He, he… eindelijk! De linkse samenwerking begint eindelijk vorm te krijgen. Het zal tijd worden! Werd na de laatste Kamerverkiezingen vooral de PvdA verweten, dat ze hun rol als grootste oppositiepartij wel erg slecht invulden; afgelopen weekeinde zette Job Cohen tijdens het tweedaagse congres in ’s-Hertogenbosch zich met ferme woorden af tegen de huidige ultra superrechtse kabinet Rutte-Wilders. Een week eerder organiseerden PvdA, SP en GroenLinks in hun thuisstad Nijmegen de manifestatie “Een Ander Nederland”, waarbij ze oplossingen aangaven hoe de huidige economische malaise door een linkse bril zouden kunnen worden opgelost. Emile Roemer, Jolande Sap en Job Cohen presenteerden onder de bezielende leiding van nogal wat VARA-coryfeeën (Pieter Hilhorst, Astrid Joosten) hun eigen plan, om de crisis op te lossen. Een crisis die, in hun ogen, is veroorzaakt door het marktkapitalisme; de casino-economie, die vooral de VVD voorstaat. Maar de manifestatie “Een Ander Nederland” was niet zomaar de presentatie van een simpel suf en voorgekauwd links plannetje. Nee, voor wie goed oplette, was de manifestatie de aftrap voor het kabinet Cohen I.
SP en PvdA; het zijn twee partijen op links, die elkaar tot voor kort niet konden luchten of zien. Tot en met het aantreden van de huidige leiders, respectievelijk Emile Roemer en Job Cohen, waren de twee partijen op links elkaars gezworen vijanden. Reden: de PvdA heeft de SP geen ruggensteun gegeven in het laatste kabinet Balkenende, het kabinet Balkenende MCMXVII. Voorafgaand aan de vorming van het kabinet, wilde Wouter Bos van geen linkse samenwerking weten en, zo blijkt uit documenten van Wikileaks, was Wouter Bos ook geen voorstander van een samenwerking met de SP. Uit angst voor gezichts- maar vooral zetelverlies. Uiteindelijk werd de ChristenUnie er maar bijgehaald, die voor spek en bonen mee deed. De rol, die in huidige kabinet voor het CDA is weggelegd. Want feitelijk delen Wilders en Rutte de lakens uit en het CDA heeft daar maar naar te luisteren. Het is niet voor niets, dat uw Opinie Paultje steeds spreekt van het kabinet Rutte-Wilders, want feitelijk is de PVV gewoon een bijwagen van de VVD.
Onder druk van het huidige super ultrarechtse kabinet moest de linkse samenwerking wel van de grond komen. Er was gewoon geen andere keus. Wat Jan Marijnissen, Femke Halsema en Wouter Bos niet lukten, lukten hun opvolgers Emile Roemer, Jolande Sap en Job Cohen wel. Misschien was het wel het eeuwige gescheld van Wilders op Job Cohen; misschien was het wel, omdat Wilders steeds meer aan geloofwaardigheid verliest; misschien was het wel de steun die de PvdA aan diverse plannen van Rutte gaf; misschien was het wel de trainerswissel bij GroenLinks. Wie zal het zeggen? Vast staat, dat Roemer, Sap en Cohen dichterbij elkaar staan dan ooit tevoren. Vast staat, dat de arrogantie van D66 en ChristenUnie om zich niet aan te sluiten bij de Een Ander Nederland-groep deze partijen wel eens duur zou kunnen komen staan. Vast staat dat, als Pechtold en zijn mensen zich niet snel aansluiten bij het trio Roemer, Sap en Cohen, ze de trein zullen missen. Ze zijn dan mosterd na de maaltijd.
Maar de druk van het huidige ultra superrechtse kabinet maakt slechts een klein deel uit van de nieuw ontstane situatie. Gebleken is, dat Cohen totaal niet is opgewassen tegen de scheldkanonnades van PVV-leider Geert Wilders. Dat niet alleen; de hele PvdA heeft er eigenlijk tot op de dag van vandaag eigenlijk geen goed antwoord op. Gebleken is wel, dat Job Cohen door vriend en vijand wordt geprezen als een prima bestuurder. Eigenlijk heeft niemand wat aan te merken op de tijd die Cohen diende als burgemeester van Amsterdam (op Wilders na, dan), als rector-magnificus van de Universiteit van Maastricht of als staatssecretaris van Justitie in het kabinet Kok II. Als Cohen een opdracht krijgt, dan zal hij deze met verve uitvoeren. Cohen is een slecht debater, maar is daarentegen een integer en aimabele man. Het is geen welbespraakte man, die het vuurgevecht aan gaat en begint aan scheldpartijen. Het is geen man, die tegen het establishment aan trapt. Het is geen straatvechter.
Roemer is dat wel. Roemer is wel een straatvechter, omdat Roemer nergens voor hoeft te vrezen. De welbespraakte Emile Roemer deelt met gemak links maar vooral rechts tikken uit, neemt het voortouw en haalt met alle soorten van genoegen de hete kooltjes uit het vuur. Hij voelt er niets van en het doet ‘m ook helemaal niets. Hij voelt zich er lekker bij. Roemer past doe straatvechtersrol als een jas; als een maatpak. Roemer gaat graag op de vuist met Geert Wilders en als Roemer spreekt, zwijgt Geert Wilders als het graf. Zelfs als de SP in de peilingen een straatlengte voor staat op de PVV, heeft Wilders geen goed antwoord op Roemer (eigenlijk het omgekeerde van de clash PvdA - PVV). Misschien wel, omdat de PVV en de SP erg veel op elkaar lijken, als het om de sociaal-economische paragraaf gaat. De PVV heeft Henk & Ingrid geposteerd; bij de SP hebben ze geen naam, maar de doelen zijn hetzelfde. Het probleem van de PVV is echter, dat ze samenwerken met een partij, die lak heeft aan die sociaal-economische paragraaf (VVD). De PVV is feitelijk niet veel meer dan een populistische partij op rechts, met een sterk anti-Islamverhaal. Dat weten de kiezers niet; de kiezers zien de PVV eigenlijk alleen maar als Islamhaters. Haters tegen alles wat niet-Westers is. Maar feitelijk is de PVV overal op tegen. Wat dat betreft kan de PVV goed doorgaan voor de Tegenpartij van Jacobsen en Van Es; “Geen gezeik, iedereen rijk”. De PVV zal na het ferme NEE van Job Cohen kleur moeten bekennen. Tenminste, als Cohen woord en vooral zijn rug recht houdt. Hierin zal de PVV het nog lastig krijgen, omdat het nu niet meer zomaar alles op Job Cohen kan afschuiven. Deed de PVV in het recente verleden alleen nog maar mee als er leuke onderwerpen aan bod kwamen – uitzetten van Mauro, boerkaverbod, 35% Nederlandstalige muziek op de radio, 130 km/u rijden –, nu moet de PVV ook meedenken over minder leuke onderwerpen tijdens de nieuwe bezuinigingsronde. Geert Wilders kan nu niet meer fluitend de andere kant op kijken.
Het gerommel binnen de PVV heeft ervoor gezorgd dat de kiezer massaal overloopt van de populistische PVV op rechts, naar de even populistische SP op links. Van het ene uiterste naar het andere. Blijkbaar is de kiezer klaar met de scheldpartijen van Wilders en de handtastelijkheden van zijn mensen. De laatste maanden gaat er geen week voorbij, of er is een PVV’er, die iemand een klap heeft uitgedeeld, heeft gescholden of stomdronken is betrapt in een bar of achter het stuur van een auto. De kiezer verwacht daden van de PVV, maar alles wat ze ervoor terug krijgt, is een Geert Wilders, wier zinnen nooit langer zijn dan 140 tekens. Het doet de PVV allemaal geen goed; raadsfracties in Den Haag en Almere vallen als los zand uiteen en in de Provinciale Staten zijn sinds de laatste verkiezingen al 15 PVV’ers vertrokken of vervangen. Steeds meer oud-PVV’ers doen een boekje open over de sfeer binnen de partij, die op z’n zachtst gezegd dictatoriaal mag worden genoemd. Terwijl iedere partij graag een boekje open doet, over de financiering, wil de PVV hier niet aan meewerken. Het doet het gerucht, dat de PVV wordt financieel gesteund door rijke ultrarechtse orthodoxe Joden uit New York en Tel Aviv, alleen maar verder aanwakkeren. De anti-Islambeweging ontkent die aantijgingen, maar wil tegelijkertijd geen openheid van zaken geven. Terwijl je, als je die openheid geeft en het blijkt niet waar te zijn, te an alle gezeur af bent. Het is een unieke kans om aan al die geruchten een einde te maken. In de Kamer heeft de PVV momenteel 24 zetels, maar dat is duidelijk de top. Meer zullen het er echt niet worden. Sterker nog, in zes weken tijd is de PVV in de peilingen liefst 10 zetels kwijt geraakt. Stond de PVV eind vorige jaar virtueel nog op 31 zetels en was het de tweede partij van het land (de VVD was nog nummer één met 35 zetels); heeft de ultra rechtse partij van Wilders nu nog 21 zetels. Daarmee is het voor het eerst sinds de start van de anti-Islambeweging, dat het in de peilingen minder zetels heeft, dan het nu in de Kamer bezet. De PVV is duidelijk over haar hoogtepunt heen. Zoals Jolande Sap het tijdens de manifestatie in de linkse thuisstad Nijmegen geheel terecht verwoordde:”Dichterbij de macht komt Geert Wilders niet”. Maar profiteren van al deze onrust binnen de PVV doet de PvdA allerminst. Terwijl de PvdA blijft steken op ongeveer 18 zetels in de peilingen, worden het er bij de SP alleen maar meer. De SP is nu in de peilingen de grootste partij van het land, met 32 zetels. Vandaar dat Wilders nu de aanval heeft geopend op Roemer en de SP. Cohen is voor Wilders blijkbaar niet meer interessant. Dat, terwijl de SP misschien te vroeg piekt.
Hier is mijn theorie van dit intrigerende schaakspel met PvdA/GroenLinks en SP aan de ene kant, en VVD/PVV en CDA aan de andere kant: Roemer pakt die bokshandschoen met liefde en plezier op. Roemer betreedt die boksring maar al te graag. Hij doet niets liever dan klappen uitdelen aan rechts is het algemeen en Wilders in het bijzonder. Wilders kan ook geen vat krijgen op Roemer en dat doet Roemer alleen maar goed. Op die manier kan Cohen zich tijdens deze titanenstrijd voorbereiden op zijn aanstaande premierschap. Want in Nijmegen is een monsterverbond gesloten; PvdA, SP en GroenLinks hebben elkaar trouw beloofd bij de komende verkiezingen. Dat is wat er feitelijk is gebeurd in Nijmegen. Niet het presenteren van een suf aloud voorgekauwd links plannetje; er is een kabinet Cohen I gesmeed. Er is een gedoogkabinet gesmeed tussen SP, PvdA en GroenLinks. Een dag vóór aanvang van de manifestatie in Nijmegen nam Roemer zijn linkse broeder Cohen nog in bescherming, tijdens een interview in dagblad Trouw. In dat interview legt Roemer uit dat (citaat:), ”als Cohen de prijs van een brood niet weet, heel Nederland over hem heen valt. Tegelijkertijd schijnt niemand in Nederland het erg te vinden, als de minister-president van VVD-huize zich 50 miljard euro verrekent”. In datzelfde interview gaf Roemer te kennen, dat hij geen ambities heeft om minister-president te worden. “Ze hebben me harder nodig in de fractie”, zo luidde het citaat. Tijdens het weekeinde van het PvdA-congres in ’s-Hertogenbosch vielen Roemer en Cohen elkaar niet aan. Wel was er een onnozele uitspraak van PvdA-Europarlementariër Thijs Berman, die de SP wel aanviel. Berman heeft het spel blijkbaar nog niet helemaal door. Een dag later (maandag 23 januari 2012) maakte Cohen zich geen enkele zorgen, toen tijdens het programma Pauw & Witteman werd aangegeven, dat de verlieszetels van de PVV overgaan naar de SP en niet naar de PvdA. Cohen liet weten, dat die zetels beter naar de SP konden gaan, dan naar de PVV. Het is heel simpel: de twee hebben een monsterverbond gesloten. Roemer is de vooruitgeschoven man; hij gaat het gevecht aan met rechts en neemt en houdt Cohen de wind uit de zeilen. Het gevecht, dat Cohen niet kan en wil leveren. Roemer neemt overal het voortouw en Cohen volgt, op zijn beurt geflankeerd door Jolande Sap van GroenLinks. Het trio heeft het kunstje afgekeken van het CDA, dat in 2002 heel knap (en dat meen ik oprecht!) Jan Peter Balkenende lanceerde, met Donner, Verhagen en De Vries als adjudanten, die Balkenende de wind uit de zeilen namen. Piet-Hein Donner, Maxime Verhagen en Jack de Vries namen het op voor de slappeling Jan Peter Balkenende, die niet in staat was het gevecht aan te gaan met straatvechter Wouter Bos. Diezelfde rol is nu weggelegd voor Job Cohen; Cohen is de Balkenende van nu en Sap en Roemer zijn zijn adjudanten.
Een kabinet Cohen I is in de maak; PvdA, D’66, GroenLinks en ChristenUnie… met de zege van de SP. En het is maar beter dat D66 en ChristenUnie zich heel snel aansluiten bij dat monsterverbond, ook al gaat het ze nog zo voor de wind.
dinsdag 24 januari 2012
zaterdag 21 januari 2012
Status verhogend
Terwijl Barbara Bleker-Rijselaarsdam haar nagels zit te vijlen in het regeringsvliegtuig, waarmee ze op kosten van de belastingbetaler naar Berlijn vliegt, maakt de rest van de wereld zich druk over een belangrijk economisch vraagstuk. Barbara Rijselaarsdam, de nieuwe aanwinst van CDA-leider in spe Henk Bleker, zal geen relatie met de 32-jaar oudere Groningse agrariër hebben aangeknoopt, omdat hij zo super knap is, of hooguit intelligent is. Snoepreisjes als deze, waarbij ze met haar nieuwe vlam gratis naar Berlijn kan vliegen, zijn de reden om zich letterlijk bloot te geven aan de man, die twee zoons van haar leeftijd heeft. Zo’n luxe regeringsvliegtuig is ook vele malen luxer dan zo’n suffe KLM-kist, waar je met zeventig mensen plus 7 bemanningsleden ruim een uur op een kluitje zit. Tsja, Barbara… het heeft wel wat, seks met de staatssecretaris van Landbouw, Innovatie en Milieu. Kun je tegen je vriendinnen roepen, dat jij wel even in het regeringsvliegtuig hebt gezeten. Dat je hebt gezeten op de stoel, waar normaliter de koningin en haar gevolg zit. Dat je hebt gevlogen in het toestel, waar doorgaans de minister-president en zijn gevolg in zitten. Dat je luxueus hebt geslapen in een hotel, op kosten van de belastingbetaler. Barbara heeft het helemaal voor elkaar. Haar status rijst als nooit tevoren. Barbara hoeft zich geen zorgen te maken over de AAA-status; hooguit over de CDA-status.
Het kredietbeoordelingsbureau Standard & Poor’s (S&P, vertaald ‘Standaard en Arm’, hoe toepasselijk) verlaagde deze week de beoordeling van Frankrijk en Oostenrijk (ik moet uitkijken dat ik niet verval in Amerikaanse termen als ‘credit rating agency’ en ‘AAA-status’ (tripple A rating); maar tot nu toe gaat het aardig). Ook het Europese noodfonds ESF kreeg van jetje; een afwaardering (‘downgrade’ in rond Hollands) van S&P. Eerder verlaagde de kredietbeoordelaar al de waardering van Griekenland, Spanje en de Verenigde Staten. Het zorgde ervoor dat zelfs de Amerikaanse president zich druk ging maken en in een toespraak, die wereldwijd op hetzelfde tijdstip werd uitgezonden, verklaarde, dat de VS zijn rekeningen altijd keurig netjes hebben betaald en dat zal zo blijven. Iedere keer als S&P de kredietstatus van een land ter discussie stelt, zorgt het voor wereldnieuws (en gratis publiciteit voor S&P). Maar het zorgt vooral voor nerveuze reacties op de kapitaalmarkt. Alsof het doelbewust beleid is.
De kredietbeoordelingen van landen is een ondoorzichtig geheel geworden. Naast S&P zijn er namelijk nog méér kredietbeoordelaars, die ook beoordelingen bij houden en die zijn heel wat milder dan S&P. Moody’s en Fitch, de twee anderen, verlaagden de status van Frankrijk, Oostenrijk, de VS en het Europese noodfonds ESF namelijk niet. Als investeerder vraag je je dan af, wie je nu moet geloven in deze financieel onzekere tijden. Is het S&P, die het ESF voor geen millimeter vertrouwt; of leg je je ziel in de schoot van Moody’s en Fitch, die er alle vertrouwen hebben in hebben, dat met de miljarden uit het ESF de Europese problemen worden opgelost? Het wordt de investeerder niet makkelijk gemaakt. S&P vindt de hervormingen in Frankrijk, Oostenrijk en de VS veel te langzaam gaan en waarschuwt de landen daarom. Ook wil S&P meer geld van de andere Europese landen zien, die in het Europese noodfonds ESF worden gestopt. Geld, dat er niet is. S&P voorspelde eerder dat België in de problemen zou komen. Alsof S&P weet, wat voor weer het deze zomer gaat worden.
In een ideale wereld zouden we bedrijven als S&P moeten negeren. Steeds, als het even wat beter dreigt te gaan met de Europese economieën, dan steekt als een hardnekkig virus S&P de kop weer op, om te roepen dat het helemaal niet zo goed gaat. Laten we niet vergeten dat bedrijven als Moody’s, Fitch en S&P de kredietcrisis niet hebben ziet aankomen, evenals de eurocrisis. Laten we niet vergeten dat Moody’s, Fitch en S&P de banken en verzekeraars een dikke voldoende gaven, terwijl ze wisten, dat diezelfde banken geen cent meer in de kas hadden liggen. Laten we niet vergeten, dat Moody’s, Fitch en S&P bedrijven als Enron, Lehman Brothers en Ahold de allerhoogste status AAA gaven, terwijl die bedrijven op grote schaal rommelden met de boekhouding. Moody’s, Fitch en S&P lijken hun fouten uit het verleden nu te willen corrigeren, door allerlei onheil te voorspellen. In feite lopen ze op dun ijs en dat weten ze. Het ijs is van dermate slechte kwaliteit, dat ze er ieder moment doorheen kunnen zakken en ook dat weten ze. In de hoop door te kunnen schaatsen, verlagen ze de kredietstatus van landen, die in tot voor kort nog als erg veilige investering konden worden gezien. De immense schuld van 15.000 miljard dollar (nee, die punt staat op de juiste plaats!) schuld die de VS aan diverse landen (waaronder Nederland!) hebben, komt niet uit de lucht vallen. De 1.2000 miljard euro schuld, die de Fransen aan het buitenland (waaronder Nederland!) hebben, zijn ook niet van gisteren. Hetzelfde geldt voor België, Spanje, Griekenland en het Europese noodfonds ESF. Nederland zit op een bescheiden schuld van 100 miljard euro; een ondraaglijke schuld voor een klein land als Nederland is. Toch behoudt Nederland voor S&P de hoogste kredietboordelingsstatus (mooi Scrabble-woord, overigens).
In feite zijn Moody’s, Fitch en S&P net zo betrouwbaar, als Marco Verhoef, Erwin Kroll of Willemijn Hoebert die iedere avond aan het eind van het journaal voorspelt, wat voor weer het morgen gaat worden. Er zit altijd een immense variatie in die weersvoorspellingen zo moeten we de voorspellingen van Moody’s, Fitch en S&P ook zien. Ze komen erg betrouwbaar over, maar feitelijk zegt hun beooreling helemaal niets. Vooral omdat Moody’s, Fitch en S&P voorheen de VS met 15.000 miljard dollar schuld als een veilige haven zagen, maakt hun beoordelingen uiterst discutabel. Moody’s en Fitch zien de VS overigens nog steeds als veilige haven. En dat, terwijl we met z’n allen weten dat de Amerikanen eigenlijk al sinds midden jaren ’60 van de vorige eeuw geen dollarcent meer op hun kont te krabben hebben. De nieuwe Amerikaanse president ontkomt niet aan het verhogen van de belastingen; een doodzonde in de VS, vergelijkbaar met de discussie rond het beperken van de hypotheekrenteaftrek in Nederland. Moody’s en Fitch zijn ook nog steeds erg te spreken over landen als Frankrijk en België. Daar, waar concurrent S&P vraagtekens in de kantlijn zet.Wie heeft er nu gelijk? Wie moet je geloven, als je wilt investeren in staatsobligaties?
Het verlagen van de kredietbeoordelingen werkt uiteindelijk voor S&P net als seks voor Barbara Rijselaarsdam; opwindend maar vooral statusverhogend.
Het kredietbeoordelingsbureau Standard & Poor’s (S&P, vertaald ‘Standaard en Arm’, hoe toepasselijk) verlaagde deze week de beoordeling van Frankrijk en Oostenrijk (ik moet uitkijken dat ik niet verval in Amerikaanse termen als ‘credit rating agency’ en ‘AAA-status’ (tripple A rating); maar tot nu toe gaat het aardig). Ook het Europese noodfonds ESF kreeg van jetje; een afwaardering (‘downgrade’ in rond Hollands) van S&P. Eerder verlaagde de kredietbeoordelaar al de waardering van Griekenland, Spanje en de Verenigde Staten. Het zorgde ervoor dat zelfs de Amerikaanse president zich druk ging maken en in een toespraak, die wereldwijd op hetzelfde tijdstip werd uitgezonden, verklaarde, dat de VS zijn rekeningen altijd keurig netjes hebben betaald en dat zal zo blijven. Iedere keer als S&P de kredietstatus van een land ter discussie stelt, zorgt het voor wereldnieuws (en gratis publiciteit voor S&P). Maar het zorgt vooral voor nerveuze reacties op de kapitaalmarkt. Alsof het doelbewust beleid is.
De kredietbeoordelingen van landen is een ondoorzichtig geheel geworden. Naast S&P zijn er namelijk nog méér kredietbeoordelaars, die ook beoordelingen bij houden en die zijn heel wat milder dan S&P. Moody’s en Fitch, de twee anderen, verlaagden de status van Frankrijk, Oostenrijk, de VS en het Europese noodfonds ESF namelijk niet. Als investeerder vraag je je dan af, wie je nu moet geloven in deze financieel onzekere tijden. Is het S&P, die het ESF voor geen millimeter vertrouwt; of leg je je ziel in de schoot van Moody’s en Fitch, die er alle vertrouwen hebben in hebben, dat met de miljarden uit het ESF de Europese problemen worden opgelost? Het wordt de investeerder niet makkelijk gemaakt. S&P vindt de hervormingen in Frankrijk, Oostenrijk en de VS veel te langzaam gaan en waarschuwt de landen daarom. Ook wil S&P meer geld van de andere Europese landen zien, die in het Europese noodfonds ESF worden gestopt. Geld, dat er niet is. S&P voorspelde eerder dat België in de problemen zou komen. Alsof S&P weet, wat voor weer het deze zomer gaat worden.
In een ideale wereld zouden we bedrijven als S&P moeten negeren. Steeds, als het even wat beter dreigt te gaan met de Europese economieën, dan steekt als een hardnekkig virus S&P de kop weer op, om te roepen dat het helemaal niet zo goed gaat. Laten we niet vergeten dat bedrijven als Moody’s, Fitch en S&P de kredietcrisis niet hebben ziet aankomen, evenals de eurocrisis. Laten we niet vergeten dat Moody’s, Fitch en S&P de banken en verzekeraars een dikke voldoende gaven, terwijl ze wisten, dat diezelfde banken geen cent meer in de kas hadden liggen. Laten we niet vergeten, dat Moody’s, Fitch en S&P bedrijven als Enron, Lehman Brothers en Ahold de allerhoogste status AAA gaven, terwijl die bedrijven op grote schaal rommelden met de boekhouding. Moody’s, Fitch en S&P lijken hun fouten uit het verleden nu te willen corrigeren, door allerlei onheil te voorspellen. In feite lopen ze op dun ijs en dat weten ze. Het ijs is van dermate slechte kwaliteit, dat ze er ieder moment doorheen kunnen zakken en ook dat weten ze. In de hoop door te kunnen schaatsen, verlagen ze de kredietstatus van landen, die in tot voor kort nog als erg veilige investering konden worden gezien. De immense schuld van 15.000 miljard dollar (nee, die punt staat op de juiste plaats!) schuld die de VS aan diverse landen (waaronder Nederland!) hebben, komt niet uit de lucht vallen. De 1.2000 miljard euro schuld, die de Fransen aan het buitenland (waaronder Nederland!) hebben, zijn ook niet van gisteren. Hetzelfde geldt voor België, Spanje, Griekenland en het Europese noodfonds ESF. Nederland zit op een bescheiden schuld van 100 miljard euro; een ondraaglijke schuld voor een klein land als Nederland is. Toch behoudt Nederland voor S&P de hoogste kredietboordelingsstatus (mooi Scrabble-woord, overigens).
In feite zijn Moody’s, Fitch en S&P net zo betrouwbaar, als Marco Verhoef, Erwin Kroll of Willemijn Hoebert die iedere avond aan het eind van het journaal voorspelt, wat voor weer het morgen gaat worden. Er zit altijd een immense variatie in die weersvoorspellingen zo moeten we de voorspellingen van Moody’s, Fitch en S&P ook zien. Ze komen erg betrouwbaar over, maar feitelijk zegt hun beooreling helemaal niets. Vooral omdat Moody’s, Fitch en S&P voorheen de VS met 15.000 miljard dollar schuld als een veilige haven zagen, maakt hun beoordelingen uiterst discutabel. Moody’s en Fitch zien de VS overigens nog steeds als veilige haven. En dat, terwijl we met z’n allen weten dat de Amerikanen eigenlijk al sinds midden jaren ’60 van de vorige eeuw geen dollarcent meer op hun kont te krabben hebben. De nieuwe Amerikaanse president ontkomt niet aan het verhogen van de belastingen; een doodzonde in de VS, vergelijkbaar met de discussie rond het beperken van de hypotheekrenteaftrek in Nederland. Moody’s en Fitch zijn ook nog steeds erg te spreken over landen als Frankrijk en België. Daar, waar concurrent S&P vraagtekens in de kantlijn zet.Wie heeft er nu gelijk? Wie moet je geloven, als je wilt investeren in staatsobligaties?
Het verlagen van de kredietbeoordelingen werkt uiteindelijk voor S&P net als seks voor Barbara Rijselaarsdam; opwindend maar vooral statusverhogend.
zondag 15 januari 2012
Ode aan de overgang
Dit verhaal is een ode aan de overgang. Een liefdesverklaring, die geen grenzen kent. Dit is een eerbetoon aan al die mannen van (ver) in de vijftig, die op hun oude dag nog in staat zijn om een jonge vrouw uit de kleren te krijgen. Dit is voor die mannen, die in de laatste fase van hun leven zitten en dan nog even alle remmen los gooien. Gelukkig zijn er nog mannen, die onder het juk van hun vrouw uit durven, om de stoute schoenen aan te trekken en de broek uit. Bram Moszkowicz, Erland Galjaard, Jack de Vries, Maurice de Hond en sinds deze week kan zich ook Henk Bleker in dat rijtje voegen. Dit zijn de mannen; de players. Dit zijn de bazen. De mannen met durf; mannen, die niet bang zijn om nog even alle remmen los te gooien. Mark Rutte… eat you heart out!
En dat zal hij ook best wel doen; 'onze' minister-president, die op zijn 45ste nog altijd zonder vriendin zit. Lang werd hij gelinkt aan Ingrid de Caluwe (geen onaardige meid om te zien, overigens), een hoge partijbons binnen de VVD. Maar Rutte ontkende en is nog altijd vrijgezel; kan geen regering leiden en zelfs niet de juiste vrouw van zijn dromen vinden. De altijd goedlachse Mark Rutte zal het lachen zijn vergaan, toen hij hoorde, dat een van zijn mensen uit zijn Kabinet een relatie heeft aangeknoopt met een NRC-journaliste. De 58-jarige Henk Bleker heeft sinds deze zomer een relatie met de 26-jarige Barbara Rijselaarsdam. Ik had die Bleker nooit hoog zitten, maar sinds deze week is de Groningse agrariër in mijn minachting gestegen. Henk is de player, terwijl Rutte zich afvraagt, wat hij nou fout doet bij de dames. Henk paradeert met zijn 26-jarige nieuwe aanwinst over de boulevard, terwijl Rutte naarstig zoekt op RelatiePlanet.nl. Henk trad in de voetsporen van Jack de Vries, die zijn vrouw verliet voor de 20-jaar jongere Marissa de Goede. Onbekend is, of die relatie vandaag de dag nog stand houdt. Maar Jack was wel even de player; kreeg even alle jaloerse blikken op zich gericht. Bij zijn vrienden kon hij wel even de blits maken met zijn vriendin, die van dezelfde leeftijd was, als zijn oudste dochter. Ook Bleker heeft twee zoons, die net zo oud zijn als zijn nieuwe vriendin. Dit zijn mannen, die aan een tweede leven zijn begonnen. Zij smeten al hun CDA-principes overboord, als ware het de Costa Concordia. Wat nou “dit is slecht voor het zetelaantal van het CDA?” “Het CDA heeft bijna geen zetels meer in de peilingen!”. Aan de andere kant namen ze het CDA-principe “het gezin als hoeksteen van de samenleving” wel weer erg letterlijk. De Vries en Bleker hebben die arme Rutte even buitenspel gezet. En wat dan nog? Dit is het eerste groen, waar Henk eindelijk voor valt! Boer zocht vrouw en vond die. Wat is daar nou mis mee? Henk heeft de riek ingeruild voor een dikke Rolex en de tractor voor een vette Ferrari. Henk draagt Armani-pakken en spendeert duizenden euro's aan de kapper, die de paar haren op zijn hoofd nog even fatsoeneert. Henk is da player, man!
Oudere man die een jong bloempje schaakt… het is van alle tijden. In Oekraïne is dit al langer een traditie: rijke mannen op leeftijd ruilen hun ietwat op leeftijd en uit de gratie geraakte vrouw in voor een jonger exemplaar. De op leeftijd geraakte vrouw krijgt een paar zakken met geld mee, zodat de man zijn vrijheid terug koopt. Die Oekraïense traditie is schijnbaar over komen waaien naar Nederland. Het wordt gevolgd door jaloerse blikken van oudere mannen, die geen geld hebben en nog steeds leven onder het juk van hun vrouw. Zij zijn nog steeds keurig getrouwd, hebben een net rijtjeshuis in een Vinexwijk met spaarhypotheek en rijden in een kleinburgerlijke Opel Astra. Hun leven is saai en eigenlijk niet meer de moeite waard. Hun kinderen zijn het huis uit, komen thuis met de prachtigste jonge lichamen aan hun zijde en alles wat pa denkt:”Dat wil ik ook!!”. Mannen, die met een iets te grote mond onder vrienden roepen dat ze niets liever zouden willen, dan nog één keer even helemaal los gaan, maar uiteindelijk toch weer lekker burgerlijk naast moeder de vrouw op de lederen tweezitsbank plaatsnemen, om naar The Voice of Holland te kijken. Maar het blijven wensen van pa, want zijn wensen uitvoeren zorgt voor onvrede onder familie en vrienden; jaloerse blikken. Wat zouden al die mannen graag in de schoenen staan van Maurice de Hond, Erland Galjaard, Jack de Vries, Bram Moszkowicz en Henk Bleker. Maar er is een verschil tussen willen en de daad daadwerkelijk uitvoeren; deze players deden het. Zij rijden op hun oude dag op een stoere motorfiets over Route 66, met achterop hun nieuwe aanwinst. Kop in de wolken, blik op oneindig.
Maar laten we de dames in kwestie niet vergeten. Het is voor hen heel simpel: voor niets gaat de zon op. Eva Jinek zou het nooit met Bram Moszkowicz hebben aangelegd, als hij maar een huis-tuin-en-keuken-advocaatje uit bijvoorbeeld ’s-Hertogenbosch was geweest. Bram staat nou eenmaal te boek als man, die graag met veel jongere vrouwen het bed deelt. Bram is een vrijbuitertje, die zichzelf graag in dure pakken hijst, bakken met geld uitgeeft aan uiterlijke verzorging en in prachtige auto’s rond rijdt. Als Bram Moszkowicz niet de crème de la crème van de Nederlandse society wereld had vertegenwoordigd, contacten had op zeer hoog niveau had en half crimineel Nederland verdedigde, was Eva hoogstwaarschijnlijk over Bram Moszkowicz heen gestapt, alsof hij niet bestond. Jinek zal tot op de dag van vandaag vol houden, dat ze haar eigen persoon is en zelf haar eigen geld verdient. Dat zal allemaal best, maar de link tussen het proces-Geert Wilders, Bram Moszkowicz en De Telegraaf is snel gelegd, als je van de ‘linkse’ NOS overstapt naar het ‘rechtse’ WNL, en daar vervolgens een sleutelrol krijgt toebedeeld in de presentatie, ten koste van Petra Gijser. Die overstap kwam wel erg snel, nadat landelijk bekend werd dat Jinek en Moszkowicz een koppeltje waren. En ik misgun zowel Bram als Eva hun seksuele escapades niet; vind het nou juist interessant en op Bram ben ik alleen maar jaloers. Maar de hand van Bram is hier overduidelijk aanwezig, waarbij Bram naar alle waarschijnlijkheid de directie van De Telegraaf heeft bewerkt, en die hebben vervolgens weer de bal doorgespeeld aan WNL. WNL is namelijk van De Telegraaf en doet alles, wat De Telegraaf zegt, wat ze moeten doen. Dus toen hoofdredacteur Bert Huisjes een telefoontje pleegde naar Eva Jinek, om haar weg te halen bij de NOS, was het achter de schermen al lang geregeld door Bram Moszkowicz. Zo werkt het nou eenmaal in die wereld.
Als Jack de Vries geen staatssecretaris van Defensie was geweest en een hoge post in het partijbestuur van het CDA had gehad, dan had Marissa de Goede de arme Jack niet eens zien staan. Als Erland Galjaard geen directeur was geweest bij RTL4, dan had Wendy van Dijk over hem geen gelopen, alsof hij niet bestond. Als Henk Bleker was blijven wonen op zijn boerderij in Groningen, had Barbara hem aangezien voor een hoopje kunstmest. Barbara kan zichzelf ontwikkelen over de rug van Bleker. Het is namelijk heel simpel: een vrouw is in haar hoofd een man 7 stappen vooruit. Ze zet hem zeven keer schaakmat, voordat de schaakstukken goed en wel op hun plaats staan. Waar de man alleen maar aan seks denkt, ziet de vrouw een veel groter plaatje. De man gaat nog altijd uit van zijn oerinstinct; voortplanten. De vrouw is bereid daarin mee te gaan, maar tegelijkertijd maakt ze handig gebruik van dat oerinstinct. Jinek verkoos Bram omdat ze een betere carrière (en dus meer geld) kon krijgen bij WNL (al zal ze dat zelf altijd blijven ontkennen); Barbara verkoos Henk, omdat hij een hoge post en dus veel contacten in Den Haag had. Wendy had seks met Erland, omdat ze wist, dat het aantal beschikbare vacatures op de Nederlandse televisie erg beperkt is. Ook Barbara zal haar huidige werkgever NRC straks verlaten voor een mooie, hoge post in Den Haag of elders in het ambtelijke apparaat. Zo werkt het nou eenmaal in die wereld. Het is een ode aan de overgang. Deze mannen zijn de player… Stop met die jaloerse blikken. Laat ze nou even genieten!
En dat zal hij ook best wel doen; 'onze' minister-president, die op zijn 45ste nog altijd zonder vriendin zit. Lang werd hij gelinkt aan Ingrid de Caluwe (geen onaardige meid om te zien, overigens), een hoge partijbons binnen de VVD. Maar Rutte ontkende en is nog altijd vrijgezel; kan geen regering leiden en zelfs niet de juiste vrouw van zijn dromen vinden. De altijd goedlachse Mark Rutte zal het lachen zijn vergaan, toen hij hoorde, dat een van zijn mensen uit zijn Kabinet een relatie heeft aangeknoopt met een NRC-journaliste. De 58-jarige Henk Bleker heeft sinds deze zomer een relatie met de 26-jarige Barbara Rijselaarsdam. Ik had die Bleker nooit hoog zitten, maar sinds deze week is de Groningse agrariër in mijn minachting gestegen. Henk is de player, terwijl Rutte zich afvraagt, wat hij nou fout doet bij de dames. Henk paradeert met zijn 26-jarige nieuwe aanwinst over de boulevard, terwijl Rutte naarstig zoekt op RelatiePlanet.nl. Henk trad in de voetsporen van Jack de Vries, die zijn vrouw verliet voor de 20-jaar jongere Marissa de Goede. Onbekend is, of die relatie vandaag de dag nog stand houdt. Maar Jack was wel even de player; kreeg even alle jaloerse blikken op zich gericht. Bij zijn vrienden kon hij wel even de blits maken met zijn vriendin, die van dezelfde leeftijd was, als zijn oudste dochter. Ook Bleker heeft twee zoons, die net zo oud zijn als zijn nieuwe vriendin. Dit zijn mannen, die aan een tweede leven zijn begonnen. Zij smeten al hun CDA-principes overboord, als ware het de Costa Concordia. Wat nou “dit is slecht voor het zetelaantal van het CDA?” “Het CDA heeft bijna geen zetels meer in de peilingen!”. Aan de andere kant namen ze het CDA-principe “het gezin als hoeksteen van de samenleving” wel weer erg letterlijk. De Vries en Bleker hebben die arme Rutte even buitenspel gezet. En wat dan nog? Dit is het eerste groen, waar Henk eindelijk voor valt! Boer zocht vrouw en vond die. Wat is daar nou mis mee? Henk heeft de riek ingeruild voor een dikke Rolex en de tractor voor een vette Ferrari. Henk draagt Armani-pakken en spendeert duizenden euro's aan de kapper, die de paar haren op zijn hoofd nog even fatsoeneert. Henk is da player, man!
Oudere man die een jong bloempje schaakt… het is van alle tijden. In Oekraïne is dit al langer een traditie: rijke mannen op leeftijd ruilen hun ietwat op leeftijd en uit de gratie geraakte vrouw in voor een jonger exemplaar. De op leeftijd geraakte vrouw krijgt een paar zakken met geld mee, zodat de man zijn vrijheid terug koopt. Die Oekraïense traditie is schijnbaar over komen waaien naar Nederland. Het wordt gevolgd door jaloerse blikken van oudere mannen, die geen geld hebben en nog steeds leven onder het juk van hun vrouw. Zij zijn nog steeds keurig getrouwd, hebben een net rijtjeshuis in een Vinexwijk met spaarhypotheek en rijden in een kleinburgerlijke Opel Astra. Hun leven is saai en eigenlijk niet meer de moeite waard. Hun kinderen zijn het huis uit, komen thuis met de prachtigste jonge lichamen aan hun zijde en alles wat pa denkt:”Dat wil ik ook!!”. Mannen, die met een iets te grote mond onder vrienden roepen dat ze niets liever zouden willen, dan nog één keer even helemaal los gaan, maar uiteindelijk toch weer lekker burgerlijk naast moeder de vrouw op de lederen tweezitsbank plaatsnemen, om naar The Voice of Holland te kijken. Maar het blijven wensen van pa, want zijn wensen uitvoeren zorgt voor onvrede onder familie en vrienden; jaloerse blikken. Wat zouden al die mannen graag in de schoenen staan van Maurice de Hond, Erland Galjaard, Jack de Vries, Bram Moszkowicz en Henk Bleker. Maar er is een verschil tussen willen en de daad daadwerkelijk uitvoeren; deze players deden het. Zij rijden op hun oude dag op een stoere motorfiets over Route 66, met achterop hun nieuwe aanwinst. Kop in de wolken, blik op oneindig.
Maar laten we de dames in kwestie niet vergeten. Het is voor hen heel simpel: voor niets gaat de zon op. Eva Jinek zou het nooit met Bram Moszkowicz hebben aangelegd, als hij maar een huis-tuin-en-keuken-advocaatje uit bijvoorbeeld ’s-Hertogenbosch was geweest. Bram staat nou eenmaal te boek als man, die graag met veel jongere vrouwen het bed deelt. Bram is een vrijbuitertje, die zichzelf graag in dure pakken hijst, bakken met geld uitgeeft aan uiterlijke verzorging en in prachtige auto’s rond rijdt. Als Bram Moszkowicz niet de crème de la crème van de Nederlandse society wereld had vertegenwoordigd, contacten had op zeer hoog niveau had en half crimineel Nederland verdedigde, was Eva hoogstwaarschijnlijk over Bram Moszkowicz heen gestapt, alsof hij niet bestond. Jinek zal tot op de dag van vandaag vol houden, dat ze haar eigen persoon is en zelf haar eigen geld verdient. Dat zal allemaal best, maar de link tussen het proces-Geert Wilders, Bram Moszkowicz en De Telegraaf is snel gelegd, als je van de ‘linkse’ NOS overstapt naar het ‘rechtse’ WNL, en daar vervolgens een sleutelrol krijgt toebedeeld in de presentatie, ten koste van Petra Gijser. Die overstap kwam wel erg snel, nadat landelijk bekend werd dat Jinek en Moszkowicz een koppeltje waren. En ik misgun zowel Bram als Eva hun seksuele escapades niet; vind het nou juist interessant en op Bram ben ik alleen maar jaloers. Maar de hand van Bram is hier overduidelijk aanwezig, waarbij Bram naar alle waarschijnlijkheid de directie van De Telegraaf heeft bewerkt, en die hebben vervolgens weer de bal doorgespeeld aan WNL. WNL is namelijk van De Telegraaf en doet alles, wat De Telegraaf zegt, wat ze moeten doen. Dus toen hoofdredacteur Bert Huisjes een telefoontje pleegde naar Eva Jinek, om haar weg te halen bij de NOS, was het achter de schermen al lang geregeld door Bram Moszkowicz. Zo werkt het nou eenmaal in die wereld.
Als Jack de Vries geen staatssecretaris van Defensie was geweest en een hoge post in het partijbestuur van het CDA had gehad, dan had Marissa de Goede de arme Jack niet eens zien staan. Als Erland Galjaard geen directeur was geweest bij RTL4, dan had Wendy van Dijk over hem geen gelopen, alsof hij niet bestond. Als Henk Bleker was blijven wonen op zijn boerderij in Groningen, had Barbara hem aangezien voor een hoopje kunstmest. Barbara kan zichzelf ontwikkelen over de rug van Bleker. Het is namelijk heel simpel: een vrouw is in haar hoofd een man 7 stappen vooruit. Ze zet hem zeven keer schaakmat, voordat de schaakstukken goed en wel op hun plaats staan. Waar de man alleen maar aan seks denkt, ziet de vrouw een veel groter plaatje. De man gaat nog altijd uit van zijn oerinstinct; voortplanten. De vrouw is bereid daarin mee te gaan, maar tegelijkertijd maakt ze handig gebruik van dat oerinstinct. Jinek verkoos Bram omdat ze een betere carrière (en dus meer geld) kon krijgen bij WNL (al zal ze dat zelf altijd blijven ontkennen); Barbara verkoos Henk, omdat hij een hoge post en dus veel contacten in Den Haag had. Wendy had seks met Erland, omdat ze wist, dat het aantal beschikbare vacatures op de Nederlandse televisie erg beperkt is. Ook Barbara zal haar huidige werkgever NRC straks verlaten voor een mooie, hoge post in Den Haag of elders in het ambtelijke apparaat. Zo werkt het nou eenmaal in die wereld. Het is een ode aan de overgang. Deze mannen zijn de player… Stop met die jaloerse blikken. Laat ze nou even genieten!
donderdag 12 januari 2012
De muis in de pels
Het is geen beste tijd voor Geert Wilders en zijn PVV. Coalitiepartner CDA schrompelt ineen en staat in de meest recente peilingen op minder dan de helft van het huidige aantal zetels. Het CDA was, is en blijft vooralsnog de zwakke schakel in de coalitie, al brengen de christendemocraten het Kabinet Rutte-Wilders nog niet aan het wankelen. Nog niet, want een instabiele partner als het CDA nu is, is wel degelijk een bedreiging voor het voortbestaan van dit ultrarechtse kabinet. Het is tekenend dat de partij, die intern niet alleen worstelt met haar eigen identiteit, maar ook nog eens een leiderschapscrisis beleeft, deze week als klap op de vuurpijl een rapport deels openbaarde, waarin het een ‘ruk naar links’ maakt. De christendemocraten hebben het ineens over respect voor elkaar, betere zorg voor ouderen en – als klapper op de vuurpijl – het inperken van de hypotheekrenteaftrek. Het mag van het CDA geen ruk naar links worden genoemd, maar duidelijk is wel, dat meeregeren met de VVD en vooral de PVV niet tot het gewenste resultaat heeft opgeleverd. De weggelopen kiezers waren weg, blijven weg en zullen vooralsnog weg blijven.
De PVV lijkt in verval te zijn geraakt. De partij, die wel kan roepen, maar niet in debat durft te treden over wat ze roept, stond lang bovenaan in de hitlijsten; de PVV was lang de grootste en daarna de tweede-grootste partij van Nederland. Die rol is nu nog weggelegd voor de Partij van de Arbeid, maar Emile Roemer en zijn SP lijken de rol van de PVV in de peilingen te hebben overgenomen. PVV-kiezers zijn de uitspraken van Wilders zat, die nooit verder komen dan gemopper op de Islam of Job Cohen en zinnen die nooit langer zijn van 140 tekens. Veel van hen stappen over naar de VVD of zelfs de SP. Wilders schreef een tekstje van 140 tekens over de hoofddoek van de koningin, op werkbezoek in Abu Dabi, die hij verschrikkelijk vond. Hij vond dat de koningin bij droeg aan de onderdrukking van vrouwen in het Midden Oosten. Een groot deel van Nederland (zelfs zijn eigen Telegraaf noemde zijn opmerking onnozel!) bleek het niet met hem eens te zijn en na massale kritiek – zelfs van zijn eigen Henk & Ingrid-kiezers – gooide de blondine uit Venlo het ineens op een extraatje voor gepensioneerden. Dat doet het immers altijd goed bij de PVV-kiezer. Blijkbaar schat de blondine uit Venlo zijn eigenkiezers niet erg hoog in. Deze keer leek het fout gegokt; de PVV-kiezer blijft de PVV afrekenen op dat ene berichtje op het internet. De PVV zakt gestaag in de peilingen; van 28 zetels een paar weken geleden naar 24 nu; hetzelfde aantal als het nu bezet in de Tweede Kamer. Als klapper op de vuurpijl constateerde het CBS deze week dat de gemiddelde Nederlander de toekomst weer positief in ziet. De angst is weg uit de samenleving en een angstige samenleving is nou net één van de pilaren van de PVV. Zonder angst geen zetelgroei bij de PVV.
De PVV lijkt over haar hoogtepunt heen; de magie van Wilders is uitgewerkt. Berichten op Twitter, gescheld in de Tweede Kamer, gewonnen rechtszaken,... Jarenlang heeft de blondine uit Venlo het hele land in zijn greep gehouden met haatdragende en discriminerende opmerkingen; hield het heel Den Haag in bedwang door hoge rechters en ambtenaren, die lid waren van of sympathieën hadden met de PvdA, uit hun ambt te te laten verwijderen. Afgelopen jaar stond heel Nederland hard te applaudisseren, toen PvdA-lid Thomas von der Dunk een Arondeuslezing wilde houden in het Haarlemse provinciehuis, maar dat door de PVV werd geblokkeerd. Nu het dit jaar weer zo is, dat de PVV een negatieve hoofdrol voor zichzelf opeist in de huidige Arondeuslezing, lijkt de kiezer een beetje PVV-moe te worden. De partij valt in rap tempo uit elkaar, nadat ook in de Haagse gemeenteraad 5 van de 7 PVV’ers een eigen partij zijn begonnen. Ook de Kamerfractie in het regeringsgebouw een paar honderd meter verderop in Den Haag hebben de afgelopen jaren diverse PVV’ers een negatieve hoofdrol voor zichzelf opgeëist. Een aantal van hen heeft zich te buiten gedaan aan grove handtastelijkheden; een aantal van hen kon zich niet meer vinden in de dictatoriale houding van de Grote Leider. Wilders heeft een doemscenario als destijds bij de LPF willen voorkomen en eiste daarom de totale zeggenschap over zijn partij, die hij runde als een heus commercieel bedrijf. Sterker nog, zijn eigen bedrijf On Liberty BV, eigenaar van zijn intellectuele eigendom, was lang gevestigd aan het Binnenhof in Den Haag; tegenwoordig huist het aan de Takkenbijsters 17 in Breda. De PVV mocht geen beweging worden met leden, zoals alle andere partijen in de Tweede Kamer. Langzaam maar zeker wordt nu ook duidelijk, dat het berichtje over de vrouwenonderdrukking een farce is. Want welke partij werkt in de Eerste Kamer samen, met de SGP; een partij, die vrouwen niet meer rechten toebedeeld dan het aanrecht; een partij, die vrouwen eerder als broedmachines ziet, die kinderen mogen werpen, dan dat het onafhankelijke en moderne mensen ziet, die hun eigen keuzes mogen maken…? Is dat niet de PVV? Is het niet de PVV, die aan één kant roept dat het tegen de onderdrukking van vrouwen is, maar aan de andere kant wel samenwerkt met een partij, die dit nou juist verheerlijkt? Nu zelfs Geenstijl.nl – een website die is gelieerd aan De Telegraaf en De Telegraaf is op zich weer een groot voorstander van dit huidige kabinet Rutte-Wilders – de PVV een eng sprookje noemt, lijkt de magie van Geert Wilders definitief te zijn uitgewerkt. Het succes van Wilders kent een einde; Iets, dat vorig jaar al door uw Opinie Paultje is voorspeld.
Wilders en zijn PVV houden elke vooruitgang tegen, door de hele tijd terug te grijpen naar het verleden; de euro moet plaatsmaken voor de gulden, Nederland moet weg uit Europa, 65 jaar moet de pensioenleeftijd blijven… De PVV noemt zich een moderne partij, maar is in feite een ouderwetse retropartij, die denkt met successen uit het verleden de toekomst te kunnen bepalen. Het lijkt wel op een beleggingsexpert uit het programma Business Class, van Harry Mens. De PVV wil vasthouden aan de hypotheekrenteaftrek, waar er in Nederland steeds meer discussie ontstaat over het beperken daarvan. Zelfs het CDA lijkt nu voorstander van het inperken van die hypotheekrenteaftrek. Het lukt de PVV niet meer om Henk en Ingrid ervan te overtuigen, dat de linkse partijen de hypotheekrenteaftrek helemaal willen afschaffen. Henk en Ingrid hebben inmiddels door, dat de linkse partijen de hypotheekrenteaftrek willen beperken en niet afschaffen. Nu de PVV heeft ingestemd met een kortere WW-duur, hakken in het speciaal onderwijs, hogere zorgpremies, het afschaffen van financiën voor sociale werkplaatsen en het halveren van de bijstandsuitkeringen, is het geen partij meer voor Henk en Ingrid, maar voor Lodewijk-Willem en Marie-Antoinette. De PVV eiste meer handen aan het bed, maar dat doel wordt bij lange na niet gehaald. Toch hebben we de caviapolitie en kunnen we 130 km/u rijden op de snelweg. Nu langzaam duidelijk wordt, dat het door de PVV zo gehate Turkije het in economisch opzicht beter gaat doen, dan het landje uit het laagste puntje van Europa, verliest de PVV geloofwaardigheid en dus terrein. Vrouwen in Turkije zijn vaak moderner, dan de traditioneel ingestelde blanke Hollandse kaaskopvrouwen. In Turkije zitten meer vrouwen in hoge posities, dan in Nederland en Turkije stoomt in economisch op zich op, in de vaart der volkeren. De Turken hebben met de 16de economie ter wereld de Nederlanders inmiddels ingehaald. Niet dat Turkije verder een lekker vrij landje is, om te leven. Integendeel; de Turkse overheid neemt het niet zo nauw met de mensenrechten.
De PVV is een partij met één uitgesproken standpunt en dat is altijd tegen de Islam. Dat standpunt gaat erg ver; tot in Abu Dhabi. Deze zogenaamde 'one issue'-partijen. Nadat deze week in het nieuws kwam, dat muizen het Binnenhof teisteren, omdat die andere ‘one issue’-partij, de Partij voor de Dieren, ze weigert te doden, kwam maar één ding in me op: ‘one issue’-partijen houden iedere modernisering tegen. Ze beschouwen zich als de luis in de pels, maar zijn feitelijk de muis in de pels en brengen het land eerder achteruit, dan vooruit. Een moderne samenleving als Nederland kan daarom heel goed zonder.
De PVV lijkt in verval te zijn geraakt. De partij, die wel kan roepen, maar niet in debat durft te treden over wat ze roept, stond lang bovenaan in de hitlijsten; de PVV was lang de grootste en daarna de tweede-grootste partij van Nederland. Die rol is nu nog weggelegd voor de Partij van de Arbeid, maar Emile Roemer en zijn SP lijken de rol van de PVV in de peilingen te hebben overgenomen. PVV-kiezers zijn de uitspraken van Wilders zat, die nooit verder komen dan gemopper op de Islam of Job Cohen en zinnen die nooit langer zijn van 140 tekens. Veel van hen stappen over naar de VVD of zelfs de SP. Wilders schreef een tekstje van 140 tekens over de hoofddoek van de koningin, op werkbezoek in Abu Dabi, die hij verschrikkelijk vond. Hij vond dat de koningin bij droeg aan de onderdrukking van vrouwen in het Midden Oosten. Een groot deel van Nederland (zelfs zijn eigen Telegraaf noemde zijn opmerking onnozel!) bleek het niet met hem eens te zijn en na massale kritiek – zelfs van zijn eigen Henk & Ingrid-kiezers – gooide de blondine uit Venlo het ineens op een extraatje voor gepensioneerden. Dat doet het immers altijd goed bij de PVV-kiezer. Blijkbaar schat de blondine uit Venlo zijn eigenkiezers niet erg hoog in. Deze keer leek het fout gegokt; de PVV-kiezer blijft de PVV afrekenen op dat ene berichtje op het internet. De PVV zakt gestaag in de peilingen; van 28 zetels een paar weken geleden naar 24 nu; hetzelfde aantal als het nu bezet in de Tweede Kamer. Als klapper op de vuurpijl constateerde het CBS deze week dat de gemiddelde Nederlander de toekomst weer positief in ziet. De angst is weg uit de samenleving en een angstige samenleving is nou net één van de pilaren van de PVV. Zonder angst geen zetelgroei bij de PVV.
De PVV lijkt over haar hoogtepunt heen; de magie van Wilders is uitgewerkt. Berichten op Twitter, gescheld in de Tweede Kamer, gewonnen rechtszaken,... Jarenlang heeft de blondine uit Venlo het hele land in zijn greep gehouden met haatdragende en discriminerende opmerkingen; hield het heel Den Haag in bedwang door hoge rechters en ambtenaren, die lid waren van of sympathieën hadden met de PvdA, uit hun ambt te te laten verwijderen. Afgelopen jaar stond heel Nederland hard te applaudisseren, toen PvdA-lid Thomas von der Dunk een Arondeuslezing wilde houden in het Haarlemse provinciehuis, maar dat door de PVV werd geblokkeerd. Nu het dit jaar weer zo is, dat de PVV een negatieve hoofdrol voor zichzelf opeist in de huidige Arondeuslezing, lijkt de kiezer een beetje PVV-moe te worden. De partij valt in rap tempo uit elkaar, nadat ook in de Haagse gemeenteraad 5 van de 7 PVV’ers een eigen partij zijn begonnen. Ook de Kamerfractie in het regeringsgebouw een paar honderd meter verderop in Den Haag hebben de afgelopen jaren diverse PVV’ers een negatieve hoofdrol voor zichzelf opgeëist. Een aantal van hen heeft zich te buiten gedaan aan grove handtastelijkheden; een aantal van hen kon zich niet meer vinden in de dictatoriale houding van de Grote Leider. Wilders heeft een doemscenario als destijds bij de LPF willen voorkomen en eiste daarom de totale zeggenschap over zijn partij, die hij runde als een heus commercieel bedrijf. Sterker nog, zijn eigen bedrijf On Liberty BV, eigenaar van zijn intellectuele eigendom, was lang gevestigd aan het Binnenhof in Den Haag; tegenwoordig huist het aan de Takkenbijsters 17 in Breda. De PVV mocht geen beweging worden met leden, zoals alle andere partijen in de Tweede Kamer. Langzaam maar zeker wordt nu ook duidelijk, dat het berichtje over de vrouwenonderdrukking een farce is. Want welke partij werkt in de Eerste Kamer samen, met de SGP; een partij, die vrouwen niet meer rechten toebedeeld dan het aanrecht; een partij, die vrouwen eerder als broedmachines ziet, die kinderen mogen werpen, dan dat het onafhankelijke en moderne mensen ziet, die hun eigen keuzes mogen maken…? Is dat niet de PVV? Is het niet de PVV, die aan één kant roept dat het tegen de onderdrukking van vrouwen is, maar aan de andere kant wel samenwerkt met een partij, die dit nou juist verheerlijkt? Nu zelfs Geenstijl.nl – een website die is gelieerd aan De Telegraaf en De Telegraaf is op zich weer een groot voorstander van dit huidige kabinet Rutte-Wilders – de PVV een eng sprookje noemt, lijkt de magie van Geert Wilders definitief te zijn uitgewerkt. Het succes van Wilders kent een einde; Iets, dat vorig jaar al door uw Opinie Paultje is voorspeld.
Wilders en zijn PVV houden elke vooruitgang tegen, door de hele tijd terug te grijpen naar het verleden; de euro moet plaatsmaken voor de gulden, Nederland moet weg uit Europa, 65 jaar moet de pensioenleeftijd blijven… De PVV noemt zich een moderne partij, maar is in feite een ouderwetse retropartij, die denkt met successen uit het verleden de toekomst te kunnen bepalen. Het lijkt wel op een beleggingsexpert uit het programma Business Class, van Harry Mens. De PVV wil vasthouden aan de hypotheekrenteaftrek, waar er in Nederland steeds meer discussie ontstaat over het beperken daarvan. Zelfs het CDA lijkt nu voorstander van het inperken van die hypotheekrenteaftrek. Het lukt de PVV niet meer om Henk en Ingrid ervan te overtuigen, dat de linkse partijen de hypotheekrenteaftrek helemaal willen afschaffen. Henk en Ingrid hebben inmiddels door, dat de linkse partijen de hypotheekrenteaftrek willen beperken en niet afschaffen. Nu de PVV heeft ingestemd met een kortere WW-duur, hakken in het speciaal onderwijs, hogere zorgpremies, het afschaffen van financiën voor sociale werkplaatsen en het halveren van de bijstandsuitkeringen, is het geen partij meer voor Henk en Ingrid, maar voor Lodewijk-Willem en Marie-Antoinette. De PVV eiste meer handen aan het bed, maar dat doel wordt bij lange na niet gehaald. Toch hebben we de caviapolitie en kunnen we 130 km/u rijden op de snelweg. Nu langzaam duidelijk wordt, dat het door de PVV zo gehate Turkije het in economisch opzicht beter gaat doen, dan het landje uit het laagste puntje van Europa, verliest de PVV geloofwaardigheid en dus terrein. Vrouwen in Turkije zijn vaak moderner, dan de traditioneel ingestelde blanke Hollandse kaaskopvrouwen. In Turkije zitten meer vrouwen in hoge posities, dan in Nederland en Turkije stoomt in economisch op zich op, in de vaart der volkeren. De Turken hebben met de 16de economie ter wereld de Nederlanders inmiddels ingehaald. Niet dat Turkije verder een lekker vrij landje is, om te leven. Integendeel; de Turkse overheid neemt het niet zo nauw met de mensenrechten.
De PVV is een partij met één uitgesproken standpunt en dat is altijd tegen de Islam. Dat standpunt gaat erg ver; tot in Abu Dhabi. Deze zogenaamde 'one issue'-partijen. Nadat deze week in het nieuws kwam, dat muizen het Binnenhof teisteren, omdat die andere ‘one issue’-partij, de Partij voor de Dieren, ze weigert te doden, kwam maar één ding in me op: ‘one issue’-partijen houden iedere modernisering tegen. Ze beschouwen zich als de luis in de pels, maar zijn feitelijk de muis in de pels en brengen het land eerder achteruit, dan vooruit. Een moderne samenleving als Nederland kan daarom heel goed zonder.
vrijdag 6 januari 2012
Kansloze missie
Het CDA staat er niet al te best voor in de peilingen. Het is momenteel wedijveren met de PvdA wie bij de komende verkiezingen de kleinste partij van het land wordt. Vooralsnog wint het CDA die slag met vlag en wimpel: het CDA staat op liefst 11 zetels in de peilingen, waar de sociaaldemocraten van weken op 16 zetels nu op 18 zetels staan. De Christendemocraten worstelen met hun identiteit en gaan gebukt onder een leiderschapscrisis. Hierdoor is het voor de kiezer niet helemaal duidelijk welke richting de partij kiest; links of rechts. De gulden middenweg, die het CDA decennia lang verkoos, is niet meer voldoende om politiek mee te doen of om zichtbaar te zijn in het hedendaagse hectische politieke spectrum. Deze week werd bekend dat Maxime Verhagen geen leiderschapsrol op zich wil nemen en bij de komende verkiezingen ook niet bereid is, de rol van voormalig premier en huidig kleuterjuf Jan Peter Balkenende op zich te nemen. Dat lijkt een nieuwe klap voor het toch al geplaagde CDA.. Als Verhagen nu iets had moeten doen, is het de handschoen oppakken en stellig roepen dat hij de leiding op zich zou nemen. In de plaats daarvan kiest de sluwe vos Maxime Verhagen voor een rol achter de schermen. Een rol, die hem ontegenzeglijk prima ligt. Beter, dan die van leidinggevende of partijleider. Het zal één van de argumenten zijn, waarom Verhagen kiest voor een rol in de marge. En Verhagen doet niets zonder reden.
Vraag blijft, wie de handschoen wel oppakt, c.q. op durft te pakken. Binnen het CDA wemelt het momenteel niet echt van de sterke mensen. Kroonprins Camiel Eurlings verkoos de ballenbak die de partijtop van het CDA vandaag de dag is, voor een goedbetaalde baan als directeur passagiersvervoer bij luchtvaartmaatschappij KLM. Marja van Bijsterveldt, momenteel de tweede in rang binnen het CDA, bedankte deze week ook al voor de eer. Jan Kees de Jager, met een degelijk en onkreukbaar imago als financieel brein, wil na deze ministersperiode weer terug naar Rotterdam, waar hij verder wil bouwen aan zijn eigen softwarebedrijf. Jack de Vries is maar net bekomen van een slippertje met sergeant-majoor Melissa Goede. Best mooie meid overigens, maar de affaire heeft het tot dan toe onkreukbare imago van De Vries geschaad. Blijft over Sybrand van Haersma Buma; maar die is totaal niet opgewassen tegen de huidige zware rechtse storm die door Den Haag woekert. Het CDA lijkt verloren aan een kansloze missie.
Het CDA was, is en blijft een politiek instabiele partij, die worstelt met twee belangrijke problemen voor de toekomst. Het CDA verloor de laatste jaren veel ontevreden kiezers aan de PVV en in mindere mate de VVD. Door met deze partijen samen te werken dacht het CDA die verloren zetels weer terug te halen (het zogenaamde ‘incapselen’). Die strategie is op z’n zachtst gezegd niet echt gelukt. De partij verliest niet alleen kiezers aan PVV en VVD, maar nu ook aan ChristenUnie en (in mindere mate) aan D’66. Het maakt het CDA tot de zwakste schakel binnen de huidige coalitie; een bedreiging voor het voortbestaan van het kabinet Rutte-Wilders. Geen duidelijke leider, die het gevecht wil aangaan met de wel heel erg liberale Rutte en de schreeuwende Wilders is een zwaktebod. Partijtoppers, die weigeren is funest voor het voortbestaan van het CDA. Immers, als partijleider ben je de kop van Jut en dat zien veel partijtoppers niet zitten. Verhagen heeft daar schoon genoeg van en onder het motto dat zijn imago (of zijn karakter) hem niet mee zit, blaast hij nu de aftocht. Verhagen trok eerder eigenhandig de stekker uit het kabinet Balkenende-Bos, nadat hij een eerder gemaakte afspraak over het vertrek uit Uruzgan niet na wenste te komen. Het moment van de discussie is hoogst opmerkelijk; zou het CDA nu ook de stekker uit dit kabinet Rutte-Wilders willen trekken? Immers, een groot deel van de CDA-kiezers kan zich totaal niet vinden in de samenwerking met de ultrarechtse stampvoetende PVV'ers en de iets te liberale VVD'ers. Zoals eerder aangegeven: Achter elke handeling van Verhagen schuilt een bedoeling.
Het CDA zou een voorbeeld moeten nemen aan de door hen zo gehate PvdA: De sociaaldemocraten hadden, hebben en houden (vooralsnog) een rotsvast vertrouwen in de aimabele, vriendelijke en vooral fatsoenlijke Job Cohen. Cohen is de nationale kop van Jut geworden; vooral voor rechts Nederland. De oud-burgemeester van Amsterdam sinds zijn aantreden veel ellende over zich heen gehad; meer dan eigenlijk nodig was. Heel rechts Nederland viel over hem heen, toen hij niet wist hoeveel een brood kostte; niemand verweet Rutte ook maar iets, toen deze zich 50 miljard euro verrekende. Maar Cohen is blijven staan voor zijn zaak. Hoewel de PvdA er niet bijster goed voor staat in de peilingen, blijft iedereen binnen de PvdA als één man achter Cohen staan. Bij de sociaaldemocraten is (nog) geen sprake van een opvolging voor Cohen, anders dan de (vooral rechtse) media doen vermoeden.
Toch zou het slecht zijn, het CDA nu al af te schrijven. Toegegeven, het CDA staat er erg slecht voor in de peilingen en moet oppassen, dat het dit kabinet niet in gevaar brengt. Toch is het CDA als geen ander in staat om als een raket zo snel een nieuwe partijleider te lanceren, alsof deze er al decennia staat, en daar een team van vertrouwelingen omheen te formeren. Hoe kwam Jan Peter Balkenende tien jaar geleden als een duveltje uit een doosje, nadat onder andere Eelco Brinkman en Eneus Heerema niet in staat waren de ijzersterke staatsman Ruud Lubbers op te volgen. Ook toen leidden de christendemocraten onder een leiderschapscrisis en stond het CDA er in de peilingen niet best voor. Toch stelden de christendemocraten de toen onbekende professor doctor Balkenende aan, destijds hoogleraar sociologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Balkenende kreeg liefst 3 vertrouwelingen, die hem de wind uit de zeilen namen: Jack de Vries, Piet-Hein Donner en Maxime Verhagen. Als Balkenende in het openbaar blunderde (en dat gebeurde nogal eens), dan wisten De Vries, Donner en Verhagen dit binnen no time weer recht te praten. Als er kritiek was op Balkenende, stond niet Balkenende zelf, maar één van zijn adjudanten de pers te woord. Het is een kunstje, dat géén van de andere partijen tot nu toe hebben overgenomen. Zelfs de PvdA niet.
Toch gloort er ook voor zowel het CDA als de sociaaldemocraten hoop aan de horizon. Eenvoudigweg omdat concurrent SP te vroeg piekt. De SP zou als er nu verkiezingen worden gehouden, met 28 zetels nu de tweede partij van het land worden, na de VVD. Zonder twijfel is het knap dat de relatief onbekende Emile Roemer voorman Jan Marijnissen kan doen vergeten. Binnen de SP heerst een juichstemming, maar wie binnen de SP nu lacht, lacht te vroeg. Tot een jaar vóór de vorige Kamerverkiezingen was de VVD niet meer dan de vijfde partij van het land; Mark Rutte werd overladen met kritiek. Nu is de VVD de grootste partij van het land. Een paar maanden vóór de laatste Kamerverkiezingen was de PVV veruit de grootste partij van het land. PVV-leider Geert Wilders liet tijdens een persconferentie in Engeland (met voornamelijk Nederlandse pers aanwezig) weten, dat hij de volgende minister-president van Nederland zou gaan worden. De PVV werd uiteindelijk de derde partij van Nederland en lijkt met de huidige 24 zetels over haar hoogtepunt heen. Na deze regeerperiode zien we de PVV niet meer terug in een nieuwe regering.
Mijn punt van bovenstaand verhaal: Partijen als het CDA en de PvdA nu afschrijven, omdat ze laag staan in de peilingen, is erg dom. Dat geldt voor de PvdA, maar vooral voor het CDA. Beide partijen strijden nu nog om de twijfelachtige eer de kleinste van het land te worden. Maar die stemming slaat snel genoeg om, als mensen vinden dat het kabinet Rutte-Wilders de verkeerde keuzes maakt. Paniek is immers een slechte raadgever. Maar dat heeft de rechtse pers nog niet echt door.
Vraag blijft, wie de handschoen wel oppakt, c.q. op durft te pakken. Binnen het CDA wemelt het momenteel niet echt van de sterke mensen. Kroonprins Camiel Eurlings verkoos de ballenbak die de partijtop van het CDA vandaag de dag is, voor een goedbetaalde baan als directeur passagiersvervoer bij luchtvaartmaatschappij KLM. Marja van Bijsterveldt, momenteel de tweede in rang binnen het CDA, bedankte deze week ook al voor de eer. Jan Kees de Jager, met een degelijk en onkreukbaar imago als financieel brein, wil na deze ministersperiode weer terug naar Rotterdam, waar hij verder wil bouwen aan zijn eigen softwarebedrijf. Jack de Vries is maar net bekomen van een slippertje met sergeant-majoor Melissa Goede. Best mooie meid overigens, maar de affaire heeft het tot dan toe onkreukbare imago van De Vries geschaad. Blijft over Sybrand van Haersma Buma; maar die is totaal niet opgewassen tegen de huidige zware rechtse storm die door Den Haag woekert. Het CDA lijkt verloren aan een kansloze missie.
Het CDA was, is en blijft een politiek instabiele partij, die worstelt met twee belangrijke problemen voor de toekomst. Het CDA verloor de laatste jaren veel ontevreden kiezers aan de PVV en in mindere mate de VVD. Door met deze partijen samen te werken dacht het CDA die verloren zetels weer terug te halen (het zogenaamde ‘incapselen’). Die strategie is op z’n zachtst gezegd niet echt gelukt. De partij verliest niet alleen kiezers aan PVV en VVD, maar nu ook aan ChristenUnie en (in mindere mate) aan D’66. Het maakt het CDA tot de zwakste schakel binnen de huidige coalitie; een bedreiging voor het voortbestaan van het kabinet Rutte-Wilders. Geen duidelijke leider, die het gevecht wil aangaan met de wel heel erg liberale Rutte en de schreeuwende Wilders is een zwaktebod. Partijtoppers, die weigeren is funest voor het voortbestaan van het CDA. Immers, als partijleider ben je de kop van Jut en dat zien veel partijtoppers niet zitten. Verhagen heeft daar schoon genoeg van en onder het motto dat zijn imago (of zijn karakter) hem niet mee zit, blaast hij nu de aftocht. Verhagen trok eerder eigenhandig de stekker uit het kabinet Balkenende-Bos, nadat hij een eerder gemaakte afspraak over het vertrek uit Uruzgan niet na wenste te komen. Het moment van de discussie is hoogst opmerkelijk; zou het CDA nu ook de stekker uit dit kabinet Rutte-Wilders willen trekken? Immers, een groot deel van de CDA-kiezers kan zich totaal niet vinden in de samenwerking met de ultrarechtse stampvoetende PVV'ers en de iets te liberale VVD'ers. Zoals eerder aangegeven: Achter elke handeling van Verhagen schuilt een bedoeling.
Het CDA zou een voorbeeld moeten nemen aan de door hen zo gehate PvdA: De sociaaldemocraten hadden, hebben en houden (vooralsnog) een rotsvast vertrouwen in de aimabele, vriendelijke en vooral fatsoenlijke Job Cohen. Cohen is de nationale kop van Jut geworden; vooral voor rechts Nederland. De oud-burgemeester van Amsterdam sinds zijn aantreden veel ellende over zich heen gehad; meer dan eigenlijk nodig was. Heel rechts Nederland viel over hem heen, toen hij niet wist hoeveel een brood kostte; niemand verweet Rutte ook maar iets, toen deze zich 50 miljard euro verrekende. Maar Cohen is blijven staan voor zijn zaak. Hoewel de PvdA er niet bijster goed voor staat in de peilingen, blijft iedereen binnen de PvdA als één man achter Cohen staan. Bij de sociaaldemocraten is (nog) geen sprake van een opvolging voor Cohen, anders dan de (vooral rechtse) media doen vermoeden.
Toch zou het slecht zijn, het CDA nu al af te schrijven. Toegegeven, het CDA staat er erg slecht voor in de peilingen en moet oppassen, dat het dit kabinet niet in gevaar brengt. Toch is het CDA als geen ander in staat om als een raket zo snel een nieuwe partijleider te lanceren, alsof deze er al decennia staat, en daar een team van vertrouwelingen omheen te formeren. Hoe kwam Jan Peter Balkenende tien jaar geleden als een duveltje uit een doosje, nadat onder andere Eelco Brinkman en Eneus Heerema niet in staat waren de ijzersterke staatsman Ruud Lubbers op te volgen. Ook toen leidden de christendemocraten onder een leiderschapscrisis en stond het CDA er in de peilingen niet best voor. Toch stelden de christendemocraten de toen onbekende professor doctor Balkenende aan, destijds hoogleraar sociologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Balkenende kreeg liefst 3 vertrouwelingen, die hem de wind uit de zeilen namen: Jack de Vries, Piet-Hein Donner en Maxime Verhagen. Als Balkenende in het openbaar blunderde (en dat gebeurde nogal eens), dan wisten De Vries, Donner en Verhagen dit binnen no time weer recht te praten. Als er kritiek was op Balkenende, stond niet Balkenende zelf, maar één van zijn adjudanten de pers te woord. Het is een kunstje, dat géén van de andere partijen tot nu toe hebben overgenomen. Zelfs de PvdA niet.
Toch gloort er ook voor zowel het CDA als de sociaaldemocraten hoop aan de horizon. Eenvoudigweg omdat concurrent SP te vroeg piekt. De SP zou als er nu verkiezingen worden gehouden, met 28 zetels nu de tweede partij van het land worden, na de VVD. Zonder twijfel is het knap dat de relatief onbekende Emile Roemer voorman Jan Marijnissen kan doen vergeten. Binnen de SP heerst een juichstemming, maar wie binnen de SP nu lacht, lacht te vroeg. Tot een jaar vóór de vorige Kamerverkiezingen was de VVD niet meer dan de vijfde partij van het land; Mark Rutte werd overladen met kritiek. Nu is de VVD de grootste partij van het land. Een paar maanden vóór de laatste Kamerverkiezingen was de PVV veruit de grootste partij van het land. PVV-leider Geert Wilders liet tijdens een persconferentie in Engeland (met voornamelijk Nederlandse pers aanwezig) weten, dat hij de volgende minister-president van Nederland zou gaan worden. De PVV werd uiteindelijk de derde partij van Nederland en lijkt met de huidige 24 zetels over haar hoogtepunt heen. Na deze regeerperiode zien we de PVV niet meer terug in een nieuwe regering.
Mijn punt van bovenstaand verhaal: Partijen als het CDA en de PvdA nu afschrijven, omdat ze laag staan in de peilingen, is erg dom. Dat geldt voor de PvdA, maar vooral voor het CDA. Beide partijen strijden nu nog om de twijfelachtige eer de kleinste van het land te worden. Maar die stemming slaat snel genoeg om, als mensen vinden dat het kabinet Rutte-Wilders de verkeerde keuzes maakt. Paniek is immers een slechte raadgever. Maar dat heeft de rechtse pers nog niet echt door.
zondag 1 januari 2012
GeenStijl: "PVV compleet mislukt politiek experiment"
Deze tekst is niet door mij geschreven. Ik trof deze tekst aan op de toch rechts georiënteerde website GeenStijl, onderdeel van De Telegraaf. de Telegraaf staat bekend als fel voorstander van dit kabinet en daarom is deze tekst opmerkelijk:
"GeenStijl: PVV compleet mislukt politiek experiment
2011 was het jaar van de glorieuze opkomst der PVV. Maar daar bleef het ook bij. Het politieke experiment dat PVV heet, is voorbij. Het politieke supertalent dat nooit verder kwam dan dat: hoge verwachtingen. Het grote strijdpunt van weleer, de islamisering van Nederland, daar hoor je Wilders nauwelijks nog over. Op een slachtofferboekje na, wat Geert vernoemd heeft naar een Steven Seagal film. Nee, Wilders is te druk bezig om het gedoogkeffertje uit te hangen als Rutte impopulaire maatregelen voorstelt. Puur stemmingmakerij voor de stemmenmakerij, niks principes. Stoer brullen op Twitter over vallende kabinetten, maar puntje bij paaltje braaf de hielen likken in de achterkamertjes van Den Haag. Met dertig zetels in de oppositie gaan zitten, zeker. Nee, dat kabinet valt niet. De PVV maakt simpelweg haar eigen naam en faam niet waar. Kijk maar. Partij: de PVV was vanaf het begin af aan al geen partij. Een eenmansfractie met een hekgolf vol machtsbeluste gompen, dat is de PVV. Waarbij iedereen klemvast zit in het keurslijf van Grote Geert, zonder inspraak. Vraag maar aan Hero Democratieman. Als je braaf bent doet Geert je boodschappen en als je anders denkt rot je maar op. Voor: Voor? Waar voor? Waar is de PVV dan voor? De PVV is vooral tegen. Tegen alles. Tegen islamo's. Tegen ontwikkelingshulp. Tegen milieu. Tegen pogingen tot vrijheid in Arabië. Tegen kinderen. Tegen niet-Nederlandse muziek op de radio. O ja, en tegen Vrijheid: vrijheid voor respectloos racistisch schoftengedrag jegens andermans doden, wellicht. Maar daar houdt het op. De enige keer dat de PVV echt kon opkomen voor onze vrijheid, stemden ze voor een totalitair regime op internet. Kortom, de PVV is de naam PVV niet waard. Die superpeilingen van nu zijn een fictieve bubbel die bij de volgende verkiezingen wel eens keihard kan barsten. Nieuwe strategie implementeren en al die knuppels uit je partij zetten, Geert. Inclusief die provinciale koekenbakkers. Of doodbloeden. Meer keus is er niet."
Rutte heeft Balkenende verslagen. Het vertrouwen in het kabinet Rutte-Wilders is gedaald tot een historisch dieptepunt. Het volstrekt stuurloze kabinet Balkenende-IV wist op z'n diepst altijd nog 21 procent van de bevolking enig vertrouwen in te boezemen; het kabinet Rutte zakte deze week naar twintig procent.
Kritiek op de PVV... zou dat eigenlijk wel mogen van de Grote Geert?
Link naar de site: http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2011/12/pvv_compleet_mislukte_politiek.html
"GeenStijl: PVV compleet mislukt politiek experiment
2011 was het jaar van de glorieuze opkomst der PVV. Maar daar bleef het ook bij. Het politieke experiment dat PVV heet, is voorbij. Het politieke supertalent dat nooit verder kwam dan dat: hoge verwachtingen. Het grote strijdpunt van weleer, de islamisering van Nederland, daar hoor je Wilders nauwelijks nog over. Op een slachtofferboekje na, wat Geert vernoemd heeft naar een Steven Seagal film. Nee, Wilders is te druk bezig om het gedoogkeffertje uit te hangen als Rutte impopulaire maatregelen voorstelt. Puur stemmingmakerij voor de stemmenmakerij, niks principes. Stoer brullen op Twitter over vallende kabinetten, maar puntje bij paaltje braaf de hielen likken in de achterkamertjes van Den Haag. Met dertig zetels in de oppositie gaan zitten, zeker. Nee, dat kabinet valt niet. De PVV maakt simpelweg haar eigen naam en faam niet waar. Kijk maar. Partij: de PVV was vanaf het begin af aan al geen partij. Een eenmansfractie met een hekgolf vol machtsbeluste gompen, dat is de PVV. Waarbij iedereen klemvast zit in het keurslijf van Grote Geert, zonder inspraak. Vraag maar aan Hero Democratieman. Als je braaf bent doet Geert je boodschappen en als je anders denkt rot je maar op. Voor: Voor? Waar voor? Waar is de PVV dan voor? De PVV is vooral tegen. Tegen alles. Tegen islamo's. Tegen ontwikkelingshulp. Tegen milieu. Tegen pogingen tot vrijheid in Arabië. Tegen kinderen. Tegen niet-Nederlandse muziek op de radio. O ja, en tegen Vrijheid: vrijheid voor respectloos racistisch schoftengedrag jegens andermans doden, wellicht. Maar daar houdt het op. De enige keer dat de PVV echt kon opkomen voor onze vrijheid, stemden ze voor een totalitair regime op internet. Kortom, de PVV is de naam PVV niet waard. Die superpeilingen van nu zijn een fictieve bubbel die bij de volgende verkiezingen wel eens keihard kan barsten. Nieuwe strategie implementeren en al die knuppels uit je partij zetten, Geert. Inclusief die provinciale koekenbakkers. Of doodbloeden. Meer keus is er niet."
Rutte heeft Balkenende verslagen. Het vertrouwen in het kabinet Rutte-Wilders is gedaald tot een historisch dieptepunt. Het volstrekt stuurloze kabinet Balkenende-IV wist op z'n diepst altijd nog 21 procent van de bevolking enig vertrouwen in te boezemen; het kabinet Rutte zakte deze week naar twintig procent.
Kritiek op de PVV... zou dat eigenlijk wel mogen van de Grote Geert?
Link naar de site: http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2011/12/pvv_compleet_mislukte_politiek.html
Abonneren op:
Posts (Atom)