Haalt Jolande Sap het?

Maandenlang wordt er al gespeculeerd over het eventuele vertrek van PvdA-leider Job Cohen. Vooral de rechtse pers (De Telegraaf, Sp!ts, WNL en PowNed) maakt zich hier schuldig aan. De rechtse pers haalt er allerlei professoren bij, die worden genoemd als vrienden van Cohen. Deze zogenaamde vrienden geven aan dat Cohen erg met zichzelf in de knoop zit en denkt aan opstappen (als je een echte vriend bent, dan ga je niet in de landelijke sensatiebladen uithalen naar die vriend, is mijn wellicht bekrompen redenering). Maar alle rechtse retoriek ten spijt; Cohen zit er nog en blijft volharden in zijn verhaal. Het lijkt effect te hebben, want de PvdA lijkt weer iets op te krabbelen in de peilingen. Zelfs in die van PVV’er van het eerste uur Maurice de Hond. De uittocht bij de door de rechtse pers zo geliefde PVV lijkt inmiddels begonnen; de een na de ander blaast de aftocht. Nu gaat Eshan Jami weer weg bij de dictatoriaal geleide anti-Islambeweging. De sociaaldemocraten lijken ondertussen vooral te profiteren van de steun die partner GroenLinks gaf aan de zogenaamde politiemissie in Kunduz, Afghanistan. Ook de affaire Marikko Peeters doet de GroenLinkers geen goed. Het lijkt net, alsof partijleider Jolande Sap haar wittebroodsweken heeft gehad en nu echt aan de slag moet. Natuurlijk; er zijn nog gene verkiezingen en peilingen zijn ook maar peilingen. Het is voor de GroenLinksers een doekje voor het bloeden: de PvdA is al jaren dood gewaand door de rechtse pers, maar nog steeds de tweede partij van het land. Ook al jaren.

Toch vraagt ook de linkse pers (uw Opinie Paultje incluis) zich zo langzamerhand af, of Sap nu een uitgekookte strateeg is, of ontzettend dom. Met het Kunduz-debat heeft Sap aangetoond een strateeg te zijn: Zij en haar partij waren er belangrijk voor steun aan de door het CDA zo gewilde missie in Afghanistan. Jammer dat GroenLinks niet even met de PvdA had gepraat, want die hadden partijleider Sap dan haarfijn kunnen uitleggen dat dit een meer dan kansloze missie is. Een CDA-feestje. Het is een paradepaardje van het CDA en een manier, om CDA’ers straks aan een mooi internationaal baantje te helpen. Ook had de PvdA haar partner in crime kunnen vertellen, dat het CDA een partij is, die zich niet of nauwelijks aan afspraken houdt, c.q. kan houden. Immers was de PvdA altijd faliekant tegen de missie in Uruzgan en stemde Wouter Bos in me de door het CDA zo gewilde verlenging, onder de voorwaarde, dat Nederland zich in Augustus 2010 zou terugtrekken uit Uruzgan. Het CDA verbrak die in het regeerakkoord afgesproken belofte echter in december 2009 al, door te stellen dat het voorstander is van een verlenging van de missie. Hiermee gaf het CDA aan een totaal onbetrouwbare partner te zijn, want ze hielden zich niet aan de afspraken in het regeerakkoord.

Maar Balkenende’s ambtstermijn liep op zijn einde en Balkenende moest even aan een nieuw internationaal baantje worden geholpen. Alle sollicitatiepogingen ten spijt, is de oud-premier nu slechts leraar op een basisschool en niet directeur van het IMF, of secretaris-generaal van de Europese Unie, NAVO of VN. Alle uithalen naar Wouter Bos ten spijt, is Balkenende nu de gene, die het onderspit delft en niet Bos. En van die lessen moet Jolande Sap hebben geleerd. Maar dat heeft ze niet.

Wouter Bos had GroenLinks kunnen vertellen dat het CDA bij monde van die hoogst onbetrouwbare CDA-baas Balkenende heeft volgehouden, dat de missie in Urizgan een opbouwmissie was. Er werd niet gevochten, zo hield Balkenende steeds vol. De parallel die te trekken is met de huidige premier Mark Rutte, die onder druk van GroenLinks ook niet het hele verhaal zal vertellen. De Griekenland-affaire heeft ons al geleerd, dat Rutte moet laveren op een dun koord. Ook in de Kunduz-zaak zal Rutte balanceren op een dun koord, waar hij ogenblikkelijk vanaf kan vallen. Want bleek tijdens de opbouwmissie in Uruzgan niet, dat Nederlanders toch deelnamen aan gevechten? Bleek gedurende de opbouwmissie niet, dat door soldaten gebouwde scholen werden opgeblazen door de Taliban? Bleek gedurende de opbouwmissie niet, dat Nederland niet veel meer was geworden dan een schoothondje van de Amerikanen, die uit geldgebrek Nederland onder druk zette, om langer in Afghanistan te blijven? Bleek niet achteraf gezien, dat zowel Bush als Obama het GSM nummer van Wouter Bos hadden gekregen, om de PvdA-leider onder druk te zetten toch in te stemmen met een langer verblijf? Datzelfde staat Jolande Sap nu ook te wachten.

Kunduz is geen politiemissie. Kunduz is gewoon ordinair knokken met keiharde wapens. Afghanistan is een levensgevaarlijk land, waar Nederland helemaal niets te zoeken heeft. Het is een CDA en vooral een Amerikaans feestje; ellende die de Amerikanen hebben veroorzaakt, omdat zij de wereld wilden tonen hoe daadkrachtig ze waren. De missie kostte de Amerikanen uiteindelijk zoveel geld, dat de staatsschuld inmiddels is opgelopen tot het exorbitant hoge bedrag van 1,4 biljoen dollar. Hoeveel zegt u? 1,4 biljoen waardeloze dollars! De Amerikanen hebben geen cent meer op hun dikke McDonald's kont te krabben, zijn nagenoeg failliet en daarom moeten landen als Nederland per se meedoen. De enige landen die nog een klein beetje hersenen hadden om na te denken, waren Spanje en Italië. Deze landen hebben inmiddels geen legers meer gevestigd in Afghanistan. Maar goed, zij hebben weer andere problemen. Misschien moeten we PVV'ers naar Afghanistan sturen; zij vechten immer graag tegen Moslims. En we hebben dan met 1,5 miljoen stemmen.. euh... soldaten het sterkste leger ter wereld.

Feit is, dat GroenLinks zichzelf nog gaat tegenkomen in de toekomst en dat het steunen van de Kunduz-missie misschien wel het stomste is, dat GroenLinks ooit heeft kunnen doen. Want uiteindelijk is Afghanistan een zandbak, waarin gevochten wordt op leven en dood en het Nederlandse leger wordt daar hoe dan ook, vroeg of laat in meegezogen. En als blijkt dat er toch wordt gevochten (want er wordt gewoon ordinair geknokt), zoals ook uiteindelijk bleek tijdens de opbouwmissie in Uruzgan, dan gaat dit GroenLinks stemmen en Jolande Sap haar kop kosten. Sap ging voor eigen belang en wilde haar naam op de politieke landkaart zetten. Nou, dat is haar inmiddels meer dan gelukt. Maar ten koste van wat..??