In een radiospotje die momenteel op onder andere Radio 1
wordt uitgezonden legt een chirurg zin patiënt uit hoe de operatie gaat
verlopen. Waarschijnlijk om de man gerust te stellen legt de medicus keurig uit
wat er gaat gebeuren. Bij de patiënt wordt geopereerd aan de dikke darm en de
chirurg heeft de stippellijntjes alvast gezet. Daar moet de patiënt worden
geopereerd. Tot dat moment is er dus niets aan de hand. Maar aan het einde van
het gesprek verlaat de chirurg de operatiekamer en wenst de patiënt veel succes
met zijn eigen operatie. Kortom: de patient mag zichzelf opereren. Een verhaal
met een ijzersterk plot. Mooi reclamespotje van Optimix Vermogensbeheer. Slaat
de spijker op z’n kop.
Het is niet dat de schrijver dan dit stukje zo vermogend
is. Het is de schrijver van dit stukje te doen om de kern van de boodschap: U
mag alles zelf regelen en ons daarvoor betalen. Het is iets wat tien jaar
geleden nog voor gefronste wenkbrauwen zorgde, maar wat tegenwoordig heel normaal
is geworden. De klant helpt zichzelf. Dat was al zo hij de benzinepomp, bij een
groot aantal restaurants en sinds kort ook bij de bank. Jarenlang hebben de
banken ons het internetbankieren door de neus geboord. Dat begon al bij de
Postbank in de jaren ’90 die telebankieren introduceerde. Een pakket waarvoor
ieder kwartaal een bedrag van een gulden of tien, vijftien moest worden betaald
en dan kon je zelf je eigen rekening beheren. Destijds een uitvinding die de
bancaire wereld op zijn grondvesten deed schudden. Tot duurde het tot ver in de
nieuwe eeuw voordat banken beseften dat internetbankieren wel erg goedkoop is.
De klant beheert zelf zijn of haar rekening, doet zelf overschrijvingen, belegt
zelf en verwerkt alle bancaire instructies zelf. Geen overschrijfkaarten meer.
Geen enveloppen meer met daarin die overschrijfkaarten. Iedere klant
beheerde zijn eigen rekening. Feitelijk nam de klant de taken van de bank over.
De kosten die de klant aan de bank schuldig was bleven echter gewoon
doortellen. De klant beheerde zijn eigen rekening weliswaar zelf, maar de bank
verlangde nog wel dat de klant periodiek een paar tientjes overmaakte voor het
pakket dat de klant afnam. Welk pakket? Geen idee. Waarvoor betaalde de klant
dan eigenlijk? De klant deed immers alles zelf. De bank maakte nauwelijks nog
kosten om betaalopdrachten uit te voeren en de bank had al die betaalopdrachten
ook nog eens geautomatiseerd. Er komen bijna geen betaalkaarten meer binnen.
Klanten die nog met ouderwetse betaalkaarten of acceptgiro’s willen betalen,
betalen daar extra geld voor aan de bank. Dat wil natuurlijk niemand, dus er
zijn bijna geen betaalkaarten meer in omloop. De klant voert de regie over zijn
eigen rekening. Feitelijk is iedere klant z’n eigen bankdirecteur. Zonder
bonussen voor niets doen natuurlijk, want die criminele activiteit blijft
behouden aan de echte bankdirecteuren. De bazen van de banken waar die klanten
bij zijn aangesloten. Iedere klant voert de taken die de bank altijd voor de
klant uitvoerde, nu zelf uit. Waar betaal je dan nog voor? Geen idee.
Één en ander heeft geresulteerd in massa ontslagen in de
bancaire sector. In iets minder dan vijf jaar tijd ontsloegen de grootste 4
banken van Nederland meer dan een kwart van hun personeel. Vóór de bankencrisis
in 2008 werkten er iets meer dan 100.000 mensen bij de vier grote banken
Rabobank, ING, ABN AMRO en SNS Reaal. Dat zijn er nu nog maar 60.000. De
oorzaak van al die ontslagen is dat de klanten steeds meer gebruik maken van internetbankieren
en apps. Hoe zou dat toch komen? Is ons dat niet door de stot geduwd de laatste
jaren? Als we wilden doorgaan met het veel veiliger betalen met betaalkaarten
dan moest daar extra voor worden betaald aan de bank. Wilden we betalen via het
onveilige en risicovolle internetbankieren, dan was dat goedkoper, maar ook
niet gratis. Terwijl we alle taken van de bank overnemen en zelf doen. Het
brengt de schrijver van dit stukje terug naar het begin, waar de chirurg de patiënt uitlegt hoe de operatie gaat verlopen, waarna de patiënt zijn eigen
operatie zelf mag uitvoeren.
Maar het kan blijkbaar nog gekker. Sinds een paar weken
roept verzekeringssite Independer.nl mensen
op elkaar te helpen bij het vinden van het weg in verzekeringen. Een nobel
streven, zo lijkt, omdat in hun reclamespotje iedereen die luistert wordt
uitgenodigd naar de website van Independer te gaan en anderen te adviseren over
de verzekeringsproducten die Independer verkoopt. Bezoekers van de website
kunnen via een webforum vragen deponeren en andere bezoekers lossen deze vragen
weer op. Waar zij geld aan verdienen en niet de vrijwilliger. Mensen helpen
elkaar nou eenmaal graag, vindt Independer. Maar wat Independer feitelijk doet
is u vragen hun producten te verkopen, waarmee zij geld verdienen. Wat
Independer feitelijk doet is u gebruiken als verkoper en helpdeskmedewerker
tegelijk. Hebben anderen vragen, dan lost u ze voor Independer op. De schrijver van dit stukje kan zich
voorstellen dat uw waarnemingsvermogen even tolt bij wat u nu leest: Maar er is
dus een commercieel bedrijf dat u vraagt haar producten te verkopen. De
zogenaamd onafhankelijke website voor verzekeringen (het is in 2011 overgenomen door verzekeraar Achmea, dus zó onafhankelijk zijn ze niet (meer)) gebruikt en
misbruikt haar klanten voor taken die ze zelf moet uitvoeren. Net zoals de
banken dat deden met het internetbankieren.
Als deze actie van Independer een succes wordt – en dat
wordt het – zullen meerdere bedrijven een beroep gaan doen op uw geweten en u aansporen toch vooral 'mensen te gaan helpen'. Wees eens sociaal: help mensen die niets snappen van onze producten. Ze hebben geen verkopers of helpdeskmedewerkers meer nodig. Dat bent u namelijk geworden. Zonder dat u daarvoor
wordt betaald. U wordt niets wijzer van uw ‘hulp’, wat feitelijk gewoon een
verkoop is. Sterker nog: de commissie die Independer opstrijkt wordt niet aan u
uitbetaald, maar houden ze lekker zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten