heel eind van ons verwijderd zijn. Datzelfde realistisch denkende mens weet dat de groei van de Nederlandse economie in die jaren was gestoeld op geleend geld. Geld, dat er niet was, maar waarvan we dachten dat het er wel was. Als we daar al aan dachten… Als we al dachten...
Iets wat stijgt, kan ook weer dalen. Alleen hield niemand daar rekening mee. Toenmalig staatssecretaris Wouter Bos waarschuwde er al voor; maar dat werd door partijen als CDA en VVD, maar ook D66 weggehoond. De economie ging immers goed en dat moesten die verdomde socialisten niet verstoren. Tien jaar later blijkt Wouter Bos toch gelijk te hebben gehad. Maar tien jaar later zitten we als consument wel weer met de problemen, terwijl de echte schuldigen van toen nog steeds niet zijn gestraft voor hun daden. Tot nu toe is er geen bankdirecteur ter wereld die zich heeft moeten verantwoorden voor zijn/haar daden. En zoals het er nu naar uit ziet, gaat dat ook niet gebeuren. De bankdirecteuren onder leiding van Boele Staal hebben 60 miljard euro staatssteun gekregen en dat vond de Europese Commissie goed. Van die 60 miljard zijn direct weer allerlei bonussen uitbetaald. Iedere politieke partij – van links tot rechts – wil weer groei van de Nederlandse economie. Elke politieke partij wil dat de huizenprijzen weer gaan stijgen. Dat willen we allemaal, want de huizenmarkt is één van de pijlers waar de Nederlandse economie op drijft en dat is verwerpelijk. We zijn met 17 miljoen Nederlanders niet meer afhankelijk van een maakeconomie, zoals in de ons omringende landen Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk. We zijn met z´n allen afhankelijk geworden van een luchtbel. Van een niet bestaand ding, dat we nauwelijks kunnen definiëren en dat is zorgelijk.
Klaarblijkelijk is de Overheid goed in zelfkastijding, want bij iedere fout die wordt gemaakt durven ze niet te wijzen naar de echte schuldigen (gemeenten, projectontwikkelaars en vooral banken), maar naar zichzelf. Dat is lekker veilig en je creëert op deze manier geen echte zondebok. Wijs je de banken als schuldige aan, dan weet bankman Boele Staal (ook van D66) dat meteen weer recht te praten, want volgens hem is de huidige economische crisis helemaal niet veroorzaakt door de banken en verzekeraars. De discussie verlamt op deze manier en bloedt dood. Het rapport verdwijnt onderin de la. Niemand besteedt er meer aandacht aan. Precies, wat de banken willen. Gevolg daarvan is weer, dat consumenten in de toekomst niet worden beschermd en dus op dezelfde manier doorgaan, als over een paar jaar de economie weer aantrekt. In dat geval gaat iedereen weer verder waar ze is gebleven en dat werkt weer in het voordeel van de banken. Er is geen ambtenaar die durft te wijzen naar de banken en projectontwikkelaars. Goed, ze worden wel zijdelings genoemd in het rapport, maar krijgen niet de zwarte piet toegeschoven. Terwijl ze wel degelijk fout zaten. Alleen: welke politicus in Nederland… sorry… ter wereld durft de banken aan te pakken? Immers, als die politici klaar zijn met hun politieke loopbaan gaan ze vrijwel allemaal voor dikke salarissen in het bedrijfsleven aan de slag; over het algemeen bij diezelfde banken. PvdA’er Dijsselbloem deed een paar weken gelden een moedige poging de banken aan te pakken, maar werd door de internationale financiële pers direct neergesabeld. Ook de publieke opinie keerde zich tegen. Terwijl hij gewoon gelijk had: banken hebben deze crisis in beginsel veroorzaakt en moeten dus worden aangepakt. Alleen dat gebeurt niet. Ook Dijsselbloem kan dat tij niet keren.
In de jaren ’90 van de vorige eeuw leefden we in Nederland in een soort roes; we leefden in voorspoed. Het kon allemaal niet meer op. We kochten ons suf aan spullen, die we eigenlijk niet nodig hadden. Kopen, kopen, kopen... Als de buurman een nieuwe keuken kocht, dan moesten wij er ook één en als het even kon een grotere en betere dan die van de buurman. Als de buurman op vakantie ging, dan moesten wij dat ook en als het even kon naar een verdere en luxere bestemming dan die van de buurman. Zo ging het eigenlijk met alles in de jaren ’90 van de vorige eeuw: auto’s, kleding, meubilair, … enzovoorts. Om dat alles te kunnen betalen leenden we ons suf. In eerste instantie namen we een extra lening op de overwaarde van ons huis. Immers, de kranten stonden bol van de advertenties van (jawel) banken die dit mogelijk maakten. In diezelfde kranten berichten dat het zo ongelofelijk goed ging met de economie, dat we nergens voor hoefden te vrezen. Dus we leenden… en we leenden… en we leenden… Als dat niet meer kon bij onze eigen bank, omdat we geen lening meer kregen op de overwaarde van ons huis, dan stapten we naar woekeraars als DSB en AFAS. Daar leenden we tegen werkelijk torenhoge rentepercentages van 7% of hoger rustig door. En anders deed MasterCard wel een duit in het zakje. Er was altijd wel een manier om de buurman de ogen uit te steken. Wat kon het ons allemaal schelen?
De problemen zijn dus niet gecreëerd door de overheid, maar door onze eigen hebberigheid en jaloezie, met behulp van de banken. We zijn inmiddels ingehaald door die hebberigheid en daarvan geven we nu de overheid de schuld. Tenminste, de overheid geeft zichzelf de schuld uit angst de echte schuldigen tegen het zere been te schoppen. De overheid de schuld geven is namelijk lekker veilig; dan hebben we allemaal een beetje schuld. Maar de huidige economische crisis hebben we zelf gecreëerd: door onze grenzeloze ambities altijd maar weer hoger, harder, beter te moeten zijn. Groeien, anders sta je stil. Zelfs nu het niet langer kan, zijn mensen zo ongelofelijk ontevreden dat ze niet meer harder, hoger beter kunnen – simpelweg omdat er geen geld meer is – dat ze politieke partijen stemmen, die de belastingen willen verlagen. Maar hoe gaan we die belastingverlagingen dat betalen? Dat partijen als SP, PVV en 50+ daar niet goed over nadenken is zorgelijk te noemen. Zij leven nog in die jaren ’90 van de vorige eeuw, of denken daar met relatief eenvoudige oplossingen daar weer naar terug te kunnen keren. Ieder realistisch denkend mens weet dat groeipercentages van 3%, 4% en 5% zoals we die in de jaren ‘90 van de vorige eeuw hadden, nog een heel eind van ons verwijderd zijn. Datzelfde realistisch denkende mens weet dat de groei van de Nederlandse economie in die jaren was gestoeld op geleend geld. Geld, dat er niet was, maar waarvan we dachten dat het er wel was. Als we daar al aan dachten… Als we al dachten...
Iets wat stijgt, kan ook weer dalen. Alleen hield niemand daar rekening mee. Toenmalig staatssecretaris Wouter Bos waarschuwde er al voor; maar dat werd door partijen als CDA en VVD, maar ook D66 weggehoond. De economie ging immers goed en dat moesten die verdomde socialisten niet verstoren. Tien jaar later blijkt Wouter Bos toch gelijk te hebben gehad. Maar tien jaar later zitten we als consument wel weer met de problemen, terwijl de echte schuldigen van toen nog steeds niet zijn gestraft voor hun daden. Tot nu toe is er geen bankdirecteur ter wereld die zich heeft moeten verantwoorden voor zijn/haar daden. En zoals het er nu naar uit ziet, gaat dat ook niet gebeuren. De bankdirecteuren onder leiding van Boele Staal hebben 60 miljard euro staatssteun gekregen en dat vond de Europese Commissie goed. Van die 60 miljard zijn direct weer allerlei bonussen uitbetaald. Iedere politieke partij – van links tot rechts – wil weer groei van de Nederlandse economie. Elke politieke partij wil dat de huizenprijzen weer gaan stijgen. Dat willen we allemaal, want de huizenmarkt is één van de pijlers waar de Nederlandse economie op drijft en dat is verwerpelijk. We zijn met 17 miljoen Nederlanders niet meer afhankelijk van een maakeconomie, zoals in de ons omringende landen Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk. We zijn met z´n allen afhankelijk geworden van een luchtbel. Van een niet bestaand ding, dat we nauwelijks kunnen definiëren en dat is zorgelijk.
vrijdag 5 april 2013
Levensgevaarlijk spel: Noord Koreanen mogelijk achter storingen ING en SNS Reaal
Stevige taal kwam er afgelopen weken uit Noord Korea; het land wil zowel de zuiderburen als de Verenigde Staten aanvallen, als vergelding voor de in hun ogen provocerende acties van het tweetal. Amerikaanse bommenwerpers vlogen de laatste maanden regelmatig ‘toevallig’ over Noord Koreaans grondgebied en even toevallig voeren Zuid Koreaanse marineschepen in de territoriale wateren van het Noorden. Deze spionage acties pikten de Noord Koreanen niet. Officieel zijn de Noord- en Zuid Koreanen nog steeds in staat van oorlog, al beschieten ze elkaar sinds 1953 niet meer. Een bestand is echter nooit gesloten. De vader van de huidige leider Kim Young Un, Kim Young il, is nog wel een paar keer op bezoek geweest in het Zuiden om te praten over volledige vrede en eventuele hereniging met het Noorden, maar de zoon wil van niks weten en trekt ten strijde. Niet alleen kermde Noord Korea de laatste tijd behoorlijk wat oorlogszuchtige taal uit; ze voegden de daad bij het woord. Het Noorden bracht diverse raketten in stelling, verplaatste troepen en voerde mogelijk zelfs cyberaanvallen uit op instellingen in het Zuiden. Het is de Noordelingen menens; ze laten niet met zich spelen. Geen spionage acties!
Officieel weten we niks van Noord Korea. Niet meer, dan ons door de Noord Koreanen zelf wordt verteld. Propagandistische filmpjes en foto’s doen de ronde. Zelfs de landkaarten op Google Maps zijn blanco; op die van de hoofdstad Pyongyang na. Maar zelfs daarvan zijn niet eens straatnamen bekend, of welke gebouwen zich waar bevinden. We kennen de leider Kim Young Un, maar weten niet wie hem assisteert of zelfs maar wie zijn vrouw is. Alles wat we van Kim Young Un weten, is dat hij in Zwitserland op school heeft gezeten en voor een Noord Koreaan redelijk goed Engels spreekt. Ook weten we dat een groot deel van de bevolking in armoede leeft en honger lijdt, maar tegelijkertijd de leiders onvoorwaardelijk blijft steunen. Daar kan maar één rede voor zijn en dat is werk en inkomen. Het is een bekend beeld in streng communistische landen: de Staat zorgt voor werk en in komen en in ruil daarvoor houdt de bevolking zich verplicht stil. Wiens brood gij eet wiens woord gij spreekt. Kritiek op de overheid komt overtreders op lange gevangenisstraffen te staan.
De oorlogstaal van de Noordelingen kwam bij de Zuidelingen laconiek binnen; de Amerikanen nemen echter geen risico. Net als de Noordelingen verplaatsen ook de Amerikanen wat manschappen naar Zuid Korea en het eilandje Guam; het stukje VS dat het dichtst bij Noord Korea ligt. Verder blijft het oorverdovend stil. Niemand weet wat de Noord Koreanen precies aan het doen zijn en dat is de slagkracht van het land. De onbekendheid van Noord Korea is de sterkte van het land. Het is namelijk kinderlijk eenvoudig. Je hoeft er geen generaal voor te zijn of Co Kolijn voor te heten. Het is simpele logica: Toen de Amerikanen het vuur openden op Saddam Hoessein wisten de Westerse landen precies wat voor spul de Irakezen hadden. Dat hadden ze namelijk zelf geleverd. Frankrijk leverde tot een paar jaar vóór de inval in Irak honderden gevechtsvliegtuigen en Duitsland heeft er kerncentrales gebouwd. Nederland heeft chemische rommel geleverd en Engeland wapens. Ook Amerikaanse bedrijven stonden in de rij om spullen te leveren aan het dictatoriale regime. Alleen al die orders nalopen was nodig om precies in kaart te brengen wat de Irakezen allemaal hadden. Dat is een kwestie van een paar weken onderzoek.
De oorlog in Afghanistan was heel andere koek; Hier vertrouwden de Amerikanen op hun hypermoderne apparatuur en evenzo wapentuig. De Amerikanen waren ooit met bijna 300.000 soldaten in het land aanwezig. Bijna elk land bezwijkt aan een dergelijke defensieve druk; zeker met de techniek die de Amerikanen bezitten. Zij kunnen met een kernraket een mug op 30 kilometer afstand castreren. Maar de Afghanen zijn de Amerikanen te slim af. Zij kennen namelijk elk straatje en elk paadje uit hun hoofd. Ze kennen alle grotten; weten elke schuilplaats en wandelroutes waarlangs ze opereren. Waar de Amerikanen hypermoderne satellieten nodig hebben om de weg te vinden, gebruiken de Taliban hun hoofd. Daar zit de landkaart en iedere strijder kent een gebied zo groot als Nederland uit zijn hoofd. Dat wisten de Russen al; want die hadden hypermodern wapentuig en konden de Taliban ook niet de baas. Na 15 jaar gaven de Russen zich gewonnen trokken zich terug. De Amerikanen geven zich nu na tien jaar ook gewonnen. De officiële reden is dat het geld op is en daar zal ook wel een deel van de waarheid in zitten. Maar de echte reden is dat de Taliban de Amerikanen met hun hypermoderne wapentuig gewoon te slim af zijn.
Terug naar de kern van dit betoog: de Noord Koreaanse haattaal. Hier zijn de parallellen: In Irak wisten de Westerse troepen wat ze zouden kunnen tegenkomen en dus was een inval een kwestie van appeltje-eitje. Bijna geen verliezen aan geallieerde zijde. In Afghanistan dachten de Westerse troepen dat ze het wisten maar grepen naast de enorme kennis van de Taliban strijders. Van Noord Korea weten we zeker dat we niets weten. Het land is zo gesloten als een oester. We weten niet hoe modern het Noord Koreaanse defensiematerieel is; we weten niets over hoeveel manschappen Noord Korea beschikt. We weten niets over hun training en we weten ook niet eens zeker, of Noord Korea nou daadwerkelijk over een kernbom beschikt. Het is daarom dat de Westerse troepen machteloos staan tegenover elke zet van de Noord Koreanen. We weten simpelweg niet wat we moeten doen tegenover troepenverplaatsingen en cyberaanvallen zoals op Zuid Koreaanse en mogelijk ook Nederlandse banken. Het kan namelijk geen toeval zijn, dat in een tijd dat Noord Korea oorlogstaal uitkraamt, het halve Nederlandse betalingsverkeer in een week tijd drie keer plat komt te liggen. Juist ook omdat er geen verantwoordelijkheid wordt opgeëist van een hackersgroep. Zou het een hackersgroep zijn geweest, die de computers van ING en SNS Reaal plat wist te leggen, dan zou ze dat zeker kenbaar maken. In de hackerswereld staat het namelijk erg stoer als je zo iets doet. Het kan ook geen toeval zijn dat het betalingsverkeer in zo’n korte tijd zo vaak plat komt te liggen: net als in Zuid Korea liggen ook nu de Noord Koreanen dwars. Alleen niemand weet het zeker.
De oorlogstaal van de Noord Koreanen is zorgelijk. Het is niet mis te verstaan en we moeten blijven opletten en luisteren naar alles wat de Noord Koreanen doen. Het land mag dan wel straatarm lijken; we weten niet wat voor spullen de Noord Koreanen bijvoorbeeld in China hebben gekocht. Misschien hebben de Chinezen wel spullen geleverd aan Noord Korea zonder dat daarvan papieren bestaan. Alleen weten we dat niet. Die onbekendheid maakt het spelletje met de Noord Koreanen levensgevaarlijk.
Officieel weten we niks van Noord Korea. Niet meer, dan ons door de Noord Koreanen zelf wordt verteld. Propagandistische filmpjes en foto’s doen de ronde. Zelfs de landkaarten op Google Maps zijn blanco; op die van de hoofdstad Pyongyang na. Maar zelfs daarvan zijn niet eens straatnamen bekend, of welke gebouwen zich waar bevinden. We kennen de leider Kim Young Un, maar weten niet wie hem assisteert of zelfs maar wie zijn vrouw is. Alles wat we van Kim Young Un weten, is dat hij in Zwitserland op school heeft gezeten en voor een Noord Koreaan redelijk goed Engels spreekt. Ook weten we dat een groot deel van de bevolking in armoede leeft en honger lijdt, maar tegelijkertijd de leiders onvoorwaardelijk blijft steunen. Daar kan maar één rede voor zijn en dat is werk en inkomen. Het is een bekend beeld in streng communistische landen: de Staat zorgt voor werk en in komen en in ruil daarvoor houdt de bevolking zich verplicht stil. Wiens brood gij eet wiens woord gij spreekt. Kritiek op de overheid komt overtreders op lange gevangenisstraffen te staan.
De oorlogstaal van de Noordelingen kwam bij de Zuidelingen laconiek binnen; de Amerikanen nemen echter geen risico. Net als de Noordelingen verplaatsen ook de Amerikanen wat manschappen naar Zuid Korea en het eilandje Guam; het stukje VS dat het dichtst bij Noord Korea ligt. Verder blijft het oorverdovend stil. Niemand weet wat de Noord Koreanen precies aan het doen zijn en dat is de slagkracht van het land. De onbekendheid van Noord Korea is de sterkte van het land. Het is namelijk kinderlijk eenvoudig. Je hoeft er geen generaal voor te zijn of Co Kolijn voor te heten. Het is simpele logica: Toen de Amerikanen het vuur openden op Saddam Hoessein wisten de Westerse landen precies wat voor spul de Irakezen hadden. Dat hadden ze namelijk zelf geleverd. Frankrijk leverde tot een paar jaar vóór de inval in Irak honderden gevechtsvliegtuigen en Duitsland heeft er kerncentrales gebouwd. Nederland heeft chemische rommel geleverd en Engeland wapens. Ook Amerikaanse bedrijven stonden in de rij om spullen te leveren aan het dictatoriale regime. Alleen al die orders nalopen was nodig om precies in kaart te brengen wat de Irakezen allemaal hadden. Dat is een kwestie van een paar weken onderzoek.
De oorlog in Afghanistan was heel andere koek; Hier vertrouwden de Amerikanen op hun hypermoderne apparatuur en evenzo wapentuig. De Amerikanen waren ooit met bijna 300.000 soldaten in het land aanwezig. Bijna elk land bezwijkt aan een dergelijke defensieve druk; zeker met de techniek die de Amerikanen bezitten. Zij kunnen met een kernraket een mug op 30 kilometer afstand castreren. Maar de Afghanen zijn de Amerikanen te slim af. Zij kennen namelijk elk straatje en elk paadje uit hun hoofd. Ze kennen alle grotten; weten elke schuilplaats en wandelroutes waarlangs ze opereren. Waar de Amerikanen hypermoderne satellieten nodig hebben om de weg te vinden, gebruiken de Taliban hun hoofd. Daar zit de landkaart en iedere strijder kent een gebied zo groot als Nederland uit zijn hoofd. Dat wisten de Russen al; want die hadden hypermodern wapentuig en konden de Taliban ook niet de baas. Na 15 jaar gaven de Russen zich gewonnen trokken zich terug. De Amerikanen geven zich nu na tien jaar ook gewonnen. De officiële reden is dat het geld op is en daar zal ook wel een deel van de waarheid in zitten. Maar de echte reden is dat de Taliban de Amerikanen met hun hypermoderne wapentuig gewoon te slim af zijn.
Terug naar de kern van dit betoog: de Noord Koreaanse haattaal. Hier zijn de parallellen: In Irak wisten de Westerse troepen wat ze zouden kunnen tegenkomen en dus was een inval een kwestie van appeltje-eitje. Bijna geen verliezen aan geallieerde zijde. In Afghanistan dachten de Westerse troepen dat ze het wisten maar grepen naast de enorme kennis van de Taliban strijders. Van Noord Korea weten we zeker dat we niets weten. Het land is zo gesloten als een oester. We weten niet hoe modern het Noord Koreaanse defensiematerieel is; we weten niets over hoeveel manschappen Noord Korea beschikt. We weten niets over hun training en we weten ook niet eens zeker, of Noord Korea nou daadwerkelijk over een kernbom beschikt. Het is daarom dat de Westerse troepen machteloos staan tegenover elke zet van de Noord Koreanen. We weten simpelweg niet wat we moeten doen tegenover troepenverplaatsingen en cyberaanvallen zoals op Zuid Koreaanse en mogelijk ook Nederlandse banken. Het kan namelijk geen toeval zijn, dat in een tijd dat Noord Korea oorlogstaal uitkraamt, het halve Nederlandse betalingsverkeer in een week tijd drie keer plat komt te liggen. Juist ook omdat er geen verantwoordelijkheid wordt opgeëist van een hackersgroep. Zou het een hackersgroep zijn geweest, die de computers van ING en SNS Reaal plat wist te leggen, dan zou ze dat zeker kenbaar maken. In de hackerswereld staat het namelijk erg stoer als je zo iets doet. Het kan ook geen toeval zijn dat het betalingsverkeer in zo’n korte tijd zo vaak plat komt te liggen: net als in Zuid Korea liggen ook nu de Noord Koreanen dwars. Alleen niemand weet het zeker.
De oorlogstaal van de Noord Koreanen is zorgelijk. Het is niet mis te verstaan en we moeten blijven opletten en luisteren naar alles wat de Noord Koreanen doen. Het land mag dan wel straatarm lijken; we weten niet wat voor spullen de Noord Koreanen bijvoorbeeld in China hebben gekocht. Misschien hebben de Chinezen wel spullen geleverd aan Noord Korea zonder dat daarvan papieren bestaan. Alleen weten we dat niet. Die onbekendheid maakt het spelletje met de Noord Koreanen levensgevaarlijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)