Het arme zeilmeisje

Laura Dekker is een jong meisje van een jaar of 14 die de wereld over wil zeilen met haar zeilbootje. Deze zomer wilde ze vertrekken en kwam daarmee landelijk in het nieuws. De rechter stak een stokje voor haar vermeende reis om de wereld en plaatste haar onder huisarrest. Laura kon de druk blijkbaar niet meer aan en afgelopen vrijdag heeft ze 3.500 euro opgenomen van haar spaarrekening en de benen genomen naar St. Maarten. Sinds ze in het nieuws kwam wordt ze liefkozend Het Zeilmeisje genoemd. Voor mij is Laura niets meer en vooral niets minder, dan een over het paard getild verwend wicht.

Een beetje puber krijgt tegenwoordig een GSM, lap top en/of een Playstation van zijn ouders. Zo kunnen ze hele dagen computerspelletjes spelen, MSN'en en SMS'en. De huidige generatie kinderen raakt hierdoor totaal vervreemd van de samenleving. Zo gauw ze uit de buik van moeders komen, beginnen ze te praten in nullen en enen, in bits en bytes. Lekker buiten spelen... ravotten in de speeltuin of met een vriendje sporten op bijvoorbeeld het voetbalveld of de tennisbaan is er niet meer bij. Ik dacht dat hiermee zo ongeveer de grens was bereikt. Maar blijkbaar kan het allemaal nog veel erger. Er zijn kinderen die niet meer blij zijn met een GSM, lap top of een Playstation. En merkkleding, een blitse schooltas of een paar kekke schoenen... daar kun je op het schoolplein ook niet meer mee aankomen. Kom op, zeg. Ze zien je al staan. Hallo, trekken je ouders van de soos of zo? De ouders van Laura vonden de oplossing: ze gaven hun dochtertje een zeilboot. Niet één op schaalformaat… Nee, een echte. Daar zouden de kinderen op het schoolplein pas van opkijken. En zo geschiedde.

Als je als ouders geen kinderen kunt opvoeden of de regie moeilijk kunt bewaren over een kind, is het het beste om geen kinderen te krijgen. Want Laura Dekker is een verwend wicht, die niet meer in de hand te houden is. Ze schreeuwt om de aandacht van haar ouders, die totaal de regie over haar kwijt zijn. Als je je dochter 3.500 euro laat opnemen en haar de gelegenheid geeft om het vliegtuig te pakken naar de andere kant van de oceaan, dan ben je de controle over haar kwijt (overigens had Laura twee paspoorten: een Nieuw-Zeelands en een Nederlands; daar heb ik Geert Wilders nog niet over gehoord, maar dit geheel ter zijde). Dan vind je als vader en/of moeder je eigen leventje belangrijker dan het leventje van je dochter. Als moeder bezig is met flaneren op feestjes en vader met zijn werk, valt dochter Laura letterlijk buiten de boot. Ze zijn misschien iets teveel met zichzelf bezen en denken het gebrek aan aandacht voor hun dochter te compenseren door haar lekker te verwennen. Die verwennerij gaat dan wel heel ver. Laura stapte al eens in een zeilbootje en zette koers naar Engeland. De Britten waren daar niet echt van gecharmeerd en zetten haar in een kindertehuis. Vader Dekker had pas na een week tijd om zijn dochter in Engeland op te halen. Eigenlijk kan ik het wel begrijpen, dat Jeugdzorg zich nu bekommert over het ongeleide projectiel Laura. Hoewel ik denk dat het te laat is, want Laura is een op hol geslagen paard, dat niet meer te temmen is.

Je kind een zeilboot geven is voor mij hét teken, dat het kind ontspoord is. Het is totaal de weg kwijt. Ze is niet meer blij met kleine, geinige dingetjes als warmte en liefde. Een zeilboot houdt haar pas koest. Maar het bij Laura kan het blijkbaar allemaal nog gekker: ze heeft zowaar haar eigen advocaat (Peter de Lange) en een eigen woordvoerster (Mariska Woertman). Laura is zó verwend, dat ze waarschijnlijk zelfs verongelijkt is, als het dopje niet goed op de tandpasta zit. Je zult er als man straks maar mee getrouwd zijn. Even een foutje en je vrouw neemt 3.500 euro op en zit ineens in Kuala Lumpur. Ik kreeg bijna een hartaanval, toen ik afgelopen zomer in het Jeugdjournaal zag, dat er meerdere kinderen in Nederland leefden, die een eigen zeilboot hadden. Ik kon eigenlijk maar één ding denken: Het moet toch niet gekker worden! Wat is de volgende stap? Een vliegbrevet... een eigen zakenjet? Dan nog: je kind alleen in een zeilboot stoppen en de wereld over sturen, is vragen om aandacht en de ultieme vorm van egotrippen. Want jij bent wel even de vader van dat meisje met die zeilboot... het Zeilmeisje. Ik krijg al spontaan braakneigingen als ik dat woord ‘zeilmeisje’ alleen al hoor. Het woord zal wel verzonnen zijn door een ouwe, vieze, geile kerel die op kleine meisjes valt. Want kort na de bekendmaking van haar solo tocht om de wereld, afgelopen zomer, kreeg Laura zowaar huwelijksaanzoeken. Welke idioot doet een meisje van (toen nog) 13 jaar een huwelijksaanzoek? De pedofiel die dat doet, moet een klap van de molenwiek hebben gehad. Niet één, maar meerdere. Net als de ouders van Laura. Want ik geloof erin, dat Laura hier niet echt veel aan kan doen. Een kind van 13 hoort op school, aan haar toekomst te werken. Ze hoort te studeren en haar vrije tijd te besteden aan haar sociale leven. Ze hoort te sporten en leuke dingen te doen.

Net als in Amerika, hebben de ouders van Laura hun dochtertje gebruikt als handelswaar. Als aandachttrekker. Kinderen worden daar al van jonge leeftijd gestimuleerd... wat zeg ik... gedwongen om te presteren. Birtney Spears was op 13-jarige leeftijd al een zangeres van wereldfaam. Als gevolg hiervan kreeg ze sinds die tijd geen seconde rust meer. Ze werd achtervolgd door fotografen en journalisten. Maar ze werd vooral achtervolgd door pedofielen, die als bijen op de honing afkwamen op haar speelfilm Crossroads, waarin ze halfnaakt te zien was. Spears is als gevolg van die hele hype totaal verwoest. Spears was op haar 16de al multimiljonaire en op haar 22ste al moeder van 2 zoons. En vergeet niet het kindsterretje aller kindsterren... Michael Jackson. Hij werd nooit volwassen, omdat hij zijn kindertijd nooit bewust heeft meegemaakt. MacCulhay Culkin, Miley Cirus, ... ze waren al miljonair voordat het schaamhaar begon te groeien. En wij hebben Laura Dekker. Haar ouders stimuleren haar om als jongste ooit een zeiltocht over de wereldzeeën te maken. Maar er is één verschil met Laura Dekker en haar Amerikaanse evenknieën: de ouders van de Amerikaanse kindsterretjes hebben wel degelijk controle over hun kinderen. Al is het niet de controle die ik zou voorstaan, zou ik een dochter of een zoon hebben (ik ga er vanuit dat dat nog niet zo is).

De één noemt Laura Dekker volwassen, maar in mijn ogen is ze volledig ontspoord. Ze is de weg kwijt en zelfs een goed navigatiesysteem kan haar niet meer helpen weer de juiste weg te gaan bewandelen. De rechter doet in juni 2010 uitspraak of Laura mag beginnen aan haar solotocht om de wereld, of niet. Maar wat de rechter ook zal besluiten, Laura zal uiteindelijk toch voor het ruime sop gaan kiezen. Zo vaart ze de gevaren van piraterij, woeste golven, haaien en immense olietankers tegemoet. Want zo'n klein bootje zal op de radar van een groot containerschip niet opvallen. Het bakbeest zal over haar bootje heen varen en verder gaan, alsof er niets is gebeurd. Het kan Laura en haar ouders niet tegenhouden. Want natuurlijk liggen er commerciële belangen aan de basis. Als de reis eenmaal is voltooid, liggen de miljoenen op haar te wachten. Ze kan er boeken over schrijven en er komt een film over haar tocht. Om over de miljoenen een sponsoring maar te zwijgen. Misschien kan de hele stemmingmakerij rondom haar reis dan ook als opzet worden gezien. Ze wordt wereldberoemd. Het moet niet gekker worden: een kind van 13 (inmiddels 14) de gevaren van de grote zee opsturen, voor eigen gewin. Wat is de volgende stap: een kind van 12, 11 of tien de wereldzeeën over sturen..?

Er waait een populistische wind door Hilversum

Gisteravond werd het satirische programma 'Dit was het Nieuws' voor het laatst uitgezonden. Na 13 jaar stopt de TROS met het succesvolle programma, met daarin Harm Edens, Raoul Heertje en Jan Jaap van der Wal als komische maar zeker ook kritische noten. Iedere week trok het programma 1 miljoen kijkers; een ongekend hoog aantal voor het tijdstip waarop het werd uitgezonden. Als officiële reden heeft de TROS aangegeven dat het programma's moet schrappen omdat het zendtijd moet inleveren. Maar ik vermoed iets meer; politiek.

Pim Fortuyn gaf bij leven veel kritiek op de publieke omroep; het zou een te links apparaat zijn. Veel te veel aandacht voor de regerende coalitie van PvdA, VVD en D'66 en veel te weinig voor rechtse partijen zoals de LPF. Vreemd genoeg werden CDA en VVD niet genoemd. Vooral de PvdA moest het destijds als grootste partij ontgelden. Ook viel Fortuyn over de succesformule van de VARA op zaterdagavond. De VARA trok erg veel kijkers met programma's als 'Kassa', 'Oppassen', 'Unit 13', Jack Spijkerman en 'Het Lagerhuis'. Te moeilijke programma's volgens Fortuyn. Te links. De publieke omroep was niet onafhankelijk genoeg.

De Publieke Omroep deed er in eerste instantie weinig aan. Het ging weliswaar in de tegenaanval, door te zeggen dat Fortuyn onzin uitkraamde. Verder deed het niets. De uitspraken van Fortuyn hadden op het publiek wel invloed; kijkers schaarden zich massaal achter Fortuyn en keerden de Publieke Omroep de rug toe. Vooral, toen Jack Spijkerman tekende voor de geldmachine van Talpa en de VARA de rug toe keerde. Het kijkerspubliek van de Publieke Omroep bestond op gegeven moment vooral uit ouderen en hoger opgeleiden. Maar 'Jan met de Pet', de 'gewone man op de straat' keek liever naar SBS6 en RTL4. Die boden veel meer vermaak en sneden niet zulke moeilijke thema's aan, zoals het vervuilde milieu, de Tweede Wereldoorlog en het opraken van energiebronnen. Allemaal te linkse thema's, volgens Fortuyn en de zijnen.

Fortuyn overleed en Geert Wilders zag het gat in de markt dat Fortuyn achter liet. Hij sprong daar met zijn PVV direct op in en ging door met het aanvallen van alles en iedereen, die meer had dan hij. Zo ook de Publieke Omroep, die hij - net als Fortuyn - te links noemde. Hij ging door met de door Fortuyn ingeslagen weg, die aangaf dat de Publieke Omroep niet genoeg aandacht gaf aan de PVV. De Publieke Omroep raakte steeds meer achterop. De Publieke Omroep raakte steeds meer in paniek. Hoewel men met 3 netten nog steeds meer mensen bereikten dan RTL en SBS met samen 7 netten, wilde men in Hilversum niet nóg meer kijkers kwijt raken. Daarmee zouden ook adverteerders weglopen en daarmee het grote geld. Het alleen maar zeggen dat het onafhankelijk was, was blijkbaar niet genoeg. Inmiddels had Wilders zich openlijk uitgesproken tegen de Publieke Omroep. Nog steeds te links en dus moest de Publieke Omroep het maar doen met minder staatssubsidie, zo gauw de PVV deel zou nemen aan de regering. Geen subsidie meer voor de linkse kerk, zo waarschuwde Wilders in diverse toespraken en interviews.

De Publieke Omroep werd bang. Ze ontvangt per jaar naar schatting een kleine 800 miljoen euro uit Den Haag en dat wilde ze natuurlijk niet kwijt. Dus gooide men het in Hilversum over een andere boeg: Meer aandacht voor Wilders en de zijnen en minder voor de rest. Presentatoren en andere belangrijke medewerkers mochten zich niet meer uitspreken over hun politieke voorkeur. De Publieke Omroep werd één grote reclamezuil voor de PVV. Iedere scheet die Wilders vanaf dat moment liet, werd in elk programma van de Publieke Omroep breeduit besproken. Tot soms wel twee weken lang... iedere dag. Op internetfora van de Publieke Omroep kwamen steeds vaker stellingen van Wilders steeds vaker voorbij. Actualiteitenrubrieken ÉénVandaag en Netwerk zijn inmiddels verworden tot spreekbuizen van de PVV. Ze durven niet meer duidelijk stelling te nemen. Uit angst voor het commentaar van de PVV, de vervolgens weglopende kijker en daarmee het verlies van het grote geld. De vrijheid van meningsuiting geldt blijkbaar alleen voor de Partij voor de Vrijheid. Net als in de Verenigde Staten worden mensen die kritiek hebben op het overheidsbeleid met zachte hand aan de kant geschoven. In dit geval werden mensen die kritiek hadden op het PVV-beleid met zachte hand aan de kant geschoven.

'Dit was het Nieuws' had Raoul Heertje als vaste waarde. Hij is een fervent aanhanger van de Socialistische Partij. En socialisme, daar moet Geert Wilders niets van hebben. Wilders en zijn PVV'ers kunnen het bloed van links-georiënteerde mensen wel drinken. Heertje stak niet onder stoelen of banken dat hij Wilders' uitspraken discriminerend en haatdragend vond. Heertje was een fervent tegenstander van alles wat met de PVV te maken had en ageerde daartegen in 'Dit was het Nieuws'. Hij maakte niet alleen korte metten met Wilders, maar ook met zijn volgelingen. Het televisieprogramma was zijn spreekbuis om het gewone volk op te roepen vooral niet op Wilders te stemmen. En daar heeft de Publieke Omroep, de TROS in het bijzonder, nu wat aan gedaan. Het zal één van de werkelijke redenen zijn, waarom de TROS het programma heeft gestopt. De TROS zal alle bovenstaande aantijgingen ontkennen. Maar de houding van de 'grootste familie van Nederland' roept ook vragen op: Waarom geeft de TROS geen toestemming om het programma door een andere omroep te laten uitzenden? En waarom gaan de programmamakers niet rechtstreeks naar de BBC, eigenaar van het oorspronkelijke idee achter 'Dit was het Nieuws'?

De TROS is op zoek naar vermaak voor de gewone man. De omroep zet liever een camera neer in Volendam, zodat heel Nederland kan kijken naar de grote borsten van Yolanthe Cabeau Van Karsbergen. Liever de zoveelste André van Duin-show, dan met de neus op de feiten worden gedrukt, moet de programmadirecteur van de TROS hebben gedacht. De TROS is altijd al een omroep geweest van vertier, sensatie en vermaak. Satire als 'Dit was het Nieuws' hoort daarom niet thuis in het programma-aanbod. De TROS is altijd al een steunpilaar geweest voor rechtse partijen. Eerst de VVD, nu de PVV. 'Jan met de Pet' zit niet te wachten op de zoveelste aanval van Heertje op Wilders. Wilders heeft inmiddels een heldenstatus verworven en zonder in de regering te zitten, bepaalt hij het beleid in Hilversum.

En misschien kan de TROS er ook niet zoveel aan doen, maar ligt de lat hoger; bij de Raad van Commissarissen van de Publieke Omroep. Zij hebben immers het besluit genomen dat 'Dit was het Nieuws' ook niet op een ander net mocht worden uitgezonden. De schuld van Raoul Heertje? Nee. Het is de schuld van het niet onafhankelijk willen zijn. De schuld van het met alle winden mee waaien.

Vooral de populistische wind.

Sinterklaas kruist de degens met de Kerstman

Sinterklaas, ... wie kent 'm niet? Sinterklaas, Sinterklaas en natuurlijk Zwarte Piet! Sinterklaas was oorspronkelijk de bisschop van het plaatsje Myra in Turkije, die zich bekommerde om de allerarmsten. De bisschop zorgde in tijden van tegenspoed dat de allerarmsten toch nog was te eten hadden. De armsten vonden dat een geschenk van God en zo ontstond Sinterklaas. In de 19de eeuw werd het pas een kinderfeest en dat is het nu nog. Dat ik niet met mijn eieren na Pasen kom, zal ik u uitleggen. Ik vind Sinterklaas een oer-Hollands gezelligheidsfeest. Beter dan die nagemaakte Amerikaanse troep die Kerstman heet.

Woest kan ik me maken, als ik hoor en/of lees dat er weer een psycholoog pleit voor het afschaffen van Sinterklaas. Sinterklaas is uit de tijd. Sinterklaas heeft nooit bestaan en dat zou kinderen op latere leeftijd trauma's kunnen geven. Sinterklaas komt wel aan, maar vertrekt niet. Sinterklaas' hulpje, Zwarte Piet, kan discriminerend over komen bij zwarte kinderen. En dan last, but not least, is Sinterklaas een katholiek en moeten we denken aan de Joodse kinderen en kinderen die een ander geloof aanhangen. Kinderpsychologen pleiten ervoor om kinderen hun eigen cadeautjes te laten verpakken en open maken. Vooral bij autistische kinderen zou dit erg helpen. Waarom hebben die kinderpsychologen eigenlijk stemrecht? Waarom krijgen die pseudo-deskundigen ieder jaar weer zendtijd op de televisie en radio? Waarom wordt er aandacht aan deze mensen geschonken? Zijn die psychologen helemaal door het dolle heen en weten ze het ook niet meer, hoe ze voor zichzelf zoveel mogelijk media-aandacht moeten genereren? Waarom zijn die lui toch ieder jaar weer in staat om een kinderfeestje te verpesten?

Dat Sinterklaas niet heeft bestaan, is op zich al een leugen. Sinterklaas heeft wel degelijk bestaan, in de gedaante van deze bisschop van Myra. Dat Sinterklaas niet meer leeft, is een ander verhaal. Maar bestaan heeft hij zeker. Het is toch prachtig, als je kinderen kunt wijsmaken dat er een man bestaat, die het beste met je voor heeft en dat, als je lief bent, je op 5 december een geschenk van hem krijgt. Wat is er mis mee, als je kinderen het idee geeft, dat er ergens op de wereld (in Spanje, om precies te zijn) een man leeft, die het beste met je voor heeft? In feite zijn we allemaal door onze ouders voorgelogen dat Sinterklaas bestaat en kwamen we er op 6- of 7-jarige leeftijd achter, dat dat helemaal niet waar is. Maar wat hebben we die 7 jaar lang genoten van dat idee. Als kleine jongen liep is 's avonds laat de straat op en keek naar de daken, om te kijken of ik Sinterklaas kon ontdekken. Ik kon me niet voorstellen dat de daken zo'n zwaar paard konden houden. Ook kon ik me niet voorstellen wat voor immense logistieke operatie het moest zijn, om 7 miljoen huishoudens in één avond van pakjes te voorzien. Overal moest Sinterklaas zakken voor de deur zetten of pakjes door de schoorsteen werpen. Hoe kreeg zo'n stokoude kerel dat voor elkaar? En die Zwarte Piet moest wel verdomd lening zijn, om door de schoorsteenpijp naar beneden te zakken om mij een cadeautje te geven. Daarna moest hij weer omhoog klauteren, om dat bij het volgende huis weer te doen. Was dat paard niet ongelofelijk moe aan het eind van zo'n avond? Ik deed nog maar een extra worteltje in mijn schoen, die ik voor de open haard zette. Het is toch alleen maar prachtig, dat je als kleine jongen zó op los fantaseert over de werkzaamheden van Sinterklaas? Daar hoeft een kind toch geen traumatische ervaringen aan over te houden?

Op 6 december, als Sinterklaas zijn hielen nog niet heeft gelicht, begint de detailhandel zich op de Kerstman te richten. Alsof Sinterklaas er nooit is geweest. Dan komen ieder jaar weer dezelfde liedjes op de radio voorbij: 'Last Christmas' van WHAM, 'All I want for Christmas' van Miriah Carrey, 'I am Dreaming of a White Christmas' van Bing Crosby of 'It's the most wonderful time of the year' van Andy Williams. Nou, voor mij is het niet 'the most wunderful time of the year'; ik vind Kerstmis verschrikkelijk. Kerstmis is voor mij verplicht gezellig doen. Familie en vrienden die je anders nooit ziet, ben je verplicht te zien met Kerstmis. Het hele jaar vecht je elkaar de tent uit; met Kerstmis is het even twee dagen tijd voor verzoening en vreet je je buik drie keer vol. Daarna stop je elkaar vol met cadeaus die je eigenlijk niet wilt hebben en daarna vecht je elkaar de tent weer uit. Kerstmis is vooral big business voor de detailhandel en doorgaans is de Kerstman goed voor de economie. Het zijn vooral vrolijke feestdagen voor het bedrijfsleven. Bedrijven geven kerstpakketten aan bevriende relaties en personeel. En er zit zelden of nooit wat in, wat je echt kunt gebruiken. Het bestellen van deze kerstpakketten begint al, als de zon nog hoog aan de hemel staat en iedereen aan het strand ligt te bakken. De essentie van het kerstverhaal is helemaal weg. Er is geen mens die stilstaat bij de Kerstgedachte, namelijk de geboorte van de kindje Jezus. De drie Wijzen uit het Oosten… U kent het verhaal hopelijk wel. De Kerstman woont in Finland, wordt de Amerikaanse kindertjes wijsgemaakt. In Lapland, om precies te zijn. Geen kinderpsycholoog die dat verhaal in twijfel trekt. Terwijl de Kerstman juist wel een verzinsel is, van Nederlandse emigranten die naar Amerika verhuisden en daar het Sinterklaasfeest misten. Nee, er wordt lustig op los gekocht en gevreten. Waar je van Sinterklaas nog een ouderwetse chocoladeletter krijgt, is Kerstmis verworden tot een vreetfestijn, die zijn weerga niet kent. Op de radio en televisie wordt er lustig in het Amerikaans op los gekoeterwaald... Want tussen 6 december en 1 januari schijnt niemand in Nederland nog een fatsoenlijk woord Nederlands over de lippen te kunnen krijgen. Vooral het bedrijfsleven kan er dan wat van. Ik schakel vaak over van radiostation, omdat ik denk dat ik dan ineens naar een Amerikaans radiostation luister. Op de televisie komen ineens allerlei Amerikaanse reclames voorbij. De oer-Hollandse stamppot heeft plaatsgemaakt voor de plastic hamburgercultuur uit Amerika. Kerstmis is zó gemaakt. Bah! Gek genoeg heb ik me als kleine jongen nooit afgevraagd, hoe de logistieke operatie van de Kerstman in elkaar steekt.

Als Sinterklaas de degens moet kruisen met de Kerstman, komen bij mij de volgende zaken op: 1) Sinterklaas is leuk. De Kerstman is gemaakt-leuk. 2) Sinterklaas heeft echt bestaan in de vorm van de bisschop uit Myra, Turkije. De Kerstman is verzonnen door Nederlandse emigranten die naar Amerika verhuisden en Sinterklaas misten. 3) Sinterklaas is december; ijskoud en stamppot met spekjes. De Kerstman is volgevreten dikke en vooral luie mensen die alleen maar in hamburgertaal kunnen denken. Als ze al kunnen denken. 4) Sinterklaas is oer-Hollandse gezelligheid. De Kerstman is gemaakt van slecht Amerikaans plastic. 5) Sinterklaas komt uit Turkije en spreekt perfect Nederlands (dat mag ook wel, na een inburgeringscursus van 1.700 jaar); de Kerstman koeterwaalt iets in een taal dat voor Engels door moet gaan (echt ingeburgerd is deze Finse meneer nog niet; volgens de principes van Geert Wilders moet hij dan de grens over worden gezet). 6) Sinterklaas is een feest ter nagedachtenis van een bestaand persoon; de Kerstman is een compleet verzinsel die in niets doet denken aan de geboorte van het kindje Jezus. 7) De cadeautjes van de Sint zijn altijd leuk en je hebt er altijd wel wat aan. De kerstpakketten zijn altijd saai en nooit functioneel.

Kortom: Sinterklaas is gewoon leuk. Einde discussie.

Voor mij is er na 35 jaar dus nog steeds één winnaar die uit deze titanenstrijd naar voren kan komen; de stokoude goedheiligman uit Spanje. Het Nederlandse bedrijfsleven zal dat niet met mij eens zijn. Maar goed, daar is Nederland (nog steeds) een democratie voor.

MERRY CHRISTMAS!

Socialisme heeft zijn langste tijd gehad

De hele wereld vergadert op dit moment in de Deense hoofdstad Kopenhagen over het wereldklimaat in de toekomst. Pessimisten roepen dat het einde der tijden snel aanbreekt, als er nu geen goed akkoord uit rolt. Optimisten roepen dat er niets aan de hand is en dat het klimaat het enige wapen is, dat het socialisme nog een beetje overeind houdt. Groen is links en links staat gelijk aan fout. De wereld is het socialisme beu. Het socialisme heeft zijn langste tijd gehad.

Dat de wereld het socialisme beu is, blijkt wel uit de steeds harder en individualistischer worden van deze maatschappij. Was het echte socialisme nog schouder aan schouder op de barricades; tegenwoordig sluit iedereen zich op in zijn eigen territorium en daar mag niemand aan komen. Geen overheid die zijn onderdanen aan het verstand krijgt, dan consuminderen eigenlijk heel goed is en dat je er zelfs geld mee kunt verdienen. Agressiviteit is aan de orde van de dag. Mensen voelen zich bedreigd als de overheid iets van ze vraagt. Ze willen niets meer geven. Alleen maar nemen. Ze hebben de afgelopen tien, twintig jaar al zoveel gegeven. En 'hun belastinggeld gaat toch alleen maar naar die buitenlanders'. Je weet wet, 'die lui die 'onze baantjes komen wegpikken' en de hele dag thuis zitten en niets doen. Behalve op vrijdagmiddag, dan gaan ze naar de moskee'. Het wederzijds respect is tegenwoordig ver te zoeken. Het is niet meer 'iedereen telt mee', zoals de PvdA ons zo graag wil doen geloven. Het is 'wij' tegen 'zij'. Vrijheid van meningsuiting geldt alleen nog maar voor één groep. Krijgt die groep van repliek gediend, dan geldt de vrijheid van meningsuiting in eens niet meer voor die tegenpartij. Nee, het is 'luisteren en anders opdonderen'.

Deze ontwikkeling baart mij ernstig zorgen. Als ik hoor dat het leefklimaat waarin we met z'n allen een plaats moeten vinden, ernstig wordt bedreigd door de schaarste aan natuurlijke mineralen en grondstoffen, maak ik me zorgen. Als ik hoor dat er een oorlog uitbreekt, omdat een land per se olie nodig heeft, maak ik me zorgen. Als ik zie, dat het ijs op de noord- en zuidpolen smelt, maak ik me zorgen. Als ik zie, dat er bijna geen plekje meer is in Nederland, waar je nog even rustig kunt wandelen, maak ik me zorgen. Als ik zie, dat er bijna geen dieren mee in zee kunnen leven, omdat de zee te smerig is, maak ik me zorgen.

Niets van dit alles, roepen de partijen op rechts. Het is altijd al zo geweest. Het klimaat is al eeuwen aan het veranderen en dat zal nog wel even doorgaan. Er is niets aan de hand. Men verwijst naar nieuwsberichten dat hackers erin zijn geslaagd, om de e-mails van klimaatdeskundigen te kraken. In die e-mails zou worden aangetoond dat het allemaal wel meevalt, met dat klimaat. De mails zijn echter nooit wereldkundig gemaakt. Niemand heeft de 'valse' statistieken gezien. Maar het nieuws alleen al, dat het allemaal helemaal niet zo erg is gesteld met het milieu, als wordt beweerd, is voor rechtse partijen genoeg aanleiding om het hele klimaatverhaal in twijfel te trekken. Dat de wereld naar de kloten gaat, is links geleuter. Het is werk van 'de Groene Khmer' (verwijzend naar de Vietnamese Rode Khmer, die in de jaren 70 miljoenen doden maakte). Terwijl er niet alleen cijfers en statistieken zijn, maar zichtbare voorbeelden. De zeespiegel die stijgt, dieren die met uitsterven worden bedreigd. Olie die opraakt. Miljoenen mensen die dagelijks omkomen van de honger omdat ze niks te eten hebben. En die mensen wonen niet alleen in Afrika, maar ook gewoon in de Westerse landen. Niet luisteren naar dat linkse gereutel, roepen de rechtse partijen. Lekker door blijven rossen in je auto's. We leggen nog een snelweg aan. En we bouwen er nog een industrieterrein bij.

'Het zijn communisten, die socialisten. Ze hebben de wereld niet verbeterd, maar alleen maar slechter gemaakt. Ze hebben die Moslims in ons leven laten binnendringen en van onze verworvenheden gebruik laten maken. En nu vallen ze ons van binnenuit aan. En dat is de schuld van de socialisten'. Alleen al hierom keren mensen zich af van wat ooit het echte socialisme was. Ze zijn bang om in hun eer en leefomgeving te worden aangetast. Bang, dat hun zuurverdiende centen worden gebruikt, om tegen ze te gebruiken. Ze worden bang gemaakt door rechts en op die angst drijft het rechts extremisme het socialisme het strijdtoneel af. Mensen ballen de vuisten en nemen de wapens op, om mensen die anders zijn dan zij, te verjagen. Alleen daarvoor krijg je de gemiddelde burger nog warm. In de tegenwoordige maatschappij moet je hetzelfde denken als de grote massa. Alle neuzen moeten dezelfde kant op. Iedereen moet dezelfde kleding dragen, dezelfde auto rijden en in hetzelfde huis wonen. Je hele leven moet er hetzelfde uit zien, als dat van de grote massa; Huisje, boompje, Opel Asta, beestje. Kies je ergens anders voor, dan ben je links en links staat gelijk aan fout. En om dat te bereiken, zijn mensen zelfs in staat om een dictatoriaal regime te accepteren. Een regime, dat mensen met allerlei regels en wetten in bedwang houdt. Zolang je meedoet in de grote massa, zal jou niets overkomen. Maar kies je ergens anders voor, dan val je buiten de boot.

Dat extremisme fout is, is geen geheim. Waar dat extremisme ook vandaan komt; links of rechts.

De enige kans voor het socialisme om het rechts extremisme te overleven is aan te tonen dat de maatschappij die zijn voorstaan, dictatoriaal is en niet is, wat we met z'n allen moeten willen. Dat de keuzevrijheid zeer beperkt wordt, als rechts-extremisten hun kans krijgen. Dat de vrijheid van meningsuiting wordt ingeperkt, als we niet als vanouds schouder aan schouder de barricades opgaan. Dat de verschrikkingen uit de Tweede Wereldoorlog worden herhaald, zo gauw extreem rechts zijn zin krijgt. Hoewel de excessen uit de Tweede Wereldoorlog nog steeds niet tot de verbeelding spreken, ondanks de talloze films en documentaires die er de afgelopen decennia over zijn gemaakt. In die tijd was het ook 'wij' tegen 'zij'. Oproepen tot wederzijds respect moet niet meer op de Balkenende-wijze, die een beetje kolderiek en met gegniffel werd ontvangen. Hoewel Balkenende gelijk had met zijn oproep tot wederzijds respect, nam niemand die handschoen op. De oproep van Balkenende is inmiddels verstomd in het geschreeuw van rechts extremisten.

Als het socialisme niet keihard terug slaat naar het rechts extremisme van mensen als Geert Wilders, is het einde van het socialisme in zicht.

Alle aapjes schieten met banaantjes

Afgelopen zomer werd er een feestje georganiseerd in Rotterdam. Dat is niets vreemd, want Rotterdam presenteert zich graag als evenementenstad van Nederland. Er worden jaarlijks zo'n 1.700 grote feesten georganiseerd (dat aantal hoor ik vandaag ook voor het eerst op het NOS Journaal), uiteenlopend van simpele bijeenkomsten tot hele dansfestijnen. Zo af en toe komt er wat wit poeder bij kijken, maar zo af en toe wordt het een knalfuif.

Zo ook op de bewuste avond in Hoek van Holland, onder de rook van de evenementenstad van Nederland. Maar vanwege het poeder, wat pilletjes en wat alcohol lieten een paar idioten zich de vrije loop en verstoorden het evenement. Omdat het vooraf bekend was, dat deze idioten de orde mogelijk zouden kunnen gaan verstoren, werd politie in burger ingezet, die patrouilleerde op het feest. De idioten herkenden de politie in burger en begon zich dreigend op te stellen naar die agenten. De agenten voelde zich bedreigd en vreesden voor hun leven. Na herhaalde oproepen te stoppen, trokken ze hun pistool. Toen dat niet bleek te helpen, losten ze een waarschuwingsschot. De idioten waren zó onder invloed van alcohol en drugs, dat ze ook daarop niet reageerden. Het was niet één idioot, ... Het waren er wel honderden. Daarna schoot de politie gericht. Één idioot werd hierbij gedood. De anderen bleven roepen:"Rotterdam hooligans!"

Na het incident werden de bedreigde agenten in staat van beschuldiging gesteld. De rechtbank moet eraan te pas komen om te bepalen dat de agenten uit noodweer hadden geschoten; hun leven stond op het spel. Daarna werd er een diepgravend onderzoek gestart en nu de resultaten bekend zijn, wil heel Nederland dat de politietop, de gemeenteraad en het college van burgemeester en wethouders aftreedt. De politie steekt de hand in eigen boezem en haalt naar aanleiding van het incident de bezem door het personeelsbestand. Je vraagt je af waarom. Zoals zo vaak bij populistische uitspraken, verzucht ook hier weer de voltallige politietop, de gemeenteraad en het college van burgemeester en wethouders weer onder de argeloze wil van de bevolking. Omdat niemand aftreedt, roepen populisten zelfs al dat Rotterdam een bananenrepubliek is geworden.

Als we na ieder incident in een stad of dorp het aftreden gaan eisen van de volledige politietop, de gemeenteraad en het college van burgemeester en wethouders, dan wordt het pas een bananenrepubliek. Dan krijgen we in Nederland Italiaanse toestanden; daar wordt een bestuurder de deur gewezen, zo gauw er ook maar iets verkeerd gaat. En zie het resultaat: Italië is een totaal onbestuurbaar land, waar het recht van de sterksten geldt. En de sterksten zijn de mensen met het meeste geld en de meeste wapens: de maffia.

Als we dat in Nederland ook willen, dan moeten we vooral gehoor geven aan de oproep van de populisten. Populisten, zoals meneer Pastors, die hun oor te luisteren leggen bij de bevolking. Wat de bevolking vandaag vindt, vinden zij ook. Hoe irreëel en onuitvoerbaar de ideeën van de mensen ook zijn. Maar het doen van populistische uitspraken levert stemmen op en daarmee geld en macht. Eigenlijk zijn populisten als dhr. Pastors ook net mensen. Maar het aftreden eisen van iedereen die ook maar iets verkeerds heeft gedaan, gaat echt te ver. Als het voltallige stadsbestuur aftreedt, na elke gemaakte fout, kan Rotterdam alleen al elke jaar 1.700 keer naar de stembus. Ook ruiken oppositiepartijen dan natuurlijk lont. Het is heel simpel: je gaat niet met elkaar in discussie op het stadhuis, maar je stuurt een stel hooligans naar een feestje om daar rotzooi te trappen. Vervolgens eis je als oppositie dat het voltallige stadsbestuur aftreedt en dat gebeurt, onder druk van de publieke opinie. Je krijgt zo een onbestuurbare stad. Het wordt een bananenrepubliek, om het maar even populair te zeggen. Dhr. Pastors en de zijnen zijn blijkbaar vergeten dat de fout niet bij de politie ligt, maar bij de idioten die onder druk van drank, drugs en pillen de orde menen te verstoren. Niet normaal een feestje kunnen vieren, zonder dat de hun mede-feestgangers de hersenen in rammen of iemand anders het leven zuur menen te maken. In deze kwestie moet niet de politie worden aangepakt, maar de volslagen idioten die het feest kwamen verstoren. Want wie garandeert er, dat er niets meer gaat gebeuren in evenementenstad Rotterdam, als de voltallige politietop, de gemeenteraad en het college van burgemeester en wethouders aftreedt? Zijn alle problemen uit de wereld, als iedere keer maar weer bestuurders aftreden? Moeten bestuurders niet eens die Feyenoord-fans aan gaan pakken? Voor zover je van Feyenoord-fans mag spreken. Feyenoord... de club met de grootste supportsschare van Nederland. Hoe slecht het ook gaat met die club, het stadion De Kuip zich altijd bomvol met echte supporters. En als PSV'er heb ik daar echt bewondering voor. In Eindhoven kunnen we daar nog een puntje aan zuigen. Maar ik ben er vast van overtuigd dat het degelijke Feyenoord niet met tuig geassocieerd wil worden, dat herrie schopt op feesten zoals in Hoek van Holland. En ergens kan ik me dat ook wel voorstellen.

De energienota mag best omhoog

In een poging Nederland minder afhankelijk te maken van instabiele politieke regimes wil de Nederlandse overheid fors meer investeren in groene energie; energie opgewekt wind, lucht, water en zon. Om dat allemaal te bekostigen, wil de overheid de consument een extra milieuheffing laten betalen, bovenop de huidige energierekening. 80% van de Nederlanders is fel gekant tegen dit plan. Maar die mensen kijken niet verder dan hun neus lang is. Soms letterlijk.

Je kunt er de klok op gelijk zetten: Zo gauw Koning Winter aanbelt, beginnen de Russen een gasoorlog. Vrijwel ieder jaar is een voormalige Sovjet-staat het haasje. Vaak is dit Oekraïne. Maar ook Estland, Letland en Litouwen zijn door de Russische regering aangepakt. De Russen claimen dat de gasrekening niet is betaald en eisen directe betaling, of de gaskraan wordt dichtgedraaid. Met als gevolg dat een groot deel van Europa zonder gas zit. Als de Russen weer een miljardje of wat op hun rekening hebben bijgeschreven gekregen, gaat de ruzie weer liggen. Tot de volgende winter. Of wat dacht u hiervan: George W. Bush startte de oorlog in Irak echt niet omdat hij het dictatoriale regime van Saddam Hoessein haatte. Nee, hij wilde een staat in het Midden Oosten creëren, die zijn volledige oliereserve naar Amerika zou brengen. Immers, de VS zijn de grootste energieverbruiker ter wereld. Er wordt door doemdenkers al stilletjes gespeculeerd over een Derde Wereldoorlog, die niet totale politieke wereldheerschappij als doel heeft, maar om de totale controle over de steeds schaarser wordende energiebronnen. De Chinezen pakken het wat subtieler aan. Zij gaan de oliebezittende landen niet met tanks en granaten te lijf, maar kopen voor miljarden oliebedrijven en hun olievelden in Afrika op. De Chinezen leggen wegen en elektriciteit aan en bouwen huizen en kantoren in die landen. Terwijl Westerse landen de mond vol hebben over mensenrechten en daarom geen spoorlijnen en wegen aanleggen, willen de Chinezen alleen maar de olie. En juist vanwege die moraalridders uit Europa, raakt de E.U. steeds verder achterop.

Enkele Europese landen willen deze ontwikkelingen niet afwachten en investeren miljarden in een alternatieve energiebron. Duitsland wil een immens veld in de Sahara Woestijn aanleggen met zonecellen; goed voor 40% van de totale behoefte aan energie in Duitsland. Denemarken heeft honderden velden met windmolens op het land en in zee. Deense- en Duitse bedrijven lopen voorop in de wereld als het gaat om het ontwikkelen van alternatieve energiebronnen. Geen wonder, want in Denemarken en Duitsland investeert de overheid miljarden aan alternatieve energiebronnen. In Nederland worden alternatieve energiebronnen nog al teveel afgedaan als te links. Daarnaast wil niemand een windmolen voor de deur, of 20 kilometer verderop in zee. Het bederft het uitzicht en daarmee daalt de waarde van hun huis. Zelden of nooit wint het milieu het van de economie. De tijd om dat te veranderen is nu aangebroken. De Overheid wil meer investeren in alternatieve energiebronnen en heeft vandaag aangegeven dat de consument hiervoor een extra heffing bovenop de energienota moet gaan betalen. Deze extra heffing kan oplopen tot EUR 300,- per jaar. En daar is nu heel Nederland tegen in het verweer gekomen. Onbegrijpelijk, naar mijn bescheiden mening. Het is nooit leuk om ergens extra voor te moeten betalen. Maar is geld zó belangrijk, dat je afhankelijk moet blijven van instabiele en onbetrouwbare overheden? Is geld zó belangrijk, dat er miljardenverslindende oorlogen voor moeten worden gevoerd? Wapens oppakken en elkaar te lijf gaan voor dat ene plasje olie? Het gaat mij allemaal wel erg ver. Liever een paar euro extra per maand betalen bovenop de energierekening voor een zelfvoorzienende energiebehoefte, dan wéér een oorlog ontketenen om plasje olie. En de Nederlandse overheid heeft geen miljarden in kas, om Afrikaanse dictators over te halen hun olievelden af te staan, zoals de Chinezen doen. Het steunen van Afrikaanse dictatoriale regimes is in moraal Nederland niet te verkopen. En ergens is dat ook wel terecht. Maar dan moet je toch echt op zoek naar alternatieven.

Zelden of nooit realiseren mensen zich, dat de huidige energiebronnen op raken en bovenal ongelofelijk vervuilend zijn. Voorzichtige schattingen lopen uiteen van 2025 tot 2050, voordat de laatste olievelden zijn leeggehaald. Willen we de volgende generatie niet met mondkapjes over straat zien rennen, dan moet er echt iets gebeuren. En daarin is Nederland nog steeds te egoïstisch. Uit het feit dat rond de tachtig (!) procent van de Nederlanders niet meer wil betalen voor energie om meer te kunnen investeren in duurzaamheid, blijkt dat de mentaliteit van die landgenoten er niet prettiger op wordt. We zitten weer in de tijd van “Als ík maar..., na mij de zondvloed”. “Wie dan leeft die dan zorgt, dat zien we dán wel weer...!”. Niet iets om trots op te zijn, lijkt me. Het geeft te denken dat vier op de vijf Nederlanders alleen aan zichzelf denken en kennelijk maling hebben volgende generaties die op deze aardkloot moeten zien te overleven. Geld belangrijker dan een beter milieu?

Wat is het zogenaamde “rechtse” alternatief dan? Afhankelijk blijven van instabiele politieke regimes? Afhankelijk blijven van slechts één leverancier? Het is les één commerciële bedrijfseconomie dat elk bedrijf omvalt, als het maar één leverancier heeft. Nederland heeft twee leveranciers: de Nederlandse Aardolie Maatschappij NV (NAM) en Gazprom. Maar ook een organisatie met twee leveranciers is geen lang leven beschoren. Dus alleen al daarom is het verstandig om zelfvoorzienend te worden en minder afhankelijk van de grillen van de onder andere Russen. Het alternatief luidt dus: of de energierekening gaat omhoog, omdat de Russen een miljardje meer op hun rekening bijgeschreven willen krijgen zo gauw Koning Winter Europa aan doet; of de energierekening gaat omhoog, omdat de landelijke overheid wil investeren in een eigen energievoorziening. Er is nog een alternatief, in de vorm van kernenergie. Kernenergie is weliswaar brandschoon, maar erg duur in het opwekken. De Overheid sponsort kernenergie en daarom kan de prijs laag blijven. Maar het kernafval is erg gevaarlijk en wordt pas na 100 jaar opgenomen door Moeder Natuur. Als een windmolen omvalt, heb je hier en daar wat materiële schade. Als een kerncentrale ontploft, heb je in een straal van honderden kilometers zeker 100 jaar geen goed leefmilieu. De ramp met de kerncentrale in Tsjernobyl in 1989 getuigt hiervan; Op het eerste gezicht een tiental doden. Maar op langere termijn misvormde kinderen, moeders die zwangerschappen op onverklaarbare redenen moeten afbreken of mensen die alsnog sterven door een overdosis aan radioactiviteit. Het bouwen van nieuwe kerncentrales, zoals de VVD graag wil, is dus geen optie omdat het teveel gevaren met zich mee brengt. De olieprijs is nu laat dus de energierekening is laag. Door de kredietcrisis is er minder vraag naar producten dus minder vraag naar olie om die producten te maken en te vervoeren. Maar als de economie weer aan trekt, zal de olieprijs ongetwijfeld weer tot recordhoogtes gaan stijgen. Linksom of rechtsom, de energienota gaat binnen nu een paar jaar weer omhoog. En van mij mag dat; als de meerprijs maar wordt geïnvesteerd in alternatieve energiebronnen, zodat we op termijn wat zelfstandiger kunnen zijn. En, als we toch over geld gaan praten: in Duitsland en Denemarken zijn de bedrijven die de alternatieve energiebronnen ontwikkelen miljardenconcerns geworden met tienduizenden mensen in dienst. Dus een hogere energienota schept ook weer banen.

Er is wel een keerzijde aan deze euforie: Ergens las ik dat het totale openbare elektrisch energiegebruik van Nederland rond de 2.500.000 kilowattjaar (= 106.400 miljoen kWh) ligt. De jaarlijkse toename van het totale openbare elektriciteits-gebruik van Nederland is pakweg 375.000 kilowattjaar (3 %). Een 600 kW windmolen (propellerdiameter van 50 meter) produceert aan duurzame energie van gemiddeld slechts 120 kilowattjaar. Dan zijn er jaarlijks ruim 3100 nodig om alleen al om aan deze toename te voldoen. Ik vraag me af of we wel genoeg ruimte hebben in Nederland om al deze windmolens te plaatsen? Laten we aannemen dat een windmolen (Ø=50 m) 2500 m² in beslag neemt. Dat betekent voor 3100 molens 7.750.000 m², en dan is de noodzakelijke tussenruimte voor al deze molens niet meegerekend. Als we het totale elektriciteitsgebruik van ons land van windmolens afhankelijk gaan maken, gaat het om een grotere oppervlakte. Nederland heeft een oppervlakte van ca 41.000 km². Dus reken maar uit.

Democratie is debatteren via je advocaat

Wat een schijnvertoning was dat gisteravond bij De Wereld Draait Door; topadvocaat Bram Moszkowitz nam het daar op voor zijn client dhr. Geert Wilders. Caberetier en acteur Herman van Veen had in het openbaar geroepen dat hij vindt dat de beweging van dhr. Wilders te vergelijken is met de NSB. Wilders ging daarop niet in gesprek met Van Veen, maar gaf hem aan bij de politie en stuurde vervolgens een advocaat naar Neerlands best bekeken praatprogramma (elke avond gemiddeld 1,3 miljoen kijkers), die daar ging uitleggen dat Van Veen over de schreef was gegaan met zijn opmerkingen.

Los van wat je van Van Veens opmerking vindt, is het een mening van een Nederlands staatsburger. En in Nederland geldt volgens mij nog altijd de vrijheid van meningsuiting. Iets waar dhr. wilders zelf ook handig gebruik van maakt. Hij maakt geen racistische of haatdragende opmerkingen en is niet aan het discrimineren. Nee, hij geeft zijn mening aan en dat mag in een land waar de vrijheid van meningsuiting geldt. En Wilders heeft gelijk; in Nederland mág je ook zeggen wat je vindt. Maar zo gauw hij van repliek wordt gediend, laat hij een advocaat opdraven op de nationale televisie. De vrijheid van meningsuiting geldt blijkbaar alleen voor hem. Of Van Veen gelijk heeft, is een punt van discussie. Hierover kun je in debat gaan. Waarom vindt Van Veen dat? Heeft hij argumenten of bewijzen die zijn uitspraak staven? Waarom zei hij dit, op de plaats waar hij het heeft gezegd? Niets van dit alles voor Geert Wilders. Die gaat niet in debat. De Limburgse politicus heeft niet eens het lef om de acteur uit te nodigen voor een gesprek. Nee, Wilders laat top-advocaat Bram Moszkowitz opdraven en hoopt daarmee hetzelfde teken af te geven als George W. Bush deed, toen deze de oorlogen in Irak en Afghanistan begon:"Je bent vóór ons, of tegen ons". Waarmee Bush eigenlijk wilde zeggen "Als je tegen ons bent, dan zul je het bezuren". En precies hetzelfde doet Wilders ook.

Wilders heeft door zijn populariteit in de peilingen zo'n ongelofelijk ego opgelopen, dat hij in een soort fantasiewereld leeft. Hij noemt zijn PVV al de grootste partij van het land (terwijl hij effectief nog maar 9 zetels in de Kamer heeft) en begint al te dromen over het premierschap. Dat Wilders met zijn hoofd in de wolken loopt, blijkt uit de lange lijst van mensen die hij heeft aangegeven bij de politie. De lijst met personen die Wilders heeft aangegeven bij de politie is inmiddels zo lang, dat je ermee een brug kunt bouwen over de Atlantische Oceaan van Amsterdam naar New York en terug. Blijkbaar is het aangaan van het debat voor hem een onmogelijke opgave. Want in een democratie ga je het debat aan over elkaars meningen. Dat Wilders systematisch het debat met tegenstanders weigert aan te gaan duidt voor mij nog meer dan ooit op zijn dictatoriale ambities. Het is een man die geen tegenspraak duldt. Hij is de krijgsheer op zijn eigen schaakbord en hij bepaalt wat anderen mogen zeggen, of niet. Mijn vrees is dat hij straks op deze manier ook gaat regeren. Het ego van meneer Wilders kent geen grenzen. Hij begint zich als een soort klein kind te gedragen.

Wilders-sympathisanten hebben Van Veen al haat-mails gestuurd en bedreigingen geuit op het internet. Ze willen hem dood hebben, zo roepen ze. Dit soort mensen moet worden gezien als zwak begaafd of klinisch hersendood. Mensen die haat-mails sturen naar Wilders' tegenstanders spelen Wilders niet alleen in de kaart, maar hebben blijkbaar niets anders te doen. Het nadenken is ze vergaan; laat staan het in discussie gaan over Wilders' standpunten. Waarschijnlijk moet daarvan de betekenis nog worden opgezocht in het woordenboek. Als de PVV'ers al weten wat een woordenboek is. Overigens haastte Wilders zich vandaag te roepen dat hij de dreigementen richting Van Veen afkeurt. Maar ondertussen zijn ze wel gedaan.

Met elk woord dat je over Wilders' spreekt of schrijft, speel je hem in de kaart en groeit zijn populariteit en daarmee virtueel het aantal kamerzetels. Blijkbaar is het populisme het enige antwoord op de huidige onvrede onder de bevolking. Bij populisme wordt niet nagedacht; bij populisme wordt alleen geroepen wat de bevolking wil horen. Media spelen hier handig op in; want die hopen op een tweede Pim Fortuyn. Misschien zelfs wel op een zelfde einde als Pim Fortuyn. Want dat was internationaal nieuws en 5 jaar later kun je er de journaals en actualiteitenrubrieken er nóg mee vullen. Lekker goedkoop, zo'n moord. Aan de andere kant moet je misschien Wilders een kans geven: Ga jij maar lekker in de regering zitten en maak maar waar, wat je al die jaren hebt geroepen. Je zult dan zien dat Wilders' verzandt in dezelfde problemen als zijn politieke tegenstanders. Uiteindelijk zal de PVV hetzelfde lot zijn begaan als de LPF: een sterke opkomst en een nog sterkere daling. Een Kabinet Wilders I zal de periode niet afmaken. Tenzij Wilders met ijzeren hand gaat regeren en dat zal van Nederland een dictatuur maken. En ik weet niet of we daar met z'n allen op zitten te wachten.

Of heeft de Nederlander zoveel over voor een allochtoon-vrij Nederland, dat het zelfs een dictatuur accepteert?

Een ervaringscertificaat kan meteen bij het oud papier

De landelijke overheid voert sinds een paar maanden een campagne om mensen op te dragen te vragen om hun ervaringscertificaat. Iemand met een MBO-opleidig kan op deze manier aantonen dat hij wel degelijk HBO werk- en denkniveau aan kan. Het ervaringscertificaat moet worden afgegeven door de werkgever en moet de werknemer sneller helpen aan een nieuwe baan. Een groot landelijk uitzendbureau sponsort het hele idee en werkgevers lijken enthousiast voor het initiatief. Maar schijn bedriegt. Ook met ervaringscertificaat sta je zo op straat.

Vier jaar geleden (we schrijven eind 2005) zat ik ruim een maand lang in de sollicitatiemolen bij datzelfde grote landelijke uitzendbureau. Na twee sollicitatiegesprekken, werd mij verzocht drie computertests te maken, 3 dikke boekwerken door te worstelen, een psychologisch onderzoek af te werken en een dag lang mijn kunsten als verkoper te vertonen op het hoofdkantoor in Amsterdam. In de computertests moest ik aantonen dat ik lantaarnpalen kon scheiden van blikjes bier en containerschepen van snelkookpannen en ik moest vertellen waarom een baksteen geen zebrapad was en waarom een zeepaard niet kan vliegen. Op deze manier kon het uitzendbureau bepalen of ik het vereiste HBO werk- en denkniveau had. Er volgde een volgende test, waar in liefst 522 werd bepaald, hoe mijn karakter in elkaar stak. Enkele vragen die ik kreeg waren “Ik ga altijd aan de linker kant staan, als ik op een roltrap sta”, “Ik trek altijd een blauwe blouse aan als ik ga werken” of “Als ik ergens naar binnen moet, doe ik eerst altijd de deur open”. De derde computertest bestond uit steeds een reeks van vier figuren, waarbij ik moest vertellen werk figuurtje er niet bij hoorde. Ik nam de vereiste diploma's mee, ervaring, drie prachtige referenties, kennis van de markt, kennis van de CAO, 4 jaar praktijkervaring, bewijzen met daarop de gehaalde omzetdoelstellingen bij mijn vorige werkgever, branche gerelateerde opleidingen, 10 jaar branche ervaring.... Maar na drie gesprekken kwam een commissie tot de conclusie dat ik niet bij de cultuur paste.

Werkgevers zijn door schade en schande wijzer geworden. Diploma’s en dus ook ervaringscertificaten maak te tegenwoordig in een handomdraai op internet na, of je koopt ze voor een habbekrats op datzelfde internet. Tegenwoordig kijkt een werkgever nog nauwelijks naar opleidingspapieren, maar naar je leeftijd en welke kosten daar tegenover staan. Want uiteindelijk draait alles om het kostenplaatje. Mensen van boven de 30 hebben het per definitie erg lastig als ze gaan solliciteren. Ze zijn niet meer kneedbaar en hun salaris komt vrijwel altijd boven de 2.000 euro bruto per maand uit en dat is teveel. Iets meer dan een jaar geleden schreeuwden werkgevers moord en brand om werknemers. Ze konden geen personeel meet vinden! Maar ondertussen vergaten gemakshalve dat er een grote groep dertigers en veertigers werkloos thuis zat. Maar ondertussen moest de Overheid wel de grenzen openstellen voor IT'ers uit India en China. De werknemers die ze het liefst in huis haalden, zijn de jonge, enthousiaste, hoogopgeleide twintigers. Deze groep wordt met mooi Amerikaans woord 'nubiles' genoemd. 'Nubiles' zijn jonge, onervaren maar zeer hoog opgeleide jongens en meisjes die vaak al blij zijn met een lease auto, een lap top en GSM van de zaak. Daarmee kunnen ze lekker flaneren bij hun vrienden en kennissen om die vervolgens de ogen uit te steken (niemand staat erbij stil dat, als ze straks hun baan kwijt zijn, ook al die leuke speeltjes kwijt zijn). Ook nu de omzetten terug lopen en er hele hordes mensen worden ontslagen, blijven de werkgevers adverteren met deze 'nubiles' (even ter zijde: het woord 'nibules' wordt onder pedoseksuelen ook gebruikt voor jonge meisjes die nog nooit seks hebben gehad).

Een andere reden waarom een ervaringscertificaat een nutteloos stuk vod is, is omdat het geen officieel diploma is. Het ministerie van Onderwijs kent er ook geen waarde aan toe, omdat er geen officieel examen voor is afgelegd. Het certificaat geeft alleen aan dat je een bepaalde behendigheid hebt opgedaan bij je vorige werkgever. Maar het is geen garantie op een baan, noch een garantie om je huidige baan te behouden. Indien een werkgever jou zat is, sta je binnen 5 minuten op straat. Niks ontslagvergunning bij het CWI, geen ontslagvergoeding en vaak ook geen WW-uitkering. Voor het ontvangen van een WW-uitkering mag het namelijk niet jouw schuld zijn, dat je je baan hebt verloren. Het UWV controleert altijd bij de werkgever wat nou de precieze reden van ontslag was en als die een beetje lelijk wil doen, wordt er een verhaal opgehangen, waaruit blijkt dat jij verwijtbaar werkloos bent. Dag met je handje naar je WW-uitkering. En via de rechter mag je vervolgens je gelijk gaan halen.

Ik erger me groen en geel aan die reclamespotjes over dat ervaringscertificaat. Het is niets meer dan een waardeloos stuk oud papier met wat inkt erop. Natuurlijk is het idee erachter wel leuk. Immers, mensen die vrijwel geen opleiding hebben, kunne op deze manier aan tonen dat ze toch over een bepaalde behendigheid beschikken. Maar uit mijn weliswaar extreme sollicitatietests blijkt, dat er bijna geen werkgever is, die daar aandacht aan besteed. Het kan zó bij het oud papier worden gegooid. Het ervaringscertificaat is waardeloos. Geen werkgever die er acht op slaat, als je komt solliciteren. Het kostenplaatje is vaak van doorslaggevende betekenis. Al zal dat nooit worden toegegeven. Wat je kunt, komt daarna. En je opleidingen - en dus ook je ervaringscertificaat - komen pas op de laatste plaats. Tegenwoordig kun je wel roepen dat je een bepaalde behendigheid beheerst, maar dat wordt vrijwel direct en uitvoerig getest. Werkgevers hebben vaak hun eigen selectietrajecten, waaronder steeds vaker een zogenaamd assessment-traject. Het uitzendbureau waar ik solliciteerde is koploper met dit soort trajecten, zoals al eerder is omschreven. Na een volle maand in dit traject te hebben gelopen, werd ik uiteindelijk afgewezen.

En ik denk niet dat een ervaringscertificaat daar verandering in had kunnen brengen.

Verkrachting live op de nationale radio

Vrijwel iedere zaterdagavond,als ik thuis kom na het uitgaan, zet ik even de radio aan. Met de radio aan dommel ik vervolgens in slaap. Dit avondritueel speelt zich al af sinds mijn kinderjaren. Ik was vrijwel altijd nieuwsgierig naar het laatste nieuws. Daar ging het mij in eerste instantie om. Was er nog was gebeurd in de wereld? Was de oorlog al uitgebroken? Ik ben altijd al een mannetje geweest dat zich interesseerde voor wat er hem heen gebeurde. Niet alleen in de wijk of stad, maar vooral op nationaal en internationaal politiek niveau.

Hoe anders gaat dat met Johan, Jos, Bep, Mien, Kees, Peter, Sheila, Klaas of Frank. Niet dat ik deze mensen allemaal persoonlijk ken, maar ze vullen iedere zaterdagavond weer de nationale radio. Omdat er ’s nachts bijna niemand naar de radio luistert – op die enkele dronkenlap na –, gaan radiozenders massaal over op belprogramma’s, waarbij mensen hun persoonlijke verhaal kunnen doen. Deze verhalen zijn soms dolkomisch, maar over het algemeen diep tragisch en schrijnend. Zo af en toe belt er iemand met een verhaal dat een glimlach verdient. Zoals Johan, die met zijn auto vast stond in een weiland ergens vlakbij Roosendaal in Noord-Brabant. De auto van Johan, een groene Citroën Berlingo, werkt om één of andere reden niet meer en dus kan Johan niet voor- of achteruit. Johan staat hier één en alleen te wachten op het ochtendgloren. Omdat zijn auto dienst weigert, weigert natuurlijk ook de verlichting dienst. Hij kan geen hand voor ogen zien. De presentator vraagt Johan of hij de Wegenwacht heeft gebeld, maar Johan geeft aan geen geld te hebben voor pechhulp. De presentator biedt daarom aan via de radio hulptroepen in te schakelen, maar Johan weigert het aanbod. Hij en zijn hond gaan hier wel slapen en als straks de zon weer op komt, zal hij wel gaan kijken wat er aan de hand is met zijn luie Franse werkpaard. Johan is een optimist en wil niet via de radio om hulp vragen. Hij lost het allemaal zelf wel op. Hij belde alleen maar omdat de temperatuur buiten wel erg koud is en hij daardoor de slaap niet te pakken kon krijgen. Om de tijd te doden belde hij maar naar het radioprogramma.

Komische verhalen als die van Johan kun je op de nachtelijke radio op één hand tellen. Zo was er ook een discussie over het ontstaan van de kleur geel en wie was nou de uitvinder van het wiel? Een man heeft zojuist een concert gegeven voor een zaal vol toehoorders en wil dat voor de radio nog wel even dunnetjes over doen. De presentator geeft hem graag wat tijd voor een soloconcert. Maar over het algemeen zijn de verhalen op de nationale nachtradio niet zo vrolijk als voorgaande gebeurtenissen. De bellers zijn zeer eenzaam en alleen op de wereld. Zij zijn de belichaming van de individualisering van onze maatschappij. Omdat niemand meer oog voor elkaar heeft, vereenzamen de meesten. Mensen zitten tegenwoordig weggedoken achter hun computerscherm en surfen over het internet, of spelen met de spelcomputer. Ze komen tegelijkertijd klaar met een acteur en een actrice, die in de pornofilm ook liggen klaar te komen. Die pornofilm hebben ze net aangeschaft via internet. Bij andere gevallen is de partner is overleden, zijn ze verstoten uit een groep mensen of van familie en vrienden. Vaak huilend vertellen bellers hoe ze uitgesloten zijn van een groep of waarom ze niet meer terug kunnen naar die ene vriend of die ene partner. Hoe ze familie en vrienden uit het oog zijn verloren door een sterfgeval en sinds die tijd lijken die vrienden en familie geen tijd meer voor ze te hebben. Op de vraag van de presentator hoelang geleden de begrafenis ook alweer was, komen duizelingwekkende getallen naar buiten, van soms wel tien jaar of meer. Al die tijd heeft er dus geen enkel familielid of vriend naar ze omgekeken. Lekkere vrienden zijn dat. De zwoele stem van de presentator klinkt triest en zwaar, als de oudere dame Mien vertelt over haar verkrachting, die op haar negende levensjaar plaatsvond en waarbij de buurman zijn geslachtsorgaan niet binnen boord kon houden. Iedereen die op dat moment de zender inschakelt, hoort tot in detail hoe de buurman zijn verschrikkelijke daad pleegde. Jos geeft op de nationale radio toe op kleine kindertjes te vallen en wil graag uitleggen hoe hij de liefde met ze bedrijft. Dit vindt de presentator niet nodig. De presentator is waarschijnlijk bang dat anderen op hetzelfde idee komen. Maar het gesprek met Jos gaat wel verder over het seksuele verlangen van de man. Als de pedofiel voor de derde keer de fout maakt weer in de richting van het verleiden van zijn slachtoffertjes te vertellen, verbreekt de presentator de verbinding. Kees vertelt over zijn alcoholverslaving en hoe dat zij leven heeft veranderd. Hoe hij zijn baan, zijn gezin en uiteindelijk ook al zijn bezittingen is kwijt geraakt. Terloops meldt hij dat hij belt vanuit een verslavingskliniek. Peter vertelt dat hij als een kluizenaar op een woonboot woont, dat ergens in een Gronings meertje ligt. Hij heeft al 25 jaar geen gas en stromend water en van het opruimen van zijn schuit houdt hij niet. Televisie heeft hij niet. Vandaag heeft hij zijn eerste GSM gekocht en wil nu kijken of het ding werkt. Omdat hij geen vrienden heeft, maar wel een radio, belt hij maar met het radioprogramma, zo meldt hij. Hans is een man van 50+, die op zoek is naar werk, om de laatste jaren tot zijn pensioen in te vullen. Dus leest hij zijn hele opleidings- en arbeidsverleden voor, aan de gewillige luisteraar. Hij heeft tien jaar voor werkgever X in Saudi-Arabië gewerkt en tien jaar is hij afdelingshoofd geweest bij werkgever Y. Clara vertelt hoe de relatie met haar enige dochter op de klippen is gelopen, omdat de dochter in kwestie haar lichaam heeft verkocht aan de hoogste bieder.

Ik neem dagelijks de trein naar het werk en tegen de avond, als ik terug kom op het centraal station van ‘s-Hertogenbosch, staan ze er wel eens. Ze roepen dat de wereld verziekt is en het leven klote. Vervolgens gaat hun verhaal over de duivel en hoe alleen de Heer hiervoor een oplossing heeft. Het is duidelijk; deze mensen zijn eenzaam en alleen op de wereld. Ze vieren Kerstmis alleen… als ze al weten dat Kerstmis gevierd wordt en wanneer dat gebeurd. Ze leven van uur tot uur en van dag tot dag. Het leven heeft voor hen eigenlijk niet zoveel zin meer. Er is geen partner of metgezel in hun leven; ze zijn geen lid van een club of vereniging en een echte passie is er vaak niet. Er is niemand die tegen ze praat, behalve de radio. Ze praten tegen muren, of tegen de boot waarop ze wonen. Een hond is vaak de enige levende metgezel die in hun buurt komt. Vrienden zijn er niet of nauwelijks, zoals bij Klaas. Klaas belde naar het radioprogramma om vrienden te maken met de presentator en de luisteraars. Vrijwel zijn gehele adresgegevens kwamen voorbij. Als of hij opriep, om hem te redden uit zijn eeuwige eenzaamheid. De bellers hebben duidelijk geen schouder om op te huilen. Daarom bellen daarom naar zo’n programma m hun verhaal te doen. De presentatoren, regisseurs en vooral de zenderbazen vinden het allemaal wel prima. De radio is spotgoedkoop en de zendtijd is weer gevuld. En er zijn altijd wel sufferds, die blijven bellen. Als het moet, dan lacht en huilt de presentator nog even lekker mee.

De in deze tekst genoemde namen bestaan waarschijnlijk niet, maar de personen erachter des te meer. Want laat ik één ding duidelijk maken: de door mij genoemde gesprekken hebben echt plaatsgevonden. Ik ken hun sociaal isolement. Maar lieve mensen, waarom moet dit allemaal op de nationale radio? Kan niemand deze mensen tegen zichzelf in bescherming nemen? Zijn luistercijfers nou zo heilig, dat we mensen als Jos en Mien op de radio moeten horen, hoe ze worden verkracht, c.q. tot de daad komen? Is het wel zo goed, om deze mensen te laten bellen naar een nachtprogramma, op tijdstippen waarop je eigenlijk gewoon hoort te slapen? Maar bovenal; hoort zo’n presentator Mien niet tegen zichzelf in bescherming te nemen, als ze tot in detail vertelt, hoe ze is verkracht? Dit zijn allemaal vragen die ik mezelf stel, als ik vóór het slapen gaan naar zo’n nachtprogramma luister.

Balkenende-norm is nutteloos

Deze week kwam Obama met het plan om de salarissen van topmensen te bevriezen, zolang ze aan het financiële infuus van de overheid liggen. Geen bonussen, geen extraatjes in de vorm van aandelen en een maximum jaarsalaris van 500.000 dollar. Britse banken keerden deze week 6 miljard euro aan bonussen uit, omdat het weer zo goed gaat met ze. Nog geen jaar geleden stonden dezelfde banken hun handje op te houden bij de Britse belastingbetaler. Ook kwam deze week naar buiten dat luchtverkeersleiders meer verdienen dan de Balkenende-norm. Tot soms wel twee ton per jaar, tegen 180.000 euro van de Balkenende-norm. De discussie is eindeloos en eigenlijk de moeite niet meer waard. Het is ieder jaar weer raak in Nederland; Aan het begin van ieder jaar staat het hele land weer te steigeren, omdat de gegeven salarissen in de jaarverslagen te hoog zijn. De discussie begint in Januari, om te verstommen in November. Eenmaal weggeëbd, start het hele circus anderhalve maan later weer, in Januari.

Nederlandse voetbalclubs hebben grote moeite om goede spelers te betalen, omdat ze te weinig geld binnen krijgen. Ploegen als Ajax, PSV en Feyenoord boeken te weinig succes in Europese competities, omdat hun spelers net niet goed genoeg zijn. Ajax speelde 30 jaar lang een hoofdrol op de Europese velden. Maar de laatste tien jaar is daar de klad in gekomen. Feyenoord doet al jaren niet meer mee en PSV verliest ook steeds meer de aansluiting met de Europese topteams. Gevolg: Nederland moet kijken hoe voetbaldwergen als Oekraïne en Turkije links en rechts voorbij schieten. Die landen hebben blijkbaar wel geld om goede voetballers te betalen. De Eredivisie is verworden tot een Grieks drama, met een groot aantal clubs die aan het financiële infuus van de Overheid liggen.

Dezelfde Griekse tragedie speelt zich af in de directiekamer. Nederlandse bedrijven zijn steeds minder in staat om goede bestuurders binnen te halen. Deze mensen verdwijnen naar Duitsland, het Verenigd Koninkrijk of de VS. Daar woedt de discussie over hun loon veel minder. Hoe anders wordt er ook in de Scandinavische landen tegen (top)salarissen aangekeken. In Noorwegen, Zweden en Finland liggen de salarissen van iedereen - niet alleen topmensen - gewoon op straat is er eigenlijk niemand, die daar om maalt. In Nederland wordt elk loonstrookje onder een microscoop gelegd, om vervolgens een storm van kritiek te ondergaan. Dagen, weken, maanden wordt er schande van gesproken, zonder dat mensen het eigenlijk eens worden en zonder dat iemand eigenlijk nadenkt over de slagkracht van het bedrijf. Politici van links tot rechts doen in deze salarisdiscussie graag mee, uit angst dat ze kiezers verliezen als ze geen populistisch standpunt innemen. Niet alleen de linkse PvdA of SP beginnen in koor als een klein kind te krijsen als de jaarverslagen van de grote bedrijven openbaar worden gemaakt. Ook het CDA en de PVV doen lekker mee. Wordt de PVV daarmee links? Nee, hoor. Ze verliezen stemmers, als ze niet mee krijsen. In hun achterhoofd realiseren ze zich ook wel dat, wanneer ze eenmaal de politieke arena hebben verlaten, ze zó de directiekamer binnen rollen. En de werkzaamheden die ze dan gaan verrichten, gaan ze echt niet verrichten voor een Balkenende-loon.

De discussie over topsalarissen worden ver het algemeen vanuit een jaloers standpunt gevoerd en daardoor is zo’n discussie vaak volkomen nutteloos. Iedereen heeft de mond vol over de Balkenende-norm. Het is een norm; iets dat algemeen geaccepteerd is. Maar feitelijk staat nergens in de wet dat topmensen niet méér mogen verdienen dan de minister-president. Tot op heden zijn zelfs de linkse partijen er nog niet aan toe gekomen, om in de wet vast te leggen dat mensen in (semi) overheiddienst niet méér salaris morgen krijgen, dan het salaris van de minister-president. Als je dat nergens vast legt, dan blijf je topambtenaren houden die een miljoen euro of meer per jaar mee naar huis nemen, omroepmedewerkers die meer dan twee (soms zelfs drie) ton per jaar mee naar huis nemen en artsen die voor meer dan 400.000 euro op de loonlijst van een ziekenhuis staan. Je moet duidelijkheid scheppen, of ophouden met over salarissen te discussiëren. Het is goed dat je je als overheid zorgen maakt over deze immense salarissen, die met belastinggeld moeten worden voldaan. Maar je moet hierin als overheid duidelijkheid scheppen en een wet opstellen, waarin je (semi) overheidsinstellingen en bedrijven en instellingen die zwaar met overheidsgeld (dus met belastinggeld) worden gefinancierd, niet méér salaris mogen verdienen dan het salaris van de minister-president. Je zou in die wet dan wel een definitie moeten geven vanaf welk bedrag je de term “zwaar door de overheid gefinancierd” moet meegeven. Bijvoorbeeld wanneer een instelling meer dan 10.000 euro overheidssubsidie ontvangt, zou je al voorwaarden moeten stellen aan de salarishuishouding. Tevens zou je in die wet moeten vastleggen dat de loonstijging ook afhangt, van de stijging van het salaris van de minister-president. Dus ook de eerder genoemde voetbalclubs, die aan het infuus van de (lokale) overheid liggen, zouden hun spelers niet méér mogen betalen, dan het salaris van de minister-president. Omdat een voetballer in de Eredivisie nu al op de loonlijst staat met een gemiddelde van 350.000 euro per jaar, zullen voetbalclubs wel drie keer nadenken wanneer ze aankloppen voor steun bij de overheid. De Overheid zal zeggen:”Prima, dat je om steun vraagt. Maar dan pas je ook je salarissen maar aan!”. Zo ook bij commerciële organisaties die voor steun aankloppen bij de Overheid. Een organisatie of instelling die geen overheidssteun ontvangt, is natuurlijk vrij om zijn salarishuis zelf te bepalen.

Als je het vanuit het perspectief van de Balkenede-norm gaat bekijken, is de Balkenende-norm zelfs voor Balkenende te hoog. Een goed salaris hoort immers bij een goede leider. En Balkenende heeft zich de afgelopen jaren niet echt ontpopt als een prima regisseur. In belangrijke kwesties als de AOW, het redden van de economie of het herzien van het asielbeleid trekt hij zich terug achter de schermen. Balkenendes leiderschap ontbrak ook bij de koers van de LPF (waarna zijn eerste kabinet struikelde), de leiderschapsruzie binnen de VVD (waarna zijn tweede kabinet struikelde) en de gekozen burgemeesterskwestie van D'66 (waarna ook het derde kabinet de eindstreep bijna niet haalde). Balkenende weet ruzies in zijn kabinet niet te sussen, zoals zijn voorgangers Lubbers en Kok dat wel konden. Dat waren leiders; regisseurs. Zij konden de leiding nemen en sturing geven aan een groep kakelende ministers. Door het gebrek aan leiderschap, visie en regie hielden de kabinetten- Balkenende het gemiddeld één jaar met elkaar vol, waarna het struikelde. Dat het CDA nog steeds met ChristenUnie en de PvdA in de regering zit komt alleen maar, omdat er geen goed alternatief voor handen is. Balkenende laat anderen de ruzie uitvechten in de politieke arena, om vervolgens wel het succes voor zichzelf op te eisen. Van enig leiderschap is bij hem geen sprake. Balkenende is flets en blijft weg uit maatschappelijke discussies. Hij en zijn CDA hebben geen antwoord op het anti-Islambeleid van Geert Wilders en zijn PVV. Slechts één keer kruiste Balkenende eventjes de degens met Wilders, tijdens de Algemene Beschouwingen van 2008, om zich daarna heel snel terug te trekken. Hij laat zich leiden en vind alles goed, als hij maar leider kan blijven. Het is dus geen wonder, dat zijn naam rond zingt in de Europese wandelgangen. Dus als het hem aan zoveel visie, regie en/of leiderschap ontbreekt, dan is ook de Balkenende-norm zelfs voor Balkenende veel te hoog. Maar ik kan me de bij de buitenlandse topmensen inmiddels ontstane irritatie over al dat geld wel voorstellen. De salarisdiscussie wordt in Nederland vooral gevoerd vanuit een jaloers, annex populistisch perspectief, niet vanuit een sociaal-democratisch perspectief. Mensen die eerst van een hongerloontje moesten rondkomen en daarna een miljoenensalaris verdienen, hoor je ineens niet meer. Daarnaast hoeft het grote publiek niet te bepalen wat een topman voor loon krijgt. Dat bepaalt de directie en de aandeelhouders kunnen daar vervolgens over stemmen. Maar een aandeelhouder kan niet bepalen wat die commercieel medewerker binnendienst voor loon krijgt. Zijn macht is beperkt tot het bepalen van de lonen voor de top. En dan nog kan hij daar alleen nog maar over stemmen. Bedragen mogen niet worden genoemd.

Dat Obama bedrijven die overheidssteun hebben gekregen aan banden legt, is alleen maar toe te juichen. Het is iets dat Wouter Bos moet volgen. Als je steun van de Overheid vraagt, is er geen enkele reden om bonussen uit te keren. Bedrijven waarbij dat niet gebeurd, zijn vrij te bepalen wat hun topmensen maandelijks op hun rekening krijgen bijgeschreven. De salarisdiscussie moet niet maatschappelijk worden gevoerd, maar in de directiekamer, of op aandeelhoudersvergaderingen. Het mag niet zo zijn, dat topmensen Nederlandse bedrijven mijden vanwege de eeuwige jaloezie van de gewone man op straat. Betere topmensen maken het bedrijf slagvaardiger op de wereldmarkt. Daarnaast heeft een maatschappelijke discussie ook erg weinig nut; het volgende boekjaar wordt dezelfde discussie immers toch weer gevoerd en beginnen we weer van voren af aan.

Genaaid, zonder dat je hebt gekust

Het is kinderlijk eenvoudig: je laat je registreren bij de Kamers van Koophandel (kosten ca. 30,00 euro per maand), je zet een website op en opent een bankrekening. Daarna zet je die bankrekening op die website en roept wat nare woorden over Wouter Bos, Dirk Scheringa, Nout Wellink, meester Schimmelpenninck (curator), Jelle Hendrikx of Pieter Lakeman. Je roept dat ze fout bezig zijn geweest in deze hele affaire. Vervolgens roep je op dat je een claim wilt gaan indienen bij deze partijen. En natuurlijk noem je een immens hoog bedrag; tientallen, zo niet honderden miljoenen euro’s. Voor je diensten vraag je slechts 25,00 euro inschrijfgeld. De markt is groot; naar schatting stonden er 500.000 klanten geregistreerd bij DSB. De meesten hiervan maken moeiteloos het inschrijfgeld over. Ze willen immer gerechtigheid en zijn blij, dat er iemand is, die voor hen op komt. Kat in 't bakkie.

Nu DSB is gevallen, grijpen andere geldwolven hun kans om geld te kloppen uit de zakken van de gedupeerden. Gebruik makend van het onmachtige gevoel van woedende gedupeerden, staan er nog geen week na het faillissement van DSB honderden juristen en pseudo-juristen op. Een lijstje van namen: Stichting Meldpunt Collectief Onrecht, DSB Claims, Hypotheekleed, Steunfonds Hypotheken, DSB Ramp, ... en ga zo maar door. Na een paar minuten zoeken op het internet, vind je ze zonder al teveel moeite. Het aantal stichtingen, dat zich bezighoudt met het aanspannen van rechtszaken tegen de partijen in de DSB-affaire, schiet als paddenstoelen uit de grond. En om het geheel nog wat overzichtelijker te maken, zijn er nu ook al claimclubs, die claims leerleggen bij andere claimclubs. Zo is er een stichting die een claim neer legt bij de claimclub van Lakeman. Als collectief sta je sterker dan alleen, roepen ze. Dat is waar. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dan een hoop van deze advocaten en andere pseudo-juristen het niet al te best met de gedupeerde voor hebben. Het zijn plotseling wel erg veel clubs, die zich in zo’n korte tijd belangenbehartiger van gedupeerde DSB’ers noemen. Het zijn er naar mijn mening wel erg veel. Maar waar kun je heen, als DSB-gedupeerde?

Laat ik de vraag beantwoorden: nergens heen. Je denkt dat je een zaak hebt, maar je hebt helemaal niets. Dirk Scheringa heeft zijn tent failliet laten gaan en daarna de hele overkoepelende organisatie, DSB Beheer. Dat is gedaan, om alle schuldeisers (waaronder spaarders) van zich af te schudden. Het hele verhaal was afgesloten door een stichting, die eigenaar was van alle aandelen DSB. Bij een faillissement wordt de failliete boedel opgeknipt en verkocht. Met de opbrengst worden al eerste de Belastingdienst, de achterstallige lonen en de curatoren betaald. Het restant wordt verdeeld onder de schuldeisers (waaronder dus ook de spaarders). Dan maar een claim neerleggen bij de Overheid; bij Wout of Nout of bij beiden. Enige kans? Procederen tegen de Staat der Nederlanden is een tijdrovende zaak en je moet erg sterk in je schoenen staan. Vaak kan een minister besluiten om een al jaren slepende zaak af te kopen met een paar miljoen. Maar de advocaten nemen daar een groot deel van; zij werken immers ook niet voor niets. En dan nog; moeten Nout en Wout iedereen aan de zijde staan, iedere keer als ze een contact met een bank tekenen? Dan Pieter Lakeman maar voor de rechter slepen? Hij riep immers op aan spaarders om hun geld massaal terug te trekken bij DSB, waardoor DSB omviel. Moet Lakeman daarom voor de rechter worden gedaagd? Het was inderdaad een domme uitspraak, maar mag dat wettelijk gezien niet? Iemand mag toch wel zeggen, dat je niet in zee mag gaan met een bepaalde onderneming? Ik mag die Lakeman ook niet, maar de rechter zal dit onder de vrijheid van meningsuiting gooien. Dan maar Jelle Hendrikx voor het gerecht smijten: Maar die kwam toch juist op, voor de DSB-gedupeerden? Sterker nog; vlak vóór het bankroet gaan van de bank, sloot hij nog een mondeling akkoord met DSB. Meester Schimmelpenninck dan? Wel, deze man wordt onder vakgenoten gezien als een zeer kundig man. Hij is erbij gehaald, toen het faillissement als een feit was. Ook bij hem maakt u geen schijn van kans.

Als u zich in wilt schrijven bij zo’n claimclub, dan moet u dat vooral gewoon doen. Ik hoop ook voor u, dat ik er helemaal naast zit. Het is echter aan te raden om eerst goed te kijken wat de claimclub precies voor u gaat doen. En wanneer gaan ze dat doen? Welke advocaten worden ingeschakeld en hebben deze advocaten dit soort zaken eerder gedaan? Zo ja; met welk resultaat? Hoelang denkt de advocaat nodig te hebben? En de belangrijkste vraag: Heeft u eigenlijk wel een zaak? Wat zegt de wet hierover? Zijn er gelijkwaardige gerechtelijke uitspraken gedaan, in Nederland of elders in de Europese Unie? U moet weten: Ik heb niets tegen het halen van gerechtigheid. Maar wel tegen het onnodig kloppen van geld uit de zakken van mensen, die het toch al niet makkelijk hebben. Ze zijn door hun eigen stommiteiten hun geld kwijtgeraakt en nu registreren ze zich bij een stichting, die zegt voor de op te komen. Als je 10% van de voormalige DSB-klanten kunt vertegenwoordigen heb je in een zeer korte tijd 1,2 miljoen verdiend. En dan hoef je niet eens een prestatie te hebben geleverd. Het zou best eens zo kunnen zijn dat, de stichtingen onder één hoedje spelen met één of meerdere advocaten. Ze halen 1,2 miljoen op, geven de helft ervan aan een advocaat en daar vervolgens een paar vette brieven voor schrijft. Geen advocaat die dat voor 600.000 euro weigert te doen. Vervolgens spant de advocaat ene paar rechtszaken aan en klaar is kees. Ik wantrouw clubs als die van die Lakeman zo erg, dat ik hem nog niet eens op een zaterdag mijn auto laat wassen. Presteren dat zal ook niet de hoofdmoot zijn van de advocaten en andere pseudo-juristen. Ze ruiken geld, over de rug van de toch al gedupeerde DSB'ers.

Het is wachten op het eerste boek van een DSB-gedupeerde en de eerste film. Daarna zal snel de eerste DSB-televisieserie en "DSB, de musical" verschijnen. Joop van den Ende, maak je borst maar nat. Misschien is dit een mooie mogelijkheid van DSB-gedupeerden om hun verloren centjes terug te verdienen. Maar één van de hoofdrolspelers in deze affaire voor de rechter slepen, is een moeilijke en tijdrovende operatie. Je hebt keiharde bewijzen nodig en die zijn er niet. Wie wist wat en wanneer? Het is allemaal moeilijk te bewijzen. En het is toch een hard gelag, als over twee, drie jaar of langer blijkt, dat je al die tijd geen schijn van kans hebt gehad. Niet alleen Scheringa en de zijnen, maar ook advocaten en andere pseudo-juristen hebben ten koste van jou, de DSB-gedupeerde, hun zakken gevuld. En zo loop je als DSB-gedupeerde van de ene vuilkuil in de andere.

Dan ben je als DSB-gedupeerde dubbel gedupeerd. Dan ben je genaaid, zonder dat je hebt gekust.

Niemand trekt lering uit het DSB-drama

Vandaag werd bekend dat Dirk Scheringa niet alleen zijn bank verliest, maar ook de rest van zijn DSB-imperium gaat de prullenmand in. Scheringa heeft zijn kunstcollectie, privé vliegtuig en drie buitenhuizen allemaal ondergebracht in zijn DSB imperium. Natuurlijk heeft hij dit faillissement niet aan zien komen en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier opzet in het spel is. Er zijn waarschijnlijk drie redenen waarom Scheringa zijn hele imperium failliet laat gaan. Enerzijds is hij verlost van schuldeisers. Daarnaast kan hij delen uit de failliete boedel goedkoop terugkopen. Een derde reden zou kunnen zijn dat de belangrijkste inkomstenbron voor alle bv’s er niet meer is. Immers was de bank de motor, die geld genereerde voor alle andere bedrijven van Scheringa.

Scheringa heeft zich in een week tijd ontpopt van gewiekste zakenman en schurk in een gebeten hond, annex slachtoffer. Hij rende op en neer tussen Texas en Amsterdam, om de laatste loodjes van zijn in elkaar gestorte imperium te redden. Als een beledigde majesteit maakte hij deze week tijdens een persconferentie bekend dat dit allemaal voor niets is geweest en opzet was van minister van Financiën Wouter Bos en de president van De Nederlandsche Bank, Nout Wellink. Hij wees op toezichthouders, die hun werk beter hadden moeten doen. Hij was niet in de fout gegaan, maar anderen waren verkeerd bezig geweest. Net als heel Nederland wijst hij naar de toezichthouders bij De Nederlandsche Bank. Het typisch Nederlandse vingertje komt weer om te hoek kijken:”Ik maak een fout en jij lost het maar op”. En het liefst wijst heel Nederland dan de Overheid aan, die Scheringa de gevraagde 800 miljoen euro had moeten geven, om zijn bank te redden.

Maar eigenlijk is dat gekkenwerk. Scheringa vergeet gemakshalve waaraan zijn imperium ten einde is gekomen. Om het geheugen van dhr. Scheringa even op te frissen was dat een zekere meneer Lakeman, die een oproep deed aan spaarders om hun geld terug te trekken, waarna mensen massaal hun spaargeld terugtrokken van de bank. En spaargeld is bij elke bank de kurk waarop het drijft. Bij deze zogenaamde “bankrun” trok niet iedereen zijn geld terug; veel mensen die meer dan 100.000 euro op de DSB-rekening hadden staan, deden dat bijvoorbeeld niet. Zij vallen niet onder het garantiestelsel van Bos. Zij wilden dat Bos 800 miljoen euro belastinggeld in DSB stak, zodat de bank zijn deuren weer kon openen. Het gevolg zou ontegenzeggelijk een tweede bankrun geweest, waarna de 800 miljoen euro in rook was opgegaan en de Overheid met een lege bank zat. Prima dus, dat Bos geweigerd heeft om DSB te steunen.

Scheringa verkocht producten die mensen graag wilden hebben. In een poging de buurman de ogen uit te steken, gingen mensen steeds meer consumeren en leefden ver boven hun stand. Met hun eigen salaris konden ze al die luxe niet (meer) betalen en spaargeld was er bijna niet. Om toch maar die keuken te nieuwe kopen of die nieuwe plasma TV en zo de buurman/zwager/oom/neef nog jaloerser te maken, moesten ze geld gaan lenen. Ze hoorden er immers niet meer bij, als ze die luxe niet in huis hadden. Ze deden niet mee, als ze niet deden, wat de rest wel deed: kopen, kopen, kopen en nog eens kopen. Bij alle banken vingen deze hebberige consumenten bot. Deze banken vertelden hen, dat ze geen lening kregen omdat ze het niet konden (terug)betalen. "Geen probleem,", dachten deze jaloerse consumenten,"dan ga ik net zolang shoppen, totdat ik die lening wel krijg". En de bank die de lening wel gaf, was DSB. DSB stond op den duur bekend dat je daar een lening kon krijgen, als je overal was afgewezen. Als je dan nog een lening aan gaat, vraag je om problemen. Mensen die een hypotheek bij de Rabobank hebben en daar 1.300 euro in de maand betalen, moeten beter nadenken als DSB langs komt met een aanbod van 679 euro per maand; de helft. Vaak werd er nog wat extra's geleend, om die huwelijksreis te realiseren, of om meubels te kopen. De geleende som werd dus alleen maar hoger en hoger. Omdat DSB het beleende geld terug wilde zien, werden de consumenten verplicht een verzekering af te sluiten voor als ze arbeidsongeschikt of werkloos zouden raken. De hebberige consumenten keken niet verder en tekenden. Nu blijkt dat ze meer dan 2/3 van hun netto inkomen kwijt zijn aan de leenschuld bij DSB, deugt de DSB-lening ineens niet. De DSB-lening deugt juist wel. In de hoofden van de hebberige en jaloerse consumenten deugt het niet.

Feit is, dat DSB de belichaming was van de kredietcrisis in Nederland. DSB was in het klein, wat de kredietcrisis in het groot was; De kredietcrisis is begonnen doordat banken geld, dat er niet was, uitleenden aan mensen die het niet konden betalen. Precies, wat DSB Bank deed. En het waren niet die gewiekste dertigers en veertigers uit de DSB-reclames, die deze leningen afsloten. Het was niet de familie Doorsnee, die zijn handje op kwam houden bij suikeroom Scheringa. Maar mensen, die werden opgejaagd door de buurman of hun zwager de ogen uit wilde steken met een nieuwe auto, stereotoren of keuken. De leningen van DSB lijken verdacht veel op sub-prime leningen; ze begonnen met een (aantrekkelijke) lage maandelijkse aflossing, waarna de maandelijkse aflossing jaarlijks steeg. Precies, wat er met de leningen van DSB gebeurde. Iedereen weet nu wat de praktijken van Scheringa inhielden. Maar of dat de hebberigheid en de gierigheid van veel mensen in de toekomst doet voorkomen…. Ik waag het te betwijfelen...

Ik word een beetje ziek van de Mexicaanse Griep

Begin deze zomer kwam er een nieuw griepvirus 'op de markt', onder de naam Varkensgriep. Maar boerenbedrijven in de hele wereld merkten meteen al dat er geen grammetje varkensvlees meer werd gegeten en bovendien was het N1N1-virus ontstaan in Mexico. Daarom haastten overheden over de hele wereld zich, om de naam Varkensgriep te wijzigen in Mexicaanse Griep. Dat er ineens geen toerist meer naar Mexico ging, kon de westerse wereld niet deren. Hun varkensboeren waren beschermd.

De Mexicaanse Griep verspreidde zich als een olievlek uit over de wereld. Duizenden gevallen in Aziatische landen, Mexico en vooral de Verenigde Staten. Al snel waren tienduizenden mensen besmet en er werden enkele honderden doden geteld. Reizen naar de VS en Mexico werd door Overheden afgeraden. Landen als China, Japan en Singapore installeerden camera's met warmtesensoren op luchthavens en iedereen, die ook maar een beetje hoge temperatuur had, werd eruit gepikt en in quarantaine geplaatst, totdat bekend werd, dat deze persoon schoon was. Het virus kon via de lucht worden verspreid, dus mensen schaften wereldwijd massaal mondkapjes aan. Handige ondernemers maakten grieppakketten; overlevingspakketten voor als je het griepvirus krijgt. Omdat je het huis niet uit mag (je kon immers anderen besmetten), kun je overleven met dit 'grieppakket'. De VN haastte zich om dit een pandemie te noemen en onafhankelijke experts voorspelden nog méér doden en geworden als de overheid niet snel zou ingrijpen. De economie zou stil komen liggen, omdat veel mensen thuis bleven om te genezen van deze griep. Daarom riepen de onafhankelijke experts dat bedrijven drastische maatregelen moesten nemen, anders zouden ze wel eens failliet kunnen gaan. En dat kon de door de kredietcrisis geplaagde wereldeconomie er niet bij hebben. Bedrijven gingen elkaar onderling ook post sturen met daarin hun rampenplannen, zodat de leveranties gewoon konden plaatsvinden. Deze week werd daar een nieuw hoofdstuk aan toegevoegd: zwangere vrouwen zouden de eersten zijn, die zouden kunnen overlijden aan de Mexicaanse Griep. De onafhankelijke experts voorspelden een Sodom en Chomorra; het einde der tijden was nabij. De Hollywoodproductie Outbreak werd als uitgangspunt genomen; Iedereen zou langzaam, maar massaal sterven. Hele dorpen en steden zouden, net als in Outbreak, onder quarantaine worden gesteld. Deze zomer zou wel eens de ergste zomer kunnen worden in jaren, met duizenden, zo niet tienduizenden doden wereldwijd. De media gaven er massaal aandacht aan en de onafhankelijke experts werden van praatprogramma naar praatprogramma gesleept, om de bevolking te informeren. Een pandemie... ow wat erg!

De onafhankelijke experts riepen de wereldwijde overheden op, om te reageren. Die deden dat direct. Want zoveel doden onder de bevolking zaait onrust en dan waren de banen van de dames en heren politici in gevaar. Dus lieten de overheden zich voor het karretje van de onafhankelijke experts spannen, en gaven folders uit, zetten websites op en er kwamen reclamespotjes op de televisie. 'Handen wassen en goed je neus snuiten in een wegwerpzakdoekje'. Even tussendoor: ik moet er niet aan denken dat iemand met een loopneus de hele dag loopt te snotteren en zijn neus niet snuit. De overheden begonnen met het inkopen van miljoenen virusremmers. Ze investeerden miljarden in deze spuiten en namen een optie op een nieuw vaccin, dat nog ontwikkeld moest worden. Het zou in oktober klaar kunnen zijn. Tot die tijd moest de virusremmer Tamiflu het werk doen. In de rampenplannen, die door de onafhankelijke experts in opdracht van de overheden werden opgesteld, werd nauwkeurig beschreven wie als eerste een prikje Tamiflu moest krijgen. Artsen, verpleegkundigen, zwangere vrouwen en jonge kinderen als eerste. Alle rampscenario's werden uit de kast getrokken, om het virus de kop in te drukken. Voor elke Nederlander werden 2 griepspuiten gratis ter beschikking gesteld door de overheden. Zelfs de Nederlandse Spoorwegen begon met het uitdelen van zakdoekjes aan treinreizigers. Als iemand in die trein besmet is, dan heb je gelijk een hele trein vol besmette gevallen en dan zou de hele dienstregeling stil komen vallen. Zo voorspelden de onafhankelijke experts.

Deze zomer gebeurde er niets. Er kwamen geen griepgevallen bij. Hoezeer de media ook hun best deden om paniek te zaaien onder de bevolking, renden mensen niet gillend over straat en brak er geen oorlog uit. Dus haastten de onafhankelijke experts zich, om nog harder moord en brand te schreeuwen en te roepen dat ná de zomervakanties het ergste nog moest komen. Want tijdens de zomervakanties gaat iedereen reizen, loopt de Mexicaanse Griep op en besmet daarna het thuisfront. Maar een dikke twee maanden na het einde van de zomervakanties gebeurde er nog steeds niets. Er kwam geen gevallen bij en de mensen die de diagnose Mexicaanse Griep hadden, herstelden wonderbaarlijk snel. Tamiflu bleek niet nodig. Iedereen die herstelde, herstelde op natuurlijke wijze. Gewoon; in bed blijven liggen en vooral veel vitamine C drinken. Als er al doden waren, gingen die mensen dood, omdat ze een andere, veel ernstiger ziekte hadden, naast de Mexicaanse Griep. De rampscenario's bleven uit. Geen stilstaande economieën, geen stilstaande treinen, geen massagraven met besmette lijken. Er is geen doosje Tamiflu geopend. Die liggen nu nog steeds in de opslag bij de koel- en vrieshuizen.

Maar zoals ook bij de kredietcrisis zijn er altijd mensen die veel geld verdienen aan het zaaien van paniek. De Mexicaanse Griep bleek een prima medicijn voor het generen van grote sommen geld. Deze nazomer bleken de onafhankelijke experts toch niet zo onafhankelijk te zijn, als werd gedacht. Omdat er niets gebeurde, verslapte de media-aandacht. Onze nationale viroloog Ab Osterhaus bleek ineens grootaandeelhouder te zijn van het Zwitserse farmacieconcern Roche, die het patent in huis had voor Tamiflu. Ook in andere landen bleken de onafhankelijke experts economisch belang te hebben bij het verspreiden van zoveel mogelijk onheil. Ze werden betaald door farmaceuten om zoveel mogelijk onheilspellende verhalen te verspreiden of hadden, net als Osterhaus, grote partijen aandelen gekocht. Die aandelen waren in een paar maanden tijd verdubbeld in waarde. Aandeelhouders speculeerden driftig op welke farmaceut als eerste met een vaccin tegen de Mexicaanse Griep zou komen. Die farmaceut zou een miljardenomzet tegemoet kunnen zien. Grote winsten zouden er worden gemaakt, omdat immers onafhankelijke experts voorspelden dat een groot deel van de wereldbevolking besmet zou worden. Vreemd genoeg bleken er onder die speculanten ook veel 'onafhankelijke experts' te zitten.

De uitbraak van de Mexicaanse Griep is het zoveelste voorbeeld van mensen angst aanjagen voor eigen gewin. Varkenspest en Gekke Koeienziekte gingen de Mexicaanse Griep vóór. Deze ziektes waren vóór 1900 nauwelijks bij het grote publiek bekend. Al het vlees dat van slachtvee kwam, werd gewoon gegeten. Tegenwoordig moet voedsel in het algemeen en vlees in het bijzonder, worden ontdaan van duizenden bacteriën en ziektes met de vreselijkste namen. En dat, terwijl die ziektes en bacteriën er altijd in hebben gezeten. Wetenschappelijk is aangetoond dat mensen minder weerstand opbouwen, naarmate ze steeds reiner voedsel krijgen toegediend. Steeds minder bacteriën aan boord; met steeds méér chemische rommel toegediend, zodat het voedsel rein is. Er is een gekte ontstaan en wereldwijd verdienen onafhankelijke experts en farmaceuten miljarden euro's aan het opstoken van de bevolking.

Natuurlijk is het prima dat er wordt gewaarschuwd door bederfelijk voedsel en het is prima dat er een Keuringsdienst van Waren bestaat. Er moet een Rijksdienst voor Vee en Vlees bestaan, want er wordt teveel met voedsel gerommeld voor eigen gewin. Tegelijkertijd zie je, dat, als er is gerommeld met voedsel en er gaan mensen aan dood, de misdadigers erachter toch nog worden gepakt en straffen huizenhoog zijn. Het Melamine-schandaal in China is hiervan het meest recente voorbeeld. Maar de wereldbevolking opstoken voor eigen gewon gaat mij wel erg ver. Rampscenario's de ether in slingeren, terwijl je niet zeker bent van de omvang, is te voorbarig en mensen gaan zich onnodig ongerust maken. Zoals nu ook is gebleken met de uitbraak van de Mexicaanse Griep.

Per jaar gaan er in Nederland relatief gezien net zoveel mensen dood aan de reguliere griep, als dat er nu wereldwijd aan de Mexicaanse Griep zijn gestorven. Iedere januari en februari is er een griepuitbraak. Geen haan die daarnaar kraait. Geen overheid die massaal medicamenten in gaat slaan. De griep is verworden tot een onschuldige ziekte, die met een paar dagen op bed en het drinken van veel vitamines C snel is opgelost. Je gaat niet dood; je moet gewoon wat gezonder voedsel gaan eten.

Jammer, dat DSB er niet meer is

DSB is ten onder gegaan. Dat zal u niet zijn ontgaan. Nou heb ik totaal geen medelijden met dhr. Scheringa. Hij is nog altijd goed voor een slordige 300 miljoen euro op zijn bankrekening (hopelijk niet bij zijn eigen bank), dus die zal voorlopig geen pijn lijden. Ook voetbalclub AZ, sinds 1993 eigendom van Scheringa, zal dit seizoen en volgend seizoen geen centje pijn lijden. Toch vind ik het jammer dat DSB er niet meer is. Een analyse:

Scheringa was sinds half jaren '70 van de vorige eeuw de absolute koning van de goedkope leningen. Hij maakte er naam en faam mee. Advertenties in de omroepbladen en later in de dagbladen. Je kon bij hem EUR 10.000,00 lenen en EUR 10,00 in de maand aflossen. Niemand stond er bij stil dat, als je het geld op je 23ste leende, je op je 72ste vaak nog aan het aflossen was. Ook loste je in het eerste jaar inderdaad EUR 10,00 per maand af. Maar in het tweede jaar werd dat ineens EUR 20,00 per maand. In het derde jaar EUR 30,00 in de maand, enzovoorts enzovoorts. Niemand lette erop dat, als je een lening afsloot, je vaak ook nog eens een sloot verzekeringen moest afsluiten. Hierdoor loste je maandelijks niet EUR 10,00 af, maar het tienvoudige. Zo werd het aflossingsbedrag geen 10.000,00 euro, maar 20.000,00 euro of meer. Hoewel credit card maatschappijen als MasterCard en Visa rentepercentages tot wel 10% rekenen, is het goedkoper om geld op te nemen van je credit card, dan een lening af te sluiten bij DSB. Maar niemand keek naar de prijs die DSB voorrekende. Lenen was immers goedkoop en de economie draaide toch zo goed. En Scheringa dacht ondertussen dat wat hij met kleine bedragen kon, ook met grotere bedragen moest kunnen en vroeg een banklicentie aan. En die kreeg hij. Hij ging hypotheken verstrekken op dezelfde manier, als waarop hij leningen verstrekte. Dus een hoog bedrag met een lage maandelijkse aflossing. Echter, net als met de goedkope leningen, schoot na een jaar aflossen de maandelijkse aflossing omhoog. Na twee jaar nog eens. Enzovoorts. Het aflossingsbedrag kwam zo op anderhalf, tot twee keer het geleende bedrag uit. Geen senicure in de haute finance. Maar Scheringa werd erop gepakt. Er kwam een zekere heer Lakeman, die de praktijken van Scheringa aan de kaak stelde en opriep, al het geld van de bank van Scheringa weg te halen, om hem zo te straffen voor zijn praktijken. Met de IceSave-affaire nog vers in het achterhoofd, deden mensen massaal wat Lakeman hen beval. De bank ging ten onder en sloot zijn deuren.

Laat ik voorop stellen dat ik de praktijken van DSB Bank meer dan misdadig vind. En ik vind ook dat de Overheid dit soort leningen moet verbieden. Het is de basis van de kredietcrisis: geld dat niet bestaat, wordt uitgeleend aan mensen die het eigenlijk niet kunnen betalen. Mensen die het toch al niet breed hadden, moesten na het afsluiten van een lening bij DSB Bank nog meer op de uitgaven letten. Ze gingen in de gemeentelijke schuldsanering en werden vaste klant bij de Voedselbank. Klanten van DSB Bank waren over het algemeen niet die vrolijke en gevierde dertigers en veertigers uit de televisie-reclames, maar mensen voor wie een DSB-lening vaak een soort laatste strohalm was. Die mensen zijn mee gezogen in de ongeschreven wetten van onze hedendaagse materialistische maatschappij, die voorschrijven dat jij het altijd beter moet hebben dan de buurman. Dus als de buurman een nieuwe keuken heeft gezet, dan moet jij dat ook doen. Maar dan een duurdere keuken, met meer mogelijkheden. Met duurdere apparatuur en strakker ontwerp. Met meet knoppen en kastjes, dan je buurman. Zo kun je je buurman weer de ogen uitsteken. Als de buurman een televisie heeft gekocht, dan moet jij natuurlijk ook een nieuwe televisie hebben. Maar dan een duurdere, met strakker ontwerp, meer mogelijkheden, enzovoorts enzovoorts. En zo ging het ook met auto's, vakanties, beleggingsproducten, computers en ander materieel.

Maar er zijn een paar zaken die nader onder de loep genomen moeten worden. Ten eerste prees meneer Lakeman zelf begin jaren ´90 de roemruchte LegioLease-producten aan. U kent ze nog wel, dat product waarbij je met geleend geld aandelen kon kopen. Dat ging goed, zolang de aandelenbeurzen stegen. Maar toen de beurs in 2003 ineen stortte, kwamen veel mensen diep in de schulden. Daarnaast is de bank van Scheringa niet de niet de enige bank die deze koopsommen aan de man bracht. Vrijwel alle banken ter wereld deden dat. En dan is er nog iets: Afgelopen nazomer was niet de eerste keer, dat de misdadige praktijken van DSB onder de loep werden genomen. In 2004 werd er op de radio, in kranten en op de televisie ruimschoots aandacht besteed aan 'goedkope leenbedrijven', waaronder DSB. Zelfs het KRO-programma 'Ook dat Nog!', in 2004 van het scherm gehaald, heeft er nog aandacht aan besteed. En last, but not least, zijn mensen die de DSB-lening aangingen, in eerste instantie zelf verantwoordelijk voor het aangaan van die lening. DSB, noch de overheid of De Nederlandsche Bank kunnen hiervoor aansprakelijk worden gesteld. Jij bent boven de 18 jaar, dus jij wordt geacht te weten waarvoor je tekent. Snap je niet waarvoor je tekent, teken dan niet. Teken niet met de gedachte 'het zal allemaal wel', want dan heeft de bank je zeker te pakken.

Nee, ik ga nu niet de hele voormalige VVD-top langs, die ook in het bestuur van DSB Bank zat. Dat heeft geen nut. Wat ik wel doe, is ervoor pleiten dat je een lening afsluit, voor iets dat je echt nodig hebt en echt niet anders kan. Ga vooral geen geld lenen voor beleggingen, vakanties of een auto. Beleggingen kunnen minder waard worden, vakanties zijn tijdelijk en je bent de lening op de vakantie nog aan het afbetalen, als de vakantie al lang en breed voorbij is. Maar als meneer Lakeman DSB Bank gaat aanpakken, dan moet meneer Lakeman ook zo flink zijn om ING, ABN AMRO/Fortis, Rabobank, SNS Reaal, AEGON, RBS, Bear Stearns, Citigroup, HSBC, BNP Paribas, Landsbankinn, Deutsche Bank, Dresdner Bank, .... en al die andere banken aan te pakken. Want ze deden allemaal hetzelfde: Om maar zoveel mogelijk geld uit te lenen en zo hoog mogelijke bonussen op te strijken, leenden vrijwel alle banken ter wereld geld uit dat er niet is, aan mensen die het niet konden betalen. DSB Bank liep in Nederland voorop met deze criminele praktijken. Maar vlak de met 67 miljard euro gesteunde Nederlandse banken en verzekeraars ook niet uit. Maar die grootbanken zijn waarschijnlijk een maatje te groot voor meneer Lakeman en die banken hebben ook een legertje advocaten klaar zitten, op het moment dat meneer Lakeman aanbelt of met zijn grote hoofd op de televisie verschijnt. Meneer Lakeman heeft waarschijnlijk erg veel plezier in de ondergang van DSB. Dit plezier is voor hem waarschijnlijk een lekkerder gevoel, dan de laatste keer dat hij klaar kwam. Maar als hij straks eenmaal zijn mega-orgasme heeft gehad, moet hij met die botte hersenen eens na gaan denken, hoe hij de banen van 2.000 mensen op het spel heeft gezet. Of dat hij duizenden spaarders heeft gedupeerd. Die kunnen nu dus nooit meer bij hun geld. Dat geld is weg. Net als destijds tijdens de IceSave-affaire. Alleen al daarom is de oproep van meneer Lakeman onverantwoord.

Wat dat betreft is het jammer dat DSB Bank er niet meer is.