Normaliter is een door Geert Wilders aangekondigd offensief tegen Moslims in het algemeen en Marokkanen in het bijzonder wereldnieuws. Tien jaar lang werd de blonde Islamhater uit Venlo gezien als dé oplossing voor de integratieproblemen waar allochtonen al jaren mee worstelen. Het gevecht met de Moslims werd zelfs wereldnieuws en de blondine werd een veel gevraagd spreker. Omdat Wilders vrijwel iedere dag het wereldnieuws domineerde, steeg de populariteit van de Islamhatende partij PVV tot grote hoogten; van 2 naar 9 en uiteindelijk 24 zetels in de Tweede Kamer. De PVV is vertegenwoordigd in 10 van de twaalf provincies en in twee gemeenteraden. Het avontuur van de PVV leek helemaal niet meer stuk te kunnen toen VVD en CDA in 2010 stonden te springen om een coalitie te vormen met de grootste winnaar van die verkiezingen. Nederland snakte naar een oplossing en was ervan overtuigd dat de PVV die kon bieden.
Hoe anders liep de geschiedenis; de PVV werd van een populistisch vehikel een echte regeringspartij en moest meebeslissen over impopulaire maatregelen. In het Catshuis kon Geert Wilders niet meer wegduiken of de PvdA naar voren schuiven, maar moest hij het zelf doen. Hij kon Job Cohen niet meer aanwijzen als bedrijfspoedel, waar hij dat eigenlijk zelf was. Nee, hij moest nu zelf knopen doorhakken en dat viel hem zwaar. De rest is geschiedenis; de 24 zetels waren het maximale, omdat Wilders de tijdsgeest mee had.
De daarop volgende verkiezingen van afgelopen 12 september heeft de VVD een slimme zet gedaan: de liberalen hebben het partijprogramma van de PVV grotendeels overgenomen en gedaan alsof het van hen was. De PvdA moet hebben gedacht; wat zij kunnen, kunnen wij ook maar dan beter en kopieerde op haar beurt het partijprogramma van de op links populistische SP. Zowel de VVD als PvdA gebruikten alleen niet dezelfde woorden; het snoeiharde taalgebruik van de PVV werd in het VVD-partijprogramma een beetje afgezwakt en netjes verpakt, zoals alleen VVD’ers dat kunnen. Feitelijk zeiden ze hetzelfde, alleen dan in nettere bewoordingen. Zo ook bij de PvdA, die feitelijk hetzelfde riepen als de SP, alleen dan in hele nette woorden, zodat het niet opviel.
De PVV verloor 9 zetels bij de laatste Kamerverkiezingen en het PVV-sprookje leek voorbij; de helden van weleer waren gevallen. De haatpartij lijkt voor eeuwig veroordeeld tot de oppositiebankjes. Omdat haar partijprogramma over het algemeen waren overgenomen door de VVD viel de PVV niet meer op. En dus gebeurde, waar ook uw Opinie Paultje voor vreesde; de PVV-voorman kondigde vandaag aan nog harder in te zullen gaan op Moslims. Hij gaat ze nog harder aanpakken. In de praktijk betekent dit zo goed als nog harder roepen, schelden, tieren, haat zaaien en discrimineren. Het niveau van het debat wordt daarmee niet beter. Sterker nog; met een scheldende politicus iedere dag op televisie denkt de burger dat het gewoontegoed is geworden, waardoor de mensen op straat elkaar ook nog eens gaan uitschelden om niks. Wilders moet wel om op te vallen, maar creëert tegelijkertijd een heel naar neveneffect; Nederland denkt dat schelden, tieren, schoppen en slaan gewoon mag. Het behoort immers tot de vrijheid van meningsuiting. Niemand staat erbij stil dat dit geen vrijheid van meningsuiting is, maar gewoon ordinair en asociaal gedrag. Het is daarom goed dat nu ook de VVD afscheid heeft genomen van de PVV. Hopelijk houden ze dat vol.
Grappig genoeg noemde Wilders in het NOS-interview Marokkanen, die mensen die anders zijn dan zij, uitsluiten van deelname aan de samenleving. Een typisch gevalletje ‘de pot verwijt de ketel’. Erg consistent is Wilders ook niet, want eerst waren de Moslims gevaar voor de wereldvrede; later waren het achtereenvolgens de PvdA (Job Cohen in het bijzonder), Griekenland, Europa, de Polen en recentelijk nog de ouderen. Nu zijn het ineens weer de Moslims, dus het laat zich raden wie het volgende slachtoffer is, als het schreeuw over het gevaar van de Moslims verstomd. Precies, dan is de Partij van de Arabieren weer aan de beurt. Angst zaaien zit Wilders in het bloed; hij doet het met gevoel van perfectie, maar zijn verhaal is niet nieuw meer.
Voorafgaand aan de afgelopen verkiezingen is (ook door de schrijver van dit stukje) druk gespeculeerd over het al dan niet stoppen van de PVV, omdat de Wilders-magie duidelijk is uitgewerkt. Nu mag de PVV wel hoog in de peilingen staan (met 25 zetels de tweede plek achter de PvdA), maar dit zijn slechts peilingen. Nederland heeft gezien dat Wilders wel problemen aan de orde kan stellen, maar daar nauwelijks oplossingen voor heeft. Ook nu Wilders roept dat de Marokkanen het grote probleem zijn van Nederland en dreigt met keiharde taal, is niemand echt meer onder de indruk. Het zal hooguit worden opgepikt door politieke volgers; de rest van Nederland interesseert het nauwelijks meer. Een groot deel van Nederland zit werkloos thuis en wil een baan. Discrimineren is niet de oplossing voor hun probleem; een baan, inkomen… een bestaan! Met het weglopen uit het Catshuis in april 2012 heeft Wilders laten zien dat hij daarvoor geen oplossingen heeft.
De langspeelplaat is sleets geworden. De kans dat VVD en CDA weer met de PVV in zee gaan is vrij klein; zeker het CDA heeft met de huidige 13 zetels leergeld betaald. In een rapport dat de Bossche burgemeester Rombouts had naar aanleiding van de verkiezingsnederlaag geschreven werd geroepen over een onduidelijke boodschap, maar de werkelijke aanleiding voor het forse verlies op 12 september is de samenwerking met de PVV en de partijleiding van het CDA weet dat. Nu ook de VVD bij monde van Mark Rutte afstand heeft genomen van de PVV – wat heet , ze hebben het PVV-partijprogramma gekopieerd – heeft de haatpartij weinig Haagse vrienden meer over. Het probleem is dat Geert Wilders dat alleen nog niet door heeft.
donderdag 27 december 2012
dinsdag 25 december 2012
Kerstgedachte
Kerstmis maakt altijd toch weer de emotionele mens in ons los. Waar we elkaar het hele jaar door in de haren vliegen, uitschelden en tieren, worden we met kerstmis 2 dagen in het jaar ineens toch weer sentimenteel en meelevend met de minderbedeelden. Mensen, die van dit kerstfeest geen vreetfestijn kunnen maken simpelweg omdat ze het geld er niet voor hebben. Mensen, die dit kerstfeest, net als alle andere dagen van het jaar, hun kroost bijna niets te eten kunnen geven juist omdat de crisis en de daarmee samenhangende bezuinigingen hen extra hard treft. Als het Opperwezen ons één keer per jaar vraagt ook aan hen te denken, dan veranderen de doorgaans zo egoïstische en materialistische Nederlanders twee dagen per jaar in sociale wezens. Plotseling blijkt dat we toch wel wat voor elkaar over hebben. De actie Serious Request van 3FM haalde dit jaar het recordbedrag van 12,6 miljoen euro op. Het geld gaat rechtstreeks naar het Nederlandse Rode Kruis, die het zal inzetten om kindersterfte tegen te gaan. Vorig jaar ging het naar hun moeders, die 7,8 miljoen euro kregen.
Persoonlijk heb ik erg veel respect voor iedereen die de moed heeft getoond geld te geven voor dit project. Nu ben ik niet het monster dat vindt dat het geld niet naar buitenlandse kindjes moet gaan, maar naar binnenlandse en die buitenlandse kindjes maar laten sterven, zoals ik eerder deze weer hoorde van bekenden. Toch roepen dit soort bedragen ieder jaar weer het idee op waar het geld daadwerkelijk naar toe gaat. Voor wie gelooft dat elke eurocent van de opgehaalde 12,6 miljoen euro terecht komt bij de 19.000 hulpeloze kinderen, moet even uit de droom worden geholpen. Alleen al de directeur van het Rode Kuis in Nederland, Cees Breedveld gaat ieder jaar met 142.000 euro naar huis. Dat is weliswaar keurig onder de Balkenendenorm van 191.000 euro, maar nog rijkelijk veel voor een organisatie die van rijkssubsidies afhankelijk is. Hierbij is het wel opletten; feitelijk is elk salaris van boven de 100.000 euro rijkelijk veel, maar staat Breedveld wel aan het hoofd van een organisatie met een hoop personeel en dus veel verantwoordelijkheid. Of dat het hoge salaris rechtvaardigt, is een discussie waar we waarschijnlijk nooit uit zullen komen. Wat is veel; wat is weinig? Een haar in je soep is veel; een haar op je hoofd is weinig. In 2010 maakte toenmalig minister van EZ Maxime Verhagen zich al druk over de hoge salarissen bij de top van het Rode Kruis. Verhagen liet zijn linkse hart spreken en dreigde zelfs te korten op de jaarlijkse subsidie als de hoge salarissen niet naar een acceptabeler niveau zouden worden gebracht. Door het amateurisme van Geert Wilders viel het kabinet echter waar Verhagen in zat en heeft Nederland bijna een jaar zonder regering gezeten. De Nederlandse overheid is door Wilders’ populisme verworden tot een tandeloze tijger; veel grommen, maar niet bijten.
Eigenlijk zouden we met z’n allen voorwaarden moeten scheppen aan zo’n actie als Serious Request; de voorwaarde dat elke euro van het geschonken geld echt naar het doel gaat waar het voor is bestemd. Dat zou dat moeten worden gecontroleerd door een onafhankelijke accountant, niet door het Centraal Bureau Fondsenwerving (CBF), die andere tandeloze tijger. Het CBF is destijds in het leven geroepen om excessen als bij het Rode Kruis te voorkomen. Want het kan nog erger; één van de voorgangers van Breedveld, Dolph Pagano, kreeg voor een intermklusje omgerekend bijna 289.000 euro toegeschoven (destijds 600.000 gulden). Het fonds van het Rode Kruis, dat een CBF-keurmerk wil dragen, moest met officiële papieren aangeven hoeveel van hun inkomsten wordt besteed aan organisatorische kosten en hoeveel naar het beoogde doel gaat. Tot nu toe voldeed het Rode Kruis daar prima aan; een voor het CBF acceptabele hoeveelheid van het opgehaalde bedrag gaat naar het door het Rode Kruis beoogde doel. Daarmee is voor de tandeloze tijger CBF de kous af. En als het CBF het goed vindt, dan gaat er nóg een instantie naar kijken en dat is de Consumentenautoriteit. Hier ook weer; veel grommen, weinig actie ondernemen.
Dat de directie van het Rode Kruis zich fetteert met geld dat eigenlijk naar de armen moet, is niet goed te praten. Als ik de VVD hoor praten dat er minder geld moet naar ontwikkelingshulp, omdat de goede doelen dit zelf zouden kunnen bepalen. Onder het motto meer mensen zelfstandig heeft de VVD de marktwerking inde hand geholpen en dus excessen als torenhoge salarissen bij goede doelen als het Rode Kruis. Met twee PvdA-ministers die nu moeten toezien op de gang van zaken bij het Rode Kruis is er wellicht kans op verbetering, maar de vraag is hoeveel macht Plasterk (Binnenlandse Zaken) en Ploumen (ontwikkelingssamenwerking) eigenlijk hebben. Hoever kunnen deze twee ministers gaan om de lading BMW’s, iPhones en MacBooks aan banden te leggen?
Misschien moeten we ophouden met discussiëren en eens met een oplossing komen. Ik zal hierin een schotje voor de boeg geven: Misschien moeten we niet meer één keer per jaar over ons goede hart strijken en respectvol zijn, als Kerstmis nadert. Misschien zou het helpen om niet meer één keer per jaar voor moraalridder te spelen en/of delen van ons kerstpakket schenken aan de voedselbanken. Oproepen kerstpakketten te schenken aan de voedselbanken, zoals de PvdA bijna jaarlijks kraait, is een nobel streven, maar onnodig. De oplossing zou zijn om dit het hele jaar door te doen. Misschien zou het verstandiger zijn als we ons oor niet meer te luisteren leggen bij populistisch geleuter van partijen als SP en PVV, georkestreerd door een walgelijk blad als De Telegraaf.
Misschien moeten we vanaf nu een heel jaar respect tonen en delen met de minder bedeelden. En dat is een lastige opgave, maar misschien kan hierin de nieuwe Maya Kalender helpen. U weet wel, die Maya kalender, die ons eerder hel en verdoemenis beloofde afgelopen vrijdag 21 december 2012, wanneer de wereld zou vergaan. Er is inmiddels een nieuwe Maya kalender aangevangen; een tijdperk waarin we volgens de Maya’s wat meer respect voor elkaar zouden gaan tonen. Lijkt me een prima plan en ik neem hierin graag het voortouw.
Wie volgt?
Persoonlijk heb ik erg veel respect voor iedereen die de moed heeft getoond geld te geven voor dit project. Nu ben ik niet het monster dat vindt dat het geld niet naar buitenlandse kindjes moet gaan, maar naar binnenlandse en die buitenlandse kindjes maar laten sterven, zoals ik eerder deze weer hoorde van bekenden. Toch roepen dit soort bedragen ieder jaar weer het idee op waar het geld daadwerkelijk naar toe gaat. Voor wie gelooft dat elke eurocent van de opgehaalde 12,6 miljoen euro terecht komt bij de 19.000 hulpeloze kinderen, moet even uit de droom worden geholpen. Alleen al de directeur van het Rode Kuis in Nederland, Cees Breedveld gaat ieder jaar met 142.000 euro naar huis. Dat is weliswaar keurig onder de Balkenendenorm van 191.000 euro, maar nog rijkelijk veel voor een organisatie die van rijkssubsidies afhankelijk is. Hierbij is het wel opletten; feitelijk is elk salaris van boven de 100.000 euro rijkelijk veel, maar staat Breedveld wel aan het hoofd van een organisatie met een hoop personeel en dus veel verantwoordelijkheid. Of dat het hoge salaris rechtvaardigt, is een discussie waar we waarschijnlijk nooit uit zullen komen. Wat is veel; wat is weinig? Een haar in je soep is veel; een haar op je hoofd is weinig. In 2010 maakte toenmalig minister van EZ Maxime Verhagen zich al druk over de hoge salarissen bij de top van het Rode Kruis. Verhagen liet zijn linkse hart spreken en dreigde zelfs te korten op de jaarlijkse subsidie als de hoge salarissen niet naar een acceptabeler niveau zouden worden gebracht. Door het amateurisme van Geert Wilders viel het kabinet echter waar Verhagen in zat en heeft Nederland bijna een jaar zonder regering gezeten. De Nederlandse overheid is door Wilders’ populisme verworden tot een tandeloze tijger; veel grommen, maar niet bijten.
Eigenlijk zouden we met z’n allen voorwaarden moeten scheppen aan zo’n actie als Serious Request; de voorwaarde dat elke euro van het geschonken geld echt naar het doel gaat waar het voor is bestemd. Dat zou dat moeten worden gecontroleerd door een onafhankelijke accountant, niet door het Centraal Bureau Fondsenwerving (CBF), die andere tandeloze tijger. Het CBF is destijds in het leven geroepen om excessen als bij het Rode Kruis te voorkomen. Want het kan nog erger; één van de voorgangers van Breedveld, Dolph Pagano, kreeg voor een intermklusje omgerekend bijna 289.000 euro toegeschoven (destijds 600.000 gulden). Het fonds van het Rode Kruis, dat een CBF-keurmerk wil dragen, moest met officiële papieren aangeven hoeveel van hun inkomsten wordt besteed aan organisatorische kosten en hoeveel naar het beoogde doel gaat. Tot nu toe voldeed het Rode Kruis daar prima aan; een voor het CBF acceptabele hoeveelheid van het opgehaalde bedrag gaat naar het door het Rode Kruis beoogde doel. Daarmee is voor de tandeloze tijger CBF de kous af. En als het CBF het goed vindt, dan gaat er nóg een instantie naar kijken en dat is de Consumentenautoriteit. Hier ook weer; veel grommen, weinig actie ondernemen.
Dat de directie van het Rode Kruis zich fetteert met geld dat eigenlijk naar de armen moet, is niet goed te praten. Als ik de VVD hoor praten dat er minder geld moet naar ontwikkelingshulp, omdat de goede doelen dit zelf zouden kunnen bepalen. Onder het motto meer mensen zelfstandig heeft de VVD de marktwerking inde hand geholpen en dus excessen als torenhoge salarissen bij goede doelen als het Rode Kruis. Met twee PvdA-ministers die nu moeten toezien op de gang van zaken bij het Rode Kruis is er wellicht kans op verbetering, maar de vraag is hoeveel macht Plasterk (Binnenlandse Zaken) en Ploumen (ontwikkelingssamenwerking) eigenlijk hebben. Hoever kunnen deze twee ministers gaan om de lading BMW’s, iPhones en MacBooks aan banden te leggen?
Misschien moeten we ophouden met discussiëren en eens met een oplossing komen. Ik zal hierin een schotje voor de boeg geven: Misschien moeten we niet meer één keer per jaar over ons goede hart strijken en respectvol zijn, als Kerstmis nadert. Misschien zou het helpen om niet meer één keer per jaar voor moraalridder te spelen en/of delen van ons kerstpakket schenken aan de voedselbanken. Oproepen kerstpakketten te schenken aan de voedselbanken, zoals de PvdA bijna jaarlijks kraait, is een nobel streven, maar onnodig. De oplossing zou zijn om dit het hele jaar door te doen. Misschien zou het verstandiger zijn als we ons oor niet meer te luisteren leggen bij populistisch geleuter van partijen als SP en PVV, georkestreerd door een walgelijk blad als De Telegraaf.
Misschien moeten we vanaf nu een heel jaar respect tonen en delen met de minder bedeelden. En dat is een lastige opgave, maar misschien kan hierin de nieuwe Maya Kalender helpen. U weet wel, die Maya kalender, die ons eerder hel en verdoemenis beloofde afgelopen vrijdag 21 december 2012, wanneer de wereld zou vergaan. Er is inmiddels een nieuwe Maya kalender aangevangen; een tijdperk waarin we volgens de Maya’s wat meer respect voor elkaar zouden gaan tonen. Lijkt me een prima plan en ik neem hierin graag het voortouw.
Wie volgt?
zaterdag 22 december 2012
Ik hou van deze partij!
Als CDA-voorman Sybrand van Haersma Buma voorafgaand aan de afgelopen verkiezingen zegt, dat een toekomstige samenwerking met de PVV niet meer tot de mogelijkheden behoort, dan likt het CDA haar wonden. Als Maxime Verhagen in een interview met het De Volkskrant luidkeels roept dat de samenwerking met de PVV een inschattingsfout was, op de dag dat volgens de Maya’s de wereld zou vergaan, dan koopt hij een kaartje bij Petrus aan de hemelpoort. Als een dag later Gerd Leers dan ook nog eens tegen nieuwssite Nu.nl kakelt, dat hij door Geert Wilders persoonlijk onder druk is gezet, dan probeert het CDA het ultrarechtse imago van zich af te schudden. Kortom: het CDA probeert de schade te herstellen. In vaktermen heet dat ‘damage control’. Het CDA is bezig zijn handen in onschuld te wassen, omdat het weet dat de ontevreden CDA-kiezer is overgelopen naar de PVV. De christendemocraten zijn blijkbaar nog steeds niet hersteld van de flinke schade die het heeft opgelopen door de samenwerking met de ultrarechtse anti-Islambeweging van Geert Wilders; de PVV.
Nu het CDA geen partner meer lijkt te zijn voor de PVV, lijkt de haatbeweging van Geert Wilders tot in de eeuwigheid gedoemd tot het voeren van oppositie. Geert Wilders’ haattweets richting Marokkanen zijn deze week nauwelijks opgepikt door de pers, waardoor de rondgang die Wilders maakte langs moskeeën verstomde. Geen journalist aanwezig; geen snorrende camera’s en geen tegendemonstratie. Toch is Wilders’ haatbeweging nog niet klaar; het opende een offensief tegen Marokkanen… het zoveelste. Het is een sleets geworden langspeelplaat en nauwelijks succesvol, en trekt daarom nauwelijks nog aandacht van de (inter)nationale pers. De aandacht in de pers voor deze actie is misschien we symbolisch voor de teloorgang van de PVV. Geen seconde werd het onder de aandacht gebracht; geen woord in de kranten of op internet. De PVV moet blijkbaar net als alle andere partijen hard werken om aandacht te krijgen. En dat valt zwaar voor Wilders’ anti-Islambeweging, want de overvloed aan gratis publiciteit in de (wereldwijde) media stond in het verleden altijd garant voor hoge zetelaantallen. Die tijd is nu over.
CDA en VVD waren in 2010 fervent voorstanders van een samenwerking met de grootste winnaar van die verkiezingen: de PVV. Het moest en het zou gebeuren; het CDA wilde op geen enkele manier samenwerken met die suffe linkse idioten van de PvdA. Maxime Verhagen had er zelfs een emotioneel betoog, gevolgd door een huilbui met krokodillentranen voor over. Het zijn inmiddels historisch geworden woorden:”Ik hou van deze partij!” stamelde Verhagen destijds in de Rijnhal in Arnhem, voor een zaal toegestroomde leden en – dat was misschien wel nóg mooier – de toegestroomde wereldpers. Voor het eerst in de Nederlandse parlementaire geschiedenis was een congres van een Nederlandse politieke partij wereldnieuws en de wereldbevolking zag een snikkende en smekende CDA-voorman, die door zijn wiggentranen beslagen bril twee derde van zijn partij achter zich kreeg waarna de desastreuze samenwerking met de PVV kon beginnen. Wat een toneelspel, wat een acteur!
Nou is het oppassen met het CDA, want niet is zo onzeker als de koers van het CDA. Het CDA kan nu hoog van de toren schreeuwen dat het nooit meer wil samenwerken met de PVV, maar als de PVV bij de volgende verkiezingen weer fors wint, dan kunnen de christendemocraten er zó weer anders over denken. De instabiliteit binnen het CDA kenmerkt de instabiliteit van de koers. Het CDA is een diep verdeelde partij.
Toch heb ik medelijden met het CDA. Sinds de oprichting eind jaren ’70 van de vorige eeuw deed het CDA altijd mee om de prijzen; het speelde in de Champions League van de Nederlandse politiek. Een stem op het CDA was altijd een veilige stem. Stemde je PvdA, dan was je (al dan niet uitgesproken) links; stemde je VVD, dan behoorde je tot de rijke rechtse elite van Nederland. Maar stemde je CDA, dan was je altijd veilig. Je kon met een gerust hart roepen dat alle Marokkanen het land uit moesten, als je wilde samenwerken met de VVD. Tegelijkertijd kon je diezelfde Marokkanen koesteren, als je wilde samenwerken met de PvdA. Het is een uitgekookte strategie, die tot 2010 feilloos werkte. Maar nu de VVD het partijprogramma van de PVV heeft gekopieerd en de PvdA dat van de SP, is het CDA in de problemen gekomen. Het CDA was altijd de brug tussen een rechtse aartsconservatieve stroming (bijvoorbeeld Hans Hillen, Maxime Verhagen, Wim vd Kamp) en een progressief linkse stroming (bijvoorbeeld Ab Klink, Hanja Maij-Weggen, Ruud Lubbers, Ernst Hirsh Ballin). Die twee kampen zijn nog steeds niet met elkaar te verenigen en dáár moet het CDA eerst eens mee beginnen, alvorens met modder naar de PVV te smijten.
Want met het smijten van modder naar de PVV, zoals Gerd Leers en Maxime Verhagen vandaag deden, wordt maar één persoon beter en dat is niet het CDA, maar de PVV zelf. Wilders kan zich nu weer in de bekende slachtofferrol manoeuvreren en dat doet hij met gevoel voor perfectie. De PvdA schijnt daar inmiddels van te hebben geleerd. In 2010 raapte Job Cohen alle moed bij elkaar om Geert Wilders vaderlijk toe te spreken, maar Wilders pareerde deze aanpak op een werkelijk formidabele manier. De aanval van Job Cohen was slecht voor zijn imago, waarop de PvdA de verkiezingen verloor (men had er bij de PvdA duidelijk op gerekend dat Cohen burgemeester van alle Nederlanders kon worden). Mark Rutte werd premier en de PvdA werd de schlemiel van de Nederlandse politiek. Vandaar dat de nieuwe voorman, Diederik Samsom, ook niet direct de aanval naar de PVV koos, maar juist respect toonde voor Wilders en zijn discriminerende boodschappen. Samsom zei tijdens het RTL debat dat hij bewondering had voor Geert Wilders; de keuzes van de PVV-voorman waren niet die van Samsom, maar Wilders hield wel zijn rug recht. Aan het gezicht van Wilders was toen duidelijk te zien dat hij die streling niet had verwacht van notabele zijn aartsvijand; die linkse moslimknuffelaars van de PvdA. Sterker nog; er viel een stiltepauze van een paar seconden in de zaal, want letterlijk niemand had deze opmerking verwacht van de PvdA. Het was wel een opmerking waarmee Samsom alle wapens uit de handen van Wilders sloeg. En met alle knappe koppen en politieke ervaring binnen het CDA, is dat het CDA nog niet gelukt.
Dát is pas damage control. Dan houd je van je partij!
Nu het CDA geen partner meer lijkt te zijn voor de PVV, lijkt de haatbeweging van Geert Wilders tot in de eeuwigheid gedoemd tot het voeren van oppositie. Geert Wilders’ haattweets richting Marokkanen zijn deze week nauwelijks opgepikt door de pers, waardoor de rondgang die Wilders maakte langs moskeeën verstomde. Geen journalist aanwezig; geen snorrende camera’s en geen tegendemonstratie. Toch is Wilders’ haatbeweging nog niet klaar; het opende een offensief tegen Marokkanen… het zoveelste. Het is een sleets geworden langspeelplaat en nauwelijks succesvol, en trekt daarom nauwelijks nog aandacht van de (inter)nationale pers. De aandacht in de pers voor deze actie is misschien we symbolisch voor de teloorgang van de PVV. Geen seconde werd het onder de aandacht gebracht; geen woord in de kranten of op internet. De PVV moet blijkbaar net als alle andere partijen hard werken om aandacht te krijgen. En dat valt zwaar voor Wilders’ anti-Islambeweging, want de overvloed aan gratis publiciteit in de (wereldwijde) media stond in het verleden altijd garant voor hoge zetelaantallen. Die tijd is nu over.
CDA en VVD waren in 2010 fervent voorstanders van een samenwerking met de grootste winnaar van die verkiezingen: de PVV. Het moest en het zou gebeuren; het CDA wilde op geen enkele manier samenwerken met die suffe linkse idioten van de PvdA. Maxime Verhagen had er zelfs een emotioneel betoog, gevolgd door een huilbui met krokodillentranen voor over. Het zijn inmiddels historisch geworden woorden:”Ik hou van deze partij!” stamelde Verhagen destijds in de Rijnhal in Arnhem, voor een zaal toegestroomde leden en – dat was misschien wel nóg mooier – de toegestroomde wereldpers. Voor het eerst in de Nederlandse parlementaire geschiedenis was een congres van een Nederlandse politieke partij wereldnieuws en de wereldbevolking zag een snikkende en smekende CDA-voorman, die door zijn wiggentranen beslagen bril twee derde van zijn partij achter zich kreeg waarna de desastreuze samenwerking met de PVV kon beginnen. Wat een toneelspel, wat een acteur!
Nou is het oppassen met het CDA, want niet is zo onzeker als de koers van het CDA. Het CDA kan nu hoog van de toren schreeuwen dat het nooit meer wil samenwerken met de PVV, maar als de PVV bij de volgende verkiezingen weer fors wint, dan kunnen de christendemocraten er zó weer anders over denken. De instabiliteit binnen het CDA kenmerkt de instabiliteit van de koers. Het CDA is een diep verdeelde partij.
Toch heb ik medelijden met het CDA. Sinds de oprichting eind jaren ’70 van de vorige eeuw deed het CDA altijd mee om de prijzen; het speelde in de Champions League van de Nederlandse politiek. Een stem op het CDA was altijd een veilige stem. Stemde je PvdA, dan was je (al dan niet uitgesproken) links; stemde je VVD, dan behoorde je tot de rijke rechtse elite van Nederland. Maar stemde je CDA, dan was je altijd veilig. Je kon met een gerust hart roepen dat alle Marokkanen het land uit moesten, als je wilde samenwerken met de VVD. Tegelijkertijd kon je diezelfde Marokkanen koesteren, als je wilde samenwerken met de PvdA. Het is een uitgekookte strategie, die tot 2010 feilloos werkte. Maar nu de VVD het partijprogramma van de PVV heeft gekopieerd en de PvdA dat van de SP, is het CDA in de problemen gekomen. Het CDA was altijd de brug tussen een rechtse aartsconservatieve stroming (bijvoorbeeld Hans Hillen, Maxime Verhagen, Wim vd Kamp) en een progressief linkse stroming (bijvoorbeeld Ab Klink, Hanja Maij-Weggen, Ruud Lubbers, Ernst Hirsh Ballin). Die twee kampen zijn nog steeds niet met elkaar te verenigen en dáár moet het CDA eerst eens mee beginnen, alvorens met modder naar de PVV te smijten.
Want met het smijten van modder naar de PVV, zoals Gerd Leers en Maxime Verhagen vandaag deden, wordt maar één persoon beter en dat is niet het CDA, maar de PVV zelf. Wilders kan zich nu weer in de bekende slachtofferrol manoeuvreren en dat doet hij met gevoel voor perfectie. De PvdA schijnt daar inmiddels van te hebben geleerd. In 2010 raapte Job Cohen alle moed bij elkaar om Geert Wilders vaderlijk toe te spreken, maar Wilders pareerde deze aanpak op een werkelijk formidabele manier. De aanval van Job Cohen was slecht voor zijn imago, waarop de PvdA de verkiezingen verloor (men had er bij de PvdA duidelijk op gerekend dat Cohen burgemeester van alle Nederlanders kon worden). Mark Rutte werd premier en de PvdA werd de schlemiel van de Nederlandse politiek. Vandaar dat de nieuwe voorman, Diederik Samsom, ook niet direct de aanval naar de PVV koos, maar juist respect toonde voor Wilders en zijn discriminerende boodschappen. Samsom zei tijdens het RTL debat dat hij bewondering had voor Geert Wilders; de keuzes van de PVV-voorman waren niet die van Samsom, maar Wilders hield wel zijn rug recht. Aan het gezicht van Wilders was toen duidelijk te zien dat hij die streling niet had verwacht van notabele zijn aartsvijand; die linkse moslimknuffelaars van de PvdA. Sterker nog; er viel een stiltepauze van een paar seconden in de zaal, want letterlijk niemand had deze opmerking verwacht van de PvdA. Het was wel een opmerking waarmee Samsom alle wapens uit de handen van Wilders sloeg. En met alle knappe koppen en politieke ervaring binnen het CDA, is dat het CDA nog niet gelukt.
Dát is pas damage control. Dan houd je van je partij!
donderdag 20 december 2012
Voor God spelen - Ruxit (1)
Hoewel van beleidsmakers wel wordt verwacht, kan niemand in de toekomst kijken. Niemand kan de dag van morgen voorspellen; zelfs de weermannen en –vrouwen zitten er nogal eens naast. Deskundigen tuimelen vandaag de dag over elkaar heen om te roepen dat zij toch echt de huidige economische malaise hebben zien aankomen; maar voor 2008 dacht iedereen dat de bomen nog tot in de Hemel groeiden. Nu tuimelen diezelfde economen weer over elkaar heen om te roepen dat het allemaal nog slechter wordt dan het nu al is, om vervolgens later alsnog te kunnen roepen dat zij deze ellende vooraf hebben voorspeld. Wie het nou echt bij het rechte eind had, kan niemand eigenlijk zeggen, want elke dag staat er weer ergens ter wereld een (psuedo) professor op, die roept dat hij (of zij) op zijn vakgebied toch echt over voorspellende gaven beschikt. Hij heeft dit allemaal al lang vooraf zien aankomen!
Streng Christelijk gelovigen voorspellen al eeuwen de dag het de wereld ophoudt met draaien: het Einde der Tijden, ofwel de Dag des Oordeels. Dat zou de dag zijn dat God op aarde terugkeert en de bewoners vertelt dat ze er – op z’n zachtst gezegd – een rommeltje van hebben gemaakt. Volgens Lucas 21 uit de Bijbel zal God ons straffen en de Aarde ter plekke opheffen. Iedereen zal massaal de dood vinden. Op dit moment zitten er gele volksstammen in Mexico en in het Franse Burgarach in spanning te wachten op dat wat komen gaat, want het zou maar eens kunnen gebeuren. En, om toch nog een politiek tintje te geven aan dit verhaal: Partij voor de Dieren-lijsttrekker Marianne Thieme zou daar wel eens bij kunnen horen. Als Zevende Dag Atheïst gelooft ook zij sterk in het Einde der Tijden.
In eerste instantie werd gedacht dat dit op 1 januari 2000 zou gebeuren. Deze millenniumwisseling had nog niemand mee gemaakt en dus barstten de wildste fantasieën los over hoe die eeuwwisseling zou verlopen. Omdat computers het jaar ‘2000’ zouden lezen als ‘00’ zouden raketten massaal spontaan afgaan en verouderde machines vanzelf gaan werken, waardoor er chaos zou ontstaan en de wereld spontaan zou vergaan. Er gebeurde niets. Daarna werd 28 oktober 2010 aangewezen als Dag des Oordeels. Streng gelovige katholieken in de VS geloofden dat God nu toch echt op aarde zal neerdalen om de mensheid te straffen. Maar ook nu gebeurde er niets. 29 oktober brak aan en we leefden verder, alsof er niets was gebeurd.
Nu is het de magische datum 21 december 2012. Dan eindigt de Mayakalender en streng-gelovige Katholieke geloven dat dat de wereld dan echt vergaat. De noord- en zuidpolen draaien om en een zondvloed zal los barsten op aarde, waarna we allemaal spontaan verbranden en sterven. Al jaren bereiden mensen zich hierop voor; kopen voedsel, geweren en bouwen bunkers van huizen, om die Dag des Oordeels maar te overleven. De Maya Indianen zijn des duivels; op 21 december 2012 eindigt de wereld helemaal niet. Inderdaad, hun kalender eindigt, maar op 22 december 2012 bestaat de wereld gewoon nog steeds. Er breekt namelijk weer een nieuwe aan.
Het Einde der Tijden houdt de mens al eeuwen bezig. Er zijn zelfs mensen geweest die beweren dat als je de laatste letter van iedere pagina uit de Bijbel naast elkaar zou leggen, je alle rampspoed die de laatste eeuwen over ons heen is gestrooid, zou kunnen voorspellen. Van de grote wereldoorlogen tot de terroristische aanslagen in New York, Londen en Madrid. Ook zou je toekomstige rampspoed kunnen voorspellen. Dat is wat ver gezocht, omdat er uit een bestaand boek een nieuw boek zou kunnen ontstaan en daarvoor heeft de Bijbel te weinig pagina’s. Theologen hebben echter wel een aantal voorspellingen uit de Bijbel kunnen halen die een paar jaar later dan ook werkelijk zijn uitgekomen. Zo voorspelde Jezus het afbreken van de Heilige Tempel in Jeruzalem, 70 jaar na zijn dood. Die voorspelling is uitgekomen. Ook voorspelde Jezus dat het huidige Israël (dat toe uiteraard nog niet bestond) een thuis zou worden voor het Joodse volk. Dat werd het uiteindelijk ook. Maar bij andere voorspellingen sloeg het Oude Testament echter de plan vaker mis, dan haar voorspellingen daadwerkelijk ook uitkwamen. Helemaal ongeloofwaardig zijn de uitspraken van doemdenkers dat Jezus in het Oude Testament de opkomst van de helikopter, PC, het internet en e-mail voorspelde.
Het is heel simpel te ervaren waarom de Maya een kalender hadden die slechts liep tot 21 december 2012: ze hadden niet meer ruimte op een rots, waarop steentjes lagen die de data aangaven. Toch geloof ik in die Mayakalender. Niet zozeer omdat ik denk dat we morgen (vrijdag) massaal zullen sterven. Niet alleen omdat het leven op aarde eindig is; elk begin heeft een eind. Het leven begon ooit op aarde en zal dus ook een einde hebben. Niet voor niets maakt de mens op Aarde grootse plannen om kolonies op andere planeten als bijvoorbeeld de Maan en Mars verder te zetten; er zijn simpelweg teveel mensen op Aarde voor de beschikbare ruimte en – misschien nog wel belangrijker – het beschikbare voedsel. Ooit zal de mens daar verder leven, al is er op Mars niet veel meer dan een immense dorre zandvlakte waar nog geen grassprietje wil groeien. Niet dat ik geloof in de zondvloed uit Johannes vers 15 of dat Jezus ooit opsteeg naar de Hemel om later terug te keren. Dat zal allemaal wel. Het Einde de Tijden komt niet plotseling, maar is een sluimerend proces. Het kan nooit zo zijn dat we als mensheid er plotseling met z’n allen niet meer zijn. Net als de evolutie heeft ook dat tijd nodig. De Mayakalender gaat veel verder dan een plotseling verdwijnen van de mensheid. Dat de wereld vergaat aan het eind van de Mayakalender is namelijk pertinente onzin. Het is een Christelijk sausje over een andere religie. Het is daarom commercieel aantrekkelijk; zoals ook Kerstmis vandaag de dag niets meer te maken heeft met de geboorte van het kindje Jezus Christus, maar geënt is op veel vreten en Coca Cola (en achteraf weer gaan lijnen, omdat de zomervakantie er weer aan komt en we in badpak al dan niet naakt willen kunnen zonnen). De Mayakalender heeft dan ook weer een nieuwe en die geeft aan dat er weer een nieuwe tijd begint. Het is namelijk heel simpel: de Maya Indianen is een spiritueel volkje en zij geloven in een spiritueel nieuw tijdperk en daar ga ik een heel eind in mee. De geschiedenis is namelijk ingedeeld in tijdvakken en mijn stellige overtuiging is dan ook dat er na morgen een nieuw tijdvak begint; net als bij de Maya. Net als de Maya geloof ik in een tijdperk waarin we weer respect voor elkaar gaan krijgen en het harde geluid van het populisme zal verstommen. Simpelweg omdat het niets oplost. Daarnaast zal is de dag dat de mens in opstand komt tegen het bankwezen niet ver meer van ons verwijderd. De dag dat de bevolking de macht van de banken en verzekeraars eigenhandig doorbreekt kan best wel eens morgen aanbreken.
U kunt dus rustig gaan slapen; morgen bestaan we allemaal nog gewoon en overmorgen ook nog.
Welterusten.
Streng Christelijk gelovigen voorspellen al eeuwen de dag het de wereld ophoudt met draaien: het Einde der Tijden, ofwel de Dag des Oordeels. Dat zou de dag zijn dat God op aarde terugkeert en de bewoners vertelt dat ze er – op z’n zachtst gezegd – een rommeltje van hebben gemaakt. Volgens Lucas 21 uit de Bijbel zal God ons straffen en de Aarde ter plekke opheffen. Iedereen zal massaal de dood vinden. Op dit moment zitten er gele volksstammen in Mexico en in het Franse Burgarach in spanning te wachten op dat wat komen gaat, want het zou maar eens kunnen gebeuren. En, om toch nog een politiek tintje te geven aan dit verhaal: Partij voor de Dieren-lijsttrekker Marianne Thieme zou daar wel eens bij kunnen horen. Als Zevende Dag Atheïst gelooft ook zij sterk in het Einde der Tijden.
In eerste instantie werd gedacht dat dit op 1 januari 2000 zou gebeuren. Deze millenniumwisseling had nog niemand mee gemaakt en dus barstten de wildste fantasieën los over hoe die eeuwwisseling zou verlopen. Omdat computers het jaar ‘2000’ zouden lezen als ‘00’ zouden raketten massaal spontaan afgaan en verouderde machines vanzelf gaan werken, waardoor er chaos zou ontstaan en de wereld spontaan zou vergaan. Er gebeurde niets. Daarna werd 28 oktober 2010 aangewezen als Dag des Oordeels. Streng gelovige katholieken in de VS geloofden dat God nu toch echt op aarde zal neerdalen om de mensheid te straffen. Maar ook nu gebeurde er niets. 29 oktober brak aan en we leefden verder, alsof er niets was gebeurd.
Nu is het de magische datum 21 december 2012. Dan eindigt de Mayakalender en streng-gelovige Katholieke geloven dat dat de wereld dan echt vergaat. De noord- en zuidpolen draaien om en een zondvloed zal los barsten op aarde, waarna we allemaal spontaan verbranden en sterven. Al jaren bereiden mensen zich hierop voor; kopen voedsel, geweren en bouwen bunkers van huizen, om die Dag des Oordeels maar te overleven. De Maya Indianen zijn des duivels; op 21 december 2012 eindigt de wereld helemaal niet. Inderdaad, hun kalender eindigt, maar op 22 december 2012 bestaat de wereld gewoon nog steeds. Er breekt namelijk weer een nieuwe aan.
Het Einde der Tijden houdt de mens al eeuwen bezig. Er zijn zelfs mensen geweest die beweren dat als je de laatste letter van iedere pagina uit de Bijbel naast elkaar zou leggen, je alle rampspoed die de laatste eeuwen over ons heen is gestrooid, zou kunnen voorspellen. Van de grote wereldoorlogen tot de terroristische aanslagen in New York, Londen en Madrid. Ook zou je toekomstige rampspoed kunnen voorspellen. Dat is wat ver gezocht, omdat er uit een bestaand boek een nieuw boek zou kunnen ontstaan en daarvoor heeft de Bijbel te weinig pagina’s. Theologen hebben echter wel een aantal voorspellingen uit de Bijbel kunnen halen die een paar jaar later dan ook werkelijk zijn uitgekomen. Zo voorspelde Jezus het afbreken van de Heilige Tempel in Jeruzalem, 70 jaar na zijn dood. Die voorspelling is uitgekomen. Ook voorspelde Jezus dat het huidige Israël (dat toe uiteraard nog niet bestond) een thuis zou worden voor het Joodse volk. Dat werd het uiteindelijk ook. Maar bij andere voorspellingen sloeg het Oude Testament echter de plan vaker mis, dan haar voorspellingen daadwerkelijk ook uitkwamen. Helemaal ongeloofwaardig zijn de uitspraken van doemdenkers dat Jezus in het Oude Testament de opkomst van de helikopter, PC, het internet en e-mail voorspelde.
Het is heel simpel te ervaren waarom de Maya een kalender hadden die slechts liep tot 21 december 2012: ze hadden niet meer ruimte op een rots, waarop steentjes lagen die de data aangaven. Toch geloof ik in die Mayakalender. Niet zozeer omdat ik denk dat we morgen (vrijdag) massaal zullen sterven. Niet alleen omdat het leven op aarde eindig is; elk begin heeft een eind. Het leven begon ooit op aarde en zal dus ook een einde hebben. Niet voor niets maakt de mens op Aarde grootse plannen om kolonies op andere planeten als bijvoorbeeld de Maan en Mars verder te zetten; er zijn simpelweg teveel mensen op Aarde voor de beschikbare ruimte en – misschien nog wel belangrijker – het beschikbare voedsel. Ooit zal de mens daar verder leven, al is er op Mars niet veel meer dan een immense dorre zandvlakte waar nog geen grassprietje wil groeien. Niet dat ik geloof in de zondvloed uit Johannes vers 15 of dat Jezus ooit opsteeg naar de Hemel om later terug te keren. Dat zal allemaal wel. Het Einde de Tijden komt niet plotseling, maar is een sluimerend proces. Het kan nooit zo zijn dat we als mensheid er plotseling met z’n allen niet meer zijn. Net als de evolutie heeft ook dat tijd nodig. De Mayakalender gaat veel verder dan een plotseling verdwijnen van de mensheid. Dat de wereld vergaat aan het eind van de Mayakalender is namelijk pertinente onzin. Het is een Christelijk sausje over een andere religie. Het is daarom commercieel aantrekkelijk; zoals ook Kerstmis vandaag de dag niets meer te maken heeft met de geboorte van het kindje Jezus Christus, maar geënt is op veel vreten en Coca Cola (en achteraf weer gaan lijnen, omdat de zomervakantie er weer aan komt en we in badpak al dan niet naakt willen kunnen zonnen). De Mayakalender heeft dan ook weer een nieuwe en die geeft aan dat er weer een nieuwe tijd begint. Het is namelijk heel simpel: de Maya Indianen is een spiritueel volkje en zij geloven in een spiritueel nieuw tijdperk en daar ga ik een heel eind in mee. De geschiedenis is namelijk ingedeeld in tijdvakken en mijn stellige overtuiging is dan ook dat er na morgen een nieuw tijdvak begint; net als bij de Maya. Net als de Maya geloof ik in een tijdperk waarin we weer respect voor elkaar gaan krijgen en het harde geluid van het populisme zal verstommen. Simpelweg omdat het niets oplost. Daarnaast zal is de dag dat de mens in opstand komt tegen het bankwezen niet ver meer van ons verwijderd. De dag dat de bevolking de macht van de banken en verzekeraars eigenhandig doorbreekt kan best wel eens morgen aanbreken.
U kunt dus rustig gaan slapen; morgen bestaan we allemaal nog gewoon en overmorgen ook nog.
Welterusten.
zaterdag 8 december 2012
Nederland heeft geen Marokkanenprobleem
Nu bekend is dat Marokkaanse jongeren de 41-jarige grensrechter Richard Nieuwenhuis naar de andere wereld hielpen, is afgelopen week de discussie weer opgelaaid waarom Marokkanen eigenlijk nog in Nederland zijn. Van Geert Wilders tot het Platform Marokkaanse Jongeren (ja, dat bestaat!); allemaal verschenen ze meteen op de beeldbuis om het volk te vertellen hoe verschrikkelijk ze het vonden dat een man die eigenlijk stond te hobbyen, dat met zijn leven moest bekopen. Wilders haastte zich ondertussen om zijn politieke gelijk te halen: hij vroeg meteen en debat aan en schreeuwde van de daken en op Twitter dat Nederland een Marokkanenprobleem had. Het werd hét toverwoord van de week en heel Nederland gaf hem gelijk.
Hoe erg de daad van de jongeren ook is, het is walgelijk van Geert Wilders om zijn politieke gelijk te halen over het lijk van die Nieuwenhuis. Wilders misbruikt een moord om zijn eigen politieke gelijk aan te tonen en dat kun je als fatsoenlijk denkend mens alleen maar afkeuren. Rechts-Nederland vond het echter geweldig, want ze zagen hierin hun gelijk dat Marokkanen per definitie onbetrouwbaar en crimineel zijn. Ze keren zich massaal van de VVD af en lopen (u zult het morgen (zondag) zien in de populistische peilingen van leugenaar Maurice de Hond) massaal over naar de PVV van weglooppoliticus Geert Wilders.
Geert Wilders is een man die geen verantwoordelijkheid durft te nemen. Het liefst is hij alleen aanwezig als hij zijn politieke agenda kan verwezenlijken. Als het even te moeilijk wordt dan is de PVV-voorman in geen velden of wegen te bekennen. Toen de grond hem te heet onder de voeten werd bij de VVD, liep hij weg en richtte een eigen partij op. Toen hij daarmee succes had en heel Nederland op hem stemde, kwam hij in de regering maar ook toen was hij alleen maar aanwezig als immigratie werd behandeld en bij de Algemene Beschouwingen, als hij Job Cohen de huid kon vol schelden. Bij andere onderwerpen moesten toenmalige regeringspartijen VVD en CDA om hulp smeken bij onder andere de PvdA en D’66, want op het overgrote deel van de punten gaf de PVV niet thuis. De PVV gaf ook niet thuis toen er extra moest worden bezuinigd, want het ultrarechtse beleid van CDA en VVD had Nederland nog dieper in de ellende gestoken. De PVV verliet het Catshuis omdat zij niet verantwoordelijk wilden worden gehouden voor slechte boodschappen. Nu PvdA en VVD alsnog bezuinigen, steekt de PVV keihard van wal. Terwijl ze er zelf wat aan hadden kunnen doen, driekwart jaar geleden.
De PVV is een waardeloze partij en een stem op de PVV is per direct kansloos. Door het afzijdige optreden van Wilders in de coalitie met de VVD en het CDA en het nogal discutabele verleden van een behoorlijke groep PVV-politici hebben alle partijen inmiddels besloten nooit meer te willen samenwerken met de PVV. D66, GroenLinks en de PvdA hadden dat besluit al genomen. Na de desastreuze verkiezingsuitslag had het CDA ook dat besluit al genomen en nu heeft ook de VVD zich hierbij aangesloten. Nu moeten ze zich alleen nog aan hun woord houden, want dat schijnt vandaag de dag in Den Haag nogal lastig te zijn; je aan je woord houden.
Toch heeft Nederland al jaren een groot probleem: geen Marokkanenprobleem, zoals de PVV-voorman afgelopen week niet vaak genoeg kon herhalen, maar een Geert Wilders-probleem. Na meer dan tien jaar weet Nederland zich nog steeds geen raad met Wilders. Als Wilders roept, dan luistert letterlijk de hele wereld naar hem en daarmee krijgen zijn discriminerende opmerkingen juist weer een podium, zodat hij weer stemmen trekt. Nee, ik ga het wanstaltige gedrag van de Marokkaanse jongens niet goedpraten. Ik ga hier niet schrijven dat Marokkanen zich in de hoek gedrukt voelen en zich buitengesloten voelen, want er zijn talloze Marokkanen in Nederland die het wel goed doen. Ik ga hier niet prediken voor Marokkanen en ook niet schrijven dat ik het allemaal zo zielig vind voor die Marokkanen. Feitelijk is er maar één oplossing mogelijk en dat is de opmerkingen van Wilders totaal negeren en overgaan tot de orde van de dag. Inderdaad, de mensen die Nieuwenhuis hebben vermoord moeten worden gestraft en als het even kan nog hard ook. Maar het is verschrikkelijk om een moord te gebruiken voor eigen politiek gewin. Daarvan zeg ik, net als bij die moord: dit nooit weer!
Hoe erg de daad van de jongeren ook is, het is walgelijk van Geert Wilders om zijn politieke gelijk te halen over het lijk van die Nieuwenhuis. Wilders misbruikt een moord om zijn eigen politieke gelijk aan te tonen en dat kun je als fatsoenlijk denkend mens alleen maar afkeuren. Rechts-Nederland vond het echter geweldig, want ze zagen hierin hun gelijk dat Marokkanen per definitie onbetrouwbaar en crimineel zijn. Ze keren zich massaal van de VVD af en lopen (u zult het morgen (zondag) zien in de populistische peilingen van leugenaar Maurice de Hond) massaal over naar de PVV van weglooppoliticus Geert Wilders.
Geert Wilders is een man die geen verantwoordelijkheid durft te nemen. Het liefst is hij alleen aanwezig als hij zijn politieke agenda kan verwezenlijken. Als het even te moeilijk wordt dan is de PVV-voorman in geen velden of wegen te bekennen. Toen de grond hem te heet onder de voeten werd bij de VVD, liep hij weg en richtte een eigen partij op. Toen hij daarmee succes had en heel Nederland op hem stemde, kwam hij in de regering maar ook toen was hij alleen maar aanwezig als immigratie werd behandeld en bij de Algemene Beschouwingen, als hij Job Cohen de huid kon vol schelden. Bij andere onderwerpen moesten toenmalige regeringspartijen VVD en CDA om hulp smeken bij onder andere de PvdA en D’66, want op het overgrote deel van de punten gaf de PVV niet thuis. De PVV gaf ook niet thuis toen er extra moest worden bezuinigd, want het ultrarechtse beleid van CDA en VVD had Nederland nog dieper in de ellende gestoken. De PVV verliet het Catshuis omdat zij niet verantwoordelijk wilden worden gehouden voor slechte boodschappen. Nu PvdA en VVD alsnog bezuinigen, steekt de PVV keihard van wal. Terwijl ze er zelf wat aan hadden kunnen doen, driekwart jaar geleden.
De PVV is een waardeloze partij en een stem op de PVV is per direct kansloos. Door het afzijdige optreden van Wilders in de coalitie met de VVD en het CDA en het nogal discutabele verleden van een behoorlijke groep PVV-politici hebben alle partijen inmiddels besloten nooit meer te willen samenwerken met de PVV. D66, GroenLinks en de PvdA hadden dat besluit al genomen. Na de desastreuze verkiezingsuitslag had het CDA ook dat besluit al genomen en nu heeft ook de VVD zich hierbij aangesloten. Nu moeten ze zich alleen nog aan hun woord houden, want dat schijnt vandaag de dag in Den Haag nogal lastig te zijn; je aan je woord houden.
Toch heeft Nederland al jaren een groot probleem: geen Marokkanenprobleem, zoals de PVV-voorman afgelopen week niet vaak genoeg kon herhalen, maar een Geert Wilders-probleem. Na meer dan tien jaar weet Nederland zich nog steeds geen raad met Wilders. Als Wilders roept, dan luistert letterlijk de hele wereld naar hem en daarmee krijgen zijn discriminerende opmerkingen juist weer een podium, zodat hij weer stemmen trekt. Nee, ik ga het wanstaltige gedrag van de Marokkaanse jongens niet goedpraten. Ik ga hier niet schrijven dat Marokkanen zich in de hoek gedrukt voelen en zich buitengesloten voelen, want er zijn talloze Marokkanen in Nederland die het wel goed doen. Ik ga hier niet prediken voor Marokkanen en ook niet schrijven dat ik het allemaal zo zielig vind voor die Marokkanen. Feitelijk is er maar één oplossing mogelijk en dat is de opmerkingen van Wilders totaal negeren en overgaan tot de orde van de dag. Inderdaad, de mensen die Nieuwenhuis hebben vermoord moeten worden gestraft en als het even kan nog hard ook. Maar het is verschrikkelijk om een moord te gebruiken voor eigen politiek gewin. Daarvan zeg ik, net als bij die moord: dit nooit weer!
donderdag 29 november 2012
Een eerlijk politicus; kom daar nog maar eens om vandaag de dag
Van de grootste verliezers bij de laatste editie van de Tweede Kamerverkiezingen op 12 september CDA, PVV, SP en GroenLinks presenteerde vandaag GroenLinks als laatste het eindrapport (omdat ze zichzelf zo goed vinden maakt de PVV geen rapportages). Conclusie van GroenLinks: men moet beter naar de leden luisteren, haar standpunten duidelijke onder het voetlicht brengen en helderder naar voren komen. Waar hebben we die uitspraken eerder gehoord? Juist; bij de PvdA toen Job Cohen in 2010 net geen 'burgemeester van alle Nederlanders' werd; bij het CDA, toen men in 2010 van 45 naar 21 zetels ging en opnieuw bij het CDA, toen men in 2012 opnieuw halveerde en van 21 naar de huidige 11 zetels ging. Onder leiding van burgemeester Ton Rombouts van ’s-Hertogenbosch werd een commissie ingesteld waarbij uiteindelijk alleen maar sociaal wenselijke antwoorden naar voren kwamen. Een rapport dat eigenlijk meteen de prullenmand in kan worden gesmeten, omdat je aan dit soort conclusies gewoon geen moer hebt. Sharon Dijksma schreef naar aanleiding van het Cohen-debacle een vuistdik rapport over hoe het zover heeft kunnen komen. Uw Opinie Paultje heeft, als trouw PvdA-lid, het rapport direct in de digitale prullenmand gesmeten. Het rapport stond, evenals het GroenLinks-onderzoek, vol met sociaal wenselijke maar tegelijkertijd waardeloze terminologieën en eigenlijk kon niemand iets met het verhaal. Er is niets mee gedaan de daarop volgende verkiezingen; die van 12 september jongstleden. Een dergelijk rapport wordt eigenlijk alleen maar geschreven om de leden tegemoet te komen. Beleid wordt er niet mee gemaakt. En dat is maar goed ook!
Een dergelijk rapport moet SMART zijn: Specifiek, Meetbaar, Aanvaardbaar, Realistisch en Tijdgebonden. De verhalen van CDA, PvdA, opnieuw het CDA en nu ook GroenLinks zijn dat geen van allen. Wat ging er precies fout en hoe kunnen we daarvan leren in de toekomst? Waarom hebben we die kiezers verloren en hoe kunnen we ze weer terughalen? Als je blijft hangen in loze kreten als ‘onze boodschap was niet duidelijk genoeg’ (GroenLinks) dan is dat niet SMART. Het is ook niet helder, omdat je je terecht kunt afvragen wat aan die boodschap dan niet duidelijk was. De oplossing ‘onze boodschap helderder communiceren’ (CDA) is nog zo’n loze kreet, omdat je je kunt afvragen: Hoe ga je die helderder communiceren? Ga je megafoons gebruiken? Ga je in het stemhokje mensen dwingen op het CDA te stemmen, door ze een pistool op de slaap te zetten? Wat ga je doen? ‘We hebben gefaald om onze boodschap goed over het voetlicht te brengen’ (PvdA, 2010). Hoe heb je dat dan gedaan en wat ga je straks doen, om dat te verbeteren? SMART is de problemen durven te benoemen en CDA en GroenLinks slagen daar niet in. Sterker nog: ze zakken als aan baksteen voor dit examen. Beter naar je leden luisteren? Waarom heb je dan leden?
GroenLinks durft niet toe te geven dat het gekonkel rond de lijsttrekkersverkiezingen, het steunen van het ultrarechtse kabinet Rutte-Wilders in Kunduz en het haantjesgedrag in de partijtop de oorzaken zijn dat de kiezer de partij massaal de rug toe keerde en overstapte naar het op dat moment stabielere PvdA. GroenLinks durft niet te vertellen dat Jolande Sap veel te snel is gelanceerd door Femke Halsema en dat Sap (evenals Cohen overigens) gewoon niet was opgewassen tegen de immense populariteit van Geert Wilders. GroenLinks durft niet te zeggen dat de partijtop onder leiding van Heleen Weening en Tof Thissen gewoon amateuristisch was. Niet voor niets wilde Weening dat Thissen burgemeester van Nijmegen zou worden; dan was ze van hem af. Het burgemeesterschap van Thissen zou niet opvallen, omdat Nijmegen voor het overgrote deel al jaren links is, met GroenLinks al jaren als grootste partij (‘Havanna aan de Waal’).
Van de grote verliezers CDA, PVV, GroenLinks en SP is er eigenlijk maar één partij die echt eerlijk is. Er is er maar één die zichzelf recht in de ogen durft aan te kijken. Er is er maar één die mans genoeg is, om toe te geven dat ze fouten hebben gemaakt en dat is de Socialistische Partij van Emile Roemer. Hoewel met 15 zetels gelijk gebleven, is de SP feitelijk de grootste verliezer van de verkiezingen van 12 september; de partij rekende er gewoon op dat ze voor het eerst in haar bestaan gingen regeren en Emile Roemer waande zich al minister-president. Roemer kwam daarom niet opdagen op Lowlands (wat toch links publiek is, dus zijn markt) en liet het eerste de debat van de NOS aan zich voorbij gaan. Tijdens zijn eerste optreden bij RTL sloeg hij een pleefiguur waarmee hij een arrogante uitstraling kreeg en het gevecht met PvdA-leider Diederik Samsom definitief verloor. Rense Leijten, de nummer 2 van de SP, rekende er al op dat ze minister van Economische Zaken zou gaan worden. Maar laat die grootste verliezer nou ook meteen het meest eerlijke onderzoek doen en de beste conclusies trekken in haar evaluatierapport; ze heeft zich laten leiden door de peilingen van Maurice de Hond. Peilingen, die overigens gekocht en dus sterk gemanipuleerd waren door Sanoma, De Telegraaf en Elsevier. Ook heeft de SP geen rekening gehouden met de opkomst van Diederik Samsom van de Partij van de Arbeid, die door het geklungel en het egoïsme bij de SP als een raket omhoog schoot en uiteindelijk het gevecht op links met grote overmacht won. De SP kwam daar ook gewoon eerlijk voor uit; het is nou eenmaal zo dat ze dachten de wedstrijd al te hebben gewonnen, terwijl die nog moest worden gespeeld. Roemer gaf eerlijk toe dat hij de PvdA heeft onderschat, omdat hij veel te gericht was op de felbegeerde post in het Torentje. Roemer was daarmee de eerste politicus ooit in Nederland, die zich verantwoordelijk voelde voor het verlies van de SP en dat getuigt van durf. Dat is een harde conclusie, maar wel heel eerlijk. Het is een conclusie waar je iets mee kunt; je kunt er beleid op maken.
GroenLinks en het CDA (maar ook de PvdA) kunnen hiervan leren; ze kunnen hun sociaal wenselijke rapport in de papierversnipperaar smijten en de lijn van de SP volgen. De SP is gewoon een eerlijke en heldere partij, die de hand in eigen boezem durft te steken. Een eerlijke politicus; kom daar nog maar eens om in het hedendaagse politieke landschap.
Een dergelijk rapport moet SMART zijn: Specifiek, Meetbaar, Aanvaardbaar, Realistisch en Tijdgebonden. De verhalen van CDA, PvdA, opnieuw het CDA en nu ook GroenLinks zijn dat geen van allen. Wat ging er precies fout en hoe kunnen we daarvan leren in de toekomst? Waarom hebben we die kiezers verloren en hoe kunnen we ze weer terughalen? Als je blijft hangen in loze kreten als ‘onze boodschap was niet duidelijk genoeg’ (GroenLinks) dan is dat niet SMART. Het is ook niet helder, omdat je je terecht kunt afvragen wat aan die boodschap dan niet duidelijk was. De oplossing ‘onze boodschap helderder communiceren’ (CDA) is nog zo’n loze kreet, omdat je je kunt afvragen: Hoe ga je die helderder communiceren? Ga je megafoons gebruiken? Ga je in het stemhokje mensen dwingen op het CDA te stemmen, door ze een pistool op de slaap te zetten? Wat ga je doen? ‘We hebben gefaald om onze boodschap goed over het voetlicht te brengen’ (PvdA, 2010). Hoe heb je dat dan gedaan en wat ga je straks doen, om dat te verbeteren? SMART is de problemen durven te benoemen en CDA en GroenLinks slagen daar niet in. Sterker nog: ze zakken als aan baksteen voor dit examen. Beter naar je leden luisteren? Waarom heb je dan leden?
GroenLinks durft niet toe te geven dat het gekonkel rond de lijsttrekkersverkiezingen, het steunen van het ultrarechtse kabinet Rutte-Wilders in Kunduz en het haantjesgedrag in de partijtop de oorzaken zijn dat de kiezer de partij massaal de rug toe keerde en overstapte naar het op dat moment stabielere PvdA. GroenLinks durft niet te vertellen dat Jolande Sap veel te snel is gelanceerd door Femke Halsema en dat Sap (evenals Cohen overigens) gewoon niet was opgewassen tegen de immense populariteit van Geert Wilders. GroenLinks durft niet te zeggen dat de partijtop onder leiding van Heleen Weening en Tof Thissen gewoon amateuristisch was. Niet voor niets wilde Weening dat Thissen burgemeester van Nijmegen zou worden; dan was ze van hem af. Het burgemeesterschap van Thissen zou niet opvallen, omdat Nijmegen voor het overgrote deel al jaren links is, met GroenLinks al jaren als grootste partij (‘Havanna aan de Waal’).
Van de grote verliezers CDA, PVV, GroenLinks en SP is er eigenlijk maar één partij die echt eerlijk is. Er is er maar één die zichzelf recht in de ogen durft aan te kijken. Er is er maar één die mans genoeg is, om toe te geven dat ze fouten hebben gemaakt en dat is de Socialistische Partij van Emile Roemer. Hoewel met 15 zetels gelijk gebleven, is de SP feitelijk de grootste verliezer van de verkiezingen van 12 september; de partij rekende er gewoon op dat ze voor het eerst in haar bestaan gingen regeren en Emile Roemer waande zich al minister-president. Roemer kwam daarom niet opdagen op Lowlands (wat toch links publiek is, dus zijn markt) en liet het eerste de debat van de NOS aan zich voorbij gaan. Tijdens zijn eerste optreden bij RTL sloeg hij een pleefiguur waarmee hij een arrogante uitstraling kreeg en het gevecht met PvdA-leider Diederik Samsom definitief verloor. Rense Leijten, de nummer 2 van de SP, rekende er al op dat ze minister van Economische Zaken zou gaan worden. Maar laat die grootste verliezer nou ook meteen het meest eerlijke onderzoek doen en de beste conclusies trekken in haar evaluatierapport; ze heeft zich laten leiden door de peilingen van Maurice de Hond. Peilingen, die overigens gekocht en dus sterk gemanipuleerd waren door Sanoma, De Telegraaf en Elsevier. Ook heeft de SP geen rekening gehouden met de opkomst van Diederik Samsom van de Partij van de Arbeid, die door het geklungel en het egoïsme bij de SP als een raket omhoog schoot en uiteindelijk het gevecht op links met grote overmacht won. De SP kwam daar ook gewoon eerlijk voor uit; het is nou eenmaal zo dat ze dachten de wedstrijd al te hebben gewonnen, terwijl die nog moest worden gespeeld. Roemer gaf eerlijk toe dat hij de PvdA heeft onderschat, omdat hij veel te gericht was op de felbegeerde post in het Torentje. Roemer was daarmee de eerste politicus ooit in Nederland, die zich verantwoordelijk voelde voor het verlies van de SP en dat getuigt van durf. Dat is een harde conclusie, maar wel heel eerlijk. Het is een conclusie waar je iets mee kunt; je kunt er beleid op maken.
GroenLinks en het CDA (maar ook de PvdA) kunnen hiervan leren; ze kunnen hun sociaal wenselijke rapport in de papierversnipperaar smijten en de lijn van de SP volgen. De SP is gewoon een eerlijke en heldere partij, die de hand in eigen boezem durft te steken. Een eerlijke politicus; kom daar nog maar eens om in het hedendaagse politieke landschap.
zaterdag 24 november 2012
Europa staat in brand
Na maanden van forse bezuinigingen pikten de burgers van Spanje, Portugal, Frankrijk, Italië en Griekenland het niet langer. Massaal (wat heet, liefst 15 miljoen mensen deden mee) gingen ze de straat op om te protesteren tegen de ingrijpende bezuinigingsmaatregelen van hun diverse regeringen, omdat de euro moet worden gered. Angela Merkel werd afgebeeld als Neonazi en feitelijk moest heel Noord-Europa het ontgelden. Deze week liep er een duidelijke scheidslijn tussen het welvarende en rijke noorden en het arme zuiden van Europa. Wie ooit droomde over een Europese eenwording, is deze week echt goed wakker geschud: Daar, waar Europa tot voor kort nog kansen bood, is vandaag de dag één Europa is verder weg dan ooit.
De woede van de Spanjaarden, Portugezen, Fransen, Italianen en Grieken is begrijpelijk. Europa is namelijk een speeltje geworden van het neo-casinokapitalisme. Door de liberaliserende wetten in Europa is het systeem uitgehold en een speeltje geworden voor de rijken en welgestelden, terwijl de gewone werknemer zoveel extra belasting moet ophoesten, dat het feitelijk nauwelijks nog kan rondkomen van het eigen salaris. Als er al salaris wordt betaald, gaat de helft daarvan ook nog eens naar de Belastingdienst, zodat de gewone werknemer nog geen 700 euro in de maand overhoudt, om een fatsoenlijk bestaan van op te bouwen. In de meeste van de eerder genoemde landen zeggen de bedrijven niet eens geld meer te hebben om lonen uit te betalen. Ook overheidspersoneel, zoals doktoren en leraren krijgen al maanden geen salaris meer uitbetaald.
De jeugdwerkloosheid in Spanje en Griekenland is massaal; bijna de helft van de schoolverlaters zit werkloos thuis. De andere helft moet het stellen met banen onder hun niveau, of genoegen nemen met een minimumloon. Een groot deel van de Spaanse jongeren ontvlucht hun land om in Noord-Europa werk te zoeken. Hun voordeel is dat ze goed Engels spreken en redelijk tot zeer goed zijn opgeleid, waardoor ze in hun nieuwe land – voornamelijk Nederland – aardig mee komen. Het probleem is alleen dat ook de Nederlandse HBO-student steeds moeilijker aan een fatsoenlijke baan kan komen; zeker nu steeds meer bedrijven massaal mensen ontslaan of zelfs helemaal sluiten.
Ooit wilde Europa alles vrijgeven; vrij verkeer van personen, goederen en geld. Dat hield ook in dat bedrijven geen staatssteun meer mochten ontvangen en dat staatsbedrijven massaal werden geprivatiseerd. Terwijl Griekenland wordt gedwongen de nationale spoorwegen te verkopen aan een Chinees, blijft bijvoorbeeld Deutsche Post DHL nog altijd in handen van de Duitse overheid. Ook ’s wereld grootste autobouwer, Volkswagen, is voor twee derde nog steeds in handen van de Duitse deelstaat Sleeswijk-Holstein. Geen Duitser die het ook maar durft te hebben over het privatiseren van deze ondernemingen. De bezuinigingen die Portugal, Spanje, Italië en Griekenland worden opgelegd zijn draconisch te noemen en treffen de rijken en welgestelden nauwelijks. Niet alleen dat; de meeste rijken en welgestelden hebben hun geld inmiddels weggetrokken en op rekeningen in Nederland, Duitsland of zelfs Zwitserland geplaatst. De Griekse belastingdienst beschikt al jaren over een lange lijst van rijke en welgestelde Grieken, maar weigert de multimiljonairs een aanslag te sturen. Ook wordt rederijen geen strobreed in de weggelegd; schepen die onder Griekse vlag varen betalen vrijwel geen cent belasting. Omdat Europa wil dat het Openbaar Vervoer wordt geprivatiseerd maken private partijen het hele openbaar vervoer in Nederland tot een grote ellende. Ook hier weer zijn de Europese regels een uitkomst voor grote concerns en welgestelde rijken, omdat die geld uit de maatschappij trekken en naar een belastingparadijs brengen. Ford sluit een fabriek in het Belgische Genk; een fabriek waar de lokale overheid de laatste jaren miljoenen in heeft geïnvesteerd, maar die nu weggegooid belastinggeld blijken te zijn.
Europa is al lang geen ideaal meer; het is een speelbal geworden van kapitalisten. In Brussel wordt stevig gelobbyd om bijvoorbeeld een Europees beveiligingssysteem voor het spoor in te voeren en toevallig heeft Siemens daar een aantal patenten op. Nederland wilde graag voorop lopen met het liberaliseren van haar energiemarkt en dus moesten staatsbedrijven Essent en Nuon worden vrijgegeven. Essent was in handen van een aantal provincies en een aantal gemeenten. Dat mocht niet meer van Europa, want dat zou voor oneerlijke concurrentie zorgen. Dus voerde D66 een wet in, waarin stond dat Essent en Nuon van de hand moesten worden gedaan. Gevolg: Essent is overgenomen door RWE, dat in handen is van een aantal Duitse gemeenten en deelstaten; net als Essent zelf. Nuon werd overgenomen door Vattefall; u raadt het al: Vattenfall is in zijn geheel in handen van de Zweedse Staat. Ook in België is Electrabel in handen gevallen van GDF Suez; u raadt het al: GDF Suez is in handen van de Franse Staat en de stad Parijs. Al die wetten en regelingen zijn dus volkomen nutteloos gebleken.
En we laten het ook gewoon toe; omdat we de markt willen vrijgeven en de markt zijn werk wil laten doen, worden we als een voetbal rondgespeeld tussen sterspelers van een club die zich kan vergelijken met FC Barcelona; superieur in al zijn eenvoud. We leggen geen regels op aan de spelers; ze hebben vrij spel. Het marktkapitalisme is inmiddels zover doorgevoerd, dat er bijna geen weg meer terug is. Het vrije marktkapitalisme staat aan de wieg van de huidige wereldwijd economische ellende; met name die in de VS en Europa. En omdat de Europese leiders van nu – waaronder Mark Rutte met z'n doorgeladen pistool op zak – nog steeds geen regels willen opleggen aan die marktkapitalisten, zal de huidige crisis nog wel even voort duren. Vóór de verkiezingen van 12 september jl. hadden PvdA en SP plannen om een aantal privatiseringen terug te draaien, zoals die van de Nederlandse Spoorwegen, verschillende busbedrijven en nutsbedrijven als KPN, ABN AMRO, Essent, Nuon en waterleidingbedrijven. PvdA en SP realiseerden zich ook wel, dat verkocht toch ook wel verkocht betekende; maar KPN is voor het grootste deel nog steeds in handen van de Nederlandse Staat en dat moet zo blijven. Inmiddels is KPN een speelbal geworden in een spel gespeeld door de Mexicaanse miljardair Carlos Slim. ABN AMRO moet niet worden verkocht, maar de PvdA liet zich wel meevoeren in de privatiseringsdrang van de VVD: Holland Casino wordt van de hand gedaan.
De huidige economische ellende, die al in 2008 is begonnen nog steeds voortduurt, smeekt om oplossingen; geen populistisch politiek gekrakeel, zoals dat van De Telegraaf en Geert Wilders. Het vraagt om regelgeving en vooral om veroordelen van die genen, die de huidige economische ellende hebben veroorzaakt. Mensen willen niet nog meer belasting betalen; ze willen dat kapitalisten zoals banken en verzekeraars, die hen in deze ellende hebben gestort, worden aangepakt. Ze willen dat banken en verzekeraars aan regels worden gebonden en gehouden. Ze willen minder markt en meer vrijheden. Alles wat ze willen is een baan, om een toekomst op te bouwen. En die zekerheid wordt ze op dit moment ontnomen omdat de leiders van de Europese Unie tot nu toe hebben gefaald de marktkapitalisten aan banden te leggen en de veroorzakers voor de rechter de dagen (en veroordelen). De leiders van de Europese Unie willen niet investeren in bijvoorbeeld infrastructuur of, zoals de PvdA van plan was, een immense zonnekrachtcentrale in Zuid-Spanje, die een groot deel van Europa van groene energie zou voorzien. Er wordt momenteel miljarden aan belastinggeld rondgepompt en de grote winnaars zijn die mensen die echt een doorgeladen pistool op zak hebben en hem ook gebruiken; de banken en verzekeraars. Jammer genoeg heeft het er alle schijn van dat de Europese leiders hiermee nog wel even doorgaan.
De protesten en woede van de Spanjaarden, Portugezen, Fransen, Italianen en Grieken zijn dus volkomen terecht en geheel op hun plaats. Jammer genoeg richt de woede zich echter niet op de banken en verzekeraars, maar op de Europese leiders, die er maar niet uit durven komen. Allebei hebben ze schuld.
De woede van de Spanjaarden, Portugezen, Fransen, Italianen en Grieken is begrijpelijk. Europa is namelijk een speeltje geworden van het neo-casinokapitalisme. Door de liberaliserende wetten in Europa is het systeem uitgehold en een speeltje geworden voor de rijken en welgestelden, terwijl de gewone werknemer zoveel extra belasting moet ophoesten, dat het feitelijk nauwelijks nog kan rondkomen van het eigen salaris. Als er al salaris wordt betaald, gaat de helft daarvan ook nog eens naar de Belastingdienst, zodat de gewone werknemer nog geen 700 euro in de maand overhoudt, om een fatsoenlijk bestaan van op te bouwen. In de meeste van de eerder genoemde landen zeggen de bedrijven niet eens geld meer te hebben om lonen uit te betalen. Ook overheidspersoneel, zoals doktoren en leraren krijgen al maanden geen salaris meer uitbetaald.
De jeugdwerkloosheid in Spanje en Griekenland is massaal; bijna de helft van de schoolverlaters zit werkloos thuis. De andere helft moet het stellen met banen onder hun niveau, of genoegen nemen met een minimumloon. Een groot deel van de Spaanse jongeren ontvlucht hun land om in Noord-Europa werk te zoeken. Hun voordeel is dat ze goed Engels spreken en redelijk tot zeer goed zijn opgeleid, waardoor ze in hun nieuwe land – voornamelijk Nederland – aardig mee komen. Het probleem is alleen dat ook de Nederlandse HBO-student steeds moeilijker aan een fatsoenlijke baan kan komen; zeker nu steeds meer bedrijven massaal mensen ontslaan of zelfs helemaal sluiten.
Ooit wilde Europa alles vrijgeven; vrij verkeer van personen, goederen en geld. Dat hield ook in dat bedrijven geen staatssteun meer mochten ontvangen en dat staatsbedrijven massaal werden geprivatiseerd. Terwijl Griekenland wordt gedwongen de nationale spoorwegen te verkopen aan een Chinees, blijft bijvoorbeeld Deutsche Post DHL nog altijd in handen van de Duitse overheid. Ook ’s wereld grootste autobouwer, Volkswagen, is voor twee derde nog steeds in handen van de Duitse deelstaat Sleeswijk-Holstein. Geen Duitser die het ook maar durft te hebben over het privatiseren van deze ondernemingen. De bezuinigingen die Portugal, Spanje, Italië en Griekenland worden opgelegd zijn draconisch te noemen en treffen de rijken en welgestelden nauwelijks. Niet alleen dat; de meeste rijken en welgestelden hebben hun geld inmiddels weggetrokken en op rekeningen in Nederland, Duitsland of zelfs Zwitserland geplaatst. De Griekse belastingdienst beschikt al jaren over een lange lijst van rijke en welgestelde Grieken, maar weigert de multimiljonairs een aanslag te sturen. Ook wordt rederijen geen strobreed in de weggelegd; schepen die onder Griekse vlag varen betalen vrijwel geen cent belasting. Omdat Europa wil dat het Openbaar Vervoer wordt geprivatiseerd maken private partijen het hele openbaar vervoer in Nederland tot een grote ellende. Ook hier weer zijn de Europese regels een uitkomst voor grote concerns en welgestelde rijken, omdat die geld uit de maatschappij trekken en naar een belastingparadijs brengen. Ford sluit een fabriek in het Belgische Genk; een fabriek waar de lokale overheid de laatste jaren miljoenen in heeft geïnvesteerd, maar die nu weggegooid belastinggeld blijken te zijn.
Europa is al lang geen ideaal meer; het is een speelbal geworden van kapitalisten. In Brussel wordt stevig gelobbyd om bijvoorbeeld een Europees beveiligingssysteem voor het spoor in te voeren en toevallig heeft Siemens daar een aantal patenten op. Nederland wilde graag voorop lopen met het liberaliseren van haar energiemarkt en dus moesten staatsbedrijven Essent en Nuon worden vrijgegeven. Essent was in handen van een aantal provincies en een aantal gemeenten. Dat mocht niet meer van Europa, want dat zou voor oneerlijke concurrentie zorgen. Dus voerde D66 een wet in, waarin stond dat Essent en Nuon van de hand moesten worden gedaan. Gevolg: Essent is overgenomen door RWE, dat in handen is van een aantal Duitse gemeenten en deelstaten; net als Essent zelf. Nuon werd overgenomen door Vattefall; u raadt het al: Vattenfall is in zijn geheel in handen van de Zweedse Staat. Ook in België is Electrabel in handen gevallen van GDF Suez; u raadt het al: GDF Suez is in handen van de Franse Staat en de stad Parijs. Al die wetten en regelingen zijn dus volkomen nutteloos gebleken.
En we laten het ook gewoon toe; omdat we de markt willen vrijgeven en de markt zijn werk wil laten doen, worden we als een voetbal rondgespeeld tussen sterspelers van een club die zich kan vergelijken met FC Barcelona; superieur in al zijn eenvoud. We leggen geen regels op aan de spelers; ze hebben vrij spel. Het marktkapitalisme is inmiddels zover doorgevoerd, dat er bijna geen weg meer terug is. Het vrije marktkapitalisme staat aan de wieg van de huidige wereldwijd economische ellende; met name die in de VS en Europa. En omdat de Europese leiders van nu – waaronder Mark Rutte met z'n doorgeladen pistool op zak – nog steeds geen regels willen opleggen aan die marktkapitalisten, zal de huidige crisis nog wel even voort duren. Vóór de verkiezingen van 12 september jl. hadden PvdA en SP plannen om een aantal privatiseringen terug te draaien, zoals die van de Nederlandse Spoorwegen, verschillende busbedrijven en nutsbedrijven als KPN, ABN AMRO, Essent, Nuon en waterleidingbedrijven. PvdA en SP realiseerden zich ook wel, dat verkocht toch ook wel verkocht betekende; maar KPN is voor het grootste deel nog steeds in handen van de Nederlandse Staat en dat moet zo blijven. Inmiddels is KPN een speelbal geworden in een spel gespeeld door de Mexicaanse miljardair Carlos Slim. ABN AMRO moet niet worden verkocht, maar de PvdA liet zich wel meevoeren in de privatiseringsdrang van de VVD: Holland Casino wordt van de hand gedaan.
De huidige economische ellende, die al in 2008 is begonnen nog steeds voortduurt, smeekt om oplossingen; geen populistisch politiek gekrakeel, zoals dat van De Telegraaf en Geert Wilders. Het vraagt om regelgeving en vooral om veroordelen van die genen, die de huidige economische ellende hebben veroorzaakt. Mensen willen niet nog meer belasting betalen; ze willen dat kapitalisten zoals banken en verzekeraars, die hen in deze ellende hebben gestort, worden aangepakt. Ze willen dat banken en verzekeraars aan regels worden gebonden en gehouden. Ze willen minder markt en meer vrijheden. Alles wat ze willen is een baan, om een toekomst op te bouwen. En die zekerheid wordt ze op dit moment ontnomen omdat de leiders van de Europese Unie tot nu toe hebben gefaald de marktkapitalisten aan banden te leggen en de veroorzakers voor de rechter de dagen (en veroordelen). De leiders van de Europese Unie willen niet investeren in bijvoorbeeld infrastructuur of, zoals de PvdA van plan was, een immense zonnekrachtcentrale in Zuid-Spanje, die een groot deel van Europa van groene energie zou voorzien. Er wordt momenteel miljarden aan belastinggeld rondgepompt en de grote winnaars zijn die mensen die echt een doorgeladen pistool op zak hebben en hem ook gebruiken; de banken en verzekeraars. Jammer genoeg heeft het er alle schijn van dat de Europese leiders hiermee nog wel even doorgaan.
De protesten en woede van de Spanjaarden, Portugezen, Fransen, Italianen en Grieken zijn dus volkomen terecht en geheel op hun plaats. Jammer genoeg richt de woede zich echter niet op de banken en verzekeraars, maar op de Europese leiders, die er maar niet uit durven komen. Allebei hebben ze schuld.
maandag 19 november 2012
De JSF moet er gewoon komen
Voormalig CDA-minister van Defensie Hans Hillen heeft tijdens zijn ambtsperiode meerdere malen geklaagd dat Nederland niet langer moet bezuinigen op Defensie. Toch moest er een bezuinigingsoperatie worden opgezet en weer moest Defensie het doen met (nog) minder manschappen en materieel. Hillen vond dat het zo niet langer kon en eerlijk is eerlijk, moet ik hem hierin ook wel gelijk geven. Want het leest raar uit de pen van iemand van linkse signatuur, maar ook ik vind dat Nederland moet ophouden met de eeuwige bezuinigingen op Defensie. Ook mijn eigen PvdA wilde fors bezuinigen; de onderzeeboten moesten bijvoorbeeld verdwijnen. Het grootste deel is overigens godzijdank tegengehouden door de VVD, want als het aan de Partij van de Arbeid had gelegen, had Nederland helemaal geen Defensie meer gehad. Zo ook de SP, overigens.
Defensie is al 20 jaar een makkelijke melkkoe. Maar nog meer bezuinigen gaat echt veel te ver. Het probleem ligt hem namelijk in de zwakte van het defensie-apparaat: iedere krijgsmacht verdient het gewoon te werken met deugdelijk materieel. En zeker de krijgsmacht van een modern land als Nederland. Voltallig links-Nederland is fel tegenstander van de aanschaf van de JSF, de opvolger van de F-16. Zowel PvdA, SP, GroenLinks, ChristenUnie als Partij voor de Dieren hadden in hun verkiezingsprogramma staan dat de F-16 best nog wel een tijdje mee zou kunnen en dat maakte de aanschaf van de JSF voorlopig niet nodig. Op die manier vliegen we in het jaar 2203 nog steeds met toestellen uit 1975. De aanschaf van de eerste toestellen kost de Nederlandse overheid ruim 6 miljard euro en, zegt links-Nederland, daarvoor kan bijvoorbeeld heel Nederland 3 jaar gratis gebruik maken van het Openbaar Vervoer. In tijden van crisis ga je niet investeren in een duur vliegtuig, maar help je eerst de minderbedeelden. Op zich kan ik me hier ook wel in vinden, ware het niet dat de F-16 toch echt zijn langste tijd wel heeft gehad en na 40 jaar trouwe dienst toch echt wel aan pensioen toe is.
De luchtmacht verdient een waardige opvolger en die ligt in de JSF. De JSF moet er dus gewoon komen. Net als de helikoptercarrier, waarover Nederland ook al sinds 2002 tot op het bot verdeeld is. Je moet als krijgsmacht gewoon je taken kunnen uitvoeren en daar hoort gewoon deugdelijk materieel bij. Misschien dat je een inkoopverbond kunt sluiten met de Belgen, zodat je de financiële pijn een beetje kunt verdelen. Maar vast staat, dat Defensie recht heeft op fatsoenlijk materieel. Die onderzeeboten die we hebben, waarover we ook 30 jaar hebben gedebatteerd of we die eigenlijk wel zouden moeten aanschaffen, moeten ook gewoon in dienst blijven en misschien moeten we het huidige aantal van 4 zelfs uitbreiden naar 6. Aanschaffen van vier nieuwe Drones (onbemande op afstand bestuurbare vliegtuigen)? Doen!
Samsom en Rutte hebben na meer dan 15 jaar discussie besloten twee testtoestellen van de JSF aan te schaffen en dat is prima. Het is een uitdrukkelijke wens van de VVD, die traditioneel aan de kant van het defensiepersoneel staat. Net als bij zoveel zaken waarop Nederland al 20 jaar tot op het bot verdeeld is, hebben PvdA en VVD deze keer een aantal knopen doorgehakt en een aantal besluiten genomen. Onderwerpen, die het land tot op het bot verdeeld hielden en waar de politiek tot nu toe niet uit kwam. Alle moeilijke besluiten werd tot nu toe doorgeschoven naar een volgend kabinet, omdat het huidige kabinet daarover geen besluit durfde te nemen, uit angst kiezers te verliezen. Samsom en Rutte hebben die stap wel genomen en dat is goed. Jammer dat de kosten van één zo’n apparaat meer dan 210 miljoen euro zijn en twee exemplaren dus bijna een half miljard euro kosten, maar je moet je krijgsmacht moderniseren wil je ook in de toekomst op een redelijke manier je land kunnen verdedigen tegen welke vijand dan ook; hetzij gebruiken voor humanitaire taken. Er ligt een schone taak voor Defensie in het bewaken van de koopvaardij voor de kust van Somalië en er zijn genoeg brandhaarden in de wereld waar de Nederlandse krijgsmacht in actie kan komen; ook om de Nederlandse belangen te verdedigen.
De JSF moet er dus gewoon komen.
Defensie is al 20 jaar een makkelijke melkkoe. Maar nog meer bezuinigen gaat echt veel te ver. Het probleem ligt hem namelijk in de zwakte van het defensie-apparaat: iedere krijgsmacht verdient het gewoon te werken met deugdelijk materieel. En zeker de krijgsmacht van een modern land als Nederland. Voltallig links-Nederland is fel tegenstander van de aanschaf van de JSF, de opvolger van de F-16. Zowel PvdA, SP, GroenLinks, ChristenUnie als Partij voor de Dieren hadden in hun verkiezingsprogramma staan dat de F-16 best nog wel een tijdje mee zou kunnen en dat maakte de aanschaf van de JSF voorlopig niet nodig. Op die manier vliegen we in het jaar 2203 nog steeds met toestellen uit 1975. De aanschaf van de eerste toestellen kost de Nederlandse overheid ruim 6 miljard euro en, zegt links-Nederland, daarvoor kan bijvoorbeeld heel Nederland 3 jaar gratis gebruik maken van het Openbaar Vervoer. In tijden van crisis ga je niet investeren in een duur vliegtuig, maar help je eerst de minderbedeelden. Op zich kan ik me hier ook wel in vinden, ware het niet dat de F-16 toch echt zijn langste tijd wel heeft gehad en na 40 jaar trouwe dienst toch echt wel aan pensioen toe is.
De luchtmacht verdient een waardige opvolger en die ligt in de JSF. De JSF moet er dus gewoon komen. Net als de helikoptercarrier, waarover Nederland ook al sinds 2002 tot op het bot verdeeld is. Je moet als krijgsmacht gewoon je taken kunnen uitvoeren en daar hoort gewoon deugdelijk materieel bij. Misschien dat je een inkoopverbond kunt sluiten met de Belgen, zodat je de financiële pijn een beetje kunt verdelen. Maar vast staat, dat Defensie recht heeft op fatsoenlijk materieel. Die onderzeeboten die we hebben, waarover we ook 30 jaar hebben gedebatteerd of we die eigenlijk wel zouden moeten aanschaffen, moeten ook gewoon in dienst blijven en misschien moeten we het huidige aantal van 4 zelfs uitbreiden naar 6. Aanschaffen van vier nieuwe Drones (onbemande op afstand bestuurbare vliegtuigen)? Doen!
Samsom en Rutte hebben na meer dan 15 jaar discussie besloten twee testtoestellen van de JSF aan te schaffen en dat is prima. Het is een uitdrukkelijke wens van de VVD, die traditioneel aan de kant van het defensiepersoneel staat. Net als bij zoveel zaken waarop Nederland al 20 jaar tot op het bot verdeeld is, hebben PvdA en VVD deze keer een aantal knopen doorgehakt en een aantal besluiten genomen. Onderwerpen, die het land tot op het bot verdeeld hielden en waar de politiek tot nu toe niet uit kwam. Alle moeilijke besluiten werd tot nu toe doorgeschoven naar een volgend kabinet, omdat het huidige kabinet daarover geen besluit durfde te nemen, uit angst kiezers te verliezen. Samsom en Rutte hebben die stap wel genomen en dat is goed. Jammer dat de kosten van één zo’n apparaat meer dan 210 miljoen euro zijn en twee exemplaren dus bijna een half miljard euro kosten, maar je moet je krijgsmacht moderniseren wil je ook in de toekomst op een redelijke manier je land kunnen verdedigen tegen welke vijand dan ook; hetzij gebruiken voor humanitaire taken. Er ligt een schone taak voor Defensie in het bewaken van de koopvaardij voor de kust van Somalië en er zijn genoeg brandhaarden in de wereld waar de Nederlandse krijgsmacht in actie kan komen; ook om de Nederlandse belangen te verdedigen.
De JSF moet er dus gewoon komen.
zaterdag 10 november 2012
We leven in Nederland in een Telegraaf-democratie
De VVD staat in brand. VVD-kiezers voelen zich gepakt. Mark Rutte weet het niet meer. Mark Rutte wordt steeds roder. VVD-kiezers komen in opstand. VVD Blijft linkse koers handhaven; middeninkomens worden gepakt. Het zijn zinnen die niet uit de pen van uw Opinie Paultje komen, maar uit de pen van die andere opiniemaker: De Telegraaf. De krant van Wakker VVD weet op een hele knappe manier iedere keer toch weer de gevoelige snaar van de gemiddelde Nederlander te raken en bepaalt hierdoor mede het ultra-rechtse beleid in Nederland. Ook nu we een regering hebben met de PvdA erin, blijft het beleid veel naar rechts uitwijken, want vrijwel alle politici zijn bang voor De Telegraaf en haar opiniemakers.
Want Nederland leeft in een Telegraaf-democratie: wat de krant vindt, vindt heel Nederland. Zo begon de krant afgelopen week te krijsen en te blazen toen bekend werd dat de hoogste inkomens, die vanaf 70.000 euro, een paar euro extra per maand aan zorg moeten betalen. Bij de PvdA willen ze de rekening van de zorg wat eerlijker verdelen over de lagere en hogere inkomens, maar plan kan inmiddels de ijskast weer in; de verwoede pogingen van PvdA-voorman Diederik Samsom ten spijt. Samsom reisde afgelopen weken letterlijk stad en land af om zijn plan uit te leggen, maar alle moeite is tevergeefs. VVD-stemmers kwamen in opstand en zagen hun torenhoge inkomens een klein beetje minder worden, door het gekrijs van De Telegraaf. De Telegraaf verergert de situatie maar al te graag; overdrijven vaker dan andere kranten, waardoor de situatie complexer is dan hij lijkt. De partijtop van de VVD blinkt zelf ook niet echt uit in goede communicatie, waardoor het probleem alleen maar erger werd. Onder PvdA-stemmers is er ook verzet, maar die is fors minder dan bij de coalitiepartner. De sociaaldemocraten schijnen ook een betere communicatie afdeling te hebben. De communicatie-afdeling van de VVD is overduidelijk De Telegraaf; algemeen bekend is dat de krant van Wakker Nederland ook wel het pseudoniem ‘Krant van Wakker VVD’ draagt, vanwege haar partijdige journalistiek. In elke conflictsituatie kiest de krant altijd de kant van de VVD.
De partijtop van de VVD heeft zich tijdens de verkiezingsstrijd laten gijzelen door De Telegraaf. In 3 maanden tijd zijn vrijwel alle krantenkoppen van De Telegraaf vrijwel rechtstreeks overgenomen uit het VVD-verkiezingsprogramma. Hierdoor liepen VVD-prominenten de deur plat bij hun eigen krant, die maar al te graag roept dat andere kranten geen onafhankelijke journalistiek bedrijven. De Telegraaf walgt ervan dat De Volkskrant en de VARA nog altijd nauwe banden heeft met de Partij van de Arbeid, hoewel die banden officieel sinds begin jaren ’80 zijn doorgesneden. De populistische krant, die de afgelopen weken fel tekeer ging tegen het in hun ogen veel te linkse kabinet Rutte/Asscher, onderhoudt zelf nauwe banden met de VVD en PVV, maar dat schijnt allemaal gewoon te kunnen.
De opstelling van de VVD is laakbaar; ze laat haar oren hangen naar het populisme en het onderbuikgevoel van De Telegraaf. Of, zoals Peter Breedveld op zijn weblog Frontaal Naakt heel treffend opmerkte:"De PVV heeft op 12 september helemaal niet verloren; ze is alleen doorgegaan onder de naam VVD". De VVD-fractie die vorige week nog haar goedkeuring gaf aan het regeerakkoord, lijkt nu alweer onderling verdeeld. Precies, wat De Telegraaf graag ziet, want De Telegraaf heeft een hekel aan alles waar de PvdA aanschuift. Niet voor niets initieerde de krant van Wakker VVD begin dit jaar een haatcampagne naar de PvdA en hemelde het de populistische SP op. Immers, een grote SP zou een kleine PvdA betekenen en daar droomt De Telegraaf al een jaartje of 100 van. Dat niet alleen, maar de VVD bewijst hier mee maar weer eens niet een partij te zijn voor de hard werkende mens, maar voor de elite, die veel geld verdient. De grote graaiers en grootverdieners.
Jammer genoeg voor De Telegraaf is er onder PvdA-stemmers minder onvrede. Immers heeft Samsom vóór de verkiezingen af gewaarschuwd voor deze maatregelen als de PvdA mee zou doen in een nieuwe regering. Samsom praatte niet iedereen naar de mond, maar hield zijn eigen verhaal en dat konden veel kiezers wel waarderen. Tezamen met een tegenvallend optreden van SP-leider Roemer liepen SP-stemmers massaal over naar de PvdA. Jammer voor De Telegraaf, maar de PvdA deed weer helemaal mee in de race. En jammer genoeg voor De Telegraaf is er nog altijd een prima chemie tussen Rutte en Samsom, die er niet aan denken om nu al te stoppen met het experiment, waarin PvdA en VVD voor het eerst in de parlementaire geschiedenis samenwerken zonder de hulp van een derde (of vierde) partij erbij. Sterker nog, de schreeuwende chocoladeletters van de krant van Wakker VVD – boze tongen beweren een één-tweetje met VVD-prominent Hans Wiegel, die het liefst een bom op het PvdA-partijkantoor zou willen werpen – hebben de band alleen maar sterker gemaakt, want de PvdA is de VVD inmiddels te hulp geschoten. In een poging de onrust bij de VVD-achterban te sussen is de inkomensafhankelijke zorgpremie inmiddels van tafel en kijken Rutte en Samsom naar nieuwe mogelijkheden. Samsom doet dit niet voor niets; Rutte zal de PvdA te hulp moeten schieten als de PvdA-achterban begint te morrelen. Al zal De Volkskrant dat in minder heftige bewoordingen dan De Telegraaf.
De Telegraaf was fout in de Tweede Wereldoorlog, fout in het PVV-debat en in dit debat kiest de krant weer de verkeerde kant; van objectieve nieuwsgaring kan bij De Telegraaf geen sprake zijn, juist omdat het iedere keer de kant van de VVD kiest. De Telegraaf is uiterst rechts en daardoor eng. Maar tegelijkertijd is het opmerkelijk hoe groot de macht van De Telegraaf is; het is bijna eng te weten achter hoeveel media De Telegraaf Media Groep (TMG) eigenlijk zit; talloze nieuwssites, omroepen en kranten zijn gelieerd aan de krant van Wakker VVD en alleen al daarom kan van objectieve berichtgeving geen sprake zijn. De Telegraaf zit bijvoorbeeld ook achter omroep PowNed, waarvan presentatoren als Jan Roos en Rutger Castricum scheldend en tierend door het leven gaan. Geen wonder dat de krant voorheen vaak de kant van PVV-leider Geert Wilders koos, die eveneens scheldend en tierend door het leven gaat. De krant zelf vindt zichzelf wel onafhankelijk, maar vergeet daarbij te vermelden dat het van alle nieuwsmedia het vaakst is berispt door de Raad voor de Journalistiek. Het hoogste rechtsorgaan voor journalisten in Nederland heeft De Telegraaf inmiddels talloze malen gewaarschuwd voor berichten die niet klopten of helemaal op onjuistheden waren berust. Ook deinst de krant er niet voor terug om Geert Wilders een paar maanden geleden nog bij het grof vuil te zetten, terwijl ze hem nu zien als verlosser van het PvdA-kwaad.
Met de hypotheekrenteaftrek kon De Telegraaf nog geen deuk in een pakje boter slaan; het werd nauwelijks opgepikt door de andere media. Daarom werd de inkomensafhankelijke zorgpremie genomen en die wordt nu dis veranderd. Nu deze regel in de prullenmand is beland heeft De Telegraaf inmiddels alweer een nieuw stokpaardje: kort na het bericht dat de inkomensafhankelijke zorgpremie van de baan was, berichtte de krant al dat het regeerakkoord desastreus was voor de filebestrijding in Nederland. Als we op de schreeuwerige koers van De Telegraaf moesten varen, dan hadden we iedere week een nieuw kabinet.
Want Nederland leeft in een Telegraaf-democratie: wat de krant vindt, vindt heel Nederland. Zo begon de krant afgelopen week te krijsen en te blazen toen bekend werd dat de hoogste inkomens, die vanaf 70.000 euro, een paar euro extra per maand aan zorg moeten betalen. Bij de PvdA willen ze de rekening van de zorg wat eerlijker verdelen over de lagere en hogere inkomens, maar plan kan inmiddels de ijskast weer in; de verwoede pogingen van PvdA-voorman Diederik Samsom ten spijt. Samsom reisde afgelopen weken letterlijk stad en land af om zijn plan uit te leggen, maar alle moeite is tevergeefs. VVD-stemmers kwamen in opstand en zagen hun torenhoge inkomens een klein beetje minder worden, door het gekrijs van De Telegraaf. De Telegraaf verergert de situatie maar al te graag; overdrijven vaker dan andere kranten, waardoor de situatie complexer is dan hij lijkt. De partijtop van de VVD blinkt zelf ook niet echt uit in goede communicatie, waardoor het probleem alleen maar erger werd. Onder PvdA-stemmers is er ook verzet, maar die is fors minder dan bij de coalitiepartner. De sociaaldemocraten schijnen ook een betere communicatie afdeling te hebben. De communicatie-afdeling van de VVD is overduidelijk De Telegraaf; algemeen bekend is dat de krant van Wakker Nederland ook wel het pseudoniem ‘Krant van Wakker VVD’ draagt, vanwege haar partijdige journalistiek. In elke conflictsituatie kiest de krant altijd de kant van de VVD.
De partijtop van de VVD heeft zich tijdens de verkiezingsstrijd laten gijzelen door De Telegraaf. In 3 maanden tijd zijn vrijwel alle krantenkoppen van De Telegraaf vrijwel rechtstreeks overgenomen uit het VVD-verkiezingsprogramma. Hierdoor liepen VVD-prominenten de deur plat bij hun eigen krant, die maar al te graag roept dat andere kranten geen onafhankelijke journalistiek bedrijven. De Telegraaf walgt ervan dat De Volkskrant en de VARA nog altijd nauwe banden heeft met de Partij van de Arbeid, hoewel die banden officieel sinds begin jaren ’80 zijn doorgesneden. De populistische krant, die de afgelopen weken fel tekeer ging tegen het in hun ogen veel te linkse kabinet Rutte/Asscher, onderhoudt zelf nauwe banden met de VVD en PVV, maar dat schijnt allemaal gewoon te kunnen.
De opstelling van de VVD is laakbaar; ze laat haar oren hangen naar het populisme en het onderbuikgevoel van De Telegraaf. Of, zoals Peter Breedveld op zijn weblog Frontaal Naakt heel treffend opmerkte:"De PVV heeft op 12 september helemaal niet verloren; ze is alleen doorgegaan onder de naam VVD". De VVD-fractie die vorige week nog haar goedkeuring gaf aan het regeerakkoord, lijkt nu alweer onderling verdeeld. Precies, wat De Telegraaf graag ziet, want De Telegraaf heeft een hekel aan alles waar de PvdA aanschuift. Niet voor niets initieerde de krant van Wakker VVD begin dit jaar een haatcampagne naar de PvdA en hemelde het de populistische SP op. Immers, een grote SP zou een kleine PvdA betekenen en daar droomt De Telegraaf al een jaartje of 100 van. Dat niet alleen, maar de VVD bewijst hier mee maar weer eens niet een partij te zijn voor de hard werkende mens, maar voor de elite, die veel geld verdient. De grote graaiers en grootverdieners.
Jammer genoeg voor De Telegraaf is er onder PvdA-stemmers minder onvrede. Immers heeft Samsom vóór de verkiezingen af gewaarschuwd voor deze maatregelen als de PvdA mee zou doen in een nieuwe regering. Samsom praatte niet iedereen naar de mond, maar hield zijn eigen verhaal en dat konden veel kiezers wel waarderen. Tezamen met een tegenvallend optreden van SP-leider Roemer liepen SP-stemmers massaal over naar de PvdA. Jammer voor De Telegraaf, maar de PvdA deed weer helemaal mee in de race. En jammer genoeg voor De Telegraaf is er nog altijd een prima chemie tussen Rutte en Samsom, die er niet aan denken om nu al te stoppen met het experiment, waarin PvdA en VVD voor het eerst in de parlementaire geschiedenis samenwerken zonder de hulp van een derde (of vierde) partij erbij. Sterker nog, de schreeuwende chocoladeletters van de krant van Wakker VVD – boze tongen beweren een één-tweetje met VVD-prominent Hans Wiegel, die het liefst een bom op het PvdA-partijkantoor zou willen werpen – hebben de band alleen maar sterker gemaakt, want de PvdA is de VVD inmiddels te hulp geschoten. In een poging de onrust bij de VVD-achterban te sussen is de inkomensafhankelijke zorgpremie inmiddels van tafel en kijken Rutte en Samsom naar nieuwe mogelijkheden. Samsom doet dit niet voor niets; Rutte zal de PvdA te hulp moeten schieten als de PvdA-achterban begint te morrelen. Al zal De Volkskrant dat in minder heftige bewoordingen dan De Telegraaf.
De Telegraaf was fout in de Tweede Wereldoorlog, fout in het PVV-debat en in dit debat kiest de krant weer de verkeerde kant; van objectieve nieuwsgaring kan bij De Telegraaf geen sprake zijn, juist omdat het iedere keer de kant van de VVD kiest. De Telegraaf is uiterst rechts en daardoor eng. Maar tegelijkertijd is het opmerkelijk hoe groot de macht van De Telegraaf is; het is bijna eng te weten achter hoeveel media De Telegraaf Media Groep (TMG) eigenlijk zit; talloze nieuwssites, omroepen en kranten zijn gelieerd aan de krant van Wakker VVD en alleen al daarom kan van objectieve berichtgeving geen sprake zijn. De Telegraaf zit bijvoorbeeld ook achter omroep PowNed, waarvan presentatoren als Jan Roos en Rutger Castricum scheldend en tierend door het leven gaan. Geen wonder dat de krant voorheen vaak de kant van PVV-leider Geert Wilders koos, die eveneens scheldend en tierend door het leven gaat. De krant zelf vindt zichzelf wel onafhankelijk, maar vergeet daarbij te vermelden dat het van alle nieuwsmedia het vaakst is berispt door de Raad voor de Journalistiek. Het hoogste rechtsorgaan voor journalisten in Nederland heeft De Telegraaf inmiddels talloze malen gewaarschuwd voor berichten die niet klopten of helemaal op onjuistheden waren berust. Ook deinst de krant er niet voor terug om Geert Wilders een paar maanden geleden nog bij het grof vuil te zetten, terwijl ze hem nu zien als verlosser van het PvdA-kwaad.
Met de hypotheekrenteaftrek kon De Telegraaf nog geen deuk in een pakje boter slaan; het werd nauwelijks opgepikt door de andere media. Daarom werd de inkomensafhankelijke zorgpremie genomen en die wordt nu dis veranderd. Nu deze regel in de prullenmand is beland heeft De Telegraaf inmiddels alweer een nieuw stokpaardje: kort na het bericht dat de inkomensafhankelijke zorgpremie van de baan was, berichtte de krant al dat het regeerakkoord desastreus was voor de filebestrijding in Nederland. Als we op de schreeuwerige koers van De Telegraaf moesten varen, dan hadden we iedere week een nieuw kabinet.
zondag 4 november 2012
Bram Moszkowicz past in een lange rij van gevallen rechtse helden
Advocaat Bram Moszkowicz werd deze week geschorst uit zijn ambt. Hij mag de functie an advocaat niet meer uitoefenen. Tenminste, als hij ook in hoger beroep wordt veroordeeld, want vooralsnog mag hij zijn functie blijven uitoefenen. De Raad van Discipline, het college dat advocaten in Nederland benoemd en royeert, heeft alle aanklachten tegen Moszkowicz vandaag gegrond verklaard. Zij achten de klachten bewezen. Klachten die gaan over het aannemen van grote sommen geld waarover in eerste instantie geen belasting is betaald, c.q. die een nogal discutabele herkomst hebben. De Belastingdienst vond eerder hetzelfde en legde de topadvocaat een boete op van een miljoen, die uiteindelijk werd geschikt in 400.000 euro. Vier ton boete van de Belastingdienst dus, voor hetzelfde vergrijp. Ook de fiscus vond de aanname van koffertjes met geld verdacht en greep (overigens naar mijn bescheiden mening geheel terecht) in. Iedereen moet belasting betalen; ook ’s lands topadvocaat.
In juni van dit jaar riep oud-PVV Tweede Kamerlid Hero Brinkman al dat Bram Moszkowicz koffertjes met geld had aangenomen van superrijke Israëlische en Amerikaanse joden, om het proces tegen Geert Wilders te bekostigen. Dat werd toen met kracht door de PVV-voorman ontkend en door de krant van Wakker VVd de grond ingeboord. Maar zowel de fiscus als de tuchtraad zijn dus duidelijk een andere mening toegedaan. Beiden menen dat Moszkowicz wel degelijk grote sommen geld van duistere herkomst heeft aangenomen en dat mag in de Nederlandse advocatuur blijkbaar niet. Ondanks de weersprekingen van zowel Wilders als Moszkowicz nam de topadvocaat dus wel degelijk koffertjes met geld van duistere herkomst aan. Koffertjes waarin soms 75.000 dollar aan papiergeld in zat. Nu duidelijk is dat Moszkowicz we degelijk door Wilders is betaald in koffertjes geld, rijst de de vraag waarom het geld niet gewoon kan worden overgemaakt van een Amerikaanse- naar een Nederlandse bankrekening. Dat scheelt een hoop vraagtekens, kranten artikelen en Kamervragen en nu dus hangt dus ook het hele levenswerk van Moszkowicz aan het zijden draadje. Dat Desi Bouterse, Johan V alias de Hakkelaar en Willem Holleeder koffertjes met contant geld binnen brengen is tot op zekere hoogte nog te billijken; dat geld is verdiend met criminele activiteiten. Maar een ervaren politicus als Geert Wilders die toch beter zou moeten weten. Moszkowicz is beroept zich op het recht om te worden betaald voor zijn diensten. En op zich heeft hij daar gelijk in. De topadvocaat heeft echter een bedenkelijke status op dit gebied. Ook toen kwam Moszkowicz in aanvaring met zowel de Orde van Advocaten als de fiscus. Vandaag dus weer en dat bleek de finale slag voor Neerlands bekendste advocaat.
In zijn kielzog neemt de grote Moszkowicz ook afscheid van misschien wel de mooiste vrouw van Nederland, want ook de relatie met presentatrice Eva Jinek liep op de klippen. Jinek zag de bui al hangen en wil natuurlijk niet geassocieerd worden met een loser als Moszkowicz, die zijn beroep als (top)advocaat niet meer kan uitoefenen en zette hem aan de kant. In het geval de relatie zou blijven bestaan, heb je iedere avond seks met in principe een doodnormale kerel. Een simpele doorsnee kerel met een ton per jaar en een maagzweer van de stress. Nee, daar kan een carrièrevrouw als Jinek zich toch niet mee vereenzelvigen..? Jinek is een overgewaardeerde arrogante blondine, die er goed uit ziet en af en toe een grote bek op kan zetten, waardoor ze een positie kreeg binnen de rechtse omroep WNL. Eva Jinek is een rechtse geldwolf; een golddigger, die op status belust is. Een vrouw die alleen met die mannen naar bed gaat, die haar een mooie carrière kunnen bezorgen. De link via Moszkowicz naar de rechtse omroep WNL is snel gelegd: Moszkowicz verdedigde Geert Wilders, die op handen werd gedragen door De Telegraaf. De Telegraaf, de krant van Wakker VVD, is weer eigenaar van WNL (al mag dat niet hardop worden gezegd) en zo is het cirkeltje rond: Moszkowicz regelde het huidige topbaantje voor zijn destijds nieuwe liefje Eva Jinek. De blonde schone heeft altijd ontkend; ze is haar eigen persoontje, zo hield de Amerikaanse altijd vol. Ze heeft carrière gemaakt bij het NOS Journaal en kreeg gewoon een betere baan aangeboden door WNL. Jinek, die een salaris van 150.000 euro een modaal salaris vindt en een salaris ver boven de Balkenendenorm verdient, kreeg de baan bij WNL echter vrijwel tegelijkertijd met het starten van de relatie met Moszkowicz en gedurende de rechtszaak tegen Geert Wilders. Ook hier is het cirkeltje weer rond.
De veroordeling van Moszkowicz lijkt het langzame einde te betekenen van het rechts-populisme in misschien wel heel Europa. Het rechts-populisme, dat begon met het opstaan van wijlen Pim Fortuyn eind jaren ’90 van de vorige eeuw. Moszkowicz is de man die Geert Wilders met succes verdedigde, toen de PVV-voorman werd aangeklaagd voor het plaatsen van discriminerende opmerkingen en het aanzetten tot haat. Je ziet nu langzaam maar zeker dat al die helden van weleer langzaam van hun voetstuk vallen. Mensen van statuur waren het: zij kwamen in opstand tegen het linkse establishment en werden daarom helden. Maar ze speelden niets klaar en onder hen werden de problemen waarmee Europa kampte, alleen maar groter. De rechtse helden van weleer zijn nu lachertjes geworden. Ze worden nauwelijks nog serieus genomen. De wereld heeft zich blijkbaar gerealiseerd dat het rechts-populisme geen oplossing vormt voor de problemen waar de wereld mee kampt. Met een grote mond iets roepen en vervolgens niets doen werkt heel even, maar dat houdt niet lang stand. De rechts-populistische Franse president Nicolas Sarkouzy werd na één ambtstermijn door de Franse bevolking afgeschoten en moest plaatsmaken voor de linkse Francois Hollande. In Italië viel een andere rechts-populist: net als Moszkowicz (en overigens ook Sarkouzy) hield Silvio Berlusconi erg veel van vrouwen; hoe jonger, hoe liever. Berlusconi ging hierin net even verder dan Moszkowicz en Sarkouzy; Berlusconi deelde het bed met diverse 16- en 17-jarige meisjes; meisjes, die feitelijk zijn kleindochters hadden kunnen zijn, aangezien Berlusconi’s oudste dochter, Marina, de leeftijd van 48 heeft bereikt en zelf moeder is van o.a. een 18-jarige dochter. Door zijn liefde voor vrouwen moest Berlusconi aftreden en plaatsmaken voor Mario Monti, een onafhankelijke econoom die nu in Italië keiharde bezuinigingen moet doorvoeren, omdat Berlusconi liever achter de vrouwen aan zat, dan het land te besturen. Berlusconi werd vorige week veroordeeld en mag van de rechter o.a. zijn leven lang geen publieke functie meer bekleden. Hierdoor kan zijn oudste dochter Marina, thans president-directeur van Mediaset, geen president worden van Italië. De naam Berlusconi is immers teveel besmet.
Bram Moszkowicz past in een lange rij van gevallen rechtse helden; hij is na Wilders, Sarkouzy en Berlusconi de zoveelste rechtse held van weleer wiens houdbaarheidsdatum is verlopen. Het is een lange lijst waarop ook VVD'ers Jos van Rey, Ben Hulman en Ton Hooijmaiers prijken. Het is het einde van een rechtse hype. Het speelkwartier is voorbij; er moeten nu spijkers met koppen worden geslagen en deze rechtse helden waren daartoe niet in staat. Aan de verkiezingsuitslag van 12 september jl. is van het gezicht van de kiezer af te lezen dat hij nu werkelijk genoeg heeft van iedere 2 jaar naar de stembus gaan om vervolgens weer een half jaar zonder kabinet te zitten. De kiezer heeft er schoon genoeg van en koos daarom voor de twee grootste bestuurspartijen van Nederland: PvdA en VVD.
Op 21 december 2012 vergaat de wereld niet. Het einde van de Maya kalender is niet het Einde der Tijden. Het Einde der Tijden komt niet plotseling van de ene op de andere dag; dat is een sluimerend proces. Wat echter wel zo zal zijn, is dat op 22 december 2012 een nieuw tijdperk begint, net zoals bij de Maya Indianen. Op 22 december 2012 begint het tijdperk van tolerantie weer opnieuw. Net zoals we dat kennen uit de jaren ’90 van de vorige eeuw. Totdat er weer een nieuwe rechts-populistische tijd begint…
In juni van dit jaar riep oud-PVV Tweede Kamerlid Hero Brinkman al dat Bram Moszkowicz koffertjes met geld had aangenomen van superrijke Israëlische en Amerikaanse joden, om het proces tegen Geert Wilders te bekostigen. Dat werd toen met kracht door de PVV-voorman ontkend en door de krant van Wakker VVd de grond ingeboord. Maar zowel de fiscus als de tuchtraad zijn dus duidelijk een andere mening toegedaan. Beiden menen dat Moszkowicz wel degelijk grote sommen geld van duistere herkomst heeft aangenomen en dat mag in de Nederlandse advocatuur blijkbaar niet. Ondanks de weersprekingen van zowel Wilders als Moszkowicz nam de topadvocaat dus wel degelijk koffertjes met geld van duistere herkomst aan. Koffertjes waarin soms 75.000 dollar aan papiergeld in zat. Nu duidelijk is dat Moszkowicz we degelijk door Wilders is betaald in koffertjes geld, rijst de de vraag waarom het geld niet gewoon kan worden overgemaakt van een Amerikaanse- naar een Nederlandse bankrekening. Dat scheelt een hoop vraagtekens, kranten artikelen en Kamervragen en nu dus hangt dus ook het hele levenswerk van Moszkowicz aan het zijden draadje. Dat Desi Bouterse, Johan V alias de Hakkelaar en Willem Holleeder koffertjes met contant geld binnen brengen is tot op zekere hoogte nog te billijken; dat geld is verdiend met criminele activiteiten. Maar een ervaren politicus als Geert Wilders die toch beter zou moeten weten. Moszkowicz is beroept zich op het recht om te worden betaald voor zijn diensten. En op zich heeft hij daar gelijk in. De topadvocaat heeft echter een bedenkelijke status op dit gebied. Ook toen kwam Moszkowicz in aanvaring met zowel de Orde van Advocaten als de fiscus. Vandaag dus weer en dat bleek de finale slag voor Neerlands bekendste advocaat.
In zijn kielzog neemt de grote Moszkowicz ook afscheid van misschien wel de mooiste vrouw van Nederland, want ook de relatie met presentatrice Eva Jinek liep op de klippen. Jinek zag de bui al hangen en wil natuurlijk niet geassocieerd worden met een loser als Moszkowicz, die zijn beroep als (top)advocaat niet meer kan uitoefenen en zette hem aan de kant. In het geval de relatie zou blijven bestaan, heb je iedere avond seks met in principe een doodnormale kerel. Een simpele doorsnee kerel met een ton per jaar en een maagzweer van de stress. Nee, daar kan een carrièrevrouw als Jinek zich toch niet mee vereenzelvigen..? Jinek is een overgewaardeerde arrogante blondine, die er goed uit ziet en af en toe een grote bek op kan zetten, waardoor ze een positie kreeg binnen de rechtse omroep WNL. Eva Jinek is een rechtse geldwolf; een golddigger, die op status belust is. Een vrouw die alleen met die mannen naar bed gaat, die haar een mooie carrière kunnen bezorgen. De link via Moszkowicz naar de rechtse omroep WNL is snel gelegd: Moszkowicz verdedigde Geert Wilders, die op handen werd gedragen door De Telegraaf. De Telegraaf, de krant van Wakker VVD, is weer eigenaar van WNL (al mag dat niet hardop worden gezegd) en zo is het cirkeltje rond: Moszkowicz regelde het huidige topbaantje voor zijn destijds nieuwe liefje Eva Jinek. De blonde schone heeft altijd ontkend; ze is haar eigen persoontje, zo hield de Amerikaanse altijd vol. Ze heeft carrière gemaakt bij het NOS Journaal en kreeg gewoon een betere baan aangeboden door WNL. Jinek, die een salaris van 150.000 euro een modaal salaris vindt en een salaris ver boven de Balkenendenorm verdient, kreeg de baan bij WNL echter vrijwel tegelijkertijd met het starten van de relatie met Moszkowicz en gedurende de rechtszaak tegen Geert Wilders. Ook hier is het cirkeltje weer rond.
De veroordeling van Moszkowicz lijkt het langzame einde te betekenen van het rechts-populisme in misschien wel heel Europa. Het rechts-populisme, dat begon met het opstaan van wijlen Pim Fortuyn eind jaren ’90 van de vorige eeuw. Moszkowicz is de man die Geert Wilders met succes verdedigde, toen de PVV-voorman werd aangeklaagd voor het plaatsen van discriminerende opmerkingen en het aanzetten tot haat. Je ziet nu langzaam maar zeker dat al die helden van weleer langzaam van hun voetstuk vallen. Mensen van statuur waren het: zij kwamen in opstand tegen het linkse establishment en werden daarom helden. Maar ze speelden niets klaar en onder hen werden de problemen waarmee Europa kampte, alleen maar groter. De rechtse helden van weleer zijn nu lachertjes geworden. Ze worden nauwelijks nog serieus genomen. De wereld heeft zich blijkbaar gerealiseerd dat het rechts-populisme geen oplossing vormt voor de problemen waar de wereld mee kampt. Met een grote mond iets roepen en vervolgens niets doen werkt heel even, maar dat houdt niet lang stand. De rechts-populistische Franse president Nicolas Sarkouzy werd na één ambtstermijn door de Franse bevolking afgeschoten en moest plaatsmaken voor de linkse Francois Hollande. In Italië viel een andere rechts-populist: net als Moszkowicz (en overigens ook Sarkouzy) hield Silvio Berlusconi erg veel van vrouwen; hoe jonger, hoe liever. Berlusconi ging hierin net even verder dan Moszkowicz en Sarkouzy; Berlusconi deelde het bed met diverse 16- en 17-jarige meisjes; meisjes, die feitelijk zijn kleindochters hadden kunnen zijn, aangezien Berlusconi’s oudste dochter, Marina, de leeftijd van 48 heeft bereikt en zelf moeder is van o.a. een 18-jarige dochter. Door zijn liefde voor vrouwen moest Berlusconi aftreden en plaatsmaken voor Mario Monti, een onafhankelijke econoom die nu in Italië keiharde bezuinigingen moet doorvoeren, omdat Berlusconi liever achter de vrouwen aan zat, dan het land te besturen. Berlusconi werd vorige week veroordeeld en mag van de rechter o.a. zijn leven lang geen publieke functie meer bekleden. Hierdoor kan zijn oudste dochter Marina, thans president-directeur van Mediaset, geen president worden van Italië. De naam Berlusconi is immers teveel besmet.
Bram Moszkowicz past in een lange rij van gevallen rechtse helden; hij is na Wilders, Sarkouzy en Berlusconi de zoveelste rechtse held van weleer wiens houdbaarheidsdatum is verlopen. Het is een lange lijst waarop ook VVD'ers Jos van Rey, Ben Hulman en Ton Hooijmaiers prijken. Het is het einde van een rechtse hype. Het speelkwartier is voorbij; er moeten nu spijkers met koppen worden geslagen en deze rechtse helden waren daartoe niet in staat. Aan de verkiezingsuitslag van 12 september jl. is van het gezicht van de kiezer af te lezen dat hij nu werkelijk genoeg heeft van iedere 2 jaar naar de stembus gaan om vervolgens weer een half jaar zonder kabinet te zitten. De kiezer heeft er schoon genoeg van en koos daarom voor de twee grootste bestuurspartijen van Nederland: PvdA en VVD.
Op 21 december 2012 vergaat de wereld niet. Het einde van de Maya kalender is niet het Einde der Tijden. Het Einde der Tijden komt niet plotseling van de ene op de andere dag; dat is een sluimerend proces. Wat echter wel zo zal zijn, is dat op 22 december 2012 een nieuw tijdperk begint, net zoals bij de Maya Indianen. Op 22 december 2012 begint het tijdperk van tolerantie weer opnieuw. Net zoals we dat kennen uit de jaren ’90 van de vorige eeuw. Totdat er weer een nieuwe rechts-populistische tijd begint…
dinsdag 23 oktober 2012
Een eerbetoon aan Hein, Rien en Lance
De laatste dagen heeft uw Opinie Paultje zich redelijk rustig gehouden; zowel op Twitter als op dit weblog, uit respect voor mijn vorige week vrijdag overleden collega Hein Tromp. Hein verloor het gevecht tegen de verschrikkelijke ziekte leverkanker, maar Hein was wel een man om een voorbeeld aan te nemen. Het overlijden van Hein is geen moment om je druk te maken over de toestand in de wereld of de Nederlandse politiek. Het is een moment om even stil te staan. Bij leven stond hij bekend als een vrolijke man, die zwierend door het kantoor danste. Hein zag altijd de positieve kant in en waar anderen bij de pakken gingen neerzitten, stond Hein voor zijn zaak en ging door. Bij aanvang van de wereldwijde economische crisis ging de telefoon nauwelijks omdat klanten de hand op de knip hielden. Toch bleef Hein zijn eeuwige Italiaanse melodieën zingen. Ze klonken voor geen meter en er zat absoluut geen consistentie in, maar dat maakte niet uit. Bij het horen van zijn zacht gevoede stem kreeg je toch weer zin in de dag. Het leverde hem zoveel respect op, dat ze tot in Griekenland Hein wisten te vinden; ook toen hij op zijn sterfbed lag. Hein verdient alle eer en respect die een mens kan krijgen en we moeten hem nog lang herinneren. Helaas mocht hij maar 53 jaar worden. Voor Hein hoop ik dat, waar hij nu naar toe gaat, het beter is dan hier. Hein, jongen, het ga je goed!
Er zijn parallellen te leggen met mijn voormalige buurman Rien Wijnants; Rien was eveneens een man vol energie, die fluitend door het leven ging. Rien was ondernemer; had de rechten gekocht van een salarisadministratieprogramma en daar veel geld mee verdiend. Op het hoogtepunt van de wereldwijde economische voorspoed verkocht hij zijn bedrijf, waar op dat moment meer dan 80 mensen werkten. Rien bleef echter ondernemen en opende een kantoortje naast het mijne, waarna we als ondernemers ervaringen uitwisselden. Rien reisde de hele wereld over en bezocht de meest uiteenlopende beurzen, waar hij op zoek was naar innovatieve producten om die in Nederland te importeren. Hij slaagde daar nauwelijks in maar dat deerde hem niet. Veel van die beurzen werden georganiseerd in Las Vegas, Verenigde Staten, waar Rien kind aan huis was. Hij kende er werkelijk elke straatsteen uit zijn hoofd. Naar eigen zeggen heeft hij door de beveiliging van groten der aarde als Bill Gates en Steve Jobs kunnen glippen, waarna hij met hen een praatje heeft gemaakt en de hand geschud. Of het waar is, valt te bezien, maar geen mens ter wereld kon die verhalen zo mooi vertellen als Rien. Als Rien een verhaal vertelde, dan zwaaide zijn armen en gebruikte hij zijn stem op een prachtige manier om zaken nog eens extra te benadrukken. Hoewel geboren in Den Haag, had Rien een zwaar Rotterdams accent en was fan van Feyenoord. Hij was altijd in voor een geintje; een grap, een grol. Zijn gedrag had bijna clowneske bewegingen. Hij kon niet kwaad worden, want zelfs als hij boos was, kon hij zijn emoties de baas en in onvervalst Rotterdams uitdrukken wat hij wilde. Eens per maand dronken we op donderdagavond een biertje in een café, in Breda. Daar namen we de toestand in de wereld door, zoals hij dat altijd zo mooi kon uitdrukken. Ook het bedienend personeel werd nauw bij onze gesprekken betrokken. Het prachtmens Rien overleed in 2010 op 61-jarige leeftijd aan een hersentumor. Dat is al even geleden, maar zijn eeuwige optimisme blijft eeuwig in mijn geheugen gegrift.
Wanneer je wordt geconfronteerd met een persoon in je directe omgeving, die overlijd aan die vreselijke ziekte kanker, dan blijf je even stil staan. Dan kan de politiek je even weinig meer schelen en dan is het leven toch maar relatief. Een man die de verschrikkelijke ziekte kanker wel overleefde is de inmiddels gevallen wielerkoning Lance Armstrong. Gisteren werd bekend dat de internationale wielerunie UCI hem alle 7 Tourzeges afneemt en uit de sport verbant voor het leven. De Amerikaanse antidoping waakhond USADA had twee weken geleden een vernietigend rapport geschreven over de dopingpraktijken van Armstrong, die glashard is verraden door zijn eigen oud-ploeggenoten. Het rapport zorgde voor een storm aan kritiek, waarna een van de grootste wielerploegen ter wereld, zijn sponsor Rabobank kwijtraakte. Verschillende sponsoren braken met Armstrong; wilden niets meer met hem te maken hebben. Grote bedrijven als Nike, Trek en 24 Hour Fitness wilden niets meer met de Amerikaan te maken hebben. De wielerwereld verafschuwt de man; wielerfans voelen zich bedrogen nu ze weten dat Armstrong alle 7 Tourzeges op doping heeft gehaald.
Het stelde Christian Preudhomme, de baas van de ASO, de organisatie die de Tour de France organiseert, voor een dilemma. Armstrong was namelijk niet de eerste, die de wereld voorloog dat hij een zo ongelofelijk goed sportman was. Want van de wielrenners die in de top-10 stonden, inde jaren dat Armstrong de Tour de France won, bleken vrijwel allemaal in dat jaar ook op doping de eindstreep in Parijs te hebben gehaald. Dus zou je Armstrong zijn Tourzeges afnemen, dat zou feitelijk de nummer 8 of zelfs de nummer 15 van dat betreffende jaar worden aangemerkt als Tourwinnaar. De man die als nummer 15 over de streep kwam in Parijs, werd dus uiteindelijk de winnaar.
Terecht? Oordeelt u zelf. Laat voor eens en voor altijd duidelijk zijn: ik sta keihard aan de kant van Lance Armstrong. Feit is dat de eerste tien wielrenners uit het algemeen klassement vrijwel allemaal doping gebruikten. Je kunt er eigenlijk ieder wielerseizoen de klok op gelijk zetten: iedere Tour de France-aflevering wordt er een tiental renners van de weg gehaald, omdat ze positief testen op dopinggebruik. Tel daarbij op dat de eerste tien renners uit het Algemeen Klassement die de eindstreep in Parijs halen, ook nog eens op dopinggebruik is betrapt, dan gebruikt dus ruim 10% van alle renners rommel. Je zit niet meer te kijken naar de Tour de France, maar naar de Tour de Doping. En het is ook niet meer dan logisch, dat die gasten gebruiken, want het is een immens karwei, om twee weken lang door Frankrijk te fietsen, met een gemiddelde van ruim 200 kilometer per dag. En dan niet van noord naar Zuid-Frankrijk; nee, het gaat ook nog eens van Zuid-Frankrijk naar Parijs. Dat is een uitputtingsslag waar geen mens tegenop kan, zonder rommel te gebruiken.
Kortom: bedrijven als Rabobank, Nike, Trek en 24 Hours Fitness hebben zichzelf laten foppen, want dat wielrenners doping gebruiken is gewoon algemeen bekend. Dat is niet iets van de laatste jaren, maar gebeurt al langer. Mensen die nu verontwaardigt naar Armstrong kijken en boos worden op de Texaan, houden zichzelf alleen maar voor de gek, want iedereen had gewoon beter moeten weten. Zeven keer achtereen de Tour de France winnen kan gewoon niet zonder rommel te slikken. We weten het allemaal, maar kunnen het maar niet bevatten dat we al die tijd naar een rijdende apotheek hebben zitten kijken. We voelen ons bedrogen, maar feitelijk bedriegen we alleen maar onszelf, want met een klein beetje beter nadenken hadden we gewoon kunnen weten dat 7 keer de Tour de France winnen iets bovennatuurlijks moet zijn.
Even bovennatuurlijk als Hein en Rien…
Er zijn parallellen te leggen met mijn voormalige buurman Rien Wijnants; Rien was eveneens een man vol energie, die fluitend door het leven ging. Rien was ondernemer; had de rechten gekocht van een salarisadministratieprogramma en daar veel geld mee verdiend. Op het hoogtepunt van de wereldwijde economische voorspoed verkocht hij zijn bedrijf, waar op dat moment meer dan 80 mensen werkten. Rien bleef echter ondernemen en opende een kantoortje naast het mijne, waarna we als ondernemers ervaringen uitwisselden. Rien reisde de hele wereld over en bezocht de meest uiteenlopende beurzen, waar hij op zoek was naar innovatieve producten om die in Nederland te importeren. Hij slaagde daar nauwelijks in maar dat deerde hem niet. Veel van die beurzen werden georganiseerd in Las Vegas, Verenigde Staten, waar Rien kind aan huis was. Hij kende er werkelijk elke straatsteen uit zijn hoofd. Naar eigen zeggen heeft hij door de beveiliging van groten der aarde als Bill Gates en Steve Jobs kunnen glippen, waarna hij met hen een praatje heeft gemaakt en de hand geschud. Of het waar is, valt te bezien, maar geen mens ter wereld kon die verhalen zo mooi vertellen als Rien. Als Rien een verhaal vertelde, dan zwaaide zijn armen en gebruikte hij zijn stem op een prachtige manier om zaken nog eens extra te benadrukken. Hoewel geboren in Den Haag, had Rien een zwaar Rotterdams accent en was fan van Feyenoord. Hij was altijd in voor een geintje; een grap, een grol. Zijn gedrag had bijna clowneske bewegingen. Hij kon niet kwaad worden, want zelfs als hij boos was, kon hij zijn emoties de baas en in onvervalst Rotterdams uitdrukken wat hij wilde. Eens per maand dronken we op donderdagavond een biertje in een café, in Breda. Daar namen we de toestand in de wereld door, zoals hij dat altijd zo mooi kon uitdrukken. Ook het bedienend personeel werd nauw bij onze gesprekken betrokken. Het prachtmens Rien overleed in 2010 op 61-jarige leeftijd aan een hersentumor. Dat is al even geleden, maar zijn eeuwige optimisme blijft eeuwig in mijn geheugen gegrift.
Wanneer je wordt geconfronteerd met een persoon in je directe omgeving, die overlijd aan die vreselijke ziekte kanker, dan blijf je even stil staan. Dan kan de politiek je even weinig meer schelen en dan is het leven toch maar relatief. Een man die de verschrikkelijke ziekte kanker wel overleefde is de inmiddels gevallen wielerkoning Lance Armstrong. Gisteren werd bekend dat de internationale wielerunie UCI hem alle 7 Tourzeges afneemt en uit de sport verbant voor het leven. De Amerikaanse antidoping waakhond USADA had twee weken geleden een vernietigend rapport geschreven over de dopingpraktijken van Armstrong, die glashard is verraden door zijn eigen oud-ploeggenoten. Het rapport zorgde voor een storm aan kritiek, waarna een van de grootste wielerploegen ter wereld, zijn sponsor Rabobank kwijtraakte. Verschillende sponsoren braken met Armstrong; wilden niets meer met hem te maken hebben. Grote bedrijven als Nike, Trek en 24 Hour Fitness wilden niets meer met de Amerikaan te maken hebben. De wielerwereld verafschuwt de man; wielerfans voelen zich bedrogen nu ze weten dat Armstrong alle 7 Tourzeges op doping heeft gehaald.
Het stelde Christian Preudhomme, de baas van de ASO, de organisatie die de Tour de France organiseert, voor een dilemma. Armstrong was namelijk niet de eerste, die de wereld voorloog dat hij een zo ongelofelijk goed sportman was. Want van de wielrenners die in de top-10 stonden, inde jaren dat Armstrong de Tour de France won, bleken vrijwel allemaal in dat jaar ook op doping de eindstreep in Parijs te hebben gehaald. Dus zou je Armstrong zijn Tourzeges afnemen, dat zou feitelijk de nummer 8 of zelfs de nummer 15 van dat betreffende jaar worden aangemerkt als Tourwinnaar. De man die als nummer 15 over de streep kwam in Parijs, werd dus uiteindelijk de winnaar.
Terecht? Oordeelt u zelf. Laat voor eens en voor altijd duidelijk zijn: ik sta keihard aan de kant van Lance Armstrong. Feit is dat de eerste tien wielrenners uit het algemeen klassement vrijwel allemaal doping gebruikten. Je kunt er eigenlijk ieder wielerseizoen de klok op gelijk zetten: iedere Tour de France-aflevering wordt er een tiental renners van de weg gehaald, omdat ze positief testen op dopinggebruik. Tel daarbij op dat de eerste tien renners uit het Algemeen Klassement die de eindstreep in Parijs halen, ook nog eens op dopinggebruik is betrapt, dan gebruikt dus ruim 10% van alle renners rommel. Je zit niet meer te kijken naar de Tour de France, maar naar de Tour de Doping. En het is ook niet meer dan logisch, dat die gasten gebruiken, want het is een immens karwei, om twee weken lang door Frankrijk te fietsen, met een gemiddelde van ruim 200 kilometer per dag. En dan niet van noord naar Zuid-Frankrijk; nee, het gaat ook nog eens van Zuid-Frankrijk naar Parijs. Dat is een uitputtingsslag waar geen mens tegenop kan, zonder rommel te gebruiken.
Kortom: bedrijven als Rabobank, Nike, Trek en 24 Hours Fitness hebben zichzelf laten foppen, want dat wielrenners doping gebruiken is gewoon algemeen bekend. Dat is niet iets van de laatste jaren, maar gebeurt al langer. Mensen die nu verontwaardigt naar Armstrong kijken en boos worden op de Texaan, houden zichzelf alleen maar voor de gek, want iedereen had gewoon beter moeten weten. Zeven keer achtereen de Tour de France winnen kan gewoon niet zonder rommel te slikken. We weten het allemaal, maar kunnen het maar niet bevatten dat we al die tijd naar een rijdende apotheek hebben zitten kijken. We voelen ons bedrogen, maar feitelijk bedriegen we alleen maar onszelf, want met een klein beetje beter nadenken hadden we gewoon kunnen weten dat 7 keer de Tour de France winnen iets bovennatuurlijks moet zijn.
Even bovennatuurlijk als Hein en Rien…
maandag 15 oktober 2012
Frans Timmermans is gevaarlijk
Niet GroenLinks, maar de SP de grootste verliezer van de Tweede Kameverkiezingen, nu iets meer dan een maand geleden. Niet omdat ik de linkse broeders in bescherming wil nemen, maar omdat de SP er al vanuit ging, dat ze de verkiezingen hadden gewonnen, terwijl die nog moesten worden gehouden. De kiezer wilde geen experimenten meer op rechts of links, maar koos uiteindelijk voor twee partijen met regeringservaring. De kiezer liet de gezworen vijanden VVD en PvdA elkaar in de armen sluiten. Gezien de sfeer tijdens de kabinetsonderhandelingen van de afgelopen 3 weken zijn VVD en PvdA elkaar inderdaad in de armen gevallen. Beide partijen houden ede kaken stevig op elkaar als journalisten ze honderduit vragen naar de vorderingen. VVD en PvdA hebben beiden regeringsverantwoordelijkheid gekregen van de kiezer en nemen die taak blijkbaar erg serieus. Volgens website GeenStijl komen de twee er deze week nog uit en heeft Nederland vóór eind oktober weer een kabinet.
Ze moeten wel, want niemand wil terug naar de tijd waarin PvdA-leider Wouter Bos en CDA-leider Jan Peter Balkenende elkaar tijdens de verkiezingen het licht al niet in de ogen gunde; na de verkiezingen gingen ze daar nog even lekker mee door. Bos en Balkenende gingen voor de ogen van de (internationale) pers rollebollend en ruziemakend over straat. Ze konden het werkelijk nergens over eens worden en schoven moeilijke beslissingen daarom maar voor zich uit. De Nederlander zag dit geruzie allemaal aan en begon te denken, dat het gewoontegoed was geworden om elkaar in de haren te vliegen. Elkaar voor rotte vis uitmaken was normaal. De maatschappij werd omgevormd van een tolerantie samenleving, naar een samenleving waarin niemand nog iets voor elkaar over had. En in dat licht kon de rechts-populist Geert Wilders alleen maar groeien. Wilders moet hebben gedacht: wat zij kunnen, kan ik ook maar dan beter. Hij is immers heer en meester in schelden, schoppen en slaan en blies zijn partijtje letterlijk mee in het parlement. Alleen was hij beter dan Bos en Balkenende samen, waardoor zijn ster rees.
De luchtballon die PVV heet is inmiddels geklapt en het populisme in Nederland lijkt op z’n retour. Immers, de populistische SP en PVV groeien niet meer en naar alle waarschijnlijkheid verdwijnt de PVV binnen drie tot vier jaar van het politieke strijdtoneel. Met de verkiezing van Bart De Wever tot burgemeester van Antwerpen lijkt het populisme de grens over te zijn gewaaid naar de zuiderburen, die nu kennis maken met het ook voor hen relatief nieuwe fenomeen. Wat dat betreft kunnen we in Nederland nu terecht roepen dat de Belgen (minstens twee jaar) achter lopen op de Nederlanders, want de beweging van De Wever heeft flinke overeenkomsten met de anti-Islambeweging van Geert Wilders. Al moet daarbij direct worden aangetekend dat De Wever minder buitenlanderhaat koestert, dan zijn Nederlandse evenknie. Verder is de overeenkomst tussen De Wever en Wilders meer dan duidelijk: ze zijn beiden populisten. Wat zij roepen, slaat aan bij de onderbuikgevoelens van veel mensen en dus stemmen die op hen. Wilders is anti-Islam; De Wever is anti-Wallonë. Wilders is in Nederland klaar; De Wever begint nu net in België. Nu al is duidelijk dat ook de N-VA van De Wever geen lang bestaansrecht heeft. Nederland zag in minder dan twaalf jaar tijd drie populisten aan zich voorbij zien trekken: Fortuyn, Verdonk en Wilders. Geen van drieën redde het tegen de gevestigde orde. Voor populisme is nou eenmaal geen vaste basis, zo zullen ook de Belgen binnen enkele jaren ondervinden. Nu al durf ik te voorspellen dat De Wever geen tweede ambtstermijn krijgt.
Nu het populisme in Nederland op z’n retour is, ziet PvdA-Tweede Kamerlid Frans Timmermans zijn kans schoon: de Limburger riep vorige week in (hoe kan het ook anders) De Telegraaf dat de PVV eigenlijk moest worden verboden. Een op zich logische reactie van Timmermans, die dankzij de PVV vele topbaantjes aan zijn neus voorbij heeft zien gaan. Timmermans, de man die Job Cohen liet struikelen, vond het tijd dat hij een antwoord moest formuleren op de PVV, die de afgelopen jaren als een stormram onophoudelijk op de PvdA van Timmermans heeft in staan beuken. Vaak met succes. Tijd om terug te meppen, moet Timmermans hebben gedacht: het populisme is in Nederland op zijn retour en ik kan dat laatste zetje wel even geven. Graag, zelfs!
Maar de gedachte van Timmermas is fout en op punten zelfs gevaarlijk. Want de scheidslijn tussen een definitief exit van de PVV en een comeback is heel dun. Het populistische vuurtje smeult nog altijd. Er zijn namelijk drie voorwaarden waaraan zowel VVD als PvdA moeten voldoen, wil het populisme in Nederland voorgoed verdwijnen en dan nog blijft de kans groot, dat de PVV een wederopstanding beleeft. 1) De eerste voorwaarde is dat PvdA en VVD elkaar echt gaat vinden en in volledige harmonie gaan samenwerken. Geen geruzie meer; geen fitte-fitte meer waar alle televisiecamera’s bij staan en geen steken meer onderwater. PvdA-leider Diederik Samsom en VVD-leider Mark Rutte zullen elkaar op tal van terreinen tegemoet moeten komen; dat houdt in dat de ene keer de PvdA moet slikken en de andere keer zal de VVD een maatregel moeten toestaan, die ze niet bevalt. 2) Voorwaarde twee is dat dit kabinet niet voortijdig valt. Zowel Rutte als Samsom hebben zich in de verkiezingscampagne ten doel gesteld de 4 volle jaren helemaal vol te maken. Dat houdt in dat het Kabinet Rutte II niet voortijdig mag vallen. Ook hier weer zal de ene keer de VVD- en de andere keer de PvdA-achterban moeten inschikken. 3) Laatste voorwaarde is zeker niet onbelangrijk: een harmonieuze ministersploeg. Als zowel PvdA als VVD elkaar bijstaan, dan kunnen andere partijen (met name de PVV) de vinger niet op de zere plek leggen en dat maakt hen zwak. Een goed team versterkt elkaar en vindt oplossingen voor elk probleem. Schouder aan schouder en in dat licht kunnen we Timmermans missen als kiespijn.
Naar alle waarschijnlijkheid zal Timmermans echter gaan deelnemen aan het nieuwe Kabinet als minister van Buitenlandse Zaken, maar hij wordt ook genoemd voor Defensie en dan komt zijn PvdA-collega Desiree Bonis op BZ. Immers is Timmermans binnen de PvdA de defensiespecialist. Het zal u na het lezen van bovenstaande dat ik geen fan ben van Frans Timmermans, al was het alleen maar omdat zijn uitspraak om de PVV het zwijgen om te leggen, erg gevaarlijk is. De PVV is gewoon een democratisch gekozen partij en hoezeer zowel Timmermans als ik het met ze oneens zijn; ze horen thuis in een democratie. In een democratie ga je geen partijen verbieden, meneer Timmermans. Nee, meneer Timmermans: het populisme is nog niet helemaal weg uit Nederland. Om die conclusie te trekken is het nog te vroeg. En dan nog: als de PVV voorgoed van het politieke strijdtoneel verdwijnt, dan blijft dat gat op rechts bestaan. Er blijven altijd kiezers met onderbuikgevoelens, zo bewijzen ook de gemeenteraadsverkiezingen dit weekeinde bij onze zuiderburen.
Ze moeten wel, want niemand wil terug naar de tijd waarin PvdA-leider Wouter Bos en CDA-leider Jan Peter Balkenende elkaar tijdens de verkiezingen het licht al niet in de ogen gunde; na de verkiezingen gingen ze daar nog even lekker mee door. Bos en Balkenende gingen voor de ogen van de (internationale) pers rollebollend en ruziemakend over straat. Ze konden het werkelijk nergens over eens worden en schoven moeilijke beslissingen daarom maar voor zich uit. De Nederlander zag dit geruzie allemaal aan en begon te denken, dat het gewoontegoed was geworden om elkaar in de haren te vliegen. Elkaar voor rotte vis uitmaken was normaal. De maatschappij werd omgevormd van een tolerantie samenleving, naar een samenleving waarin niemand nog iets voor elkaar over had. En in dat licht kon de rechts-populist Geert Wilders alleen maar groeien. Wilders moet hebben gedacht: wat zij kunnen, kan ik ook maar dan beter. Hij is immers heer en meester in schelden, schoppen en slaan en blies zijn partijtje letterlijk mee in het parlement. Alleen was hij beter dan Bos en Balkenende samen, waardoor zijn ster rees.
De luchtballon die PVV heet is inmiddels geklapt en het populisme in Nederland lijkt op z’n retour. Immers, de populistische SP en PVV groeien niet meer en naar alle waarschijnlijkheid verdwijnt de PVV binnen drie tot vier jaar van het politieke strijdtoneel. Met de verkiezing van Bart De Wever tot burgemeester van Antwerpen lijkt het populisme de grens over te zijn gewaaid naar de zuiderburen, die nu kennis maken met het ook voor hen relatief nieuwe fenomeen. Wat dat betreft kunnen we in Nederland nu terecht roepen dat de Belgen (minstens twee jaar) achter lopen op de Nederlanders, want de beweging van De Wever heeft flinke overeenkomsten met de anti-Islambeweging van Geert Wilders. Al moet daarbij direct worden aangetekend dat De Wever minder buitenlanderhaat koestert, dan zijn Nederlandse evenknie. Verder is de overeenkomst tussen De Wever en Wilders meer dan duidelijk: ze zijn beiden populisten. Wat zij roepen, slaat aan bij de onderbuikgevoelens van veel mensen en dus stemmen die op hen. Wilders is anti-Islam; De Wever is anti-Wallonë. Wilders is in Nederland klaar; De Wever begint nu net in België. Nu al is duidelijk dat ook de N-VA van De Wever geen lang bestaansrecht heeft. Nederland zag in minder dan twaalf jaar tijd drie populisten aan zich voorbij zien trekken: Fortuyn, Verdonk en Wilders. Geen van drieën redde het tegen de gevestigde orde. Voor populisme is nou eenmaal geen vaste basis, zo zullen ook de Belgen binnen enkele jaren ondervinden. Nu al durf ik te voorspellen dat De Wever geen tweede ambtstermijn krijgt.
Nu het populisme in Nederland op z’n retour is, ziet PvdA-Tweede Kamerlid Frans Timmermans zijn kans schoon: de Limburger riep vorige week in (hoe kan het ook anders) De Telegraaf dat de PVV eigenlijk moest worden verboden. Een op zich logische reactie van Timmermans, die dankzij de PVV vele topbaantjes aan zijn neus voorbij heeft zien gaan. Timmermans, de man die Job Cohen liet struikelen, vond het tijd dat hij een antwoord moest formuleren op de PVV, die de afgelopen jaren als een stormram onophoudelijk op de PvdA van Timmermans heeft in staan beuken. Vaak met succes. Tijd om terug te meppen, moet Timmermans hebben gedacht: het populisme is in Nederland op zijn retour en ik kan dat laatste zetje wel even geven. Graag, zelfs!
Maar de gedachte van Timmermas is fout en op punten zelfs gevaarlijk. Want de scheidslijn tussen een definitief exit van de PVV en een comeback is heel dun. Het populistische vuurtje smeult nog altijd. Er zijn namelijk drie voorwaarden waaraan zowel VVD als PvdA moeten voldoen, wil het populisme in Nederland voorgoed verdwijnen en dan nog blijft de kans groot, dat de PVV een wederopstanding beleeft. 1) De eerste voorwaarde is dat PvdA en VVD elkaar echt gaat vinden en in volledige harmonie gaan samenwerken. Geen geruzie meer; geen fitte-fitte meer waar alle televisiecamera’s bij staan en geen steken meer onderwater. PvdA-leider Diederik Samsom en VVD-leider Mark Rutte zullen elkaar op tal van terreinen tegemoet moeten komen; dat houdt in dat de ene keer de PvdA moet slikken en de andere keer zal de VVD een maatregel moeten toestaan, die ze niet bevalt. 2) Voorwaarde twee is dat dit kabinet niet voortijdig valt. Zowel Rutte als Samsom hebben zich in de verkiezingscampagne ten doel gesteld de 4 volle jaren helemaal vol te maken. Dat houdt in dat het Kabinet Rutte II niet voortijdig mag vallen. Ook hier weer zal de ene keer de VVD- en de andere keer de PvdA-achterban moeten inschikken. 3) Laatste voorwaarde is zeker niet onbelangrijk: een harmonieuze ministersploeg. Als zowel PvdA als VVD elkaar bijstaan, dan kunnen andere partijen (met name de PVV) de vinger niet op de zere plek leggen en dat maakt hen zwak. Een goed team versterkt elkaar en vindt oplossingen voor elk probleem. Schouder aan schouder en in dat licht kunnen we Timmermans missen als kiespijn.
Naar alle waarschijnlijkheid zal Timmermans echter gaan deelnemen aan het nieuwe Kabinet als minister van Buitenlandse Zaken, maar hij wordt ook genoemd voor Defensie en dan komt zijn PvdA-collega Desiree Bonis op BZ. Immers is Timmermans binnen de PvdA de defensiespecialist. Het zal u na het lezen van bovenstaande dat ik geen fan ben van Frans Timmermans, al was het alleen maar omdat zijn uitspraak om de PVV het zwijgen om te leggen, erg gevaarlijk is. De PVV is gewoon een democratisch gekozen partij en hoezeer zowel Timmermans als ik het met ze oneens zijn; ze horen thuis in een democratie. In een democratie ga je geen partijen verbieden, meneer Timmermans. Nee, meneer Timmermans: het populisme is nog niet helemaal weg uit Nederland. Om die conclusie te trekken is het nog te vroeg. En dan nog: als de PVV voorgoed van het politieke strijdtoneel verdwijnt, dan blijft dat gat op rechts bestaan. Er blijven altijd kiezers met onderbuikgevoelens, zo bewijzen ook de gemeenteraadsverkiezingen dit weekeinde bij onze zuiderburen.
zaterdag 6 oktober 2012
Problemen bij GroenLinks belichamen de problemen van heel links
GroenLinks wordt door de parlementaire pers gezien als de grootste verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De Groenen konden geen vuist maken tegen de linkse ruzie, tussen SP en PvdA, die uiteindelijk glansrijk werd gewonnen door de PvdA. Partijleider Jolande Sap kwam met haar boodschap bijna niet tussen de twee kemphanen Roemer en Samsom, terwijl ze bij tijd en wijlen best een goed verhaal had. Het leek de kiezer allemaal niet te boeien en dus schoot GroenLinks omlaag van 10 naar 3 zetels, waarna het uiteindelijk door de linkse lijstverbinding toch nog een zetel van de PvdA kreeg, zodat de schade nog een klein beetje beperkt bleef. Toch is het verlies groot bij de Groenen en partijleider Sap verbond hier haar conclusie aan; moedig bood ze aan op te stappen, maar de partijleiding gaf haar het vertrouwen. Gisteren werd dat vertrouwen omgezet in een duwtje buiten de boot; door een smerig spelletje met de parlementaire pers lekte zogenaamd een persbericht naar buiten, dat de partijleiding helemaal geen vertrouwen meer had in Sap en ze kon alsnog het pand verlaten. Hoofdverantwoordelijke voor dit spel was GroenLinks-voorzitter Heleen Weening; brokkenpiloot van het eerste uur en eigenlijk niet capabel om leiding te geven aan welke organisatie dan ook. Weening verbond uiteindelijk haar conclusies aan de hele poppenkast en vertrok vandaag alsnog; ze nam het hele bestuur van GroenLinks mee.
GroenLinks maakte de laatste tijd veel fouten: meedoen aan de missie naar Kunduz, meedoen aan het Kunduzakkoord waarmee het feitelijk het rechtse rampkabinet Rutte-Wilders steunde en het inperken van de mediavrijheden (GroenLinks steunde de PVV in een voorstel de NOS te verbieden om haar websites te exploiteren) vielen niet goed bij de achterban. Gekibbel om de tweestrijd tussen Sap en Tofik Dibi deden GroenLinks uiteindelijk de das om. Ook hier weer een discutabele rol voor Heleen Weening, die Dibi tot op de grond toe afbrandde. Daar, waar zowel PvdA als CDA meteen over gingen op het houden van lijsttrekkersverkiezingen: laat de leden maar speken. Weening bepaalde anders: zij wees Sap aan als partijleider en vond zichzelf daarmee belangrijker dan de 25.000 leden.
Kijkend naar het spel bij GroenLinks deed me herinneren aan het vuile spel dat is gespeeld met de meest fatsoenlijke man van Nederland: Job Cohen. Ook rond hem werd een val opgebouwd. Het spel rond Cohen is net zo fout gespeeld als het spel rond Sap; het lukte Cohen niet om minister-president te worden. Voor die functie had de PvdA hem nu juist uit Amsterdam naar Den Haag gehaald, waarna ze hem volledig onvoorbereid de politieke arena in smeten. De afloop is bekend: Cohen redde het niet en moest onder druk van zijn fractie, aangevoerd door het gefrustreerde konijn Frans Timmermans, vertrekken. Timmermans was hevig verbouwereerd nadat door toedoen van de PVV diverse hoge functies aan zijn neus voorbij waren gegaan: commissaris van de Koningin in Limburg (ging naar het CDA), burgemeester van Maastricht (ging naar de VVD) en een hoge post bij de EU (ging uiteindelijk naar en Fin). Ook de burgemeesterpost van de meest linkse stad van Nederland, Nijmegen, ging niet naar de PvdA’er Sharon Dijksma, maar naar het CDA. Volgens Timmermans moest Cohen hiervoor bloeden en hij lekte een e-mail, waarin hij zijn zorgen uitte over de staat van de PvdA in de peilingen. Timmermans zag blijkbaar ook zijn baantje als Kamerlid aan zijn neus voorbij gaan en dat liet hij toch niet gebeuren. Als beloning maakt de Limburger nu wel kans op de post van minister van Buitenlandse Zaken.
Voor mij is GroenLinks nou juist niet de verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De grootste verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen is met afstand de SP; die waanden zich al in hogere sferen. Emile Roemer dacht al minister-president te zijn en de SP dacht al de grootste partij van Nederland te zijn, voordat de verkiezingen goed en wel waren gehouden. De wedstrijd was al gewonnen, voordat het goed en wel was begonnen. Het was Emile Roemer, die al buitenlandse gasten ontving en het was Renske Leijten, die zich al minister van Economische Zaken waande, terwijl de verkiezingen nog moesten worden gehouden. Ondertussen kon geestelijk vader Jan Marijnissen niet hard genoeg trappen tegen de PvdA, waarna de SP-leiding een inschattingsfout maakten en die fout heette Diederik Samsom. De SP stortte ineen en van de 38 zetels in de peilingen bleven er maar 15 over. Geen minister-president, geen minister. Niet de SP, maar de PvdA ging onderhandelen met de VVD. De enige reactie van Roemer was als een verwend krijsend kind uithalen naar die vervloekte PvdA; dezelfde PvdA waarmee hij een half jaar eerder nog gebroederlijk op een podium in Nijmegen stond. Maar het was de SP, die in juni onder druk van diezelfde peilingen al de VVD belde, om diezelfde onderhandelingen te starten, nog vóór dat de verkiezingen goed en wel waren begonnen. Het was Roemer, die al ministerslijstjes begon samen te stellen.
De problemen bij GroenLinks staan niet op zichzelf. Ze belichamen de problemen op de gehele linker flank van het politieke spectrum. Het lukt links maar niet om een vuist te maken; het lukt links niet om samen te werken en zichzelf te organiseren tegen het steeds verder oprukkende rechts in Nederland. Goed, de stormachtige opkomst van de PVV, c.q. het populisme is even gestopt, maar als Rutte en Samsom de komende regeerperiode net als Bos en Balkenende rollebollend over straat gaan en/of hun periode van 4 jaar niet helemaal en volledig tot op de laatste dag afmaken, dan komt de PVV, c.q. het populisme net zo hard weer terug. De kiezers die nu massaal op de PvdA hebben gestemd, rennen dan weer terug naar de populistische SP en dan is de PvdA voorlopig klaar. Dat probleem wordt op links onvoldoende onderkend, omdat het op links barst van de ego’s. Niet alleen Heleen Weening heeft zo’n enorm ego, dat ze het partijkantoor in Utrecht bijna niet meer in past; ook Roemer en Samsom kunnen maar niet met elkaar door een deur. Het lukt niet om samen acties te organiseren; de bijeenkomsten in Leeuwarden en Nijmegen eerder dit jaar werden een flop, omdat PvdA’ers en GroenLinksers nauwelijks kwamen opdagen; de zalen waren overbevolkt met enthousiaste SP-leden. Een kleine twee maanden na het evenement in Nijmegen schoten de leden van GroenLinks het initiatief al af en weg was wederom die gedroomde linkse samenwerking.
Veel GroenLinksers grijpen nu naar het fusiemiddel: GroenLinks moet als ‘groen’ deel onderdeel uit gaan maken van de PvdA. Op zich geen slechte gedachte, gezien de beide partijprogramma’s, die vrij dichtbij elkaar liggen. Het probleem alleen is dat een fusie (ofwel een overname van GroenLinks door de PvdA) een noodgreep is en een noodgreep heeft zelden een positieve uitwerking. Daarnaast zou GroenLinks als onderdeel van de PvdA helemaal wegvallen tussen het geruzie tussen PvdA en SP; er zou geen aandacht meer zijn voor ‘groene’ politiek. Aan de andere kant moet GroenLinks in diezelfde 'groene agenda' steeds vaker haar meerdere erkennen in de Partij voor de Dieren, die een veel duidelijker boodschap heeft dan de Groenen. PvdA en SP zijn ongeveer uit hetzelfde hout gesneden, maar weigeren door de grootte van hun ego samen te werken. Geen SP’er zal ooit het partijkantoor van de PvdA in Amsterdam van binnen zien; geen PvdA’er past met zijn ego in het nieuwe partijkantoor van de SP in Amersfoort. De linkse samenwerking was er nooit geweest, is er niet en zal er op deze manier ook nooit komen. Het lukt links maar niet om het eens te worden en zolang ze het niet eens kunnen worden met elkaar, is de VVD de lachende derde.
Ik wens onze linkse broeders veel sterkte en succes toe met hun wederopstanding.
GroenLinks maakte de laatste tijd veel fouten: meedoen aan de missie naar Kunduz, meedoen aan het Kunduzakkoord waarmee het feitelijk het rechtse rampkabinet Rutte-Wilders steunde en het inperken van de mediavrijheden (GroenLinks steunde de PVV in een voorstel de NOS te verbieden om haar websites te exploiteren) vielen niet goed bij de achterban. Gekibbel om de tweestrijd tussen Sap en Tofik Dibi deden GroenLinks uiteindelijk de das om. Ook hier weer een discutabele rol voor Heleen Weening, die Dibi tot op de grond toe afbrandde. Daar, waar zowel PvdA als CDA meteen over gingen op het houden van lijsttrekkersverkiezingen: laat de leden maar speken. Weening bepaalde anders: zij wees Sap aan als partijleider en vond zichzelf daarmee belangrijker dan de 25.000 leden.
Kijkend naar het spel bij GroenLinks deed me herinneren aan het vuile spel dat is gespeeld met de meest fatsoenlijke man van Nederland: Job Cohen. Ook rond hem werd een val opgebouwd. Het spel rond Cohen is net zo fout gespeeld als het spel rond Sap; het lukte Cohen niet om minister-president te worden. Voor die functie had de PvdA hem nu juist uit Amsterdam naar Den Haag gehaald, waarna ze hem volledig onvoorbereid de politieke arena in smeten. De afloop is bekend: Cohen redde het niet en moest onder druk van zijn fractie, aangevoerd door het gefrustreerde konijn Frans Timmermans, vertrekken. Timmermans was hevig verbouwereerd nadat door toedoen van de PVV diverse hoge functies aan zijn neus voorbij waren gegaan: commissaris van de Koningin in Limburg (ging naar het CDA), burgemeester van Maastricht (ging naar de VVD) en een hoge post bij de EU (ging uiteindelijk naar en Fin). Ook de burgemeesterpost van de meest linkse stad van Nederland, Nijmegen, ging niet naar de PvdA’er Sharon Dijksma, maar naar het CDA. Volgens Timmermans moest Cohen hiervoor bloeden en hij lekte een e-mail, waarin hij zijn zorgen uitte over de staat van de PvdA in de peilingen. Timmermans zag blijkbaar ook zijn baantje als Kamerlid aan zijn neus voorbij gaan en dat liet hij toch niet gebeuren. Als beloning maakt de Limburger nu wel kans op de post van minister van Buitenlandse Zaken.
Voor mij is GroenLinks nou juist niet de verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De grootste verliezer van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen is met afstand de SP; die waanden zich al in hogere sferen. Emile Roemer dacht al minister-president te zijn en de SP dacht al de grootste partij van Nederland te zijn, voordat de verkiezingen goed en wel waren gehouden. De wedstrijd was al gewonnen, voordat het goed en wel was begonnen. Het was Emile Roemer, die al buitenlandse gasten ontving en het was Renske Leijten, die zich al minister van Economische Zaken waande, terwijl de verkiezingen nog moesten worden gehouden. Ondertussen kon geestelijk vader Jan Marijnissen niet hard genoeg trappen tegen de PvdA, waarna de SP-leiding een inschattingsfout maakten en die fout heette Diederik Samsom. De SP stortte ineen en van de 38 zetels in de peilingen bleven er maar 15 over. Geen minister-president, geen minister. Niet de SP, maar de PvdA ging onderhandelen met de VVD. De enige reactie van Roemer was als een verwend krijsend kind uithalen naar die vervloekte PvdA; dezelfde PvdA waarmee hij een half jaar eerder nog gebroederlijk op een podium in Nijmegen stond. Maar het was de SP, die in juni onder druk van diezelfde peilingen al de VVD belde, om diezelfde onderhandelingen te starten, nog vóór dat de verkiezingen goed en wel waren begonnen. Het was Roemer, die al ministerslijstjes begon samen te stellen.
De problemen bij GroenLinks staan niet op zichzelf. Ze belichamen de problemen op de gehele linker flank van het politieke spectrum. Het lukt links maar niet om een vuist te maken; het lukt links niet om samen te werken en zichzelf te organiseren tegen het steeds verder oprukkende rechts in Nederland. Goed, de stormachtige opkomst van de PVV, c.q. het populisme is even gestopt, maar als Rutte en Samsom de komende regeerperiode net als Bos en Balkenende rollebollend over straat gaan en/of hun periode van 4 jaar niet helemaal en volledig tot op de laatste dag afmaken, dan komt de PVV, c.q. het populisme net zo hard weer terug. De kiezers die nu massaal op de PvdA hebben gestemd, rennen dan weer terug naar de populistische SP en dan is de PvdA voorlopig klaar. Dat probleem wordt op links onvoldoende onderkend, omdat het op links barst van de ego’s. Niet alleen Heleen Weening heeft zo’n enorm ego, dat ze het partijkantoor in Utrecht bijna niet meer in past; ook Roemer en Samsom kunnen maar niet met elkaar door een deur. Het lukt niet om samen acties te organiseren; de bijeenkomsten in Leeuwarden en Nijmegen eerder dit jaar werden een flop, omdat PvdA’ers en GroenLinksers nauwelijks kwamen opdagen; de zalen waren overbevolkt met enthousiaste SP-leden. Een kleine twee maanden na het evenement in Nijmegen schoten de leden van GroenLinks het initiatief al af en weg was wederom die gedroomde linkse samenwerking.
Veel GroenLinksers grijpen nu naar het fusiemiddel: GroenLinks moet als ‘groen’ deel onderdeel uit gaan maken van de PvdA. Op zich geen slechte gedachte, gezien de beide partijprogramma’s, die vrij dichtbij elkaar liggen. Het probleem alleen is dat een fusie (ofwel een overname van GroenLinks door de PvdA) een noodgreep is en een noodgreep heeft zelden een positieve uitwerking. Daarnaast zou GroenLinks als onderdeel van de PvdA helemaal wegvallen tussen het geruzie tussen PvdA en SP; er zou geen aandacht meer zijn voor ‘groene’ politiek. Aan de andere kant moet GroenLinks in diezelfde 'groene agenda' steeds vaker haar meerdere erkennen in de Partij voor de Dieren, die een veel duidelijker boodschap heeft dan de Groenen. PvdA en SP zijn ongeveer uit hetzelfde hout gesneden, maar weigeren door de grootte van hun ego samen te werken. Geen SP’er zal ooit het partijkantoor van de PvdA in Amsterdam van binnen zien; geen PvdA’er past met zijn ego in het nieuwe partijkantoor van de SP in Amersfoort. De linkse samenwerking was er nooit geweest, is er niet en zal er op deze manier ook nooit komen. Het lukt links maar niet om het eens te worden en zolang ze het niet eens kunnen worden met elkaar, is de VVD de lachende derde.
Ik wens onze linkse broeders veel sterkte en succes toe met hun wederopstanding.
woensdag 3 oktober 2012
Opinie Paultje geeft campagnetips aan het CDA
Ach, het CDA… dat arme CDA. Nog niet zo gek lang geleden waren de Christendemocraten de grootste partij van Nederland; dat waren ze decennia lang geweest. Heel even in de jaren ’90 met het fiasco dat Eelco Brinkman heette, kelderden de christendemocraten van 45 naar 22 zetels, om daarna weer snel op te krabbelen en wederom 10 jaar lang de grootste partij van Nederland te worden en te blijven. In ledenaantallen is het CDA nog altijd de grootste partij van Nederland; de christendemocraten hebben ruim 65.000 leden, maar worden in rap tempo genaderd door de PvdA, die iets meer dan 56.000 leden heeft. Het CDA is nog altijd de partij die de meeste burgemeesters, wethouders en gedeputeerde staten van Nederland levert en kan daardoor nog een klein beetje invloed uitoefenen in het politieke landschap. Maar daar, waar vooral PvdA en VVD talloze nauwe banden hebben met maatschappelijke organisaties, raakt het CDA die banden steeds meer kwijt. En daar blijft het niet bij.
Wat de christendemocraten missen is een duidelijke lijn en een duidelijke leider; een man met charisma; een man (of vrouw) die van aanpakken weet. Niet dat lieve, zachte, aardige van Sybrand van Haersma Buma of Mona Keijzer. Nee, een daadkrachtig persoon, die goed kan debatteren en de eigen standpunten goed en duidelijk neer zet. En vooral een leider, die zich niet laat afbluffen door een schreeuwlelijk als Geert Wilders.
Even dacht ik dat PVV en CDA nog steeds in één kabinet zaten, zoals in het rampkabinet Rutte-Wilders I. Islamhater Geert Wilders legde de Christendemocraten gisteren de woorden in de mond, door te stellen dat het CDA zijn ministers zou moeten terugtrekken als protest tegen het door PvdA en VVD gesloten deelakkoord. Van Haersma Buma liet zich weer als een mak schaap naar de slachtbank leiden en ging meteen in op de vraag van strateeg Wilders: Ja, het zou best eens kunnen zijn dat het CDA zijn ministers uit het demissionaire kabinet terugtrekt. Dus een kabinet, dat toch al kapot is, gaat nog verder kapot. Wat schiet je daar nou mee op, meneer Van Haersma Buma? Waarom laat je je steeds leiden door een man, die jullie eigenhandig van binnenuit kapot heeft gemaakt? Een man, die niets anders kan doen dan schreeuwen, haat zaaien, discrimineren en mensen tegen elkaar opzetten voor eigen gewin? Die man heeft jullie misbruikt in het eerste kabinet Rutte-Wilders, waar jullie alleen maar aan mee mochten doen voor de cijfers. Jullie deden daaraan mee voor spek en bonen en dat is nog steeds zo!
Deze week werd bekend dat de huidige burgemeester van ’s-Hertogenbosch, Ton Rombouts, is gevraagd te kijken naar waarom het zo mis ging tijdens de laatste twee verkiezingen. Rombouts wordt door vriend en vijand alom gerespecteerd en is dus de ideale kandidaat om op onderzoek uit te gaan. Rombouts is geen carrièrejager; behoudens een gooi naar de baan als commissaris van de Koningin in Noord-Brabant deed de Bossche burgervader nooit een gooi naar een andere baan. Hij draagt alweer sinds 1996 de burgemeestersketting van de Brabantse hoofdstad. Ook daar weet hij vriend en vijand aan zich te binden. Het CDA zakte af van grootste partij van Nederland, naar een nichepartij in de marge. Rombouts vertegenwoordigt samen met onder andere Ab Klink en Ernst Hirsh-Balling de linker kant van het CDA. Grootheden als Maxime Verhagen, Jack de Vries en Hans Hillen vertegenwoordigen de rechterkant van de partij en die twee richtingen zijn op dit moment nauwelijks met elkaar te verenigen, en dat wreekt zich. Kies richting, niet vanuit het midden maar vanuit een kant. Het sterke punt aan Geert Wilders is, dat heel Nederland… wat zeg ik... de hele wereld weet waar die man voor staat. Daar kun je tegen zijn, of fervent voorstander. En ik ben geen vriend van het CDA, noch heb ik sympathie voor die partij. Toch zie ik me lede ogen aan hoe de christendemocraten worstelen met hun identiteit. Ik begin medelijden te krijgen met een club, waar ik doorgaans niets mee heb. Dat medelijden ontstond tijdens het RTL-debat, waarin Wilders, Samsom, Rutte en Roemer het tegen elkaar opnamen in het premiersdebat. Waar was het CDA? Waar was die partij, die altijd vrijwel automatisch de premier leverde? Dat CDA was opgesnoept door zowel PVV als VVD. Die hele PVV kan alleen maar leven dankzij ontevreden CDA-kiezers. Meer dan driekwart van wat nu PVV stemt, stemde ooit CDA. Het zou zo zonde zijn als het CDA weg zou vallen, maar op dit moment kan het bijna niet anders, of het CDA bestaat na de volgende verkiezingen niet meer. Het CDA moet nu echt duidelijke keuzes maken. Dit kan zo niet langer!
Laat je niet langer gebruiken als pispaal of melkkoe, want in beide gevallen worden de christendemocraten misbruikt door de PVV en ze laten het nog gebeuren, ook. Ze bijten niet van zich af, vallen tot nu toe erg tegen in de oppositie en weten niemand echt te boeien. Waarom ingaan om de woorden van Wilders, die weet dat een kleinere CDA alleen maar een grotere PVV betekent? Kop op, christenvrienden; sta op en trek die bokshandschoenen aan. Stap die ring in en durf besluiten te nemen; durf actie te voeren en ga de boer op met een duidelijk verhaal. Durf een ferme tik uit te delen en ontwikkel jezelf tot oppositieleider, in de plaats van burgemeesterskandidaat van een middelgrote stad, ergens in Brabant of Zeeland. Het ontbreekt het CDA een lef, durf en energie en dat is nou net wat het CDA nodig heeft.
De Bossche burgemeester Rombouts zal wel weer met een duimendik rapport komen, waar niemand wat aan heeft en waar vervolgens niets mee gebeurd. Rombouts zal aanbevelingen doen, maar ook daar zal niet naar worden geluisterd. En dat, terwijl de oplossing zo simpel is: Waar is dat radicale midden? Sinds de lancering van de nieuwe partijlijn is er nog niets daadkrachtigs uit het CDA gekomen en dat is wat Nederland zo graag wil zien, want anders bestaat er over 2 jaar helemaal geen CDA meer. Het CDA heeft al jaren geen duidelijk profiel en dat nekt jullie iedere keer opnieuw. Vroeger stemde je op het CDA, want dan was je lekker veilig: je wat links noch rechts. Maar dat is tegenwoordig niet meer. Het CDA is rechts, noch links. Vlees, noch vis. Jarenlang kon het CDA een beetje van VVD en een beetje van PvdA afpakken en via het midden waren ze altijd een ideale partner. Maar in deze moderne tijd (Uw Opinie Paultje merkte het al eerder op) moet je kant kiezen: je bent links of je bent rechts. Je bent vóór of tegen de PvdA, vóór of tegen Mark Rutte. Het CDA moet die slappe houding nou eens van zich afschudden en er helemaal voor gaan. De beuk erin, jongens! Ik wil vuur en vlam zien in de ogen van de CDA’ers.
De beuk erin, en anders komt het echt niet goed met het CDA.
Wat de christendemocraten missen is een duidelijke lijn en een duidelijke leider; een man met charisma; een man (of vrouw) die van aanpakken weet. Niet dat lieve, zachte, aardige van Sybrand van Haersma Buma of Mona Keijzer. Nee, een daadkrachtig persoon, die goed kan debatteren en de eigen standpunten goed en duidelijk neer zet. En vooral een leider, die zich niet laat afbluffen door een schreeuwlelijk als Geert Wilders.
Even dacht ik dat PVV en CDA nog steeds in één kabinet zaten, zoals in het rampkabinet Rutte-Wilders I. Islamhater Geert Wilders legde de Christendemocraten gisteren de woorden in de mond, door te stellen dat het CDA zijn ministers zou moeten terugtrekken als protest tegen het door PvdA en VVD gesloten deelakkoord. Van Haersma Buma liet zich weer als een mak schaap naar de slachtbank leiden en ging meteen in op de vraag van strateeg Wilders: Ja, het zou best eens kunnen zijn dat het CDA zijn ministers uit het demissionaire kabinet terugtrekt. Dus een kabinet, dat toch al kapot is, gaat nog verder kapot. Wat schiet je daar nou mee op, meneer Van Haersma Buma? Waarom laat je je steeds leiden door een man, die jullie eigenhandig van binnenuit kapot heeft gemaakt? Een man, die niets anders kan doen dan schreeuwen, haat zaaien, discrimineren en mensen tegen elkaar opzetten voor eigen gewin? Die man heeft jullie misbruikt in het eerste kabinet Rutte-Wilders, waar jullie alleen maar aan mee mochten doen voor de cijfers. Jullie deden daaraan mee voor spek en bonen en dat is nog steeds zo!
Deze week werd bekend dat de huidige burgemeester van ’s-Hertogenbosch, Ton Rombouts, is gevraagd te kijken naar waarom het zo mis ging tijdens de laatste twee verkiezingen. Rombouts wordt door vriend en vijand alom gerespecteerd en is dus de ideale kandidaat om op onderzoek uit te gaan. Rombouts is geen carrièrejager; behoudens een gooi naar de baan als commissaris van de Koningin in Noord-Brabant deed de Bossche burgervader nooit een gooi naar een andere baan. Hij draagt alweer sinds 1996 de burgemeestersketting van de Brabantse hoofdstad. Ook daar weet hij vriend en vijand aan zich te binden. Het CDA zakte af van grootste partij van Nederland, naar een nichepartij in de marge. Rombouts vertegenwoordigt samen met onder andere Ab Klink en Ernst Hirsh-Balling de linker kant van het CDA. Grootheden als Maxime Verhagen, Jack de Vries en Hans Hillen vertegenwoordigen de rechterkant van de partij en die twee richtingen zijn op dit moment nauwelijks met elkaar te verenigen, en dat wreekt zich. Kies richting, niet vanuit het midden maar vanuit een kant. Het sterke punt aan Geert Wilders is, dat heel Nederland… wat zeg ik... de hele wereld weet waar die man voor staat. Daar kun je tegen zijn, of fervent voorstander. En ik ben geen vriend van het CDA, noch heb ik sympathie voor die partij. Toch zie ik me lede ogen aan hoe de christendemocraten worstelen met hun identiteit. Ik begin medelijden te krijgen met een club, waar ik doorgaans niets mee heb. Dat medelijden ontstond tijdens het RTL-debat, waarin Wilders, Samsom, Rutte en Roemer het tegen elkaar opnamen in het premiersdebat. Waar was het CDA? Waar was die partij, die altijd vrijwel automatisch de premier leverde? Dat CDA was opgesnoept door zowel PVV als VVD. Die hele PVV kan alleen maar leven dankzij ontevreden CDA-kiezers. Meer dan driekwart van wat nu PVV stemt, stemde ooit CDA. Het zou zo zonde zijn als het CDA weg zou vallen, maar op dit moment kan het bijna niet anders, of het CDA bestaat na de volgende verkiezingen niet meer. Het CDA moet nu echt duidelijke keuzes maken. Dit kan zo niet langer!
Laat je niet langer gebruiken als pispaal of melkkoe, want in beide gevallen worden de christendemocraten misbruikt door de PVV en ze laten het nog gebeuren, ook. Ze bijten niet van zich af, vallen tot nu toe erg tegen in de oppositie en weten niemand echt te boeien. Waarom ingaan om de woorden van Wilders, die weet dat een kleinere CDA alleen maar een grotere PVV betekent? Kop op, christenvrienden; sta op en trek die bokshandschoenen aan. Stap die ring in en durf besluiten te nemen; durf actie te voeren en ga de boer op met een duidelijk verhaal. Durf een ferme tik uit te delen en ontwikkel jezelf tot oppositieleider, in de plaats van burgemeesterskandidaat van een middelgrote stad, ergens in Brabant of Zeeland. Het ontbreekt het CDA een lef, durf en energie en dat is nou net wat het CDA nodig heeft.
De Bossche burgemeester Rombouts zal wel weer met een duimendik rapport komen, waar niemand wat aan heeft en waar vervolgens niets mee gebeurd. Rombouts zal aanbevelingen doen, maar ook daar zal niet naar worden geluisterd. En dat, terwijl de oplossing zo simpel is: Waar is dat radicale midden? Sinds de lancering van de nieuwe partijlijn is er nog niets daadkrachtigs uit het CDA gekomen en dat is wat Nederland zo graag wil zien, want anders bestaat er over 2 jaar helemaal geen CDA meer. Het CDA heeft al jaren geen duidelijk profiel en dat nekt jullie iedere keer opnieuw. Vroeger stemde je op het CDA, want dan was je lekker veilig: je wat links noch rechts. Maar dat is tegenwoordig niet meer. Het CDA is rechts, noch links. Vlees, noch vis. Jarenlang kon het CDA een beetje van VVD en een beetje van PvdA afpakken en via het midden waren ze altijd een ideale partner. Maar in deze moderne tijd (Uw Opinie Paultje merkte het al eerder op) moet je kant kiezen: je bent links of je bent rechts. Je bent vóór of tegen de PvdA, vóór of tegen Mark Rutte. Het CDA moet die slappe houding nou eens van zich afschudden en er helemaal voor gaan. De beuk erin, jongens! Ik wil vuur en vlam zien in de ogen van de CDA’ers.
De beuk erin, en anders komt het echt niet goed met het CDA.
zondag 30 september 2012
Wie stak Emile Roemer met een mes?
Vandaag verschenen de eerste peilingen van Maurice de Hond weer op nieuwssite nu.nl. Tot aan de verkiezingen van 12 september peilde de opiniepeiler iedere week de mening van Nederland en op 12 september bleek dat zowel hij als zijn collega-opiniepeilers weer mijlenver naast de uiteindelijke uitslag zaten. Dat was niet voor het eerst: De Hond en de zijnen zaten er wel vaker behoorlijk naast, maar toch laten we ons als kiezer nog steeds door hen leiden. Onze politieke mening is niet meer gebaseerd op partijprogramma’s, maar louter op hoe de massa denkt over de huidige politieke situatie in het land. Er is tegenwoordig geen mens meer, die een eigen mening heeft, behoudens die paar procent van de bevolking die lid is van een politieke partij. Zij zijn bedreven met hun partijprogramma, omdat ze ook weten wat erin staat. Maar het overgrote deel van de Nederlandse bevolking laat zich leiden door opiniepeilers als Maurice de Hond. Maurice de Hond en andere opiniepeilers hanteren zelf een foutmarge van 2 zetels naar boven en naar beneden; bij de laatste twee verkiezingen peilden ze er maar liefst 6 zetels te weinig voor de VVD en 4 te weinig voor de PvdA. De VVD haalde 41 zetels en de PvdA uiteindelijk 38. In totaal zaten de grote opiniepeilers maar liefst 30 zetels naast de uiteindelijke uitslag. In opinieland is dit een onvergeeflijke foutmarge, maar een fout die snel wordt vergeten. Geen opiniepeiler die deze uitslag had voorspeld.
Ondanks de fouten die De Hond en zijn collega’s maakten (en nog steeds maken), liet de partijtop van de SP zich wel degelijk beïnvloeden door die peilingen. Blijkbaar is de SP de enige politieke partij die zelf geen marktonderzoek doet, want alle andere partijen, van CDA tot GroenLinks, hebben een aparte afdeling die de hele dag niets anders doet dan meningen verzamelen op sociale media, radio en televisie. Ook gaan ze de straat op, deuren langs en vragen marktonderzoekers om willekeurig mensen te bellen. Zo werken vrijwel alle politieke partijen; bij de PvdA en VVD hebben ze er zelfs een aparte stichting voor: De Wiardi Beckmannstichting bij de PvdA en bij de VVD heet die afdeling de Tellerstichting. Het zijn afdelingen die de koers van de partij goeddeels bepalen, omdat ze weten wat er onder hun kiezers leeft. Alleen de PVV en nu blijkbaar ook de SP ontberen deze afdelingen. Kleine tip voor de SP zou misschien zijn om als de bliksem een dergelijke afdeling op te zetten.
De SP heeft zich bij de laatste verkiezingen duidelijk laten leiden door de peilingen, zo gaf ook SP-voorman Emile Roemer gisteren ruiterlijk toe. Eigenlijk zei de socialistische voorman gisteren dat, wat het hele land eigenlijk al maanden vermoedde. Niet verwonderlijk, want de SP stond meer dan driekwart jaar bovenaan in de peilingen. Tijdens het spektakelstuk Een Ander Nederland, in januari dit jaar in Nijmegen, stal de SP-leider de show van GroenLinks en PvdA’er Job Cohen. In een oneman show toonde de SP-voorman zich een ware staatsman. Lang leek het een tweestrijd tussen Roemer en VVD’er Rutte te worden en de hele SP stelde zich daar ook op in. Zelfs aan VVD-zijde wisten ze niet beter, dan dat hun grootste concurrent de socialistische SP was. De SP zag het probleem van een lange formatie al hangen en formeerde al een groep mensen, die zich bezig ging houden met het verdelen van ministersposten en er waren ook al lijstjes met namen. Renske Leijten, nummer twee op de SP-lijst, liet in het zondagnachtprogramma Echte Jannen weten dat ze wel in was voor de post van minister van Economische Zaken. Leijten liet zich steeds naar voren schuiven als de spreekbuis van Roemer, die het vanwege de gunstige peilingen vertikte te verschijnen op het festival Lowlands (wat toch wel redelijk links publiek is, dus je doelgroep!) en in het eerste TV-debat bij de NOS verscheen zelfs helemaal geen SP’er. Dat is niet alleen naast je schoenen lopen van verwaandheid en arrogantie, maar zeker ook met je kop in de wolken lopen en los zijn van alle realiteit. Doorgewinterde politici als SP’ers zijn, zouden ze zich toch moeten realiseren dat ze zich hadden moeten laten leiden door hun eigen partijprogramma en juist niet door de peilingen van opiniepeilers als Maurice de Hond, die er tot nu toe altijd naast hebben gezeten (en hoe!). Blijkbaar moet dat nog doordringen tot het hoofdkantoor van de SP. De SP heeft zich laten misbruiken door De Telegraaf en Elsevier, die de groei van de SP geweldig vonden. Een grote SP zou namelijk een kleine PvdA betekenen en daar dromen ze bij De Telegraaf al een jaar of honderd van.
Feitelijk is niet het CDA, maar de SP de grootste verliezer van de afgelopen verkiezingsstrijd. Zeker na het gedrag van Roemer van de afgelopen week. Roemer toont zich een slecht verliezer, terwijl de kiezer toch duidelijk was. Roemer waande zich achter de schermen al minister-president, want na meer dan driekwart jaar de grootste in de peilingen zijn geweest, kon het 3 weken voor de verkiezingen voor de SP eigenlijk niet meer fout lopen. Zijn voorganger, geestelijk vader Jan Marijnissen (Agnes Kant even links laten liggen), verscheen een paar weken vóór de verkiezingen zelfs op nieuwssite Nu.nl met de gewaagde uitspraak dat de SP nog wel eens naar de 45 zetels zou kunnen schieten. De SP dacht duidelijk de wedstrijd al te hebben gewonnen, voordat deze goed en wel was begonnen. Menig Nederlandse sporter of sportclub denkt er ook zo over en daarom werden dit jaar zowel het EK-voetbal, de Tour de France als de Olympische Spelen voor Nederland een fiasco. Tijdens het EK-voetbal lag Nederland er in de poulefase al uit, bij de Tour de France haalde geen enkele Nederlander ook maar de top-20 en na de Olympische Spelen eindigde Nederland op de 13de plaats, waar NOC-NSF toch had gedacht minstens bij de 10 beste sportlanden ter wereld te horen. Toen bleek dat de dertiende plaats het hoogst haalbare was, werd minister Schippers (VVD’er en die hebben weer nauwe banden met het NOC-NSF) gevraagd om meer geld. Schippers weigerde dit, maar sprak over betere efficiency. Dat was natuurlijk flauwekul, want er moet geen geld bij, er moet mentaliteit af. In dit geval sprak de kiezer; de kiezer wilde geen experimenten meer met partijen die nog nooit in de regering hadden gezeten. Dat experiment was met de PVV nogal slecht afgelopen en de kiezer wilde geen herhaling van zetten. Geen populisme meer, maar partijen die ervaring hadden met het regeren. Roemer kan zich daar blijkbaar maar slecht bij neerleggen.
De zelfreflectie van Roemer gisteren tijdens de SP-ledenraad in Amersfoort wordt door veel mensen inmiddels gezien als moedig. Weinig partijleiders doen aan deze zelfreflectie. Toch moet de SP zich rap een andere houding aanmeten, want op dit moment doen ze zich voor als gebeten hond en beledigde onschuld. Met hun uitspraken dat ze zich hebben laten afbluffen door de PvdA meten ze zich een houding aan van de beledigde majesteit. Roemer gedroeg zich als een verwend klein kind, toen hij afgelopen week zijn linkse broeder Samsom aanviel op diens samenwerking met de VVD, de eeuwige rivaal van de socialisten. Gisteren sprak hij zelfs van een mes in de rug, gestoken door de ware aard van de PvdA, waarin de socialisten zich naar eigen zeggen zo hadden vergist. Maar eigenlijk moet Roemer heel blij zijn, dat hij niet hoeft samen te werken met de liberalen, want in dat geval had de SP een forse ruk naar rechts moeten maken. In het geval de SP net zo groot wat geworden als de PvdA nu, dan had Roemer hoogstwaarschijnlijk hetzelfde gedaan als de PvdA nu ook doet: onderhandelen met de VVD. Alleen was de SP door die onderhandelingen fors naar rechts opgeschoven (als de twee er al uit kwamen), en dan was de SP een kopie geworden van de PvdA. Een fors naar rechts opgeschoven SP zou de kiezers weer massaal in de armen van de PvdA drijven en dan is de SP helemaal weg. Nu houden ze nog 15 zetels over. De PvdA houdt overigens de deur nog steeds open voor Roemer en zijn SP, maar die weigeren daaraan toe te geven. Nee, mompelen en je gedragen als een klein kind brengen de SP echt verder.
Als er iemand Emile Roemer een mes in de rug heeft gestoken, dan is dat Maurice de Hond en zijn opinievriendjes en niet de PvdA. Maar maak dat Roemer maar eens wijs. Succes…
Ondanks de fouten die De Hond en zijn collega’s maakten (en nog steeds maken), liet de partijtop van de SP zich wel degelijk beïnvloeden door die peilingen. Blijkbaar is de SP de enige politieke partij die zelf geen marktonderzoek doet, want alle andere partijen, van CDA tot GroenLinks, hebben een aparte afdeling die de hele dag niets anders doet dan meningen verzamelen op sociale media, radio en televisie. Ook gaan ze de straat op, deuren langs en vragen marktonderzoekers om willekeurig mensen te bellen. Zo werken vrijwel alle politieke partijen; bij de PvdA en VVD hebben ze er zelfs een aparte stichting voor: De Wiardi Beckmannstichting bij de PvdA en bij de VVD heet die afdeling de Tellerstichting. Het zijn afdelingen die de koers van de partij goeddeels bepalen, omdat ze weten wat er onder hun kiezers leeft. Alleen de PVV en nu blijkbaar ook de SP ontberen deze afdelingen. Kleine tip voor de SP zou misschien zijn om als de bliksem een dergelijke afdeling op te zetten.
De SP heeft zich bij de laatste verkiezingen duidelijk laten leiden door de peilingen, zo gaf ook SP-voorman Emile Roemer gisteren ruiterlijk toe. Eigenlijk zei de socialistische voorman gisteren dat, wat het hele land eigenlijk al maanden vermoedde. Niet verwonderlijk, want de SP stond meer dan driekwart jaar bovenaan in de peilingen. Tijdens het spektakelstuk Een Ander Nederland, in januari dit jaar in Nijmegen, stal de SP-leider de show van GroenLinks en PvdA’er Job Cohen. In een oneman show toonde de SP-voorman zich een ware staatsman. Lang leek het een tweestrijd tussen Roemer en VVD’er Rutte te worden en de hele SP stelde zich daar ook op in. Zelfs aan VVD-zijde wisten ze niet beter, dan dat hun grootste concurrent de socialistische SP was. De SP zag het probleem van een lange formatie al hangen en formeerde al een groep mensen, die zich bezig ging houden met het verdelen van ministersposten en er waren ook al lijstjes met namen. Renske Leijten, nummer twee op de SP-lijst, liet in het zondagnachtprogramma Echte Jannen weten dat ze wel in was voor de post van minister van Economische Zaken. Leijten liet zich steeds naar voren schuiven als de spreekbuis van Roemer, die het vanwege de gunstige peilingen vertikte te verschijnen op het festival Lowlands (wat toch wel redelijk links publiek is, dus je doelgroep!) en in het eerste TV-debat bij de NOS verscheen zelfs helemaal geen SP’er. Dat is niet alleen naast je schoenen lopen van verwaandheid en arrogantie, maar zeker ook met je kop in de wolken lopen en los zijn van alle realiteit. Doorgewinterde politici als SP’ers zijn, zouden ze zich toch moeten realiseren dat ze zich hadden moeten laten leiden door hun eigen partijprogramma en juist niet door de peilingen van opiniepeilers als Maurice de Hond, die er tot nu toe altijd naast hebben gezeten (en hoe!). Blijkbaar moet dat nog doordringen tot het hoofdkantoor van de SP. De SP heeft zich laten misbruiken door De Telegraaf en Elsevier, die de groei van de SP geweldig vonden. Een grote SP zou namelijk een kleine PvdA betekenen en daar dromen ze bij De Telegraaf al een jaar of honderd van.
Feitelijk is niet het CDA, maar de SP de grootste verliezer van de afgelopen verkiezingsstrijd. Zeker na het gedrag van Roemer van de afgelopen week. Roemer toont zich een slecht verliezer, terwijl de kiezer toch duidelijk was. Roemer waande zich achter de schermen al minister-president, want na meer dan driekwart jaar de grootste in de peilingen zijn geweest, kon het 3 weken voor de verkiezingen voor de SP eigenlijk niet meer fout lopen. Zijn voorganger, geestelijk vader Jan Marijnissen (Agnes Kant even links laten liggen), verscheen een paar weken vóór de verkiezingen zelfs op nieuwssite Nu.nl met de gewaagde uitspraak dat de SP nog wel eens naar de 45 zetels zou kunnen schieten. De SP dacht duidelijk de wedstrijd al te hebben gewonnen, voordat deze goed en wel was begonnen. Menig Nederlandse sporter of sportclub denkt er ook zo over en daarom werden dit jaar zowel het EK-voetbal, de Tour de France als de Olympische Spelen voor Nederland een fiasco. Tijdens het EK-voetbal lag Nederland er in de poulefase al uit, bij de Tour de France haalde geen enkele Nederlander ook maar de top-20 en na de Olympische Spelen eindigde Nederland op de 13de plaats, waar NOC-NSF toch had gedacht minstens bij de 10 beste sportlanden ter wereld te horen. Toen bleek dat de dertiende plaats het hoogst haalbare was, werd minister Schippers (VVD’er en die hebben weer nauwe banden met het NOC-NSF) gevraagd om meer geld. Schippers weigerde dit, maar sprak over betere efficiency. Dat was natuurlijk flauwekul, want er moet geen geld bij, er moet mentaliteit af. In dit geval sprak de kiezer; de kiezer wilde geen experimenten meer met partijen die nog nooit in de regering hadden gezeten. Dat experiment was met de PVV nogal slecht afgelopen en de kiezer wilde geen herhaling van zetten. Geen populisme meer, maar partijen die ervaring hadden met het regeren. Roemer kan zich daar blijkbaar maar slecht bij neerleggen.
De zelfreflectie van Roemer gisteren tijdens de SP-ledenraad in Amersfoort wordt door veel mensen inmiddels gezien als moedig. Weinig partijleiders doen aan deze zelfreflectie. Toch moet de SP zich rap een andere houding aanmeten, want op dit moment doen ze zich voor als gebeten hond en beledigde onschuld. Met hun uitspraken dat ze zich hebben laten afbluffen door de PvdA meten ze zich een houding aan van de beledigde majesteit. Roemer gedroeg zich als een verwend klein kind, toen hij afgelopen week zijn linkse broeder Samsom aanviel op diens samenwerking met de VVD, de eeuwige rivaal van de socialisten. Gisteren sprak hij zelfs van een mes in de rug, gestoken door de ware aard van de PvdA, waarin de socialisten zich naar eigen zeggen zo hadden vergist. Maar eigenlijk moet Roemer heel blij zijn, dat hij niet hoeft samen te werken met de liberalen, want in dat geval had de SP een forse ruk naar rechts moeten maken. In het geval de SP net zo groot wat geworden als de PvdA nu, dan had Roemer hoogstwaarschijnlijk hetzelfde gedaan als de PvdA nu ook doet: onderhandelen met de VVD. Alleen was de SP door die onderhandelingen fors naar rechts opgeschoven (als de twee er al uit kwamen), en dan was de SP een kopie geworden van de PvdA. Een fors naar rechts opgeschoven SP zou de kiezers weer massaal in de armen van de PvdA drijven en dan is de SP helemaal weg. Nu houden ze nog 15 zetels over. De PvdA houdt overigens de deur nog steeds open voor Roemer en zijn SP, maar die weigeren daaraan toe te geven. Nee, mompelen en je gedragen als een klein kind brengen de SP echt verder.
Als er iemand Emile Roemer een mes in de rug heeft gestoken, dan is dat Maurice de Hond en zijn opinievriendjes en niet de PvdA. Maar maak dat Roemer maar eens wijs. Succes…
Abonneren op:
Posts (Atom)