Zielige wezentjes

De Franse zanger Michel Sardou zong dertig jaar geleden in zijn lied Femmes des années Quatre-Ven (‘Vrouwen van de jaren ‘80’) dat de (Franse) maatschappij aan een behoorlijke verandering onderhevig was: overal in alle beroepen doken ineens vrouwen op. We moesten er maar eens sterk rekening mee houden dat vrouwen de macht gaan overnemen. Steeds meer beroepen die tot dat moment aan mannen waren toebedeeld werden ingenomen door vrouwen. De Franse chansonnier laat in het lied in het midden of hij het daarmee eens is, of niet.

Dertig jaar na de tekst van Sardou is de zakenwereld nog steeds een old boys network en vrouwen lopen tegen het glazen plafond aan. Ze willen wel carrière maken, maar krijgen hiertoe geen kans. Ze worden teveel beoordeeld op hun vrouw zijn en te weinig op hun kwaliteiten die ze hebben het bedrijf vooruit te helpen. Vrouwen vinden dat ze teveel de seksuele lusten van de mannen moeten bevredigen. Mannen vinden dat vrouwen er zijn voor de kinderen en het aanrecht en verder moeten ze hun mond houden. De schrijver van dit stukje zou de schrijver van dit schrijver van dit stukje niet zijn als hij het daarmee eens was. Het is namelijk lariekoek. Het is een verzinsel. Onzin, belachelijk en ridicuul.

Binnenkort wordt in Duitsland het vrouwenquotum ingevoerd. Dit onzalige idee schrijft bedrijven voor dat minstens 30% van de topfuncties in een bedrijf door vrouwen moet worden bekleed. Duitsland volgt hiermee voorbeelden uit Zweden en Noorwegen, waar deze wetten al tien jaar geleden zijn ingevoerd. Ook de Europese Commissie is van mening dat er veel te weinig vrouwen op topfucties zitten. De kans dat het vrouwenquotum ook in Nederland wordt ingevoerd is erg groot. Binnenkort worden ook Nederlandse bedrijven door de mangel gehaald en getoetst op het aantal vrouwen in topfuncties.Veel Nederlandse vrouwen vinden het goed dat er een vrouwenquotum voor Nederlandse bedrijven komt.

Een vrouwenquotum is gewoon keihard discriminatie. Discriminatie is bij wet verboden. Een werkgever moet straks verplicht gaan selecteren op mannen en vrouwen en dat mag niet. Als een werkgever nu selectreert op ras, huidskleur of geslacht dan kan hij daarvoor voor de rechter worden gesleept een en boete krijgen. Maar in de nabije toekomst moet de werkgever dus wel degelijk op geslacht selecteren. Toegegeven, er wordt de laatste jaren nogal behoorlijk gediscrimineerd en dat ook nog eens onder het motto vrijheid van meningsuiting. Maar een vrouwenquotum is geen vrijheid van meningsuiting. Eerder een beperking daarvan. Het is op z’n zachtst gezegd nogal vreemd dat politieke partijen die artikel 1 hoog in het vaandel hebben staan nu ineens vóór het vrouwenquotum zijn. D66, SP en GroenLinks zijn daar voorbeelden van. Helemaal ironisch is dat de VVD tegen een quotum op arbeidsgehandicapten was (‘teveel papierwerk voor werkgevers’) maar met een vrouwenquotum minder moeite lijkt te hebben. D66’er Lousewies van der Laan, die nog geen fatsoenlijk woord Nederlands over haar lippen krijgt tegen nota bene haar bloedeigen zoon, is één van de initiatiefnemers van dit belachelijke voorstel.

Een vrouwenquotum zet vrouwen weer weg als arme zielige wezentjes die het ó zo zwaar hebben in deze keiharde mannenmaatschappij. Vrouwen kunnen weer wegduiken in hun slachtofferrol en wijzen naar die vreselijke mannen, die hen hun carrièrekansen afnemen. Het lukt de dames niet om op eigen kracht carrière te maken en dus hebben ze steun nodig van de overheid. Vrouwen hebben nog teveel het totaal belachelijke en volledig achterhaalde idee dat ze pas carrière kunnen maken als ze met hun mannelijke meerdere het bed delen of op z’n minst de seksuele behoeften van hun mannelijke meerdere bevredigen. Vrouwen die het met dit wetsvoorstel eens zijn denken nog steeds dat ze worden onderbetaald in verhouding tot hun mannelijke evenknieën en dat hun mannelijke evenknieën meer kansen hebben op een betere functie en dus een beter salaris. Vrouwen moeten immers rond hun dertigste zwanger worden en voor de kinderen zorgen. Dat is natuurlijk allemaal totaal lariekoek, maar het idee leeft nog steeds.

In landen als Zweden, Noorwegen, Duitsland en Nederland hebben vrouwen gelijke kansen. Dezelfde als mannen. In deze landen investeert de overheid jaarlijks tientallen miljoenen in campagnes om de maatschappij daarvan bewust te maken. In deze landen moeten werkgevers in alle personeelsadvertenties vermelden dat ze zowel naar mannen als vrouwen op zoek zijn en dat mannen en vrouwen gelijke kansen krijgen in de sollicitatieprocedures. Toch hebben maar twee van die vier landen (ooit) een vrouwelijke minister-president: in Noorwegen is dat Erna Solberg en in Duitsland is dat Angela Merkel. Beiden ook nog eens van liberale huize. In Nederland (net als in Zweden) is er geen enkele politieke partij die het ook maar aandurft een vrouw te lanceren als minister-president. Vrouwen die voor deze topfunctie werden gevraagd (Annemarie Jorritsma (VVD), Edith Schippers (VVD), Jeltje van Nieuwenhoven (PvdA) en Marleen Barth (PvdA)) hebben bedankt voor de eer. Hen werd gevraagd lijsttrekker te worden om zo de eerste vrouwelijke minister-president van het land te worden. Ze weigerden.

Het is slechts een kwestie van tijd voordat er een vrouwenquotum komt. Maar het is een ridicule maatregel. Een maatregel die in de jaren ’80 van de vorige eeuw misschien nog wel nodig was, maar anno 2014 echt niet meer. Mannen en vrouwen moet je selecteren op hun kwaliteiten. Mannen en vrouwen moeten worden geselecteerd op basis van of ze met hun kennis en kunde een organisatie vooruit kunnen helpen. Niet op geslacht. Vrouwen die zich hierin gehinderd voelen moeten vooral eerst maar eens bij zichzelf te raden gaan.