Voor wie het nog niet helemaal helder is, legt de
schrijver van het stukje het nog heel even uit. Stel: je wilt naar Amsterdam
(even voorop gesteld dat je niet in Amsterdam woont). Je hebt geen eigen
vervoer dus je gaat met de trein. Dan ga je als eerste naar het dichtstbij zijnde
station. Voor de schrijver van dit stukje is dat ’s-Hertogenbosch Centraal. Op
dat station koop je een kaartje naar je bestemming. Stel, je wilt dus naar Amsterdam,
dat ga je naar de kaartjesautomaat en druk je op het scherm totdat je een
kaartje hebt gekocht voor Amsterdam Centraal Station. Je geeft aan of je
eerste- of tweede klasse wilt reizen en op welke dag je wilt reizen. Je betaalt
voor je kaartje. De prijs staat aangegeven op het scherm. De prijs van ’s-Hertogenbosch
naar Amsterdam bedraagt enkele reis ongeveer 15 euro. Je tikt je PIN code in en
je krijg je kaartje. Let wel op; en kaartje voor de eerste klas is duurder dan
voor de tweede klas. Als je het kaartje hebt betaald dan rolt het uit de
automaat en je kunt naar je trein. Op het station staan grote blauwe borden
waarop staat aangegeven welke trein waar naartoe gaat. Dus als je vanuit ’s-Hertogenbosch
naar Amsterdam gaat dan reis je dus naar het noorden dus moet je alle treinen
hebben die naar het noorden gaan. Om het niet al te ingewikkeld te maken staan
alle stations die de trein aandoet ook nog eens aangegeven op diezelfde blauwe
borden. Bovendien staat het óók nog eens aangeven op alle treinen welke kant ze
op gaan. En dan is er nog die aardige man of vrouw in dat blauw pak waaraan je
het kunt vragen. Je stapt in die trein die in dit geval dus naar Amsterdam gaat.
Tijdens de rit komt die man of vrouw in dat blauw pak nog even langs om te
vragen naar je kaartje. Je laat je kaartje zien, je krijgt een stempel voor akkoord
en de man of vrouw in het blauwe pak wandelt weer verder. Duurt nog geen vijf
seconden. Daarna kun je je reis vervolgen. Bij ieder station wordt omgeroepen
waar de trein momenteel is en als je “AMSTERDAM CENTRAAL” hoort, dan moet je
uit de trein. Je bent op je bestemming. Je rit zit erop. Makkelijk toch?
Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan? Want veel
reizigers beginnen intensieve gesprekken met die man of vrouw in dat blauwe
pak (dat is overigens de conducteur). Gesprekken waar die man of vrouw helemaal niet om heeft gevraagd. Die man
of vrouw komt langs om te kijken of je kaartje in orde is. Als dat zo is, dan krijg
je het kaartje terug en dan ben je van hem of haar af. Het is allemaal
betrekkelijk eenvoudig, maar voor veel reizigers lijkt het allemaal niet mee
te vallen gewoon even een geldig kaartje te laten zien. Ze beginnen hele
gesprekken, kafferen de man of vrouw in het blauw pak af, beginnen te schelden
of gebruiken fysiek geweld wanneer de man of vrouw in het blauwe pak
constateert dan het kaartje niet in orde is. De reizigers worden bij het zien van dat blauw pak agressief,
beginnen op die man of vrouw in te hakken tot zelfs bloedens toe. De agressie
van deze reizigers kent geen grenzen, terwijl deze man of vrouw gewoon naar het
vervoersbewijs komt vragen. Laat dat gewoon zien en ga verder met je leven. Niet
zeuren. Niet moeilijk doen. Als je geen geldig kaartje hebt dan is dat in
eerste instantie jouw eigen stomme schuld en dan moet je daarvoor dokken.
Keihard dokken. Gewoon doekoe neerleggen want je bent een fout begaan.
Hoofddorp, Abcoude, Helmond, Tilburg en ga nog maar even door. Treinpersoneel
wordt tegen de grond gewerkt alleen maar omdat het komt vragen naar een geldig
kaartje. Een geldig kaartje dat op dat moment gewoon niet in orde is. Je zit in
de verkeerde trein, de datum op het kaartje is verlopen of je bent het station
van je keuze gewoonweg al lang gepasseerd. Niet moeilijk doen. Stomme fout.
Maar je eigen stomme fout oplossen door een conducteur tegen de vlakte te slaan
is onnodig. Het heerlijke treinreizen is over een paar jaar verworden tot een
heus slagveld. De trein is oorlogsgebied. Daar waar de passagier agressief
wordt is de frontlinie. Alleen maar omdat een paar agressieve idioten hun
handen niet thuis kan houden.
Zo vinden de Nederlandse Spoorwegen, de vakbond voor
spoorpersoneel VVMC, de conducteurs en nu ook de politiek. De Nederlandse
samenleving is er blijkbaar nog niet helemaal uit, dus willen de NS, de VVMC en
de conducteurs meer beveiliging. Op veel trajecten waren al twee conducteurs
die elkaar ondersteunden maar dat is blijkbaar niet genoeg. Het moet nog
gekker: er is een voorstel gedaan om de conducteurs pepperspray en een
wapenstok mee te geven. Daarnaast moet de spoorwegpolitie terug. Wat is het
volgende traject? Komen er twee conducteurs op iedere trein begeleid door vier
politieagenten? Komen er straks zes marechaussees die met getrokken pistool
iedere passagier gaan vragen naar het vervoersbewijs? “Goedemorgen meneer.
Goedemorgen mevrouw. Daar staan vier Rode Baretten op iedere hoek van de coupé
één . Hun pistool is niet alleen op u gericht, maar ook nog eens geladen en
getrokken. Zelf hebben mijn collega en ik pepperspray, een wapenstok, een
stroomstootwapen en een halfautomatisch handvuurwapen bij ons. Dat
pistool is ook getrokken en geladen. Mag ik uw vervoersbewijs alstublieft?”. En
wordt een passagier agressief dan hebben de vier G.I.’s, evenzo vier
politieagenten en twee conducteurs een license to kill. De agressieve
passagier kan ter plekke een kogel door zijn hoofd worden gejaagd wanneer hij
op één van de conducteurs (of beiden) begint in te hakken. De passagier steekt
een mes uit en probeert de conducteur te onthoofden, maar één van de soldaten
lost een waarschuwingsschot. De passagier luistert niet en springt op de
conducteur in. Hij is fel, schreeuwt en hondsbrutaal. Hij begint te schreeuwen
en probeert de conducteur de keel af te snijden, waarna er gericht op de
opstandige passagier wordt geschoten. Eerst op het been daarna hoger. De
passagier slaat op de conducteur in en probeert zijn neus te breken, maar de
tweede conducteur hakt met een stroomstootwapen op de agressieve passagier in
terwijl de eerste conducteur de passagier tot bedaren probeert te krijgen met
zijn wapenstok. Hij hakt en hakt en hakt en hakt… De vier soldaten vuren tegelijkertijd
van uit vier hoeken en vuren en vuren en vuren oneindig veel kogels in het
lichaam van de opstandige passagier. Die begint wat los te laten want zoveel
kogels in het lichaam kan zelfs hij niet verdragen. Het aantal kogelhulzen op
de vloer van de coupé is bijna niet meer te tellen zoveel. De medepassagiers
raken in paniek van het oorverdovende lawaai van de volautimatische
mahinepistolen. Een politieagent spuit liters bedwelmend gas in het gezicht van
de opstandige passagier, die zelf van geen ophouden weet. De opstandige
passagier slaat wild om zich heen en probeert de conducteur die naar het
vervoersbewijs vroeg nog een paar rake klappen uit te delen. Er wordt een
handgranaat in de mond van de opstandige passagier gepropt die na tien seconden
keurig ontploft. Na tientallen minuten met schieten, hakken en 220 volt op de
passagier te hebben ingehakt lijkt de passagier dan eindelijk tot bedaren te
zijn gekomen. De passagier is inmiddels halfdood en bloedt als een rund. Hij
heeft verbrandingen over zijn gehele lichaam. Zijn gezicht ziet eruit als dat
van TwoFace. Zijn lichaam is zwaar gehavend. Hij kan bijna niet meer ademen.
Laat staan lopen. Elke beweging doet pijn. Maar het doel is bereikt: de
opstandige passagier is tot rust gekomen. Bij het eerstvolgende station kan hij
halfdood de trein worden uitgezet. De noodzakelijke medische hulp die hij nodig
heeft moet hij zelf maar zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten