Zielige wezentjes

De Franse zanger Michel Sardou zong dertig jaar geleden in zijn lied Femmes des années Quatre-Ven (‘Vrouwen van de jaren ‘80’) dat de (Franse) maatschappij aan een behoorlijke verandering onderhevig was: overal in alle beroepen doken ineens vrouwen op. We moesten er maar eens sterk rekening mee houden dat vrouwen de macht gaan overnemen. Steeds meer beroepen die tot dat moment aan mannen waren toebedeeld werden ingenomen door vrouwen. De Franse chansonnier laat in het lied in het midden of hij het daarmee eens is, of niet.

Dertig jaar na de tekst van Sardou is de zakenwereld nog steeds een old boys network en vrouwen lopen tegen het glazen plafond aan. Ze willen wel carrière maken, maar krijgen hiertoe geen kans. Ze worden teveel beoordeeld op hun vrouw zijn en te weinig op hun kwaliteiten die ze hebben het bedrijf vooruit te helpen. Vrouwen vinden dat ze teveel de seksuele lusten van de mannen moeten bevredigen. Mannen vinden dat vrouwen er zijn voor de kinderen en het aanrecht en verder moeten ze hun mond houden. De schrijver van dit stukje zou de schrijver van dit schrijver van dit stukje niet zijn als hij het daarmee eens was. Het is namelijk lariekoek. Het is een verzinsel. Onzin, belachelijk en ridicuul.

Binnenkort wordt in Duitsland het vrouwenquotum ingevoerd. Dit onzalige idee schrijft bedrijven voor dat minstens 30% van de topfuncties in een bedrijf door vrouwen moet worden bekleed. Duitsland volgt hiermee voorbeelden uit Zweden en Noorwegen, waar deze wetten al tien jaar geleden zijn ingevoerd. Ook de Europese Commissie is van mening dat er veel te weinig vrouwen op topfucties zitten. De kans dat het vrouwenquotum ook in Nederland wordt ingevoerd is erg groot. Binnenkort worden ook Nederlandse bedrijven door de mangel gehaald en getoetst op het aantal vrouwen in topfuncties.Veel Nederlandse vrouwen vinden het goed dat er een vrouwenquotum voor Nederlandse bedrijven komt.

Een vrouwenquotum is gewoon keihard discriminatie. Discriminatie is bij wet verboden. Een werkgever moet straks verplicht gaan selecteren op mannen en vrouwen en dat mag niet. Als een werkgever nu selectreert op ras, huidskleur of geslacht dan kan hij daarvoor voor de rechter worden gesleept een en boete krijgen. Maar in de nabije toekomst moet de werkgever dus wel degelijk op geslacht selecteren. Toegegeven, er wordt de laatste jaren nogal behoorlijk gediscrimineerd en dat ook nog eens onder het motto vrijheid van meningsuiting. Maar een vrouwenquotum is geen vrijheid van meningsuiting. Eerder een beperking daarvan. Het is op z’n zachtst gezegd nogal vreemd dat politieke partijen die artikel 1 hoog in het vaandel hebben staan nu ineens vóór het vrouwenquotum zijn. D66, SP en GroenLinks zijn daar voorbeelden van. Helemaal ironisch is dat de VVD tegen een quotum op arbeidsgehandicapten was (‘teveel papierwerk voor werkgevers’) maar met een vrouwenquotum minder moeite lijkt te hebben. D66’er Lousewies van der Laan, die nog geen fatsoenlijk woord Nederlands over haar lippen krijgt tegen nota bene haar bloedeigen zoon, is één van de initiatiefnemers van dit belachelijke voorstel.

Een vrouwenquotum zet vrouwen weer weg als arme zielige wezentjes die het ó zo zwaar hebben in deze keiharde mannenmaatschappij. Vrouwen kunnen weer wegduiken in hun slachtofferrol en wijzen naar die vreselijke mannen, die hen hun carrièrekansen afnemen. Het lukt de dames niet om op eigen kracht carrière te maken en dus hebben ze steun nodig van de overheid. Vrouwen hebben nog teveel het totaal belachelijke en volledig achterhaalde idee dat ze pas carrière kunnen maken als ze met hun mannelijke meerdere het bed delen of op z’n minst de seksuele behoeften van hun mannelijke meerdere bevredigen. Vrouwen die het met dit wetsvoorstel eens zijn denken nog steeds dat ze worden onderbetaald in verhouding tot hun mannelijke evenknieën en dat hun mannelijke evenknieën meer kansen hebben op een betere functie en dus een beter salaris. Vrouwen moeten immers rond hun dertigste zwanger worden en voor de kinderen zorgen. Dat is natuurlijk allemaal totaal lariekoek, maar het idee leeft nog steeds.

In landen als Zweden, Noorwegen, Duitsland en Nederland hebben vrouwen gelijke kansen. Dezelfde als mannen. In deze landen investeert de overheid jaarlijks tientallen miljoenen in campagnes om de maatschappij daarvan bewust te maken. In deze landen moeten werkgevers in alle personeelsadvertenties vermelden dat ze zowel naar mannen als vrouwen op zoek zijn en dat mannen en vrouwen gelijke kansen krijgen in de sollicitatieprocedures. Toch hebben maar twee van die vier landen (ooit) een vrouwelijke minister-president: in Noorwegen is dat Erna Solberg en in Duitsland is dat Angela Merkel. Beiden ook nog eens van liberale huize. In Nederland (net als in Zweden) is er geen enkele politieke partij die het ook maar aandurft een vrouw te lanceren als minister-president. Vrouwen die voor deze topfunctie werden gevraagd (Annemarie Jorritsma (VVD), Edith Schippers (VVD), Jeltje van Nieuwenhoven (PvdA) en Marleen Barth (PvdA)) hebben bedankt voor de eer. Hen werd gevraagd lijsttrekker te worden om zo de eerste vrouwelijke minister-president van het land te worden. Ze weigerden.

Het is slechts een kwestie van tijd voordat er een vrouwenquotum komt. Maar het is een ridicule maatregel. Een maatregel die in de jaren ’80 van de vorige eeuw misschien nog wel nodig was, maar anno 2014 echt niet meer. Mannen en vrouwen moet je selecteren op hun kwaliteiten. Mannen en vrouwen moeten worden geselecteerd op basis van of ze met hun kennis en kunde een organisatie vooruit kunnen helpen. Niet op geslacht. Vrouwen die zich hierin gehinderd voelen moeten vooral eerst maar eens bij zichzelf te raden gaan.

Criminelen in krijtstreepjes

In een radiospotje die momenteel op onder andere Radio 1 wordt uitgezonden legt een chirurg zin patiënt uit hoe de operatie gaat verlopen. Waarschijnlijk om de man gerust te stellen legt de medicus keurig uit wat er gaat gebeuren. Bij de patiënt wordt geopereerd aan de dikke darm en de chirurg heeft de stippellijntjes alvast gezet. Daar moet de patiënt worden geopereerd. Tot dat moment is er dus niets aan de hand. Maar aan het einde van het gesprek verlaat de chirurg de operatiekamer en wenst de patiënt veel succes met zijn eigen operatie. Kortom: de patient mag zichzelf opereren. Een verhaal met een ijzersterk plot. Mooi reclamespotje van Optimix Vermogensbeheer. Slaat de spijker op z’n kop.

Het is niet dat de schrijver dan dit stukje zo vermogend is. Het is de schrijver van dit stukje te doen om de kern van de boodschap: U mag alles zelf regelen en ons daarvoor betalen. Het is iets wat tien jaar geleden nog voor gefronste wenkbrauwen zorgde, maar wat tegenwoordig heel normaal is geworden. De klant helpt zichzelf. Dat was al zo hij de benzinepomp, bij een groot aantal restaurants en sinds kort ook bij de bank. Jarenlang hebben de banken ons het internetbankieren door de neus geboord. Dat begon al bij de Postbank in de jaren ’90 die telebankieren introduceerde. Een pakket waarvoor ieder kwartaal een bedrag van een gulden of tien, vijftien moest worden betaald en dan kon je zelf je eigen rekening beheren. Destijds een uitvinding die de bancaire wereld op zijn grondvesten deed schudden. Tot duurde het tot ver in de nieuwe eeuw voordat banken beseften dat internetbankieren wel erg goedkoop is. De klant beheert zelf zijn of haar rekening, doet zelf overschrijvingen, belegt zelf en verwerkt alle bancaire instructies zelf. Geen overschrijfkaarten meer. Geen enveloppen meer met daarin die overschrijfkaarten. Iedere klant beheerde zijn eigen rekening. Feitelijk nam de klant de taken van de bank over. De kosten die de klant aan de bank schuldig was bleven echter gewoon doortellen. De klant beheerde zijn eigen rekening weliswaar zelf, maar de bank verlangde nog wel dat de klant periodiek een paar tientjes overmaakte voor het pakket dat de klant afnam. Welk pakket? Geen idee. Waarvoor betaalde de klant dan eigenlijk? De klant deed immers alles zelf. De bank maakte nauwelijks nog kosten om betaalopdrachten uit te voeren en de bank had al die betaalopdrachten ook nog eens geautomatiseerd. Er komen bijna geen betaalkaarten meer binnen. Klanten die nog met ouderwetse betaalkaarten of acceptgiro’s willen betalen, betalen daar extra geld voor aan de bank. Dat wil natuurlijk niemand, dus er zijn bijna geen betaalkaarten meer in omloop. De klant voert de regie over zijn eigen rekening. Feitelijk is iedere klant z’n eigen bankdirecteur. Zonder bonussen voor niets doen natuurlijk, want die criminele activiteit blijft behouden aan de echte bankdirecteuren. De bazen van de banken waar die klanten bij zijn aangesloten. Iedere klant voert de taken die de bank altijd voor de klant uitvoerde, nu zelf uit. Waar betaal je dan nog voor? Geen idee.

Één en ander heeft geresulteerd in massa ontslagen in de bancaire sector. In iets minder dan vijf jaar tijd ontsloegen de grootste 4 banken van Nederland meer dan een kwart van hun personeel. Vóór de bankencrisis in 2008 werkten er iets meer dan 100.000 mensen bij de vier grote banken Rabobank, ING, ABN AMRO en SNS Reaal. Dat zijn er nu nog maar 60.000. De oorzaak van al die ontslagen is dat de klanten steeds meer gebruik maken van internetbankieren en apps. Hoe zou dat toch komen? Is ons dat niet door de stot geduwd de laatste jaren? Als we wilden doorgaan met het veel veiliger betalen met betaalkaarten dan moest daar extra voor worden betaald aan de bank. Wilden we betalen via het onveilige en risicovolle internetbankieren, dan was dat goedkoper, maar ook niet gratis. Terwijl we alle taken van de bank overnemen en zelf doen. Het brengt de schrijver van dit stukje terug naar het begin, waar de chirurg de patiënt uitlegt hoe de operatie gaat verlopen, waarna de patiënt zijn eigen operatie zelf mag uitvoeren.

Maar het kan blijkbaar nog gekker. Sinds een paar weken roept verzekeringssite Independer.nl  mensen op elkaar te helpen bij het vinden van het weg in verzekeringen. Een nobel streven, zo lijkt, omdat in hun reclamespotje iedereen die luistert wordt uitgenodigd naar de website van Independer te gaan en anderen te adviseren over de verzekeringsproducten die Independer verkoopt. Bezoekers van de website kunnen via een webforum vragen deponeren en andere bezoekers lossen deze vragen weer op. Waar zij geld aan verdienen en niet de vrijwilliger. Mensen helpen elkaar nou eenmaal graag, vindt Independer. Maar wat Independer feitelijk doet is u vragen hun producten te verkopen, waarmee zij geld verdienen. Wat Independer feitelijk doet is u gebruiken als verkoper en helpdeskmedewerker tegelijk. Hebben anderen vragen, dan lost u ze voor Independer op.  De schrijver van dit stukje kan zich voorstellen dat uw waarnemingsvermogen even tolt bij wat u nu leest: Maar er is dus een commercieel bedrijf dat u vraagt haar producten te verkopen. De zogenaamd onafhankelijke website voor verzekeringen (het is in 2011 overgenomen door verzekeraar Achmea, dus zó onafhankelijk zijn ze niet (meer)) gebruikt en misbruikt haar klanten voor taken die ze zelf moet uitvoeren. Net zoals de banken dat deden met het internetbankieren.

Als deze actie van Independer een succes wordt – en dat wordt het – zullen meerdere bedrijven een beroep gaan doen op uw geweten en u aansporen toch vooral 'mensen te gaan helpen'. Wees eens sociaal: help mensen die niets snappen van onze producten. Ze hebben geen verkopers of helpdeskmedewerkers meer nodig. Dat bent u namelijk geworden. Zonder dat u daarvoor wordt betaald. U wordt niets wijzer van uw ‘hulp’, wat feitelijk gewoon een verkoop is. Sterker nog: de commissie die Independer opstrijkt wordt niet aan u uitbetaald, maar houden ze lekker zelf.

Laat u niet misbruiken. Bedrijven die hun klanten alles zelf laten doen zijn te lam om zelf goede service te verlenen. Bedrijven die hun klanten inzetten om andere klanten te 'helpen' zijn daarvan de overtreffende trap. Het is belachelijk dat u vooruit wordt geschoven om hen te helpen geld te verdienen. Bankiers en verzekeraars: het blijven criminelen in krijtstreepjes.

Schoon schip

De schrijver van dit stukje hoeft niet ver terug om een regen van negatieve berichtgeving over de PvdA te horen. De laatste tijd regende het in de pers klachten over de sociaaldemocraten. Niet alleen op traditioneel ontevreden klaagmuren als Elsevier of De Telegraaf, maar ook in de wat meer progressieve media zoals Volkskrant, Trouw en op enkele ‘linkse’ websites. Zelfs de linkse omroep VARA maakte gehakt van de sociaaldemocraten. Presentator Paul de Leeuw gaf in de week vlak vóór de gemeenteraadsverkiezingen te kennen dat hij deze keer niet op de sociaaldemocraten zou stemmen. Ook Felix Meurders was kritisch toen bleek dat de PvdA zich niet genoeg inzetten voor een Afghaanse tolk die de Nederlandse militairen had geholpen in Uruzgan. Presentator en IT-deskundige Francisco van Jole, PvdA’er van het eerste uur was zeer kritisch op zijn partij (want hij is nog altijd lid) toen Kharidja Arib werd gekozen tot fractiesecretaris. Volgens Van Jole was met deze verkiezing de muiterij tegen partijleider Samsom compleet.

Maar sinds de Algemene Beschouwingen lijkt het tij te keren. Samsom gaf een prima optreden tijdens het belangrijkste politieke evenement van het jaar. Daar waar zijn belangrijkste concurrent op links, Emile Roemer, een wanprestatie neerzette. Het leidde zelfs even tot speculaties over het aftreden van Roemer. Maar zoals het een goed communistisch bolwerk betaamt ging iedereen achter de grote leider staan en waren de rijen weer gesloten. Nu lijkt Samsom zijn gram te halen door partijgenoten Kuzu en Östurk uit de fractie te plaatsen. De twee PvdA’ers van Turkse komaf lieten zich erg kritisch uit over het optreden van hun partijgenoot Lodewijk Assher, die een nader onderzoek wil instellen naar de bewegingen van Turkse organisaties in Nederland. De hoofdvraag daarbij was: Belemmeren zij de integratie, of niet? Kuzu en Östurk zijn beide belangrijke vertegenwoordigers van die organisaties en willen geen pottenkijkers. Ze wilden dat Asscher zou afzien van een dergelijk onderzoek, maar dat onderzoek komt er toch. Samsom vond de kritiek te ver gaan en na de uitspraak van Kuzu dat ‘Allah wel zou straffen’ werd het tweetal uit de partij gezet.

De media spreken van een goede zet van Samsom. Trouw, Volkskrant en het weblog Politiek24, die voorheen de PvdA goed gezind waren maar de laatste tijd behoorlijk kritisch waren, spreken zelfs van een meesterzet. Brabants Dagblad (onderdeel dagbladen GPD) laat zelfs weten dat de PvdA bezig is met een forse imagoverbetering. De PvdA wil geen ‘partij voor de allochtonen’ meer zijn, of als zodanig worden weggezet. Weblog Politiek24 en Trouw laten zelfs weten dat deze zet op termijn weer zetels kan opleveren voor de sociaaldemocraten. De aandacht van de meeste media gaat echter uit naar de nieuw op te richten partij voor de Turken. Zowel website Nu.nl als het Radio 1-programma Dit is de Dag van de EO (beiden toch redelijk op de hand van de VVD) analyseren dat de nieuwe partij van Kuzu en Östurk weinig tot geen kans van slagen heeft. In een heel succesvol geval zullen ze niet verder komen dan 1 á 2 zetels. Dat wordt onderschreven door beroepspeiler Maurice de Hond. Het is alweer even geleden dat de media vol lof was over de PvdA. Vandaar dat dit nieuws zo opvalt.

Er is een grote verwevenheid tussen politieke partijen in Den Haag en maatschappelijke organisaties. Organisaties die allemaal hun eigen belangen hebben en die verwezenlijkt willen zien in de politiek. Voorheen grossierde het CDA vooral in partijgenoten op topfuncties bij maatschappelijke en semi-commerciële organisaties. De PvdA volgde op korte afstand, met partijgenoten die belangrijke posities vervulden bij organisaties als Greenpeace, FNV en de VARA. Maar daar hield het niet op: de directie van de omgevallen woningcorporatie Vestia zat vol met PvdA’ers. In de Rotterdamse deelgemeente Feyenoord speelden PvdA’ers elkaar opdrachten toe. Hooggeplaatste personen binnen belangrijkste Turkse organisaties als de Süleymanlı beweging, Milli Görüs, Diyanet en de Fethullah Gülen beweging hebben plaatsgenomen op belangrijke posities binnen de PvdA. Tunahan Kuzu en Selcuk Östurk waren daar dus twee van. De schandalen over PvdA’ers die er op z’n zachtst gezegd een nogal discutabel gedrag op nahouden stapelden zich hierdoor de laatste jaren hand over hand op. Die verwevenheid ligt daaraan ten grondslag. Daarom willen Samsom en Spekman daar vanaf.

Met het ontslaan van Tunahan Kuzu en Selcuk Östurk willen de sociaaldemocraten een einde maken aan die verwevenheid tussen al die belangengroepen en de PvdA. Het heeft vooral de laatste jaren alleen maar negativiteit gebracht. Binnen partijen als SP en GroenLinks is dit al jaren gescheiden en dus is het daar ook relatief rustig als het gaat om schuinsmarcherende partijgenoten. Maar de PvdA gaat een stapje verder en is hiermee partijen als CDA en VVD vóór. Want ook binnen die partijen zitten partijgenoten op belangrijke posities hun partijkleur te vertegenwoordigen. Binnen de VVD blijft de schade vooralsnog beperkt tot het omvallen van de DSB (waar de hele VVD-top in het dagelijks bestuur zat) en een corruptieschandaal met Jos van Rey in Limburg. Frans Hooymayers en Ben Hulman daargelaten. De PvdA laat duidelijk merken niet gediend te zijn van schuinsmarcheerders en laat zien dat ze kordaat tegen hen kan optreden. In die zin zullen andere politieke partijen als CDA en VVD het voorbeeld van de sociaaldemocraten snel moeten volgen. Want als ze dat niet doen, dan zijn zij aan de beurt.

Met het ontslaan van Tunahan Kuzu en Selcuk Östurk is PvdA zijn tijd ver vooruit.

Men is bezig met het maken van schoon schip. En dat werd tijd ook.

Aanfluiting

Het einde van het jaar nadert en dus is het lijstjes seizoen weer geopend. Wie was de beste politicus van het jaar (die prijs zal wel naar Alexander Pechtold gaan)? Zakenman van het jaar? Zakenvrouw van het jaar? Wat was het leukste TV-moment van het jaar? Wat was de best bezochte film van het jaar? Allemaal belachelijke lijsten waar niemand echt iets aan heeft. Al was het alleen maar omdat de keuze voor iedereen persoonlijk is. De meest belachelijke, totaal overbodige en ridicule lijst van allemaal is toch wel: de machtigste vrouw van het jaar. PostNL topvrouw Herna Verhagen, D66'er Sophie in 't Veld en presentatrice Linda de Mol zijn door het feministische tijdschrift Opzij verkozen tot machtigste vrouwen van Nederland 2014. Op deze jaarlijkse lijst staan 100 vrouwen die volgens het feministische tijdschrift 'bakens hebben verzet voor vrouwen'. Deze 100 vrouwen zijn trendsettend en bepalend, volgens de redactie. Andere vrouwen zien hen als voorbeeld voor wat zij willen. Hun carrière. Hun toekomst. Het zijn idolen. Zij hebben de weg geplaveid waar anderen weg doken. Ze toonden lef, durf en doorzettingsvermogen. Alleen al daarom verdienden zij deze prijs. Aldus de redactie tenminste. Want de schrijver van dit stukje vindt het niet meer of minder dan een lachertje. Nergens goed voor. Een aanfluiting.

Anno 2014 worden vrouwen weer weggezet als zielige wezentjes. Deze keer door zichzelf. Vrouwen kunnen zich weer even in hun slachtofferrol manoeuvreren. Vrouwen voelen zich (blijkbaar) nog steeds achtergesteld en onderdrukt. Ze denken nog steeds dat mannen hen zien als lustobject. Daarom stromen ze samen om te vechten tegen die grote boze mannenwereld. Protestmarsen! Op de barricades met je tuinbroek. Vuist omhoog en megafoon in de andere hand. Schreeuwen dat die vreselijke mannen de vrouwen onderdrukken. En dat in een tijd en in een land waar gelijkheid tussen mannen en vrouwen in de grondwet is vastgelegd. Daar waar de overheid jaarlijks miljoenen investeert in de gelijke rechten van mannen en vrouwen. De redactie van Opzij komt nog net niet met die dikke vette directeur op de proppen die zijn jonge secretaresse even onderhanden neemt. Dat weerloze meisje dat slachtoffer wordt van zijn seksuele lusten. Dat meisje dat niet beter weet. Dat meisje dat iedere maand weer moet bikkelen voor dat schamele loontje waarmee ze haar armetierige leventje moet bekostigen. Je zou er bijna bij gaan huilen, zo zielig is dat angstbeeld van de redactie van Opzij. Het is een stereotiepe beeld dat in veel films, series en boeken nog altijd wordt geschapen en... die films, series en boeken vinden nog altijd gretig aftrek. Toegegeven, er zijn nog steeds landen waar vrouwen worden onderdrukt, maar Nederland hoort daar niet (meer) bij. In Nederland tellen vrouwen gewoon volwaardig mee. Punt.

Maar de werkelijke reden waarom de schrijver van dit stukje de lijst van machtige vrouwen niet veel meer dan een lachertje vindt is, omdat de vrouwen die erop staan op zichzelf al een lachertje zijn. Op een lijst van machtige vrouwen verwacht je op z'n minst vrouwen die in dat betreffende jaar trendsettend zijn geweest voor het publieke debat. Vrouwen die hun stempel hebben gedrukt. op de maatschappij. Vrouwen die voorop lopen in een bepaalde ontwikkeling. Uitvinders. Grondleggers. Vechtersbazen. Als zo'n lijst al bestaansrecht heeft dan zou je op z'n minst moeten kiezen voor vrouwen die op een bepalende manier langdurig in het nieuws zijn geweest. Vrouwen die invloed hebben op de maatschappij. Vrouwen die van betekenis zijn geweest. Vrouwen die een leidinggevende rol hebben in een publieke kwestie. Kwesties die ons allemaal aangaan. Vrouwen die de geschiednisboekjes ingaan. Emma Goldman, Mina Kruseman, Joke Smit, Marga Klompé, Aletta Jacobs. Dat soort vrouwen! Als je dan komt met Jetta Klijnsma, Linda de Mol, Herna Verhagen of die godvergeten Sophie in 't Veld dan ben je echt het spoor helemaal bijster. Dan heb je als opsteller geen idee waarom je eigen lijst totaal overbodig en niet veel meer dan ridicuul is.

Wat heeft Herna Verhagen gedaan om het publieke debat te beïnvloeden? Hoe heeft Europarlementariër In 't Veld zich gemanifesteerd waardoor ze überhaupt een plekje op die lijst verdient? Waarom Linda de Mol? Het wekt de indruk dat Verhagen de nummer één positie op de lijst alleen maar heeft verdiend omdat ze de enige topvrouw is van een in Nederland beursgenoteerde onderneming. Verhagen heeft niets gedaan om bijvoorbeeld de producten van PostNL beter te verkopen, of zich ingezet voor een grote overname in het buitenland waardoor PostNL trendsettend of leidinggevend in de markt werd. En dan Sophie in 't Veld? Waarom die? Is dat alleen maar op dat D66 het zo goed doet in de peilingen? Is dat háár verdienste, of is dat Alexander Pechtold de naar boven likt en naar onderen trapt? Vijf seconden geleden was hij het helemaal eens met de regering, terwijl hij vijf seconden later overal tegen is en daar nog mee weg komt ook. Is dat omdat ze zulke goede resultaten heeft behaald tijdens de Europese verkiezingen eerder dit jaar? Is dat haar verdienste of of is dat de kiezer die ontevreden is over de PvdA? Is dat omdat D66 zo populair is onder twintigers en dertigers? Wat heeft Sophie in 't Veld hierin voor aandeel gehad? Waarom Linda de Mol? Omdat ze de onbetwiste kijkcijferkoningin is? Maar was ze dat in 2013 dan niet? En in 2012? 2011? 2010?

Vrouwen die eerder een plek verdienen op zo'n lijst (als die al bestaansrecht heeft) moeten ook echt macht en invloed hebben. Ze moeten het publieke debat beheersen en in staat zijn er leiding aan te geven. Een voortrekkersrol vervullen. Ze moeten zich ook kunnen verdedigen tegen aanvallen van populistische groepen en scherp kunnen reageren. Zij moeten in staat zijn regelmatig in de media te komen. Pas als je als vrouw aan al deze eisen voldoen verdien je een kansje een plekje in te nemen op deze totaal waanzinnig belachelijke en ridicule lijst. Een lijst die per omgaande te worden verboden dient te worden.