Vandaag werd bekend dat Dirk Scheringa niet alleen zijn bank verliest, maar ook de rest van zijn DSB-imperium gaat de prullenmand in. Scheringa heeft zijn kunstcollectie, privé vliegtuig en drie buitenhuizen allemaal ondergebracht in zijn DSB imperium. Natuurlijk heeft hij dit faillissement niet aan zien komen en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier opzet in het spel is. Er zijn waarschijnlijk drie redenen waarom Scheringa zijn hele imperium failliet laat gaan. Enerzijds is hij verlost van schuldeisers. Daarnaast kan hij delen uit de failliete boedel goedkoop terugkopen. Een derde reden zou kunnen zijn dat de belangrijkste inkomstenbron voor alle bv’s er niet meer is. Immers was de bank de motor, die geld genereerde voor alle andere bedrijven van Scheringa.
Scheringa heeft zich in een week tijd ontpopt van gewiekste zakenman en schurk in een gebeten hond, annex slachtoffer. Hij rende op en neer tussen Texas en Amsterdam, om de laatste loodjes van zijn in elkaar gestorte imperium te redden. Als een beledigde majesteit maakte hij deze week tijdens een persconferentie bekend dat dit allemaal voor niets is geweest en opzet was van minister van Financiën Wouter Bos en de president van De Nederlandsche Bank, Nout Wellink. Hij wees op toezichthouders, die hun werk beter hadden moeten doen. Hij was niet in de fout gegaan, maar anderen waren verkeerd bezig geweest. Net als heel Nederland wijst hij naar de toezichthouders bij De Nederlandsche Bank. Het typisch Nederlandse vingertje komt weer om te hoek kijken:”Ik maak een fout en jij lost het maar op”. En het liefst wijst heel Nederland dan de Overheid aan, die Scheringa de gevraagde 800 miljoen euro had moeten geven, om zijn bank te redden.
Maar eigenlijk is dat gekkenwerk. Scheringa vergeet gemakshalve waaraan zijn imperium ten einde is gekomen. Om het geheugen van dhr. Scheringa even op te frissen was dat een zekere meneer Lakeman, die een oproep deed aan spaarders om hun geld terug te trekken, waarna mensen massaal hun spaargeld terugtrokken van de bank. En spaargeld is bij elke bank de kurk waarop het drijft. Bij deze zogenaamde “bankrun” trok niet iedereen zijn geld terug; veel mensen die meer dan 100.000 euro op de DSB-rekening hadden staan, deden dat bijvoorbeeld niet. Zij vallen niet onder het garantiestelsel van Bos. Zij wilden dat Bos 800 miljoen euro belastinggeld in DSB stak, zodat de bank zijn deuren weer kon openen. Het gevolg zou ontegenzeggelijk een tweede bankrun geweest, waarna de 800 miljoen euro in rook was opgegaan en de Overheid met een lege bank zat. Prima dus, dat Bos geweigerd heeft om DSB te steunen.
Scheringa verkocht producten die mensen graag wilden hebben. In een poging de buurman de ogen uit te steken, gingen mensen steeds meer consumeren en leefden ver boven hun stand. Met hun eigen salaris konden ze al die luxe niet (meer) betalen en spaargeld was er bijna niet. Om toch maar die keuken te nieuwe kopen of die nieuwe plasma TV en zo de buurman/zwager/oom/neef nog jaloerser te maken, moesten ze geld gaan lenen. Ze hoorden er immers niet meer bij, als ze die luxe niet in huis hadden. Ze deden niet mee, als ze niet deden, wat de rest wel deed: kopen, kopen, kopen en nog eens kopen. Bij alle banken vingen deze hebberige consumenten bot. Deze banken vertelden hen, dat ze geen lening kregen omdat ze het niet konden (terug)betalen. "Geen probleem,", dachten deze jaloerse consumenten,"dan ga ik net zolang shoppen, totdat ik die lening wel krijg". En de bank die de lening wel gaf, was DSB. DSB stond op den duur bekend dat je daar een lening kon krijgen, als je overal was afgewezen. Als je dan nog een lening aan gaat, vraag je om problemen. Mensen die een hypotheek bij de Rabobank hebben en daar 1.300 euro in de maand betalen, moeten beter nadenken als DSB langs komt met een aanbod van 679 euro per maand; de helft. Vaak werd er nog wat extra's geleend, om die huwelijksreis te realiseren, of om meubels te kopen. De geleende som werd dus alleen maar hoger en hoger. Omdat DSB het beleende geld terug wilde zien, werden de consumenten verplicht een verzekering af te sluiten voor als ze arbeidsongeschikt of werkloos zouden raken. De hebberige consumenten keken niet verder en tekenden. Nu blijkt dat ze meer dan 2/3 van hun netto inkomen kwijt zijn aan de leenschuld bij DSB, deugt de DSB-lening ineens niet. De DSB-lening deugt juist wel. In de hoofden van de hebberige en jaloerse consumenten deugt het niet.
Feit is, dat DSB de belichaming was van de kredietcrisis in Nederland. DSB was in het klein, wat de kredietcrisis in het groot was; De kredietcrisis is begonnen doordat banken geld, dat er niet was, uitleenden aan mensen die het niet konden betalen. Precies, wat DSB Bank deed. En het waren niet die gewiekste dertigers en veertigers uit de DSB-reclames, die deze leningen afsloten. Het was niet de familie Doorsnee, die zijn handje op kwam houden bij suikeroom Scheringa. Maar mensen, die werden opgejaagd door de buurman of hun zwager de ogen uit wilde steken met een nieuwe auto, stereotoren of keuken. De leningen van DSB lijken verdacht veel op sub-prime leningen; ze begonnen met een (aantrekkelijke) lage maandelijkse aflossing, waarna de maandelijkse aflossing jaarlijks steeg. Precies, wat er met de leningen van DSB gebeurde. Iedereen weet nu wat de praktijken van Scheringa inhielden. Maar of dat de hebberigheid en de gierigheid van veel mensen in de toekomst doet voorkomen…. Ik waag het te betwijfelen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten