Wie De Dansmarathon bedenkt, uitzendt en/of kijkt is een sadist of heeft op z'n minst sadistische gedachten

Op televisie werd een 50-urige dansmarathon uitgezonden. In een ongezellige sporthal  in Breda moesten mensen op muziek van B-artiesten proberen non-stop te dansen. Wie het langst op de dansvloer verbleef (de lengte van de pauzes werden bijgehouden) won een ton. Terwijl zo’n vijftig  kilometer noordelijk op de Rotterdamse Erasmusbrug wanhopige woningzoekenden door de politie bruut in elkaar werden gebeukt vielen de arme sloebers in Breda één voor één om. Ze hadden kramp, waren van de wereld, vielen flauw of werden per brancard afgevoerd. Een wreed programma, dat onder supervisie stond van een heuse arts (die met onmiddellijke ingang uit zijn functie moet worden ontheven) en presentatrice Wendy van Dijk (een domme blonde gans goed voor circa 4 miljoen op de bankrekening), die vrolijk tussen de creperende dansers door liep om te vragen hoe het met hen ging.

Het idee van de afvalrace komt miljardair John de Mol. Een wrede man met sadistische en ziekmakende ideeën. In de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw verveelde De Mol het volk met eentonige dramaseries, saaie spelshows en suffe quizjes. Eind jaren ’90 van de vorige eeuw kwam zijn lang gekoesterde internationale doorbraak met het opsluiten van een groep mensen in een huis, afgesloten van de buitenwereld, in de hoop dat ze elkaar in de haren vlogen en met elkaar zouden gaan neuken. Wie het langst in het huis verbleef kreeg een ton.

Mensen opsluiten en afsluiten van de buitenwereld voor amusement deed De Mol daarna nog een paar keer: in “De Gouden Kooi” en later “Utopia”. Sadisme is de man op het lijf geschreven.

Wat John de Mol doet is precies hoe de rijken anno 2021 over de armen denken. De rijken laten arme sloebers wat wrede kunstjes uitvoeren voor een paar rotcenten. Ondertussen worden wanhopige woningzoekenden in elkaar gebeukt en jongeren die zich zorgen maken over hun toekomst uitgescholden en met de dood bedreigd. Wanneer de arme sloebers het kunstje naar de mening van de gefortuneerden niet goed genoeg uitvoeren dan kunnen ze letterlijk kapot vallen. Het doet denken aan de Hollywood films ‘The Running Man’ (USA, 1987, R: Paul Michael Glaser) met Arnold Schwarzenegger en ‘Hard Target’ (USA, 1993, R: John Woo) met Jean Claude van Damme in de hoofdrol. In beide films jagen zwaargewapende superrijken op arme weerloze mannen, die mogen rennen voor hun leven. Wie overleeft, wint zijn vrijheid terug. De jagers betalen veel geld om deel te mogen nemen aan dit spel, waarbij hun enige doel is om samen te werken tegen de arme weerloze man, die uiteindelijk door de gefortuneerde jagers moet worden gedood.  Ondertussen kijkt een geamuseerd publiek via televisiecamera’s mee. De winnaar van de Dansmarathon kreeg een ton. Daarmee wilde hij een huis kopen. Een koophuis kost in Nederland momenteel gemiddeld vier ton.

Dit is het land van 12 jaar Mark Rutte: stijgende voedselprijzen, onbetaalbare woningen, alleenstaande moeders opzettelijk diep in de schulden steken – zo erg, dat een aantal zelfmoord pleegt -, duurder gas, een klimaatcrisis, extreem dure benzine, een gierend woningtekort omdat vrijwel alle woningen zijn opgekocht door gefortuneerde buitenlandse pandjesbazen, buitenlandse superrijken die via Nederland de belastingen in eigen land ontduiken, ministers die zich met belastinggeld inkopen bij lobbyclubs, verdwenen miljarden, een crisis in de zorg, verminderde veiligheid op straat, een oplichter die voor 100 miljoen ondeugdelijk materiaal levert en daar nog mee weg komt ook en een sadistische televisieproducent die kansloze arme mensen 50 uur laat dansen voor een paar rotcenten. Gemiddeld keken er naar het liefst 50 uur durende televisieprogramma een miljoen mensen.  Een miljoen kijkers leverde SBS6 (dat naast de producent van het programma Talpa, ook nog eens eigendom van De Mol is) waarschijnlijk enkele tientallen miljoenen aan reclame-inkomsten op. In dat licht is het prijzengeld van een ton niet meer dan een broodkruimeltje.

