Het is me toch ook wat tegenwoordig. Als moderne dertiger
heb je toch ook bijna geen eigen leven meer. Al die verplichtingen en al die
keuzes die je moet maken in je leven als jong volwassene. Het is toch bijna om
gek van te worden. Je bent net twintig geweest, dus hebt het wilde leven van roken, zuipen en neuken achter je gelaten. Je bent op weg naar een burgermansbestaan. Voldoen aan dat ideale plaatje wat de maatschappij zo graag van je ziet: huisje, boompje, beestje. Je bent manager en dat houdt in een dik salaris en... verantwoordelijkheid! Het doorworstelen van rapporten,
opmaken van ingewikkelde spreadsheets en schrijven van dikke rapporten. Je bent
er tot in de late uurtjes mee bezig, want je baas heeft deadlines gesteld. Vóór
volgende week maandag moet het af zijn, want hij heeft dan een afspraak met de
board. Dus je loopt de hele dag te vergaderen en te denken. Je struint het
bedrijf af van vergadering naar vergadering, duikt in archieven en probeert
wijs te worden uit de immense administratieve processen in je bedrijf. Ben je
dan eindelijk ’s avonds thuis, dan begin het hele feest weer van voren af aan.
Want je partner heeft een minstens zo drukke baan, maar je hebt thuis ook nog
eens drie kinderen: twee meisjes en een jongen.
Het jongste meisje heet Maartje zit op zaterdag op paardrijles
en is daar maar druk mee. De middelste is een jongen en heet Bart-Jan. Hij zit
op hockey en ook hij heeft een overvolle agenda met trainingen en afspraakjes.
De oudste is Willemijn, de gaat een glorieuze tenniscarrière tegemoet. Het
kroost zit nog net vóór de pubertijd en moet dus nog worden opgevoed, verzorgd
en gehaald en gebracht. Daarnaast moeten hun school prestaties worden
bijgehouden, want je zal van hen toch geen timmerlieden of ander laaggeschoold werk
willen laten doen. Nee, ze moeten later manager worden en dezelfde dikke
rapporten gaan schrijven die jij ook schrijft. Ze moeten op beleidsniveau
meedoen in bedrijven. Processen gaan herstructureren, zodat er nog efficiënter kan
worden gewerkt op de werkvloer. GSM en laptop van de zaak en leaseauto onder
hun kont. Dat houdt in dat ze minstens een HBO of universitaire opleiding
moeten volgen. Ze moeten met hun hersenen werken, want dat levert geld,
prestige en roem op. Consultant. Voor veel geld gebakken lucht verkopen. En dan
komt het weekeinde eraan. O, mijn hemel. Dan wordt het allemaal nog een graadje
erger, want dan komen de feestjes. Feestjes waar je naar toe zal moeten, want
je moet toch je sociale contacten op peil houden. Je vriendenkring is behoorlijk
uitgebreid, want je hebt inmiddels al 165 vrienden op Facebook. Dus je hebt ieder weekeinde wel ergens in het land een feestje,
bijeenkomst, afspraak of partijtje waar je toch echt bij aanwezig moet zijn.
Dan moet in het weekeinde ook nog eens inkopen worden gedaan want het eten voor
de volgende week moet in huis worden gehaald. Het huis moet aan kant en dan
komen de feestjes. Je moet je ’s avonds melden bij die ene partytent of die
kroeg. En dan heb je op zondagochtend ook nog eens een afspraak staan met je eigen
partner. Die bloedeigen partner van je, die je een paar jaar geleden nog
eeuwige trouw beloofde. Door jullie beiden drukke agenda’s schiet de seks erbij
in, maar daar hebben jullie een oplossing voor. Over twee weken staat er in de
drukke agenda een afspraak gepland op zondagochtend van 0830u tot 0915u: seks
met je eigen partner. Dan kan het even, want dan is dat rapport voor de board af.
