Veilige havens

Rusland neemt het niet zo nauw met de mensenrechten. De persvrijheid is er nogal discutabel en tegenstanders van het regime van Poetin worden zonder pardon vermoord. Anderen worden beschuldigd van belastingontduiking (de vriendjes van Poetin doen niet anders) en weer anderen zijn terroristen. Turkijke pakt het steviger aan: het sluit hele redacties van kranten en televisie die kritisch zijn op het beleid van de regering Erdogan. In China is het mogelijk nog erger: wie niet netjes in de maat loopt en de regering aanbidt wordt levenslang verbannen naar strafkampen. In Saoedi Arabië worden vrouwen die achter het stuur van een auto kruipen gestraft met duizend stokslagen. Noord Korea pakt iedereen op die met een beetje kritisch oog naar de regering kijkt. En blogger in eveneens Saoedi Arabië is veroordeeld tot zweepslagen nadat hij een verhaal had geschreven over de door en door corrupte regering. Indonesië heeft homo’s in de ban gedaan, net als Senegal. Openlijk homo zijn is daar strafbaar; je kunt je leven lang de cel in draaien.

Het opmerkelijke aan al deze voorbeelden is dat de regeringen van de Europese Unie bij al deze landen vooraan staan te zwaaien met het boekje met mensenrechten. Nederland stuurt zelfs de koning vooruit om in bedekte taal landen als China aan te spreken op de op z’n zachtst gezegd nogal discutabele wijze waarop het omgaat met mensenrechten. Het Westen kan maar niet vaak genoeg benadrukken hoe landen als Rusland, Turkije, China, Saoedi Arabië, Noord Korea en Indonesië nu eindelijk eens de mensenrechten moeten respecteren. Westerse landen hebben er een handje van om deze landen te wijzen op de erbarmelijke omstandigheden waarin meer dan driekwart van het land leeft. Veel inwoners hebben geen gas, geen stromend water en geen fatsoenlijke sanitaire voorzieningen. Het schort veel inwoners van deze landen aan een fatsoenlijk dak boven hun hoofd en deze mensen moeten vrij zijn om te kiezen. Ze moeten vrij zijn om te leven daar waar ze willen. Steeds weer wijzen Westerse landen op het Rechten van de Mens uit 1950, en het Europees Sociaal Handvest uit 1961.

Wat gebeurt er op het eigen Europees grondgebied? Wat zien we in Calais en aan de Grieks/Macedonische grens bij het Griekse Idemeni? Zien we daar niet iedere dag beelden van mensen die leven onder erbarmelijke omstandigheden? Is het niet Europeees grondgebied waar mensen geen toegang hebben tot gas, geen stromend water en geen fatsoenlijke sanitaire voorzieningen hebben? Waar mensen leven in een modderpoel in vreselijke koude. Waar mensen worden ingesloten door een groot hek zodat ze niet meer verder kunnen. Waar mensen hun leven wagen om een zee en ijskoude rivieren te trotseren op weg naar een beter bestaan. Voor die mensen die overleven komen in een land waar niemand ze moet. Waar de inwoners hen al bestempelen tot criminelen nog vóór dat ze een criminele daad hebben kunnen plegen. Misschien willen deze mensen helemaal geen criminele daad plegen maar zijn ze gewoon op zoek naar veiligheid. Weg van de bommen e n granaten die tientallen vliegtuigen uit zestien landen op hun land gooien. In hun land ligt inmiddels alles – maar dan ook werkelijk alles – volledig in puin. Werkelijk niets staat nog overeind en er is niemand die hen daarin de helpende hand toe reikt.

Dictators uit Rusland, Turkije, China, Saoedi Arabië, Noord Korea en Indonesië liggen toch te schuddebuiken van het lachen als daar een minister of regeringsleider uit een Europees land komt en die begint over mensenrechten? Erdogan en Davotoglu schieten toch in de schaterlach als de Europese Unie hen om de helpende hand komt vragen  in het oplossen van de volksverhuizing vanuit Syrië, Irak, Afghanistan en Eritrea? Vladimir Vladimirovitsj Poetin kan zijn lachen toch niet inhouden als daar een Westerse regeringsleider begint over het respecteren van mensenrechten? Met enig genot en een rood hoofd van het proesten zal hij wijzen naar vluchtelingenkampen in Calais (20.000 – 25.000 mensen) en aan de Grieks/Macedonische grens (ca. 35.000 – 40.000 mensen) onder mensonterende omstandigheden op elkaar gepropt zitten. Met een brede grijns op zijn gezicht zal hij antwoorden dat zijn tegenstanders in de strafkampen in Siberië nog onder betere omstandigheden leven.

De vluchtelingencrisis markeert het einde van de Europese Unie. Europa heeft zichzelf niet meer in de hand. Ze heeft geen idee hoe deze crisis op te lossen anders dan nog meer mensen op te nemen. Dat voedt extreem rechtse partijen alleen maar. Het trekt stemmen. In Nederland is Geert Wilders extreem populair. Na de verkiezingen van maart 2017 zullen er waarschijnlijk vijf misschien wel zes partijen moeten samenklonteren om de PVV de wind uit de zeilen te houden. Dat wordt een ramp op pootjes. In Duitsland staat plotseling de Alternative für Deutschland op; een PVV-light kloon, zoals in Nederland D66 de lichtere variant van de VVD is. In Frankrijk zullen de Parti Socialiste noch de UMP de nieuwe president kunnen leveren, maar zal Marine Le Pende troon bestijgen.

In het Verenigd Koninkrijk vindt over iets meer dan een maand een referendum plaats over het al dan niet verlaten van de Europese Unie. Het zal duidelijk zijn dat de Britten de EU beu zijn en eruit willen. Iets eerde op 6 april vindt er een referendum plaats over het al dan niet binnen laten van het supercorrupte Oekraïne. Ook daar zal de bevolking massaal tegen stemmen.

Misschien is het probleem van de Europese Unie wel dat het Handvest Rechten van de Mens uit 1950 en het Europees Sociaal Handvest uit 1961 een rigoureuze oplossen in de weg staan. Een echte oplossing, waar zowel links als rechts mee kan leven: in het land zelf veilige gebieden creëren onder leiding en bescherming van een Europees leger. Een Europees leger dat het mandaat heeft iedereen die kwaadwillend is voor de sokken te schieten. Het gebied in Syrie, Irak, Afghanistan en Eritrea zelf waar mensen veilig kunnen leven. Waar kinderen naar school gaan en waar iedereen een fatsoenlijk dak boven zijn/haar hoofd heeft. Safe havens noemen ze die. Veilige havens.