Wie deze horror bedenkt, uitzendt en/of kijkt is een sadist of heeft op z'n minst sadistische gedachten. Er ontbreekt spanning en sensatie in je leven. Je treurige leven is op.

Een vaccinatiegraad van 95% - 97% is onhaalbaar

Dachten we net dat we de Ernst Kuipers’, Marion Koopmans-en,  Diederik Gommers-en en pseudo epidemiologen van deze wereld af waren en dan zitten de praatprogramma’s weer vol met ze, zodat ze hun bankmakerij weer over onze beeldbuizen kunnen uitstrooien. Nu het aantal besmettingen weer oploopt verschijnen ook de onheilsvoorspellers ten tonele, met de meest angstaanjagende berichten. Houdt het nou nooit op?!

Om eerlijk te zijn: Het houdt nooit op. Er komt geen eind aan het coronavirus. We komen nooit meer van dat kutvirus af. Nooit meer. En dat weten de Ernst Kuipers’, Marion Koopmans-en,  Diederik Gommers-en en pseudo epidemiologen ook wel. Ze hebben er liefst 20 jaar voor in de school- en universiteitsbankjes gezeten en zijn slim genoeg om te weten dat de door hun zo gewilde 95% - 97% vaccinatiegraad onhaalbaar is.

En de schrijver van dit stukje zal u meteen uitleggen waarom: De mensen die nu zijn gevaccineerd, zijn gevaccineerd omdat ze de verantwoordelijkheid naar de samenleving voelden dat vaccinatie de enige uitweg uit deze corona heisa was. Dat is pakweg 89% van de bevolking. Wellicht dat er zich nog een paar mensen bedenken (‘ik mag de McDonald’s niet meer in, dus ik laat me maar vaccineren’) en die 66.5% naar 90% of 91% kan worden getild. Ten tweede: Er loopt een slinger van dorpen en steden van pakweg Zeeland, via West Brabant, Zuid Holland en Gelderland naar ongeveer de Achterhoek; de zogenaamde ‘bible belt’. Dat is een serie dorpen en steden waar 3.000 jaar inteelt woont. Deze horrorfiguren geloven niet in een vaccinatie want wanneer je ziek wordt is dat je eigen schuld, en een straf van God. Bekend verhaal is dat van een moeder uit één van deze dorpen, die haar 19-jarige dochter niet wilde vaccineren tegen de griep. Het meisje stierf maar had gered kunnen worden met een vaccinatie. De moeder is geheel terecht veroordeeld voor moord.

Als laatste hebben we de volgers van volksmenner en dorpsidioot Thierry Baudet. Deze mislukte geschiedenisleraar heeft het Trump scenario uit de VS overgenomen. In de VS willen de Republikeinen niet dat er wordt gevaccineerd. Deels omdat God dat niet wil (ook hier leven zwaar gelovige mafketels), maar ook omdat rechts Amerika wil dat het vaccinatieprogramma een flop wordt, zodat ze bij de aanstaande verkiezingen in 2022 (de tussentijdse verkiezingen, of ‘mid terms’) de Democraten van wanbeleid kunnen beschuldigen. Dus slingeren ze verhalen de wereld in dat je van vaccinatie magnetisch wordt, er 5G microchips in de injectiespuiten zitten of je er zelfs van kunt sterven. Als laatste willen de Republikeinen niet dat de overheid de baas wordt over het menselijk lichaam. Die strategie snapt dorpsgek Baudet niet. Maar ondertussen heeft hij wel steeds meer volgers, die de langdurige coronamaatregelen van de RIVM strebers beu zijn en nu weer eens gewoon willen leven zoals vóór de corona heisa.

Het wordt tijd dat we als bevolking gaan leren leven met het coronavirus, zoals we ook hebben leren leven met het griepvirus. Het herinvoeren van de anderhalve meter maatregel, mondkapjesplicht, lock downs of zelfs een avondklok zal onherroepelijk tot verontwaardiging onder de bevolking leiden, aangezien die coronamaatregelen dan alleen maar worden ingesteld om die paar procent ongevaccineerden over de streep te trekken. En die paar procent gaat zich niet laten vaccineren.

Met een 66.5% vaccinatiegraad heeft Nederland een mooie beschermingsmuur opgebouwd. Toch zijn de strebertjes bij het RIVM niet tevreden. Om voldoende bescherming te bieden tegen de Deltavariant (of één van de andere talloze varianten van het coronavirus) moet een vaccinatiegraad van 95% - 97% worden gehaald. Maar dat is een utopie. Het gaat niet gebeuren. Nu niet. Dan niet. Nooit.

De strebertjes bij het RIVM denken blijkbaar dat ze alles kunnen controleren. 

Schrijf een recensie. Maak een foto. Geef sterren.

Een paar jaar geleden zat ik bij een vriend thuis een biertje te drinken. Ons gespreksonderwerp was (zoals gewoonlijk) auto’s en in het bijzonder mijn auto. Hoewel mijn auto (een Ford Fiesta uit 2014) nog lang niet aan vervanging toe was, was ik toch al een beetje aan het nadenken over een andere auto. Ik noemde hem een aantal merken en modellen op. Één daarvan was de Renault Clio, om voor mij moverende reden. De drie daaropvolgende weken kreeg ik bij iedere website die ik bezocht en ieder internetfilmpje dat ik bekeek direct een dik drie minuten durend luidruchtig filmpje van en over de Renault Clio.

Ik dacht: maar daar heb ik het zaterdagavond nog over gehad? Hoe kan dat? Nou, heel simpel: Jouw smart phone of tablet luistert ieder gesprek dat je voert af, en slaat kernwoorden op, op een server. Met die gegevens worden binnen enkele seconden adverteerders gezocht, een advertentiecampagne ontwikkeld en op jou afgevuurd, zodat je (hopelijk) automatisch tot aankoop overgaat. Bij iedere advertentie die ik nu op het web tegen kom vraag ik me af wanneer ik het ook alweer over dit product heb gehad. Vaak zit daar enkele minuten tot ongeveer een uur tussen.

Mijn collega’s willen iedere vrijdag het weekeinde inluiden met een pizza. Toen één van de collega’s opperde om te pizza te vervangen door een broodje gezond bij Bakker Bart waren binnen 24 uur waren alle websites die ik bezocht, filmpjes en tijdlijn op Facebook en Instagram bedekt met advertenties van Bakker Bart.

Hoe gênant is het als je bij een crematorium bent geweest om een familielid de laatste eer te bewijzen, om na dit bezoek een verzoek te krijgen van Google Maps om te vertellen hoe het op deze plaats is geweest? Schrijf een recensie. Maak een foto. Geef sterren. Een familielid is overleden. Die heb ik zojuist de eer bewezen. Waarom moet ik een recensie schrijven? Welke zieke geest bedenkt dit? Welke zieke geest gaat na afloop van het bezoek aan een crematorium een recensie schrijven over dat crematorium? “Ja, het is er berengezellig?!”

Toen ik op de snelweg werd ingehaald door een auto van installateur Hoppenbrouwers deed dat mij denken aan een man die ik als intercedent van een uitzendbureau een jaartje of twintig geleden aan een baan heb geholpen. Die man had dezelfde achternaam en hij sprak die achternaam op een hele bepaalde, typisch Tilburgse manier uit, door enkele klinkers en medeklinkers in te slikken. Dat kwam er erg grappig uit. Ik deelde deze anekdote met een kennisje, waarna installateur Hoppenbrouwers dacht dat ik daadwerkelijk iets bij hen wilde bestellen, en dezelfde avond nog een serie advertenties op me afvuurde.

Alles wat je met je smart phone doet – en alles wat je er niet meer doet – is overgeleverd aan de grillen van het kapitalisme. PING! Je hebt gebeld met JeansCentre. Vertel er eens over..! Dat zijn privégesprekken, klootzakken van Google. Sodemieter op met je recensies. PING! Je hebt een foto gemaakt. Wil je die niet meteen posten? Daar verdien je punten mee!

Het ernstige aan dit verhaal is dat je eigenlijk geen privacy meer hebt, omdat allerlei geldwolven via de microfoon op je smart phone meeluisteren naar wat je van plan bent te kopen, om vervolgens allerlei advertenties of een gelikte advertentiecampagne op je af te vuren. Geldwolven die schijnbaar schijt hebben aan jouw identiteit en privacy, en er ook schijt aan hebben dat jij dal wel roept dat je van plan bent een product te kopen, maar er misschien op dat moment geen geld voor hebt of nog heel even over je mogelijke aankoop wilt nadenken. Na een half uurtje op het internet surfen zitten er tot soms wel 10.000 trackers op je harde schijf (trackers zijn kleine programmaatjes die jouw surfgedrag bijhouden en deze informatie doorspelen naar de eigenaar van die tracker). Ik heb al 13 fotocamera’s; waarom zou ik er nog één bij kopen? Google en Facebook hebben er maling aan. Net als de adverteerders die erop adverteren.

Toen ik voor mijn 12 1/2 jarig jubileum bij mijn werkgever als aandenken aan deze prestatie een horloge wilde kopen en daarover hardop filosofeerde, reageerden horlogemakers meteen en vuurden via Facebook en Instagram de meest prachtige uurwerkjes op me af. De één nog mooier dan de ander. Ik deed de uitspraak rond en uur of zeven. Twee uur later kon ik alle luxe horlogemerken opnoemen. Van Berling via Vincenzo tot Breitling en alles daartussen.

Ook reageerde Stella Fietsen, toen ik een gesprek had over welke ondernemingen keukenkoning Ben Mandemakers nog meer bezat. Naast zijn keukenimperium heeft de gezellige Brabander namelijk ook belangen in autodealer Van Mossel en internet fietsenmaker Stella Fietsen. Binnen een half uur ná de uitspraak dat Mandemakers ook nog Stella Fietsen bezat begon Stella Fietsen met het afvuren een reclamecampagne op mij, compleet met advertenties, aanbiedingen en gelikte filmpjes.

Alsof het nog niet genoeg is, is er ook nog eens een enorme biedingstrijd aan de gang tussen de verschillende aanbieders van brillen, op het moment dat jij in jezelf mompelt dat je een nieuwe bril nodig hebt omdat je huidige bril slijtagepunten vertoont. In enkele seconden bieden verschillende opticiens tegen elkaar op en wie de hoogste prijs heeft geboden mag van Facebook een advertentiecampagne op de gebruiker afvuren, op het moment dat de microfoon in je smart phone of tablet opvangt dat je van plan bent een nieuwe bril te kopen. Daar merk je als gebruiker niets van. Alleen Facebook merkt dat, wanneer ze in een kwartaal weer een paar miljard op hun bankrekening mogen bijschrijven.

De linker koplamp van mijn auto was stuk. Ik had het daarover met mijn buurman Mohammed. Hij hielp me met het verwijderen van de kapotte koplamp, wees mij op het type lamp (ieder type autolamp heeft een H-nummer, ook weer geleerd) en gaf me een adres waar ik een vervangende lamp kon kopen. De bewuste koplamp had ik al aangeschaft én gemonteerd maar dat was voor de geldwolven aan de andere kant van de lijn blijkbaar niet voldoende. Diezelfde avond was mijn hele tijdlijn op Facebook en Instagram gevuld met autolampenfabrikanten, inclusief aanbiedingen.

Garderobe vervangen omdat de huidige kleding versleten is? Binnen enkele minuten na het filosoferen hierover vult de tijdlijn op Facebook en Instagram, en de filmpjes op YouTube met kledingmerken en afbeeldingen van precies die kledingstukken die ik wil vervangen.

Pas echt dol werd het na een reclameblokje op NPO Radio 1, dat ik in de auto onderweg van mij werk naar huis luisterde. Bij thuiskomst wilde ik een YouTube filmpje van RTLZ bekijken, waarna er liefst 7 (!) advertenties tegelijkertijd op me werden afgevuurd. Alle zeven (!!) uiterst luidruchtige filmpjes kwamen van precies dezelfde aanbieders, die tien/vijftien minuten daarvóór nog in het STER reclameblok op NPO Radio 1 zaten. Na het bekijken van zeven (!!!) filmpjes kreeg ik het filmpje van RTLZ pas te zien.