Tussen al die activiteiten door heb je natuurlijk geen
tijd om even je vader of moeder te bezoeken in het verzorgingstehuis (vroeger
heette dat een ‘bejaardentehuis’, maar dat mag tegenwoordig niet meer; het is
wachten op de eerste Engelse benaming). Je ouwe vader (of moeder), die je
veilig weg hebt gestopt en overgelaten aan de Overheid. Zo kun jij verder met
je carrière, het verdienen van geld, het betalen van je vaste lasten, het
verzorgen van je opgroeiende kinderen en het bezoeken van feestjes, bruiloften
en partijtjes. Je hebt immers 165 Facebook vrienden en whatsappt je suf. Natuurlijk bezoek je zo af en toe die ouwe effe, want je moet je gezicht
toch nog even laten zien. Het is ook nog eens leuk als de erfenis moet worden verdeel want God weet hoeveel die ouwe op z'n bankrekening heeft staan. Een paar keer per jaar wordt je ven gewekt door die afspraak in de agenda van je smart phone. Je zit dan een beetje onwennig in het stoel te draaien. Als je
moeder/vader een verhaal begint te vertellen of gewoon vraagt naar haar/zijn
kleinkinderen, dan speel je wat met je smart phone, want eigenlijk heb je
totaal geen zin om hier te zijn. Daarom stap je na een uurtje maar weer op. Je hebt
immers toch zo’n overvolle agenda. Je moet nog zoveel doen en dan wacht ook nog
eens dat rapport voor je baas, die de board moet adviseren. Je groet je
vader/moeder weer en sprint weer weg naar je dikke leasebak, want de volgende afspraak wacht alweer.
Nadenken dat deze man/vrouw jou heeft verwekt, het leven
heeft gegeven en op de wereld heeft gezet doe je niet meer. Daar staat je hoofd niet naar. Jij hebt je eigen
leven. De man/vrouw, die er de afgelopen dertig/vijfendertig jaar iedere dag
voor je was. Op hem/haar kon je vertrouwen. Je huilde uit op zijn/haar schouders
en voerde er stevige discussies mee. Maar de kern van het verhaal is: hij/zij
was er altijd voor je. Welk probleem je ook had en op welk tijdstip van de dag maakte hem/haar niet uit. Je kon altijd bij hem/haar terecht voor de meest uiteenlopende onderwerpen. En jij bent er nu niet meer voor hem/haar. Maar je maakt
je geen zorgen, want je hebt hem/haar overgelaten aan de bezielende leiding van
de Overheid. Die heeft gebouwen gebouwd, faciliteiten aangelegd en mensen in dienst die jouw ouwe verzorgen. Daar betaal je immers belasting voor. De Overheid moet er maar
voor zorgen dat dit oude afgedankte hoopje mens van ergens in de zeventig ’s
morgens wordt opgelicht uit zijn/haar bed, aangekleed, eten krijgt en
vervolgens de hele dag mag doelloos rond kuieren in een overvolle poepluier. Hij/zij mag naar de
televisie kijken of kranten lezen. Iedere dag opnieuw, totdat de dood erop
volgt. Van maandag tot vrijdag, zaterdag en zondag. Ieder dag hetzelfde ritme.
Iedere dag zich afvragend wanneer zijn/haar zoon of dochter weer langs komt met
de kinderen Willemijn, Maartje en Bart-Jan. Het is alweer zo lang geleden dat
ze zijn geweest. En toen ze er waren, waren ze er maar heel even. Je zou je
ogen uit je kop moeten schamen. Maar dat doe je niet want daar staat je hoofd
niet naar. Je hebt het immers zo druk met je eigen leventje.
Het is daarom goed dat de Overheid hier een stokje voor steekt.
Los het zelf maar op. Niet langer wil de Overheid jouw taken overnemen. Niet
langer wil de belastingbetaler geld op tafel gooien omdat jij je lui bent om je
bloedeigen vader of moeder de broodnodige aandacht te schenken die het nodig heeft. Hier
heb je je ouwe terug: zorg er zelf maar voor! Niet langer wil de regering jouw carrière
en jouw leventje betalen omdat jij het drukker hebt met feestvieren en vrienden
bezoeken dan luisteren naar de man of vrouw die twintig/vijfentwintig jaar van
zijn/haar leven heeft opgeofferd om jou een goede toekomst te geven. Zonder hem
of haar had jij geen dik salaris en een door de baas betaalde GSM, laptop en
een leasebak onder die dikke welvaartsreet van je. Niet langer wil de Overheid 90
miljard euro per jaar op tafel smijten omdat jij liever bij je 165 Facebok
vrienden bent, dan bij de man of vrouw die jou het leven heeft geschonken. Zonder hem of haar bestond jij niet eens! En
wie denk jij dat je midden in de nacht kunt bellen als je met een gierend
probleem zit? Als je even wilt uithuilen na die misstap of even van gedachten
wilt wisselen? Als je even wilt bijpraten of die belangrijke stap wilt
bespreken? Kun je dan makkelijker terecht bij die 165 Facebook vrienden van je,
of bij je je ouwe?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten